Beste Beatrijs,
Ik (man) ben werkzaam in de thuiszorg en kom in uiteenlopende buurten en straten, met als enig houvast een naam plus adres. Van mij wordt zorgvuldigheid en discretie verwacht. Buren hebben er immers niets mee te maken of ik iemand kom helpen douchen of een steunkous kom aantrekken. Bij mijn werk heb ik er hinder van dat mensen vaak geen naam op de deur hebben. Ik bel daardoor weleens bij de verkeerde aan. Meestal loopt dat aimabel af, maar soms word ik zeer agressief bejegend: ‘waar ik de gore moed vandaan haal om zomaar aan te bellen,’ enzovoort. Ook in mijn eigen vriendenkring lijkt het naambordje op z’n retour. Als ik naar de reden vraag reageert men zeer afwerend: ‘Ik wil niet dat mensen weten waar ik woon.’ Of: ‘Mensen die mij kennen, weten mij wel te vinden.’ Het gaat hier niet om burgers die worden bedreigd of gestalkt, maar om gewone mensen in rustige yuppen- en tweeverdienersbuurten. Wat is hier aan de hand? Waarom hebben mensen geen namen meer op de deur en houden ze soms ook permanent hun gordijnen dicht? In mijn herinnering prijkten in de jaren tachtig vader, moeder, kinderen, tot hond en kat aan toe, met naam en toenaam op de gevel. Hoe moet ik in mijn werk hiermee omgaan?
In den blinde aanbellen
Beste In den blinde,
Mensen zonder naambordjes hebben wel degelijk iets te verbergen. Als er geen sprake is van gestalkt of bedreigd worden, dan is er iets aan de hand in de sfeer van fraude met uitkeringen of belastingen. Mensen die met iemand samenwonen en dat niet willen opgeven aan de uitkeringsinstantie of de belastingdienst. Mensen met een uitkering die zwart werken. Illegalen of mensen met schulden die autoriteiten en deurwaarders op afstand willen houden. Ook onderhuurders en krakers willen hun identiteit vaak niet op de voordeur spijkeren.
Daarnaast heb je een groep mensen met een toenemende weerzin tegen onbekenden. Zij kampen met een mengeling van angst en sociale onhandigheid. Ze willen nooit een praatje met de buren maken en niet te na worden gekomen. Ze zijn wantrouwend en communiceren het liefst via de computer. Mensen die alleen wonen en in sociaal opzicht niet goed voor zichzelf kunnen zorgen keren zich op den duur in af van de wereld in een soort wrokkigheid. Die gaan dan gordijnen dichthouden en naambordjes verwijderen. Omdat het aantal eenpersoonshuishoudens groeit (nu een op de drie), wordt de deelverzameling van wantrouwige types automatisch ook groter. Daar kan een scheiding achter zitten, gecombineerd met een algemeen gevoel van mislukt te zijn, als het op het werk bijvoorbeeld ook niet goed is gegaan. Sommige mensen gaan psychologisch kapot aan alleen wonen.
Daar kunt u allemaal niets aan doen, u bent alleen op zoek naar uw cliënten. Als u per abuis een agressieveling treft achter de verkeerde voordeur, zit er weinig anders op dan u uit de voeten te maken, terwijl u excuses over uw schouder roept. Hopelijk zit er een sympathieker persoon achter de volgende deur, misschien zelfs wel uw cliënt.
“Mensen zonder naambordjes hebben wel degelijk iets te verbergen.”
Hier stopte ik met lezen, wat een kolder.
Dat is inderdaad grote onzin. Er zijn ook diverse mensen die een beroep hebben waarbij ze mogelijk bedreigd kunnen worden (denk aan een rechter). Maar ook een leraar die niet wil dat vervelende pubers waar hij geschiedenis aan geeft komen aanbellen omdat hij een onvoldoende gaf op een proefwerk.
ik heb ook geen naambordje. Ik heb ook niets te verbergen.
Waarom heb ik dan geen naambordje? 1. ik had een idee (familiewapen met naam), moest dat nog laten uitwerken, maar toen kreeg ik een relatie waar ik al snel mee ging samenwonen. Dus mijn idee kon geen doorgang vinden. 2. daarna had het geen prioriteit meer en zijn we het vergeten.
Oftewel: heel vaak is het ook gewoon laksheid van de bewoners.
Waar ik het met de briefschrijver wel hardgrondig eens ben: waarom hebben mensen constant hun gordijnen/lamellen/luxaflex/etc. dicht??? Ook bij ons in de buurt (normale doorsnee buitenwijk van middelgrote stad, met thuisblijvers, jonge gezinnen, iets oudere gezinnen, gepensioneerden, van alles wat maar bijna geen alleenstaanden) zit het overgrote deel van de ramen potdicht. Het lijkt wel of ik met allemaal zombies in een straat woon die vergaan bij daglicht. Ik zelf denk er altijd over na dat ik weliswaar de hele dag weg ben, maar dat er altijd wel buren thuis zijn en dat die ook een gezellige woonomgeving willen hebben en dus niet alleen tegen dichte huizen willen aankijken. En dus gaan s morgens gewoon overal de gordijnen open.