Spring naar inhoud


De frivole scheiding bestaat niet

Je moet er toch niet aan denken: stappen zetten in de richting van echtscheiding, tijdelijk bij een goede vriend op de bank slapen, een advocaat in de arm nemen en ineens komt er een ambtenaar van de gemeente over de vloer die je wijst op de mogelijk desastreuze effecten van dit voornemen. Niets persoonlijks, hoor, het hoort gewoon bij de procedure die gevolgd moet worden in het kader van het gemeentelijk preventiebeleid echtscheiding.

In de gemeente Amersfoort/Vathorst rijzen de scheidingscijfers de pan uit. Weliswaar nog niet zo hoog als in poel des verderfs Amsterdam, maar bedenkelijk genoeg om overheidsmaatregelen voor te stellen ter ontmoediging ervan. In de Volkskrant pleit rechtssocioloog en alimentatiespecialist Bregje Dijksterhuis er zelfs voor om ‘een prijskaartje te hangen aan het breken van een huwelijkscontract’. Oftewel een financiële straf, zoals bij het overtreden van de snelheidslimieten of het dumpen van rotzooi op straat. Fijne preventie wordt dat. Lily en Dirk-Jan zien af van hun voorgenomen scheiding omdat ze de boete niet kunnen betalen. Daar zal hun huwelijk van opknappen.

Terwijl de overheid steeds meer terugtreedt op gebieden, waar ze tot voor kort allerlei nuttige taken vervulde, zoals onderdak en verzorging bieden aan hulpeloze bejaarden of bibliotheken en zwembaden overeind houden, meent ze zich nu, althans in het geval Amersfoort, op het privé leven van burgers te moeten storten. De preventie zou niet gericht moeten worden op onhoudbare situaties (huwelijken die in het teken staan van huiselijk geweld, drugs- en alcoholmisbruik, verziekte verhoudingen), maar op ‘ondoordachte en ongeïnformeerde scheidingen’. Deze frivole vorm van echtscheiding brengt disproportioneel veel ellende met zich mee. In de eerste plaats zijn kinderen natuurlijk het slachtoffer: heen en weer gesleep tussen twee huizen, loyaliteitsconflicten, slechtere schoolresultaten, criminaliteit, gedrags-, en psychische problemen. En voor de exen: het risico van een voortetterende vechtscheiding, alimentatieruzies en algehele financiële achteruitgang.

Voorlichting over met name de financieel nadelige consequenties van echtscheiding zou twijfelende echtgenoten ertoe moeten aanzetten hun beslissing te heroverwegen en het toch nog eens een tijdje te proberen met elkaar. De portemonnee ligt nader aan het hart dan de liefde tenslotte. Uit een Brits onderzoek onder tweeduizend gescheidenen bleek nota bene dat 54 procent spijt had van z’n scheiding. Dat zal hier niet anders liggen. Zoveel onnodige, frivole echtscheidingen! Met een beetje heilzame preventie moet dat cijfer toch naar beneden te krijgen zijn.

Degene die iets niét wil heeft altijd voorrang op degene die het wél wil.

Deze instrumentele benadering van de echtscheidingsproblematiek gaat ervan uit dat huwelijkspartners die zich als kip zonder kop in het verderf dreigen te storten met een tikje rationeel tegengas van de gemeente weer bij zinnen en op het rechte spoor gebracht kunnen worden. Maar te betwijfelen valt of de frivole echtscheiding wel bestaat. Zelf ken ik er geen voorbeelden van. Ik ken wel mensen die spijt hebben van hun scheiding, al hebben ze vooral spijt dat ze in eerste instantie met die persoon getrouwd zijn. Spijt van de verkeerde partnerkeus en van de daaruit voortvloeiende scheiding. Er zijn ook mensen die inderdaad liever in hun huwelijk waren blijven zitten (en spijt hebben), maar die te maken hebben met een ex die juist heel erg blij is dat hij/zij ervan af is. Zoiets valt evenmin te redresseren. Degene die niét wil wint altijd van degene die wél wil. De figuur van twee exen die allebei een, vijf of desnoods tien jaar later spijt hebben van hun scheiding komt nooit voor. Natuurlijk niet, want niets staat hun in de weg om het alsnog met elkaar aan te leggen, als ze zo’n spijt hebben.

De frivole scheiding is iets wat door buitenstaanders of door een patroniserende gemeente wordt waargenomen. Betrokkenen zelf weten maar al te goed dat ze onheil over zichzelf en hun kinderen afroepen, maar tenminste één persoon wil koste wat kost eruit. Heel treurig, maar gelukkig bestaat die vrijheid.

Artikelen in Column.


0 reacties

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.



Sommige HTML is toegestaan