Spring naar inhoud


De collectieve tegenzin voor groente

Laatst zat ik aan te hikken tegen een bord sperziebonen. Nou ja, bord is overdreven, het ging om een portie van ik schat honderd gram. Voor een volwassene is dat te weinig groente-inname, maar ik had ook een maïskolf op, een paar plakken aubergine en wat Turks brood. Een allesbehalve copieuze restjesmaaltijd en toch kreeg ik die sperziebonen niet weg. Ze smaakten me niet, ze stonden me tegen. Zout erover hielp niet, wilskracht aan de dag leggen ook niet, dus gooide ik ze met schuldgevoel en al de vuilnisbak in. Vervolgens het dessert: een sappige nectarine, waar ik dan wel gretig mijn tanden in zette.

Niet dat ik me hoefde te verbeelden dat ik de maaltijd alsnog gezond afsloot. ‘Suiker met een schilletje eromheen’ hoorde ik een tijdje geleden voedseldeskundige Martijn Katan schamperen over fruit. Volgens hem is fruit vooral gezond, wanneer het gegeten wordt in plaats van andere dingen zoals gevulde koeken of vlaflips. Als je een appel op hebt, heb je minder behoefte aan (minder ruimte voor) een reep chocola. Om dezelfde reden van maagvulling kun je beter één sinaasappel in z’n geheel eten dan er drie uitpersen en het sap drinken. Sowieso zijn alle vruchtensapjes enorme caloriebommen om met een grote boog omheen te lopen. Maar een nectarine in plaats van een redelijke hoeveelheid sperziebonen heeft niets met gezondheid en alles met zelfbedrog te maken. Dat is gewoon vals spelen.

Als er een halve avocado op je bord ligt, mag er vast geen slavink bij.

Ik weet best hoe het zit, zo ingewikkeld is die voedingsleer niet, toch heb ik een moeizame verhouding met groente. Ik eet het uit plichtsgevoel, omdat het er nu eenmaal bij hoort, niet omdat ik het speciaal lekker vind. Oké, van asperges, vooral de eerste keer in het seizoen, kan het water me in de mond lopen. Avocado met de juiste graad van rijpheid vind ik ook een delicatesse, maar ik vermoed dat die groente of vrucht (wat is het eigenlijk?) te veel vet bevat om het zedige stempeltje ‘gezond’ te mogen dragen. Als er een halve avocado op je bord ligt, mag er vast geen slavink bij, want dan wordt de vetlimiet alweer overschreden.

Tomaten? In alle varianten van rauw tot en met geroosterd, heerlijk. Sla, ook prima, maar vooral dankzij de vinaigrette. Bloemkool en witlof: lekker door het vette kaassausje, dus eigenlijk ook verkeerd. Niet-opgeleukte worteltjes, rauw of gekookt, spruitjes, bleekselderij – ik eet het, maar ik heb er nooit op een enthousiaste manier zin in, zoals ik zin kan hebben in andijviestamppot, maar daar zitten aardappels en spekjes in. Dus eet ik, net als de rest van Nederland, te weinig groente naar de maatstaven van het Voedingsbureau.

Bij De Correspondent las ik een interview met een andere voedseldeskundige, Jaap Seidell, die had vastgesteld dat slechts één procent van de Nederlandse kinderen de dagelijks benodigde hoeveelheid groente consumeerde. Dat komt doordat er geen groente zit in het Nederlandse standaardontbijt en –lunch. En alles bij het avondeten binnen krijgen lukt nooit. Ik stelde me voor dat ik de dag zou beginnen met een bordje gestoomde broccoli in plaats van een volkoren boterham met kaas, sinaasappelsap en koffie en het wurgde me in de keel. Seidell wil warme schoollunches instellen, maar ja, dat helpt in Groot-Brittannië ook niet.

Hoe deden ze dat in vroeger tijden, toen niemand had gehoord van een gebalanceerd dieet met de nadruk op groente, toen ze vier boterhammen met jam naar binnen schrokten als ze honger hadden, en niemand zuchtte onder dikheid? Heel simpel. Het grootste deel van het inkomen werd noodzakelijk aan voeding besteed. In deze tijd gaat hooguit 15 procent van het inkomen naar voeding. En voor die miezerige 15 procent zijn de keuzemogelijkheden duizelingwekkend gevarieerd. Geen wonder dat de sperziebonen er weleens bij inschieten.

Artikelen in Column.


2 reacties

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.

  1. Peer Doevendans schrijft

    Ik vraag me altijd af: als slechts één procent van alle Nederlands kinderen genoeg groente eet, wat gebeurt er met de andere kinderen? Gaan die dood? Lijden die helse pijnen? Hebben ze hun leven lang allerlei ongemakken? Nee, natuurlijk niet. Waarschijnlijk hebben ze wat meer kans op dat alles, omdat ze niet het OPTIMALE dieet volgen. Nou en! We doen ons hele leven dingen die niet optimaal zijn voor een lang en gezond leven. Het leven zelf is ongezond. Eet niet te veel, wissel af en eet vooral lekker. Dan blijft het leven leuk.

  2. Ria schrijft

    Ikzelf ben al vijftig jaar vrijwillig op caloriebeperkt dieet omdat ik niet dik wil zijn, en dat houdt in dat ik ’s avonds meestal meer dan een pond aan gemengde groenten eet in plaats van rijst, aardappelen of pasta.

    Aangezien ik dan honger heb eet ik alles graag op, blij met mijn volle bord, zelfs de gesneden wortels die ik als jong kind tot kotsens toe verafschuwde, worden blij verorberd. Ik eet liever wel dan niet.

    Honger maakt echt rauwe bonen zoet. Misschien word je echt wel raar van een leven lang lijnen.



Sommige HTML is toegestaan