Beste Beatrijs,
Mijn collega en ik zijn secretaresse op bestuurlijk hoog niveau en werken in dezelfde kamer. De samenwerking gaat goed en we gaan gemoedelijk en begripvol met elkaar om. Het team dat wij ondersteunen bestaat merendeels uit mannen. Mijn collega is de vrouwelijkheid zelve. Wankelt op hoge hakken, draagt de strakste en kortste kleding mogelijk. Komt te pas en te onpas te laat op het werk met een pruilmondje en een chagrijnige blik, waardoor niemand meer durft te vragen waarom ze te laat is. Ze flirt en strooit ongepaste, erotisch getinte opmerkingen over de mannen uit. En die gaan allemaal volledig plat. Dag in, dag uit. Iedereen wil horen van haar internetdating avonturen. Zij veinst zwakte bij problemen binnen haar familie. Gooit handjes in de lucht en zucht. En pruilt. En kirt vervolgens weer dusdanig gezellig dat iedereen opgelucht is dat ze weer blij is.
Het eindresultaat is dat ik binnen ons team langzaamaan compleet genegeerd word. Ondanks dezelfde beroepsmatige competenties wordt zij altijd als eerste aangesproken. Tot mij wordt het woord alleen gericht als zij niet aanwezig is. Ik heb interesse in mijn collega’s, stel vragen en probeer in contact te blijven. Maar haar houding maakt mij onzichtbaar. Zij is de vrouwelijke, geraffineerde dominantie ten top. En ik voel me afglijden en ben bang om onderaan te eindigen. Vooral in deze tijd van bezuinigingen en die komen ook mijn kant op. Hoe moet ik hiermee omgaan?
In de schaduw gesteld
Beste In de schaduw gesteld,
Ik denk dat u te veel angsten op uw collega projecteert. Zij is een heel ander type dan u. Ik kan me wel iets voorstellen bij haar manier van doen en hoe zij de aandacht trekt. Ik kan me ook voorstellen dat u zich ergert aan haar theatrale zelfpresentatie. Zij speelt de troefkaart van de sexy vrouw en daar is ze behoorlijk bedreven in. Tegelijk kan ik me niet voorstellen dat u de enige bent op kantoor die wel eens moe wordt van haar. U beschrijft uw mannelijke collega’s als willoze objecten van haar manipulatie en machinaties. Dat lijkt me overdreven. Natuurlijk vinden mannen het leuk als zij op een flirterige manier bejegend worden door een aantrekkelijke vrouw. Maar het lijkt me sterk dat ze allemaal de hele tijd volledig plat gaan voor haar egotripperij. En niet iedereen is dol op verhalen over familieproblemen. Er moet toch ook nog werk gebeuren daar op dat kantoor?
Mannen willen niet altijd alleen maar één ding.
U hebt misschien minder poezelige hulpeloosheid in de aanbieding, maar u zult wel over competenties beschikken, waarmee u uw baan tot tevredenheid kunt uitvoeren en die een prettige sociale omgang mogelijk maken. Mannen willen niet altijd alleen maar één ding. Mannen willen ook efficiënte werkrelaties zonder tijdopslorpend gezeur. Haal uw schouders erover op! Zij heeft haar stijl, u hebt uw stijl. Als zij bezig is met de ene man om haar vinger te winden, kunt u rustig met een ander de kwartaalcijfers doornemen. In het geval van dreigend ontslag zou uw collega trouwens best eens meer gevaar kunnen lopen dan u. Drama queens hebben ook zo hun nadelen. U schrijft dat u goed met haar kunt samenwerken. Kennelijk is er geen verschil in uw beider takenpakket. Ter wille van de individuele profilering zou het nuttig kunnen zijn om tot een duidelijker taakverdeling te komen, waarbij bepaalde onderdelen van het werk onder u ressorteren en andere onderdelen onder haar. Op die manier kweekt u aparte verantwoordelijkheden en zit u elkaar minder in de weg. Misschien kunt u daar eens over praten met de baas.
Maar het belangrijkste is dat u ophoudt met u druk te maken over hoe u vergeleken bij haar in het niet valt. Ik vermoed dat die situatie meer in uw hoofd zit dan in de werkelijkheid.
Ik kan me er best wat bij voorstellen hoor, ik had toen ik rond de 30 jaar was een leuke baan met een hoop mannen en 1 vrouw van middelbare leeftijd. Wij gingen allemaal gelijkwaardig met elkaar om en hadden een hardwerkend maar wel gezellig team waar veel gelachen werd. Toen kwam er een zwaar opgemaakte, zwaar geparfurmeerde en gedecolleteerde vrouw bij, ook zo’n hulpeloos typje als briefschrijfster omschrijft … Het was heel raar om te zien hoe onze mannelijke collega’s zich ineens uitsloofden (en ons twee negeerden), het leken wel compleet andere mensen geworden! En de sfeer was totaal anders dan voorheen… Gelukkig was de nieuwe collega van korte duur… maar het was wel een eye-opener.
Beste schrijfster,
ik heb zo’n vriendin. Ik voelde me ook een muurbloempje bij haar en later werd ik ‘nurks’. Ik heb er veel aan gehad om te lezen over mensen met een theatrale persoonlijkheidsstoornis of, in het engels, histrionic personality disorder. Als je de laatste googelt met de term workplace, vind je eea over zulke collega’s. Helaas vaak uit het perspectief van de leidinggevende.
Mijn man wil juist nooit zo’n secretaresse, dat leidt alleen maar af zegt hij, en hij spreekt uit ervaring. Op het werk moet er gewerkt worden, en zo’n vrouw is in eerste instantie leuk maar levert uiteindelijk alleen maar gedoe op. Hij is nu de baas in een onderneming en dit soort vrouwen worden bij hem nooit meer aangenomen. Liever een hardwerkende trouwe grijze muis.
Ik denk dat zij uiteindelijk aan het korste eind zal trekken.
Het hoeft natuurlijk niet meteen een grijze muis te zijn. Een sociale, vrolijke, eerlijke, intelligente vrouw, zoals de brievenschrijfster!
Nee, dat klopt natuirlijk, bedoelde ik ook niet, ik had even de gedachte bij de secretaresse van mijn man toen ik dat opschreef…
Ik denk dat iedereen in zijn/haar waarde gelaten moet worden. Het is geen zonde om een expressieve persoonlijkheid te zijn. Als je dat bent dat hoeft dat nog helemaal niks te zeggen over de kwaliteiten als werknemer. Ik vind het wel erg kort door de bocht om zo te denken als iemand make-up, decolleté en parfum draagt in een grote hoeveelheid.
Dus ik zou me minder focussen op haar uiterlijk en meer op haar interne kwaliteiten en met haar gaan samenwerken. Maak gebruik van elkaars pluspunten.