Beste Beatrijs,
Vorige maand heb ik met negen weken een miskraam gehad. Dit viel mij zowel lichamelijk als emotioneel erg zwaar. Wie het ook zwaar viel was mijn schoonmoeder. Ze heeft een grote wens om oma te worden en dit zou haar eerste kleinkind zijn. Toen ik de miskraam had gekregen, heeft ze dit ook meteen verteld aan haar twee zussen (zonder mijn toestemming) en binnen no-time wist de hele familie het. Ik vind dit erg vervelend, want ik vind dat ik zelf mag bepalen met wie ik dit toch wel zeer persoonlijke nieuws wel en niet bespreek. Mijn vriend is het hier niet mee eens en vindt dat zijn moeder ook haar verdriet mag delen, maar ik vind dat haar verdriet ondergeschikt is aan mijn verdriet. Wat vindt u van haar gedrag en wat raadt u me aan om te doen?
Naweeën van een miskraam
Beste Naweeën van een miskraam,
Heel naar voor u dat u een miskraam hebt gehad. Dat is een ingrijpende gebeurtenis. Uw schoonmoeder was ook heel bedroefd hierover. U vraagt of zij hier met haar zussen over had mogen spreken of dat u de enige was die uw verdriet had mogen delen met anderen. Als uw schoonmoeder in een eerder stadium haar vreugde over uw zwangerschap heeft uitgesproken tegen haar zussen, ligt het voor de hand dat zij ook haar verdriet over uw miskraam heeft gedeeld. Anders blijven die zussen denken dat u zwanger bent. Als u, toen u of uw vriend uw zwangerschap aankondigde, tegen uw schoonmoeder heeft gezegd dat ze hier met niemand over mocht spreken, had u kunnen bedenken dat ze zich hier niet aan zou houden. Uw schoonmoeder was heel blij met het bericht dat ze oma zou worden – natuurlijk ging ze daar met andere mensen over praten, in ieder geval met haar zussen.
Ik raad u en uw vriend aan om de volgende keer dat u zwanger bent pas ruchtbaarheid aan dit nieuws pas te geven, wanneer u de grens van drie maanden hebt bereikt. Dit klinkt heel ouderwets, want tegenwoordig wordt een zwangerschap al verkondigd, wanneer een vrouw na een week over tijd een positieve uitslag krijgt op een zelftest, maar die regel was er niet voor niets. Het is extra belastend voor iemand die een miskraam heeft gehad om daar met allerlei mensen die toch niet heel erg dichtbij staan (zoals bijvoorbeeld uw schoonmoeder) over te moeten praten en huilen. Beperk het nieuws in een vroeg stadium tot een of twee echte intimi. De rest kan best een tijdje wachten.
In de brief lees ik niet dat het nieuws over de zwangerschap al met de schoonmoeder gedeeld zou zijn voor de miskraam, zoals Beatrijs aanneemt. Als het stel alleen het nieuws over de miskraam met de schoonmoeder heeft gedeeld, had zij helemaal geen reden om dit met anderen te delen. Ik zou hier ook heel erg boos over zijn, het is inderdaad een heel persoonlijk onderwerp. Ten eerste het verdriet, maar ook de kinderwens zijn geen zaken voor de schoonmoeder om met anderen te bespreken. Ik zou haar in de toekomst niets persoonlijks meer vertellen, en hopen dat de vriend het daar ook mee eens is.
Om terug te komen op de vraag: uiteraard is uw verdriet duizend maal belangrijker dan dat van de schoonmoeder!
Ben het helemaal met Beatrijs eens. Wij hebben destijds ook 3 maanden gewacht. Tot 3x toe. Je telde echt af tot je het kon vertellen. Men weet dat tot die tijd veel mis kan gaan.
Iedereen mag zijn eigen teleurstelling en verdriet hebben. Dat is niet te meten..
Ik snap die krampachtige houding rondom de eerste 12 weken van een zwangerschap niet. Je zit vol emotie! Dat wil je toch delen? Ook als het misgaat, wil je toch niet alleen je verdriet moeten verwerken? Of je nu een paar dagen, weken of maanden zwanger bent: het blijft spannend en heftig.
Ik zou overigens blij zijn met het feit dat ik niet alleen sta in mijn verdriet. Mijn schoonmoeder toonde geen enkele reactie toen bekend werd dat ik (12 weken) een miskraam had. Dus accepteer gewoon dat je verdriet niet kan opeisen als iets dat alleen van jou is en koester het medeleven dat mensen voor je voelen.
Geluk en verdriet mag zeker worden gedeeld, maar daarbij hoor je wel rekening te houden met degene wiens geluk of verdriet het primair is.
Je deelt geen foto’s van de bruid online voordat het paar zelf foto’s deelt. Je vertelt niet dat er een baby is geboren voordat de ouders het nieuws zélf hebben gedeeld. En zo ook met verdriet: je deelt een miskraam niet zomaar met anderen. Dan zeg je eerst tegen de ouders: ik ben er ook kapot van, ik zou hier graag met mijn zus over willen spreken, vinden jullie dat ok? Het is misschien wel jouw verdriet als grootmoeder, maar het is niet jouw nieuws om te delen. Als mensen daar meer fatsoen in zouden hebben dan hoeven aanstaande ouders ook niet krampachtig het nieuws stil te houden omdat ze anders geen regie meer hebben.
Die drie maanden werd vroeger aangehouden omdat tegen die tijd de kans dat het misgaat, veel kleiner is geworden. Een miskraam krijg je namelijk niet direct nadat het kindje is gestorven. Tegenwoordig krijg je met zes weken je eerste echo. Als het hartje klopt en alles ziet er goed uit, is dat het moment waarop je het redelijk veilig kunt vertellen.
Als u niet wilt dat uw “geheim” gedeeld wordt dan begint het bij u zelf. Deel geen informatie wat niet gedeeld mag worden. Als u het zelf deelt dan kunt u er vanuit gaan dat de boodschap de wereld ingaat.
Wat een achterhaald en schadelijk advies. Het was wellicht handig geweest om te benoemen dat ze niet wilde dat het nieuws over de miskraam gedeeld zou worden, omdat schoonmoeder deze prioriteiten in alle emotie makkelijk over het hoofd kan zien. Maar er vanuit gaan dat het sowieso wel doorverteld zou worden? Kom op zeg! In welke andere situatie is dat geoorloofd?
Een miskraam verwerken is ontzettend heftig en het voelt heel kwetsbaar als een ander, hoe goed bedoeld ook, jouw verhaal en verdriet aan de haal gaat.
Door te stellen dat dit te verwachten was, doe je geen recht aan de impact van een miskraam en het verdriet van de schrijfster.
Ik kan mij goed inleven in de schrijfster en zou haar graag meegeven dat er een positieve keerzijde kan zijn. Ja, het voelt heel naar als dit nieuws gedeeld wordt zonder je toestemming. Maar het kan er ook toe leiden dat je van meer mensen onverwacht steun en medeleven krijgt. Misschien blijken zij zelfs vergelijkbare ervaringen te hebben en soms komt steun dan uit onverwachte gesprekken. Veel sterkte gewenst.
Ik denk dat je moet respecteren dat je schoonmoeder ook verdriet ervan heeft. Een kind is niet van jou alleen. En verdriet is niet te meten. Je kunt niet met zekerheid zeggen dat jouw verdriet groter of belangrijker is dan dat van je schoonmoeder. Wellicht heeft je schoonmoeder ook miskramen gehad -in een tijd waarin mensen dat allemaal in moesten slikken- en brengt deze gebeurtenis dat allemaal weer bij haar naar boven.
Praat met haar erover, wellicht zul je ontdekken dat er empathie en begrip te vinden is tussen jullie beiden rondom deze gebeurtenis.