Tante valt lastig

Beste Beatrijs,

Mijn tante vraagt constant aandacht door zich ziektes in te beelden en over van alles en nog wat te klagen. Ze belt ons bij ieder wissewasje en als je haar helpt, dan krijg je achteraf van iemand anders weer te horen dat het niet goed was. Het is bij haar altijd kommer en kwel en negatief. Ze is 70 jaar, nooit getrouwd geweest, en haar hele leven al een zeurpiet. Ze ziet niet in dat ze mensen afschrikt met haar gedrag en zo steeds meer alleen komt te staan. Ik heb haar dit al eens duidelijk gemaakt, maar het helpt niet. Eigenlijk is het best zielig, toch is het al zo ver dat we een nummermelder op de telefoon hebben en haar telefoontjes nog maar eens per twee weken opnemen en dan om de beurt. Ze woont een dik uur rijden van ons vandaan, dus kunnen wij er niet altijd naar toe en de kinderen willen al helemaal niet meer mee. Ze kan genoeg hulp krijgen, maar ze heeft op iedereen wel wat aan te merken en ze blijft maar klagen. We worden er niet goed van. Hoe ga je hier met een fatsoenlijke manier mee om? Het liefst hebben wij zo weinig mogelijk contact met haar, maar omdat onze familie zo klein is, kan dit niet.

Tante is chagrijnig

Beste Tante is,

U hebt een lastige tante van 70, die voortdurend een beroep op u doet. U hebt geprobeerd haar duidelijk te maken dat ze mensen afschrikt door haar gezeur en geklaag, maar dat helpt natuurlijk niet. Mensen met een ingesleten patroon veranderen niet op commando. Als ze oud zijn, kunt u dat helemaal vergeten. Accepteer haar dus maar, zoals ze is: een vervelend persoon.

Normaal gesproken draai je vervelende mensen de rug toe en je bemoeit je verder niet met hen. Dat kan in dit geval niet, want familie kun je niet in de steek laten. Gelukkig zijn u en uw man niet de enigen die zich over haar ontfermen – dat maakt de last lichter en bovendien kunt u met die anderen gezellig over haar klagen. Er zit nog een lichtpuntje in de situatie: zij is oud en woont ver weg. Binnen uw relatie hebt u de macht in handen. U kunt helemaal zelf bepalen hoeveel tijd u aan haar besteedt, wat u wel en niet voor haar kunt doen, hoe vaak u haar bezoekt, hoe vaak u haar aan de telefoon wil hebben. U hebt al een nummermelder in gebruik. Heel goed. Als u haar net gisteren aan de lijn hebt gehad, dan hoeft u vandaag even niet. Eens per twee weken een telefoontje van haar aannemen is misschien wat weinig. Eens per week is net wat aardiger en u hoeft het gesprek toch geen uren te laten duren? Als u het welletjes vindt, dan hangt u weer op en zegt dat u nog andere dingen te doen hebt.

Het idee is dat u haar wel helpt, maar zo ver als u het zelf aankunt. Het is niet nodig om er zelf aan onderdoor te gaan. Als zij klaagt en jammert bij het bezoek, haalt u uw schouders op en denkt bij u zelf: ‘Ach, zo is ze nu eenmaal’. Of u maakt er een grapje over: ‘Tante, als u zo doorgaat, kom ik niet meer, hoor,’ en u begint ergens anders over te praten. U doet gewoon uw plicht met een vrolijk gezicht en u laat zich door haar niet uit uw humeur brengen. En laat vooral elke hoop op verandering varen.