Spring naar inhoud


Profiteurs in de horeca

Beste Beatrijs,

Het is ergerlijk om te zien hoe collega’s vervallen in laag gedrag, zodra duidelijk wordt dat de kosten van bijvoorbeeld een diner hoofdelijk zullen worden omgeslagen. Schaamteloos het duurste op de menukaart bestellen; terwijl er niet-rokers en uiterst matige drinkers (want nog autorijden) bijzitten, dure whisky, cognac en sigaren bij de koffie nuttigen. Hier iets van zeggen komt te staan op verstoorde blikken en gemopper van ‘doe nou niet zo ingewikkeld, zo verpest je de stemming’. In het uitgaansleven gaat het al niet anders. Ik ben met een groepje vrienden in een café en altijd duiken er vage bekenden op, die er als de kippen bij zijn als er een rondje wordt gegeven. Na een paar dubbele whisky’s zijn ze toevallig net verdwenen als het hun beurt is. Zulke types vind je overal. Ook onder lieden met een inkomen boven de twee ton. Wat te doen tegen deze opportunistische egoïsten?

Onvrijwillige Sinterklaas

In het hoofdelijk omslaan van een restaurantrekening steekt naar mijn idee weinig kwaad. Obers zitten er niet op te wachten om met tien of twaalf mensen afzonderlijk af te rekenen. Met het opmaken van aparte rekeningen en het controleren of de optelling hiervan klopt met het totaalbedrag gaat te veel tijd heen. Het is ook wel erg Nederlands (wij staan bekend als een schrieperige natie) om precies in de gaten te houden of iemand wel of geen voorgerecht neemt, of hij het duurste, dan wel het goedkoopste van de kaart bestelt, en daar later weer voor te willen corrigeren. Hij had de Speciale Ossenhaas op een Bedje van Schorseneren, dus hij moet een tientje extra betalen. Ik had alleen twee voorgerechten, dus ik betaal vijftien gulden minder. Dit getuigt van een miezerige penny wise, pound foolish-inborst. Tussen het duurste en het goedkoopste hoofdgerecht in een restaurant zit zelden meer dan twintig gulden verschil. Deel je dat bedrag door een gezelschap van tien, dan ben je per persoon twee gulden duurder uit. Big deal. Wie echt goedkoop uit wil zijn, gaat niet in een restaurant eten, maar maakt z’n eigen andijviestamppot klaar. Ook lekker.

Met die cognac en sigaren heeft u wel gelijk, omdat die niet onder de gebruikelijke ingrediënten van een restaurantmaaltijd vallen. Dit is luxe-consumptie voor de aficionado’s en prijzig bovendien. De correcte gang van zaken is om een nieuwe rekening te openen, zodra er dure digestieven worden besteld. Degenen die het welletjes vinden betalen hun deel van de eerste rekening, de rest drinkt door op eigen kosten.

Cafébezoek is net als eten in restaurants per definitie duur. Het systeem van rondjes geven en gemeenschappelijke rekeningen werkt in de hand dat vrijgevige mensen altijd teveel betalen, en gierigaards altijd te weinig. Tegelijk valt niet te bedenken hoe het eerlijker kan, behalve door iedereen per keer z’n eigen consumptie te laten afrekenen. En dat gebeurt niet, want dat is te ingewikkeld, dus dan toch maar weer om de beurt een rondje, waar de parasieten op afkomen.

Het uitgaansleven heeft een beperkt aantal rollen te vergeven en de rol van commies Dorknoper die een kloppende balans wil opmaken zit daar niet bij. U heeft eigenlijk alleen de keus tussen te veel of te weinig geld spenderen aan andermans drank. Kies de rol die u het meest aanspreekt.

Artikelen in Eten en drinken, Horeca.

Gelabeld met , , .


3 reacties

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.

  1. Eric V. schrijft

    Over het algemeen lees ik uw rubriek met genoegen. Echter niet die over rondjes geven!
    In tegenstelling tot u denk ik dat je zeer wel kunt regelen dat een ieder betaalt voor wat hij verteert. Gewoon van te voren laten weten wat de bedoeling is. Dit beperkt zich niet tot rookwaar en drank, maar geldt zeker ook de maaltijd.
    Als iemand ruim meer consumeert dan hij uiteindelijk in kosten bijdraagt, op rekening van de anderen dus, die wellicht niet anders kunnen (gezondheid, financiën) dan zich beperken, wie is er dan de ”schrieper”, zoals u dat noemt? Met zulke mensen wil ik de tafel niet eens delen en ik ga ze zeer zeker niet zitten sponsoren. Na nare ervaringen met dit soort mensen, er valt achteraf niet over te praten, dan ben je een zeur en een gier, leer je dit af. Dus maar gewoon meebetalen, zegt u? Geen haar op mijn hoofd. Zo lang mensen dit gedrag slikken blijft het bestaan! En deze houding stimuleert u!
    Ik ben niet op mijn mondje gevallen en geef dit dus tevoren aan. Meestal geen problemen meer mee tegenwoordig en andere, op dit punt iets minder bijdehante collega”s of vrienden zeggen dan achteraf: “blij dat je het zo geregeld hebt, ik was het met je eens”!
    De meeste vriendelijke, sociale mensen zien het zo, dus laat je niets opdringen, is mijn devies. Om de beurt een rondje? Nee hoor, waarom? Ik drink als ik dorst heb, of trek in iets lekkers, en dat bestel ik dan. Soms geef ik weg, soms niet, soms pak ik iets aan en soms ook niet! In mijn eigen tempo, als het mij uitkomt. Bevalt uitstekend!

  2. Heni schrijft

    Het onderdeel sigaren heeft zich inmiddels al opgelost, evenals de guldenskwestie…
    Een oud probleem, maar nog steeds actueel.
    In familiekring doen we het zo: een van de aanwezigen rekent af en zet vervolgens een foto van de rekening op de familieapp, rekeningnummer erbij.
    Iedereen telt de eigen bedragen bij elkaar op en binnen de kortste keren is het allemaal eerlijk geregeld.

  3. maria helena schrijft

    Niet ingaan op alle uitnodigingen, maar uitgaan met gelijkgestemden. Als je van te voren weet waar het op uit draait dan sla je die uitnodiging af om irritatie en daarmee een verpeste avond te voorkomen.



Sommige HTML is toegestaan