Terwijl ik op een terras zat te wachten op mijn afspraak, luisterde ik het gesprek aan het tafeltje naast mij af. Twee vrouwen van midden twintig, de een in een kort broekje, de ander in een fladderjurk, grote zonnebrillen, fles witte wijn tussen hen in, namen hun liefdesleven door. Beter gezegd: het broekje sprak, de jurk beperkte zich tot tussenwerpsels en instemmend gemompel. De toon van degene die het woord voerde was lichtelijk verongelijkt, alsof ze een kat-in-de-zak had aangeschaft zonder ruilmogelijkheid. Haar misnoegen betrof een kennelijk teleurstellend verlopen seks-ontmoeting met een man die zich had voorgedaan als charmante hunk, maar nog geen deuk in een pakkie boter kon zetten. Na het ridiculiseren van zijn onmacht ging ze over tot het fileren van zijn karakter en persoonlijkheid tot er geen spaan meer van over was.
Wat bleef hangen was een draaierig besef van de vrouwelijke wreedheid.
Ik vond het bijna jammer dat mijn afspraak intussen was aangekomen, want ik had graag gehoord of er een conclusie kwam en of de andere vrouw nog iets had meegemaakt, maar je kunt niet doorgaan met afluisteren als je zelf een gespreksgenoot hebt. Wat bleef hangen van deze opgevangen conversatieflarden was een draaierig besef van de vrouwelijke wreedheid. Zo’n man zal het toch maar meemaken: de hele avond zich uitsloven om iemand aan zijn lans te rijgen, veel te veel alcohol in z’n mik, tenslotte heeft ie zowaar een vrouw zo ver die hem naar haar hol meesleept, waarna de hele opgebouwde spanning in elkaar zakt als een soufflé op de tocht.
Alsof dit niet al vernederend genoeg is, gaat die vrouw hem ook nog eens verbaal afslachten in een kiss and tell gesprek met een goede vriendin. Ongepast en gemeen. Ik vermoed dat mannen onder elkaar niet dit soort gesprekken voeren. Natuurlijk zitten mannen tegen elkaar op te scheppen over veroveringen die ze alle hoeken van de slaapkamer hebben laten zien, waarbij ze ongetwijfeld hun prestaties aandikken, maar tegenvallende bedgenotes neersabelen en ze uitlachen? Ik kan het niet weten, want ik zit er nooit bij, maar ik vind dat soort gesprekken niet typisch mannelijk.
Een man in het vrije sekscircuit is allang blij als een vrouw überhaupt seks met hem wil (de meeste jachtavonden leveren niets op) en hoe je het ook wendt of keert, het is de man die moet presteren. Hij mag niet falen, terwijl de vrouw niet eens kán falen – die hoeft zich alleen maar bereidwillig te tonen. Dus wat voor kritiek zou hij op haar kunnen hebben? Smalen over kleine borsten? De meeste mannen zitten daar niet mee, en als ze het wel belangrijk vinden, hebben ze de platborstigen om te beginnen al links laten liggen.
Ik vind het maar niks, die kritische evaluatiegesprekken tussen vrouwen over hun seksbelevenissen onder het mom van intimiteit. Over mooie en geweldige seks zijn mensen snel uitgepraat en zelfs de beste vriendin wil daar toch eigenlijk liever geen details over horen, terwijl uitweiden over teleurstellende, mislukte seks op een geheimzinnige manier ook de spreekster zelf in een dubieus daglicht stelt. Niet alleen omdat er iets wreeds doorschemert in kritiek op de bedgenoot, maar ook omdat je je afvraagt: ‘Wat ben jij voor type dat je je stort in vervelende, slechte seks met een man op wie je neerkijkt? Had je je tijd niet beter kunnen besteden?’
De vriendin kan zoiets niet te berde brengen, natuurlijk. Die zit gevangen in haar rol van meelevende jaknikker. Maar ik als stiekeme toehoorder denk het wel.
Ik weet niet of er een soort mannen bestaat dat hun bedavonturen expliciet en lachend met elkaar deelt, maar *mijn* soort mannen en die van *mijn* soort vrienden doet dat niet.
Waarom niet? Voor een deel omdat we niet graag práten over ons eigen seksuele gedrag – want daarover praten maakt kwetsbaar. En voor een deel omdat we onze vrouwen en andere veroveringen respecteren. Je gaat niet iemand naar beneden halen die je eerst hoogachtte, waar je achteraan liep, waar je je gek door liet maken, op wie je je verliefd stortte. Dat verdient zij – de kwetsbare partij immers – niet. En wij – de illusoir hoofdverantwoordelijke partij immers – ook niet.
Ik kan me ook geen twee jongens voorstellen in een kort broekje en, laten we zeggen, een zomeroutfit, die met een fles bier tussen hen in hun laatstnachtelijke avonturen tot in de details recenseren. Dat is zo, zo, eh, vrouwelijk.
Klopt, Beatrijs. Wij mannen zijn daar te vrouwvriendelijk voor, hebben te veel respect voor vrouwen om zich zo uit te laten als deze vrouwen doen. Buiten dat: als ze dat zouden doen in het openbaar, dan zouden ze het risico lopen op ongevraagde inmenging in het gesprek. Van mannen wordt dit gedrag ook niet geaccepteerd, van vrouwen wel…
“Heb nog ff goed met haar liggen rollebollen/ beurt gegeven.” Dat is volgens mij de mannelijke reactie op (weer) een date de avond ervoor. En daar blijft het ook bij. Er wordt niet ingegaan op details bij (hetero) mannen zodra het om “de vrouwtjes” gaat. Vrouwen daarentegen bespreken alles met elkaar, maar dan ook echt alles, op het gebied van kleine, interpersoonlijke zaken. Wetenschap & techniek (+politiek/ economie) blijven overwegend mannendomeinen.
“Men are afraid that women will laugh at them. Women are afraid that men will murder them.”
Ik waag het toch om dit ernstig te betwijfelen. Ik ben al jaren uit het kroeg- en datecircuit, maar kan me van de vroege jaren negentig toch menig nare uitspraak herinneren van mannen in het café waar ik werkte. Vreemd dat u zegt de vrouw niet kan falen. “Die mot je niet mee naar huis nemen, dan heb je een plantenspuit nodig, zo droog is ze.” Ik verzin dit niet, ik heb het werkelijk ooit horen zeggen. Oké, dat is meteen de meest expliciete uitspraak die ik me herinner, maar de vele vele scheldwoorden gevolgd door “ze wou ineens niet meer” staan in mijn geheugen gegrift. En altijd dacht ik: wilde ze niet meer, of kón ze het niet, deed het pijn, kreeg ze het fysiek niet voor elkaar – bijvoorbeeld omdat ze er misschien helemaal niet aan toe was om na wat zoenen ook meteen maar all-the-way te moeten gaan? Ik werd er altijd een beetje verdrietig van, als ik weer zoiets opving. En dat is dan alleen nog maar het vloeken en uitlachen van meisjes bij wie het, om wat voor reden dan ook, niet lukte. Daarnaast geldt tav meisjes en vrouwen natuurlijk altijd nog die andere respectloosheid: het uitlachen van degenen waarmee ze dan wél seks hadden gehad. Ik zal maar niet gaan tellen hoeveel verhalen ik heb gehoord over de vrouwen die te stil waren, te luidruchtig, te ‘makkelijk’, en wat al niet meer. Nee, ik heb geen hoge pet op van wat mannen aan de bar aan elkaar vertellen over de vrouwen waarmee ze het bed hebben gedeeld. Het maakt het geroddel van de twee meisjes op het terras niet minder slecht, maar nuanceert allicht het beeld dat wreed praten over sekspartners is voorbehouden aan vrouwen.