Spring naar inhoud


Van kille moeder naar warme oma

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw van in de 50 en ben in een gezin opgegroeid waar veel problemen waren. Mijn ouders gingen op in hun slechte huwelijk. Mijn moeder is altijd afstandelijk geweest tegenover mij en de andere kinderen. Ik heb nooit een arm om mij heen gekregen of een knuffel gehad. Ook met woorden liet en laat ze mij niet weten dat ze van mij houdt.

Ik heb nu zelf een (inmiddels volwassen) dochter en sinds een paar jaar doet zich het vreemde verschijnsel voor dat mijn moeder allerhartelijkst tegen mijn dochter doet, met wie ik overigens een heel goede band heb. Er wordt geknuffeld bij het begroeten, er wordt hartelijk gedaan en veel gelachen (wat overdreven op mij overkomt) en mijn moeder praat tegen derden (ook weer overdreven) positief over de kwaliteiten en de persoonlijkheid van mijn dochter. Het doet mij pijn hier toeschouwer van te zijn. Komt deze vreemde situatie wel vaker voor? En hoe moet ik hiermee omgaan?

Kille moeder, warme oma

Beste Kille moeder, warme oma,

Dat komt inderdaad wel vaker voor: grootouders die hun kleinkinderen als een nieuwe kans zien om fouten van vroeger te herstellen. Niet eens op een bewuste manier, zo van: deze keer ga ik het beter aanpakken, maar onbewust en automatisch. Vaak zijn grootouders in een rustiger levensfase, ze zijn minder gespannen en ze gaan niet meer gebukt onder de plicht van het opvoeden.

De meeste mensen staan niet te popelen om het boetekleed aan te trekken.

Voor u als dochter kan dat confronterend zijn. Het is niet leuk om aan te moeten zien dat uw dochter van haar oma alle liefde en warmte krijgt die u zelf toen u jong was moest ontberen. Als het u erg dwars zit, kunt u daar eens een gesprek met uw moeder over voeren. Hoewel ik u moet waarschuwen dat zo’n evaluerend terugkijk-gesprek makkelijk ontaardt in ruzie. De meeste mensen staan niet te popelen om het boetekleed aan te trekken en schieten onmiddellijk in de verdediging. U kunt ook denken: ‘Ach, mijn moeder had het vroeger ook niet makkelijk, laat maar zitten verder’. Pogingen om een ouder die vroeger tekort is geschoten dit te laten erkennen slagen zelden. De ouder die gefaald heeft en daarvoor ter verantwoording wordt geroepen door een kind verschuilt zich altijd achter een muur van zelfrechtvaardiging. Erover praten leidt aan beide kanten tot woede en frustratie. U kunt zich ook verheugen dat uw moeder tegenover haar kleindochter wel in staat is om warmte te tonen. Dat is al met al toch beter dan wanneer uw moeder haar afstandelijkheid had voortgezet.

Artikelen in Grootouders en kleinkinderen, Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met , .


2 reacties

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.

  1. Marieke Willems schrijft

    Bij mijn vader is het ‘Opa-syndroom’ ook toegeslagen en waar hij vroeger een norse strenge man was, is hij nu een vrolijke opa die de kleinkinderen op zijn rug door de kamer zeult.

    Ik heb hem hier op een positieve manier mee geconfronteerd en gezegd dat ik het heerlijk vind dat hij zijn kleinkinderen zo vertroeteld en hem toen een dikke warme knuffel gegeven. Hij zei toen dat hij blij was met zijn tweede kans en sindsdien is de kou uit onze relatie. Zijn gereserveerdheid is verdwenen naar mij toe.

    Grijp de kans bij uw moeder en ondanks dat het wellicht nep bij u overkomt (die beste vrouw weet wellicht ook niet zo goed hoe het tonen van liefde moet) kunt u haar wellicht gewoon bedanken voor haar liefde naar uw dochter.

  2. Ineke van Alphen schrijft

    Mijn moeder was ook zo en helaas is zij hetzelfde gebleven tegen mijn kinderen die dan ook nauwelijks een band met haar hebben. Zou het kunnen dat deze moeder het – zonder een gesprek – goed probeert te maken? Of misschien dat de persoonlijkheden van oma en kleinkind bij elkaar passen? Het blijft pijnlijk het gemis van een echter moeder-dochterband. Zelf zoek ik de warmte liever elders inmiddels, ik geloof niet dat er veel aan te doen valt.



Sommige HTML is toegestaan