Beste Beatrijs,
Net als veel heterostellen lopen mijn vriend en ik vaak hand in hand over straat. Wij vinden het belangrijk om in het openbaar voor onze liefde uit te kunnen komen. Niemand die ons daar verder op afrekent. We hebben geen last van anti-homo-uitingen. Toch is er een onvermijdelijke, maar daardoor niet minder irritante, bijkomstigheid: gestaar. Véél gestaar.
We begrijpen wel dat mensen het feit dat er twee jonge jongens hand in hand over straat lopen even in zich opnemen en het misschien ‘schattig’ of ‘bijzonder’ vinden. Maar soms gaat het ons te ver. Neem het volgende tafereel:
– Twee jongens in semi-intieme positie (handen verstrengeld, tegen elkaar aan leunen) op een zitplaats (trein/bankje in het park/restaurant).
– Persoon op een nabijgelegen zitplaats, die vertederd/ gebiologeerd/ verbaasd (en vaak eindeloos lang) naar de twee jongens kijkt.
– De jongens hebben door dat de persoon hen bestudeert, maar telkens als één van hen zijn hoofd in zijn/haar richting draait, wendt diegene de blik af, om na verloop van tijd eerst voorzichtig, dan weer pontificaal, de staarsessie te hervatten.
Wij zijn geen toeristische attractie!
Op straat kunnen we gewoon doorlopen. Maar als we ergens zitten, is het bijzonder ergerlijk als je zorgvuldig gescreend wordt door iemand die kijkt alsof hij Mick Jagger de salsa ziet dansen met een golden retriever. Negeren helpt niet. We hebben een standaard strenge/ semi-originele slagzin nodig om zulke types erop te wijzen dat we geen toeristische attractie zijn. Heeft u suggesties?
Kijk voor je!
Beste Kijk voor je,
Staren is een etiquettaire overtreding van de bovenste plank. Hoe vervelend het ook is om hier het slachtoffer van te zijn, u kunt het maar beter negeren. Onbekenden op hun nummer zetten door hen verbaal tot de orde te roepen leidt ofwel tot glasharde ontkenning of alsnog tot agressie. In ieder geval niet tot schuldbewuste excuses. Bovendien helpt een vermaning niet, want een dag later komt u weer nieuwe onbekenden tegen die hetzelfde gedrag vertonen en kunt u weer opnieuw beginnen.
Gehandicapten, mensen met gehandicapte kinderen of extreem dikke personen hebben evenveel last van ongegeneerd staren als u. Allemaal heel spijtig hoe de ouders van de starende medemens hebben gefaald in de opvoeding, maar het is onbegonnen werk om de rest van de wereld elementaire beleefdheid bij te brengen. Hoe minder aandacht u eraan besteedt, hoe minder last u ervan hebt. Concentreer u op elkaar in plaats van op de blikken van de buitenwereld.
U vraagt om een semi-originele verbale reactie om dit gedrag af te straffen. Uw eigen vondst ‘Zijn wij een toeristische attractie?’ lijkt me adequaat genoeg, maar houd in gedachten dat elke ‘Heb ik wat van je aan?’-interventie, ook de zogenaamd goedmoedig humoristische (‘Vindt u het interessant?’, ‘Nog nooit homo’s gezien?’, ‘Kunt u het goed zien of moeten we dichterbij komen zitten?’) alleen maar onprettige escalatie geeft en bovendien boter aan de galg is. Leren leven met hinderlijke blikken kost minder inspanning dan een aanhoudende stormloop ertegen.
In haar boek “Hoe hoort het eigenlijk” geeft Amy Groskamp-Ten Have weer, wat de etiquette zegt over gearmd en hand-in-hand lopen:
Wie volkomen aan de eis der etiquette wil voldoen zal zich in het openbaar nimmer gearmd vertonen, noch met een lid der eigen, noch met een lid der andere sexe. Iets anders is het wanneer een jonge man een oude dame op straat de steun van zijn arm biedt. Verloofde paren, die zich strikt aan de regels der etiquette willen houden lopen in het publiek dan ook nimmer gearmd. Over de gewoonte om behalve arm in arm ook nog hand in hand te lopen kan beter gezwegen worden. Dit is strijdig met alle begrippen van goede vormen. Een heer biedt een dame zijn rechterarm: Ten eerste in een formele processie b.v. in een huwelijksstoet, ten tweede bij het betreden van de eetzaal ter gelegenheid van een min of meer officieel diner. Ten derde bij het begeleiden naar auto of rijtuig als de dame oud of gebrekkig of de straat glad is. Ten vierde wanneer men bij avond langs een slecht of ongebaand pad gaat. Een verloofd man laat zijn meisje rechts van zich gaan. Een getrouwd man laat zijn vrouw links van zich gaan. Velen geven er echter de voorkeur aan ook hun echtgenote rechts van zich te laten gaan.
Zulke blijken van liefde horen dus niet in de openbare ruimte thuis! Bewaar zulk vertoon voor thuis – ongeacht of je homo- of heteroseksueel bent, het is onsmakelijk om mensen klef te zien doen in het openbaar.
Als iemand te lang staart? Gewoon vragen, is er iets? Kan ik je helpen? Dan kijken ze gauw de andere kant op en lopen door.
Je kan ook gewoon naar de mensen zwaaien, of “Hoi” zeggen……
@Jan: hand in hand lopen klef? Dat boek van Groskamp-Ten Have is nog van voor de oorlog! Sommige normen gaan (gelukkig) met hun tijd mee.
@Bart: Etiquette is er niet omwille van de regeltjes, maar om ervoor te zorgen dat je anderen zo min mogelijk tot last bent. De regel “niet hand in hand lopen” is een voorbeeld van het laatste: mensen zouden er namelijk aanstoot aan kunnen nemen. Dat men er aanstoot aan neemt, blijkt uit het feit dat er gestaard wordt naar mensen (niet alleen homoseksuelen, maar ook heteroseksuelen), die de grens tussen publiek en privé niet in acht nemen. Het is eigenlijk hetzelfde als je baard scheren of je tanden poetsen: het is een handeling die alledaags is, maar die je toch niet in de trein zou uitvoeren. Ook dan zou je worden aangestaard, omdat het niet welgevoeglijk is om zulks in het openbaar te doen.
Sorry, maar hand in hand lopen is echt niet aanstootgevend, gearmd lopen ook niet. Een vluchtige kus (niet uitgebreid zoenen) of korte omhelzing (niet uitgebreid knuffelen/betasten) bij het begroeten of afscheid is ook niet aanstootgevend. Ik geef mijn dochter vaak een arm als we over straat of in de stad lopen, gewoon voor de gezelligheid. Ik heb niet de indruk dat mensen er walgend van uitgaan dat ik een ouwe lesbiënne ben die wel een groen blaadje lust…
Elkaar en public uitgebreid bepotelen, kreunen, slobberig kussen en koeren als tortels, bleuhhh, duim neer. Maar tegen elkaar aangeleund zitten of hand in hand lopen, is dat nou zo’n ramp? Kom op zeg. Mensen hebben altijd wel wat om zich aan te storen.
Ik zou zeggen: terugstaren.
Ik kijk zelf ook, want ik vind het inderdaad schattig. En dapper. Want ik heb te vaak agressie meegemaakt vanwege het enkele feit dat ik homo ben -ik ben zelfs met stenen bekogeld-, dus ik zou het niet durven. En ik ben blij dat anderen het wel durven. En ik kijk ze hoopvol gestemd na.