↑
Spring naar inhoud

Dochter doet klef

Beste Beatrijs,

Onze dochter van 40 jaar is vorig jaar gescheiden. Al heel snel vond zij een nieuwe partner, een eveneeens gescheiden leeftijdgenoot. Wanneer mijn dochter en haar nieuwe partner bij ons langskomen, hetzij voor een gewoon bezoekje, hetzij voor verjaardagsvisites, waar soms voor hen onbekende gasten aanwezig zijn, gaan zij altijd naast elkaar zitten om vervolgens, soms urenlang, openlijk elkaars handen te knuffelen, afgewisseld door het van tijd tot tijd elkaars dijen te masseren. Hoewel ik het geweldig vind dat ze van elkaar houden, kunnen ze dat naar mijn idee beter op andere plaatsen en tijden aan elkaar bewijzen. Ik stoor mij aan dit gedrag en, naar ik vermoed, anderen ook. Wat zou ik kunnen doen?

Mijn dochter doet klef

Beste Mijn dochter,

Fijn voor uw dochter dat zij zo snel een nieuwe levenspartner heeft gevonden. De meeste veertigjarige vrouwen hebben hier heel wat meer moeite mee. Blijkbaar is zij zo trots op deze prestatie dat zij niets liever wil dan de hele wereld te laten weten dat zij en haar nieuwe liefde samen dolgelukkig zijn.

Dit is geen correct gedrag, ik zeg het maar onomwonden. Mensen moeten elkaar niet in het openbaar bepotelen. In de anonimiteit van een vertrekhal, een treinstation, op het strand of zomaar op straat – vooruit, doen we niet moeilijk over. Maar niet in een besloten gezelschap van familieleden en bekenden. Dat is niet gepast. Waarom niet? Omdat anderen zich dan buitengesloten voelen. Als twee tortelduifjes de indruk wekken dat ze niets liever willen dan zich ter plekke op elkaar storten en elkaar de kleren van het lijf scheuren, dan voelen toeschouwers zich ongemakkelijk. Die denken dat ze misschien teveel zijn. Dat is niet de bedoeling van een sociaal samenzijn met vrienden en bekenden. In zo’n situatie (een feestje, een etentje, een bezoek) gedraagt iedereen zich alsof ze min of meer gelijk tegenover elkaar staan. Wie een ander gaat zitten afkammen of opvrijen doorbreekt die conventie. Dat is onaangenaam voor omstanders. Bovendien doen al te demonstratieve uitingen van genegenheid twijfel rijzen over de waarachtigheid ervan. In plaats van te worden vertederd denken toeschouwers al snel: die twee zullen wel iets goed te maken hebben samen.

Vraag uw dochter vriendelijk of ze hiermee op wil houden, omdat u en uw vrouw er zenuwachtig van worden. Net als geruzie is geknuffel iets voor privéomstandigheden.

Artikelen in Liefde en relaties, Ouders en volwassen kinderen.

rev="post-1297" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 1 december 2005 22:41

Wijdbeens in de trein

Beste Beatrijs,

Ik reis elke dag met de trein naar mijn werk, tweede klas. Regelmatig word ik geconfronteerd met het volgende. Ik (slanke, kleine vrouw van 32) zit meestal met mijn benen naast elkaar of met een been over het andere gekruist, als de ruimte dat toe laat. Wanneer er een man tegenover mij komt zitten, dan gaat hij vaak wijdbeens zitten en laat zijn knieën ver uit elkaar vallen, zodat ik de rest van de tijd – en dan is een treinreis van een uur en tien minuten bijhoorlijk lang – vanaf 50 cm afstand zicht heb op een bobbel in een vaak strakke broek. Ik vind dit vrij onbehoorlijk gedrag. Ik heb niet gevraagd om de hele reis geconfronteerd te worden met een wijd opengesperd mannenkruis. Hoe zouden zij het vinden als ik de hele reis zo zou gaan zitten? Mijn moeder zegt dan tegen zo’n heerschap: ‘Meneer, wilt u uw benen bij elkaar doen?’ maar dat vind ik wat te ver gaan. Is er een elegantere manier om dit aan te pakken?

Last van het uitzicht

Beste Last van,

Verschans u achter krant of boek.

Artikelen in Reizen.

Gelabeld met , .

rev="post-2658" 12 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 1 december 2005 02:09

Potluck-kerstdiner

Beste Beatrijs,

De dochter (35) van mijn man uit zijn eerste huwelijk heeft ons een tijdje geleden uitgenodigd voor tweede Kerstdag. Later hoorde ik van haar dat er minstens twintig gasten komen – haar man heeft een grote familie – en dat iedereen zelfbereide maaltijden meeneemt. Mijn man en ik hebben vaak grote gezelschappen (tien tot twintig gasten) te eten en dan kook ik een eenvoudige maar smakelijke maaltijd. De dochter van mijn man heeft daar kennelijk geen zin in. Ik vind het niet aardig om ons eerst uit te nodigen en dan later mee te delen dat we zelf moeten koken. Ik voel me in het nauw gedreven, want ik kan het mijn man niet aandoen om te zeggen dat we dan maar niet komen.

Weer de keuken in

Beste Weer de keuken in,

Er worden wel vaker etentjes georganiseerd met de afspraak dat gasten zelf schotels met eten meenemen. Maar het zogenaamde potluck-dinner dat bestaat uit gerechten die iedereen thuis heeft bereid, is meer iets voor een informeel feestje met vrienden onder elkaar, een picknick bijvoorbeeld of een buurtfeestje, waarbij iemand zijn huis en tuin openstelt. Voor Kerstmis is het minder passend, tenzij het een familiegebeuren is in het huis van grootouders, waarvoor volwassen kinderen gerechten meenemen om hun bejaarde ouders werk uit handen te nemen. Dat uw stiefdochter een beroep doet op haar familieleden/leeftijdgenoten kan nog wel, maar haar (schoon)ouders zou ze moeten vrijwaren. Een kwestie van eerbied voor de vorige generatie. Je gaat niet je eigen ouders (nu ja, vader plus tweede vrouw) vragen om van tevoren eten klaar te maken, als je hen thuis ontvangt.

Maar u hoeft niet meteen te roepen: ‘Dan blijven we maar thuis!’ Die reactie is al te aangebrand. Neem gewoon een kant-en-klare taart mee, die u in de supermarkt of bij de banketbakker hebt gekocht. Of een paar ons gerookte zalm en toastjes bij wijze van voorgerecht. Het hoeven geen hoeveelheden voor 20 man te zijn.

Artikelen in Eten en drinken, Feestdagen, Ouders en volwassen kinderen, Stieffamilie.

Gelabeld met , .

rev="post-1245" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 24 november 2005 21:37

Geld vragen voor verjaardag

© Sjoerd van der Zee

Beste Beatrijs,

Ik ben een geëmancipeerde, zelfstandige vrouw die binnenkort vijftig wordt. Ik wil deze mijlpaal vieren met een feest voor mijn familie, vrienden en kennissen – bij elkaar zo’n 40 man. Het probleem zit ’m in het cadeau. Ik wil liever geen bloemen, planten, wijn of prullaria. Ik heb een kunstwerkje op het oog en daarom vraag ik geld. Maar hoe bieden mensen dat aan? In een gesloten of een open envelop? Met een kaartje erbij of zonder? Moet je de envelop in het bijzijn van de gever openen of juist niet? Moet ik de naam van de gever erop schrijven, als er geen afzender op staat of moet het anoniem blijven? Maar hoe stuur ik dan later een schriftelijk bedankje?

Gedoe met envelopjes

Beste Gedoe met,

Uit uw vele vragen rondom de envelopjesetiquette blijkt al dat er iets grondig mis zit met het verschijnsel als zodanig. Goede etiquetteregels zijn namelijk eenduidig en werpen niet meer vragen op dan zij beantwoorden. Het envelopje mag dan steeds verder oprukken in het sociale verkeer als vervanging voor het cadeautje, het blijft een moeizaam en uitgesproken onelegant gebaar. Uw serie vragen (Moet het anoniem? Moet ik meteen kijken hoeveel er in zit of pas later? Moet ik hoeveelheden kunnen koppelen aan gevers of juist niet?) is een litanie van gêne die voortvloeit uit schending van het principe dat mensen elkaar niet betalen in situaties van vriendschap en liefde. Contant geld hoort bij de markt en is geen middel om genegenheid uit te wisselen. De etiquette is hier heel uitgesproken over: geen envelopjes. De enige uitzondering wordt gemaakt voor (groot)ouders die hun (klein)kinderen een financieel extraatje willen geven, maar in dat geval gaat de stroom van machtig naar minder machtig en daar is niets op tegen. Op gewone feestjes van mensen die iets te vieren hebben, staat men als gelijken tegenover elkaar, en dan gaat men elkaar geen geld overhandigen, alsof men de taxichauffeur of de loodgieter betaalt. Dat is een affront en zal ook altijd een affront blijven, hoeveel iedereen ook tegenstribbelt dat dit tegenwoordig echt wel kan. Het kan niet, want het is gênant.

Betekent dit dat u willoos overgeleverd bent aan veel te veel bloemen en prullige siervoorwerpen voor op de schoorsteenmantel? Absoluut niet. U wil graag een kunstwerk? Goed idee! Het enige wat u te doen staat is om een nabij persoon (goede vriend/in, zuster of broer) te vragen of hij/zij de inzameling der gelden op zich wil nemen. Daartoe schrijft deze organisator de genodigden aan met het verzoek om deel te nemen aan een omschreven, gemeenschappelijk cadeau. Dit briefje kan desnoods worden ingesloten bij de uitnodiging, als er postzegels gespaard moeten worden. Genodigden kunnen dan een (zelfgekozen) bedrag storten op rekening van de organisator. Op het feest wordt het cadeau (of een symbolische versie daarvan) met enig ceremonieel in de vorm van een kort speechje aan u overhandigd, samen met een felicitatiekaart, waarop de namen van de contribuanten (zonder de bedragen erachter) staan vermeld. Op die manier staat niemand oog in oog met baar geld, kan iedereen bijdragen naar eigen inzicht, zonder dat u per persoon kunt traceren wat u ‘waard’ bent, en krijgt u toch uw speciale, grote cadeau. Een tijdje later stuurt u alle contribuanten een kaartje, bijvoorbeeld een foto van het bewuste kunstwerk, met veel dank voor hun bijdrage en voor een onvergetelijke dag.

Artikelen in Cadeaus, Verjaardag.

Gelabeld met , .

rev="post-2740" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 24 november 2005 17:12

Geld geven op zakenreceptie

Beste Beatrijs,

Ik ben uitgenodigd voor een zakelijke receptie en als cadeautip staat er: een bijdrage voor de kankerbestrijding of een bijdrage aan een kunstwerk voor in het bedrijfspand. Wat is een gebruikelijk bedrag om te geven? Moet ik op de envelop zetten waar het voor bestemd is? Kan ik ook iets anders geven?

Ze willen geld

Beste Ze willen,

Het is niet gebruikelijk om geld of cadeaus te vragen of te geven bij zakelijke recepties. Tenzij het een zogenaamd ‘fundraising’ evenement is, waarbij van tevoren duidelijk is dat de bijeenkomst ten bate komt van een of ander goed doel. Gewone zakelijke recepties worden gehouden omwille van de klantenbinding en voor promotiedoeleinden en dan gaat men niet met de pet rond. Zakelijke relaties zijn geen melkkoetjes. U kunt zich best onttrekken aan de geldinzameling. Er is geen enkele reden waarom u zou moeten meebetalen om de tent op te fleuren (men vraagt u toch ook geen bijdrage voor de vaste vloerbedekking), en uw goede doelen kunt u zelf ook wel uitzoeken. Geef dus helemaal niets, geen geld in envelopjes en ook geen andere cadeautjes.

Artikelen in Cadeaus, Festiviteiten, Zakelijke relaties.

Gelabeld met .

rev="post-495" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 24 november 2005 00:46

Anonieme gift

Beste Beatrijs,

Ik ben een man van 52 jaar, getrouwd. Ik leid een aangenaam en vredig huwelijksleven. Op mijn werk heb ik een gescheiden vrouw leren kennen met drie opgroeiende kinderen. Ik heb voor deze vrouw oprechte genegenheid ontwikkeld. Ik heb haar nooit mijn gevoelens duidelijk gemaakt. Als getrouwde man kan ik dat niet doen, vind ik. Ik heb geprobeerd om haar te vergeten en geen notitie meer van haar te nemen. Maar ik kom haar wel elke dag tegen. In gezelschap mijdt zij elk contact met mij. Maar als ik alleen ben, komt zij tevoorschijn, vraagt aandacht en flirt met mij, waarop zij snel verdwijnt.

Tussen Kerst en Nieuwjaar gaat zij met haar ouders en kinderen een week naar Oostenrijk op vakantie. Zij heeft geen geld om langer met vakantie te gaan, zoals zij mij vertelde. Ik wil graag met Kerstmis anoniem een kerstkaart bij haar in de bus doen, met 100 euro erin. Zodat ik haar een beetje gelukkig kan maken. Want als alleenstaande vrouw met drie kinderen, zal zij niet veel te besteden hebben. Zo hoef ik haar en mijzelf niet in verlegenheid te brengen.

Wat vindt u, is dit een goed plan?

Anonieme weldoener

Beste Anoniem,

Uw geheime vlam gaat in de kerstvakantie (hoogseizoen) een week naar de wintersport met drie kinderen. Zoiets kost handenvol geld. Bovendien heeft zij net als u een baan. Misschien verdient zij minder dan u, maar toch: ze werkt, en de meeste mensen met een baan zijn in staat daar een gezin van te onderhouden. Afgezien daarvan krijgt ze, als het goed is, kinderalimentatie. Ik vraag me dus af of ze echt zo armlastig is als u vermoedt.

Ik denk dat u armoede op haar projecteert, omdat dat u een excuus geeft om toch een vorm van contact tot stand te brengen, ook al is dat eenzijdig. U wilt iets aardigs voor haar doen, blijk geven van uw betrokkenheid, maar tegelijk niet in relatie met haar treden, want gevaarlijk, overspel enzovoort. En zo kwam u op het idee van de anonieme geldgift.

Het lijkt me geen goed plan. Niet alleen omdat ze hoogstwaarschijnlijk helemaal niet arm is, maar ook omdat het nooit goed is om contant geld in te zetten in verhoudingen van liefde en vriendschap. Geld is een machtsmiddel dat afhankelijkheid kweekt. U weet heel goed dat deze vrouw uw geschenk zou afwijzen wanneer u met 100 euro in de hand zou aanbellen, want ze zou zich afvragen ‘wat daar tegenover moet staan’. Daarom wilt u ook anoniem blijven. Maar van een anonymus 100 euro krijgen is geen onverdeeld genoegen. De ontvanger voelt zich in het nauw gedreven (ze kan immers niet beleefd weigeren) en bespied. Er is kennelijk iemand die iets speciaals denkt of voelt, maar wie is dat en wat moet hij? Anonieme boodschappen zorgen altijd voor een gevoel van ongemak bij de ontvanger, zelfs als ze aardig bedoeld zijn. Ze dwingen de ontvanger in de rol van amateurdetective, die zijn hele kennissenkring in gedachten (of in werkelijkheid) afgaat met de vraag: ‘Was jij het?’ Dat is vervelend, zoiets moet je mensen niet aandoen. Spreek met open vizier of zwijg – andere mogelijkheden zijn er niet.

In uw geval – geheime genegenheid – denk ik dat spreken tot weinig goeds leidt, dat schrijft u zelf ook al. Houd het bij af en toe een flirterig gesprekje op het werk, en ga voor de rest door met zwijgen.

Artikelen in Collega's, Liefde en relaties.

Gelabeld met .

rev="post-1058" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 17 november 2005 21:07

Moeder kan huwelijk verpesten

Beste Beatrijs,

Binnenkort ga ik trouwen en ik zie tegen één ding heel erg op. Mijn moeder is al 25 jaar manisch depressief. Ze was mee toen ik een trouwjurk ging passen en is toen hysterisch gaan huilen met lange uithalen en veel snot. Ik schaamde me rot. Mijn nachtmerrie is dat zij zich tijdens de kerkdienst ook niet in de hand kan houden. Wat kan ik het beste doen als dit gebeurt? Ondanks haar medicatie gaat het bergafwaarts met haar. Mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader geeft mij weg en houdt een speech. Mijn moeder heeft ook een taak, ze doet een lezing in de kerk. Dit heb ik haar aangeboden, omdat ze zich anders achtergesteld bij mijn vader zou voelen. Maar daar heb ik nu spijt van.

Bang voor scènes

Beste Bang voor,

Er moet in de kerk iemand zijn die een oogje op uw moeder houdt. Zelf kunt u dat niet doen, want u bent aan het trouwen. Het moet een nabij persoon zijn, iemand die door uw moeder wordt vertrouwd. Een zuster van u bijvoorbeeld of een broer. Of anders een zuster of broer of nicht van haarzelf. Aan deze persoon (een soort chaperonne of toezichthouder eigenlijk) moet u vragen om tijdens de kerkdienst op te letten dat uw moeder bij de les blijft. Het idee is dat deze persoon naast uw moeder staat als zij de lezing verzorgt, haar ondersteunt, haar kalmeert als het haar teveel wordt, haar afleidt als haar emoties dreigen te ontsporen en haar eventueel met zachte hand naar buiten voert, mocht dat nodig zijn. U vraagt een beetje een offer van deze chaperonne, want het is een verantwoordelijke taak. Maar iemand die u toegenegen is, zal dat graag voor u doen. De kans op scènes wordt zo aanzienlijk geminimaliseerd.

Artikelen in Bruiloft, Ouders en volwassen kinderen.

rev="post-409" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 17 november 2005 19:51

Niemand reageert op groet

Beste Beatrijs,

Als ik ergens binnenkom in een wachtkamer, treincoupé of zo, zeg ik goedendag. Heel vaak reageert er niemand. Zelfs als ik iemand groet die in z’n eentje zit, krijg ik vaak geen reactie. Ik vind dat erg teleurstellend. Is dit nu totale desinteresse, of hoeft een groep inderdaad niets terug te zeggen als er iemand binnenkomt? Wat zou anders een aardige oplossing van mijn kant horen te zijn? Ik ben bijna geneigd om mijn goedendag te herhalen, alsof niemand het gehoord heeft.

Ja, dá-hag

Beste Ja, dá-hag,

Mensen in een treincoupé, in een tandartswachtkamer, wachtend bij de bakker of de kapper, voelen zich niet een groep. Ze voelen zich losse individuen die niets met de hen omringende personen te maken hebben. Als u zo’n verzameling losse individuen gaat groeten, moet u niet verwachten dat men in koor ‘Goedemorgen!’ terugzegt. Soms mompelt er een persoon iets terug wat voor een groet door zou kunnen gaan. Maar als u pech hebt, houdt iedereen narrig z’n mond.

Zo gaat het nu eenmaal. Mensen voelen zich net zo min betrokken bij hun medepassagiers in de trein als bij voorbijgangers op straat. U kunt best blijven doorgaan met groeten, hoor, daar is niets op tegen. Het lijkt me alleen een slecht idee om uw ‘Goedemiddag heren, dames ook!’ te herhalen, wanneer respons uitblijft. Een al te groot vertoon van opgewektheid wekt irritatie bij de medeburger die net de uitzichtloosheid van het bestaan aan het contempleren is.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Het publieke domein.

rev="post-977" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 17 november 2005 00:26

Uitgenodigd voor bevalling

Beste Beatrijs,

Onze schoondochter is zwanger van haar eerste kindje (voor ons het tweede kleinkind). Ze vroeg of ik bij de bevalling wilde zijn, met haar moeder en misschien haar (enige) zus. Ik weet niet precies wat ik hier mee aan moet. Is een bevalling niet iets voor de ouders samen om mee te maken? Iets wat privé zou moeten zijn? Wel vind ik het aardig dat ze het vraagt.

Uitgenodigd voor bevalling

Beste Uitgenodigd,

Wie zich vereerd voelt door zo’n uitnodiging, moet het buitenkansje niet aan zich voorbij laten gaan. Maar als u niet zit te popelen om urenlang naast uw barende schoondochter te zitten, dan moet u het niet doen. Doe het in ieder geval niet uit beleefdheid. De meeste mensen vinden een bevalling een intieme privé-gebeurtenis – als u deze mening bent toegedaan, kunt u deze kelk beter aan u voorbij laten gaan. Het is waar dat steeds meer vrouwen de neiging hebben van hun bevalling een happening te maken met allerlei toeschouwers om het kraambed. Misschien heeft uw schoondochter u uitgenodigd omdat ze bang is dat u zich gepasseerd zou voelen, als u geen getuige zou zijn van het moment suprême (en allerlei andere mensen wel). Misschien denkt zij op zo’n manier de band van u met haar en met uw toekomstige kleinkind een stevige basis te geven. Er kunnen allerlei nobele motieven aan de hand zijn, maar als u bedenkingen hebt, doe het niet! Wimpel de uitnodiging luchtigjes af door tegen haar te zeggen: ‘Heel lief van je dat je mij erbij wilt hebben, maar weet je, ik kan slecht tegen bloed, en bovendien ben ik bang dat ik alleen maar in de weg loop. Maar als het kindje is geboren, ben ik de eerste die op kraambezoek komt!’

Artikelen in Schoonfamilie, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met , .

rev="post-2354" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 10 november 2005 22:03