↑
Spring naar inhoud

Onderscheiding niet dragen?

Beste Beatrijs,

Sinds enkele jaren draag ik op een van mijn betere pakken voor feestelijke bijeenkomsten de ridderorde die mij voor bepaalde verdiensten is uitgereikt. Een dezer dagen merkte een andere feestganger, die ongeveer dezelfde orde heeft, op dat zij die nooit draagt. Iemand anders zei dat hij, wanneer hij in aanmerking zou komen voor een dergelijke onderscheiding, die eveneens niet zou dragen. Ik krijg langzamerhand het gevoel dat het ongepast is om een onderscheiding aan de buitenwereld te tonen, althans dat het dragen daarvan niet in overeenstemming is met het Nederlandse volkskarakter. Het hoofd mag nooit boven het maaiveld. Een zichtbare onderscheiding is kennelijk beledigend voor andere mensen. Hoe denkt u hierover?

In de la ermee?

Beste In de la,

Natuurlijk mogen mensen die een onderscheiding hebben gekregen deze dragen! Het is ongepast als anderen daar kritiek op uitoefenen. Want dat is precies wat uw zegslieden u impliciet toevoegen, wanneer zij u informeren dat zij er niet over zouden piekeren om hem op te spelden. Vergelijk: ‘Nou, ik trek zelf anders nooit een das aan, hoor’ (tegen iemand die een das draagt). Mensen horen zich te onthouden van commentaar op andermans kleren of versierselen. Bij een onbedwingbare neiging om er toch iets over te berde te brengen, zeg je iets aardigs of je vraagt naar de betekenis ervan. Wie dit niet kan opbrengen, doet er het zwijgen toe. Tegen mensen die u aldus in de verdediging drukken kunt u opmerken: ‘Je hebt helemaal gelijk, je moet nooit iets dragen waar je je voor schaamt.’

Artikelen in Traditionele etiquette.

Gelabeld met .

rev="post-1423" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 15 juni 2006 19:40

Verlegen tiener

Beste Beatrijs,

Ik ben een meisje van 14 jaar en ben heel erg verlegen. Vooral in de klas durf ik haast niks te zeggen. Tegen jongens praat ik eigenlijk niet, omdat ik bang ben dat ze mij toch maar raar en niet aardig vinden. Bij ons op school zitten heel veel meisjes met van die grote monden en dan denk ik altijd: ‘waarom heb ik dat nou niet?’ Ook als kinderen een vervelende opmerking maken, denk ik daar een paar weken later nog aan. Of als kinderen een keertje niet zo aardig doen, denk ik meteen: ‘die mag mij niet’, terwijl ze het misschien wel helemaal niet zo bedoeld hadden. Als iemand heel erg stom heeft gedaan, vooral als het om jongens gaat, durf ik daar eigenlijk niks meer tegen te zeggen. Wat kan ik hier nou het beste aan doen?

Was ik maar niet zo verlegen!

Beste Was ik maar,

Maak je er geen zorgen over. Verlegenheid is geen slechte eigenschap. Het is weliswaar niet modern om verlegen te zijn (je hoort je assertief op te stellen en jezelf te uiten), maar verlegen kinderen zijn wel vaak aardiger. Ze zijn gevoeliger, denken meer na over van alles en zijn gewoon vaak leuker dan degenen met de grote mond. Ze hebben wat meer tijd nodig, dat is alles.

Het enige waar je mee moet ophouden is piekeren of ze je wel aardig vinden. Onthoud dat de meeste kinderen (en volwassenen trouwens ook) veel meer met zichzelf bezig zijn dan dat ze over anderen nadenken. Als ze iets vervelends tegen je zeggen, betekent dat meestal niets bijzonders. De dag daarna zijn ze dat allang weer vergeten, omdat ze met zichzelf en hun eigen problemen bezig zijn en niet met jou, zeker niet met jou. De gedachte dat je klasgenoten zichzelf belangrijker en interessanter vinden dan jou, zal je de vrijheid geven om je minder van hen aan te trekken. Wanneer je vrede met jezelf hebt, zul je het ook minder moeilijk vinden om af en toe wél je mond open te doen in de klas of klasgenoten aan te spreken. Zodra de mening van anderen je niet zoveel meer kan schelen, voel je je vrijer om te zeggen wat in je hoofd opkomt. Wat de jongens betreft: troost je, er zijn er ook die een beetje bang zijn voor grote monden en juist verlegen meisjes leuk vinden. Tezijnertijd kom je die vanzelf tegen.

Artikelen in Scholen en verenigingen, Tieners.

rev="post-2428" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 11 juni 2006 23:43

Initiatief nemen bij collega

Beste Beatrijs,

Ik ben gescheiden en moeder van twee kindjes. En ruim twee jaar alleen. Sinds een aantal weken ben ik verliefd op een collega. Hij is vrijgezel. Ik weet niet precies wat hij voor mij voelt. We kunnen goed samen praten en hebben een leuk contact. Maar dan ook alleen op het werk. Als ik naar hem kijk, dan kijkt hij ook altijd naar mij. Kunt u mij vertellen hoe ik te weten kan komen wat hij voor mij voelt? Ik wil niet weer gekwetst worden of voor aap staan.

Hoe pak ik het aan?

Beste Hoe pak ik,

Geduld hebben. Rustig doorgaan met flirten. Niet uw ziel aan hem gaan blootleggen in ieder geval. Als hij uw gevoelens niet beantwoordt, wordt u immers gekwetst of staat u voor aap, iets wat u kennelijk eerder is overkomen. Te happige vrouwen werken lustdempend. Het is de taak van de man om initiatieven te ontplooien en eventueel blauwtjes te lopen. Een beetje man is daar tegen bestand. Wacht af tot hij u uitnodigt voor een drankje of iets sociaals buiten werktijd. Als hij die stap zet, dan betekent dat dat hij in u geïnteresseerd is. Als hij elk initiatief achterwege laat, dan betekent dat dat hij geen belangstelling voor u heeft. U bent bang dat hij te verlegen is voor initiatieven? Aan zo’n man mist u niets.

Artikelen in Collega's, Liefde en relaties.

rev="post-1157" 4 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 11 juni 2006 23:02

Ex-schoonmoeder op bruiloft?

Beste Beatrijs,

Na veertien jaar samen te zijn geweest heb ik de relatie met mijn toenmalige vriend verbroken. Gelukkig is de boedelscheiding redelijk harmonieus verlopen, en beiden zijn we alweer aardig hersteld. Nu, anderhalf jaar na de breuk, ga ik trouwen met mijn nieuwe partner. Mijn ex geloofde niet in trouwen en hij wilde ook geen kinderen, maar hij is erg belangrijk voor me, en ik wil zijn vriendschap graag behouden. Ik heb hem gevraagd of hij bij mijn bruiloft wilde zijn en hij zei dat hij geen zin had om daar te doen of er niets aan de hand was. Dat begrijp ik best.

De vraag is wat ik aanmoet met mijn ex-schoonmoeder. Zij is een lieve vrouw met wie ik al die veertien jaar een goede band had. Ik zou haar graag bij mijn bruiloft zien. Ik denk dat zij het ook leuk zou vinden om erbij te zijn. Maar ik heb er ook alle begrip voor als ze uit loyaliteit aan haar zoon niet zou willen komen. Wat vindt u? Getuigt het van slechte manieren om haar wel uit te nodigen, of om dat juist niet te doen?

Gehecht aan ex-schoonmoeder

Beste Gehecht aan,

In het algemeen kun je zeggen dat het geen goed idee is om je ex voor je bruiloft uit te nodigen. Althans wanneer het een belangrijke ex is geweest, met wie een substantiële verhouding is geweest, die niet eens zo lang geleden werd verbroken. Ook niet leuk voor de bruidegom. Uw ex voelt dat zelf ook al zo en wil niet eens komen, de vriendschap ten spijt. Heel verstandig van hem.

Ik raad u af om uw ex-schoonmoeder uit te nodigen. U plaatst haar inderdaad in een loyaliteitsconflict. Haar zoon gaat niet, wat heeft zij daar te zoeken? Zij heeft goedbeschouwd niets meer met u te maken na de scheiding. U vindt haar aardig, maar het is heel lastig die sympathie in de toekomst te concretiseren. Hoe zou dat moeten? Haar verjaardagen bezoeken? Haar bij u thuis uitnodigen? Het heeft allemaal iets verwrongens. U krijgt een nieuwe schoonmoeder, dus erken dat feit en doe niet alsof de vorige nog steeds even belangrijk is, want dat is niet zo.

Artikelen in Bruiloft, Exen, Schoonfamilie.

Gelabeld met .

rev="post-1124" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 11 juni 2006 22:17

Brood afbreken of afsnijden?

Beste Beatrijs,

Ik ga wel eens lunchen met een vriendin. In de meeste restaurants worden we eerst voorzien van stokbrood met (kruiden)boter of olie. Laatst sneed ik een stukje van het brood af met mijn mes, waarop mijn vriendin zei dat dat niet hoorde. Volgens haar hoor je het brood met de handen te pakken en er stukjes af te breken. Klopt dat?

Wel of geen mes?

Beste Wel of geen,

U kunt inderdaad beter handmatig een stuk van het brood afbreken dan het met een mes te lijf gaan. Zo luidt de traditie nu eenmaal: men breekt het brood met elkaar. Bovendien zijn de erbij geleverde messen te bot om brood mee te snijden. Daarvoor zijn gekartelde broodmessen nodig en die liggen niet op tafel.

Artikelen in Eten en drinken, Horeca, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-680" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 11 juni 2006 20:02

Brieven terugkrijgen

Beste Beatrijs,

Gedurende twee jaar heb ik een relatie gehad met een getrouwde man. Zijn scheiding was bijna rond. We waren in onze toekomstige woning al volop aan verbouwen. Hij is weer gaan twijfelen en is uiteindelijk teruggegaan naar zijn vrouw. Ik heb hem tijdens onze verhouding veel geschreven, hem in volste vertrouwen mijn hart, ziel en buik gegeven. Maar nu is alles anders. Ik gruw bij de gedachte dat mijn brieven in een schoenendoos achter een knieschot gaan, met het risico dat zijn vrouw of een van zijn kinderen ze zullen vinden. Ik vind het sowieso geen prettige gedachte dat hij mij nog (min of meer) heeft. Uiteraard heb ik zijn brieven en e-mails aan hem teruggegeven. Maar de mijne wil hij niet teruggeven. Hij is ervan overtuigd dat de aan hem gerichte brieven zijn eigendom zijn. Ik begin nu te twijfelen, kunt u me vertellen hoe de feiten liggen?

Ik wil mijn brieven terug!

Beste Ik wil mijn brieven,

Juridisch gesproken zijn de brieven die u hem geschreven hebt zijn eigendom. Zodra de brief is gepost, houdt het eigenaarschap van de afzender op. Ook de postbode die de brievenbus gaat lichten mag hem niet aan u teruggeven (mocht u ernaast zijn gaan staan om hem terug te krijgen omdat u vijf seconden na het posten spijt kreeg). De geadresseerde is de eigenaar. Hij heeft overigens geen recht om te publiceren. Het auteursrecht blijft bij de afzender liggen.

Dat is de formele kant van de zaak. Nu de etiquette-kant. Traditioneel gold de regel dat bij verbroken verlovingen de ex-geliefden elkaar hun brieven teruggaven. De vrouw retourneerde bovendien verlovingsring en andere duurdere cadeautjes (juwelen). Dit hoorde bij een beschaafde manier van afhandelen. Men blijft tenslotte niet rondlopen met ringen of sieraden, die symbolisch zijn voor een verbintenis die er niet meer is. Ook is het niet prettig als de ex-verloofde een stapel brieven in bezit houdt met zielenroerselen, die in het licht van de mislukte relatie pijnlijk en gênant zijn. Correct is dus om elkaar de brieven terug te geven, waarna de schrijvers desgewenst overgaan tot verbranding.

Deze regel is vergeten, omdat niemand nog brieven schrijft. De regel toepassen op e-mails heeft iets zinledigs, omdat het zo makkelijk is om van e-mails kopieën achter te houden. Dat kan weliswaar met brieven ook, maar de meeste briefontvangers zullen niet zo ver gaan dat ze eerst de stapel gaan kopiëren voordat ze hem teruggeven.

Binnen de traditie van de liefdesbrief hebt u het gelijk aan uw zijde. Beschaafde personen gaven de brieven terug, tenzij de afzender zei: ‘je mag ze houden’. Wie dit weigerde gold als grof en kwaadwillend. Dergelijke nalatigheid werd vroeger ook ruim besproken en gaf een smet op de reputatie van de betreffende persoon. Hetgeen een reden kon zijn om alsnog het verzuim goed te maken.

U kunt met deze informatie uw ex-geliefde nog eens onder druk zetten om uw brieven terug te krijgen. U kunt zelfs overwegen om er een klein beetje morele chantage tegenaan te gooien door op te merken dat u deze betreurenswaardige gang van zaken natuurlijk niet onder de pet zult houden. Dat uw ex-geliefde zijn vrouw verkoos boven u, allà, bij een verkoeld hart moet men zich neerleggen, maar dat hij elementaire fatsoensregels niet in acht neemt tegenover u valt niet te excuseren. U kent allicht mensen die geïnteresseerd zijn in deze minne opstelling zijnerzijds. Misschien hoort zijn rechtmatige echtgenote ook wel bij de geïnteresseerden. Enfin, dat laatste natuurlijk alleen, wanneer u het werkelijk hoog wil spelen.

Artikelen in Liefde en relaties, Post, Vreemdgaan.

rev="post-401" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 11 juni 2006 19:41

Verwaarloosd pleegkind

Beste Beatrijs,

Gedurende 35 jaar had ik een vriendin. Haar gezin en het mijne hebben samen heel wat tijd doorgebracht. Dat is alweer een tijd geleden, want onze kinderen zijn opgegroeid en het huis uit. Ons contact kon stormachtig zijn maar kende ook lange windstille periodes. Begin dit jaar ontving ik een brief waarin mijn vriendin mij aankondigde dat ik haar niets meer te vertellen had, dus: einde vriendschap. Ik kon weinig anders doen dan deze mededeling voor kennisgeving aannemen. Maar dit is niet het probleem.

De vriendin heeft de laatste jaren een pleegkind in huis voor de vakanties. Dat vind ik fantastisch en ze doet met hem ook erg leuke dingen en trekt zich zijn lot enorm aan. Natuurlijk heb ik hem ook ontmoet en met mijn kleinkinderen had hij een vrolijk contact. Iedere vakantie stuurde ik wel een kaartje, voetbalplaatjes, stickers of iets dergelijks. Maar na de eenzijdige opzegging van onze vriendschap heb ik daar de pleegzoon, sneu genoeg, ook bij gerekend. Na de tweede vakantie zonder post van mij stuurde mijn ex-vriendin mij een kaartje waarin zij mij voorhield dat haar pleegkind nu wel een eeltlaag zou krijgen, doordat ik hem bedoeld of onbedoeld vergeten was! Is dit verwijt terecht? Had zij die eeltlaag niet kunnen voorzien en daar rekening mee moeten houden?

Was ik nalatig?

Beste Was ik?

Als mensen scheiden, dan scheiden ze ook van elkaars familie. Meestal ook van elkaars vrienden, tenzij die vrienden met allebei de scheidenden even goed bevriend zijn. Maar dan zie je toch vaak dat de vrienden zich loyaal met een van de twee betonen.

In uw geval was er geen sprake van een huwelijk maar van twee vriendinnen. Die wél al 35 jaar bevriend waren, dus de impact van die scheiding zal niet onaanzienlijk zijn geweest. Vooral de manier waarop dit is gegaan (de vriendschap schriftelijk opzeggen om een clichéreden) is affreus. Een schoolvoorbeeld van hoe het niet moet. Het is harteloos, wreed en leidt bij de ander tot onbegrip en gekwetstheid. Allemaal nergens voor nodig.

En vervolgens gaat uw ex-vriendin u op het matje roepen omdat u geen gezellige kaartjes naar haar pleegzoon meer stuurt. Pardon? Denkt zij echt dat de onbekommerde contacten tussen een volwassene en een vakantiepleegkind dan even onbekommerd voortgezet kunnen worden? Mooi weer spelen, terwijl een levenslange vriendschap eenzijdig bij het grofvuil is gezet? Absoluut niet. Er is geen enkele reden waarom u de oppervlakkige relatie met het pleegkind van uw ex-vriendin zou moeten continueren, als diezelfde ex-vriendin u met een pennenstreek uit haar leven heeft geschrapt. Het is de taak van uw ex-vriendin om aan haar pleegzoon te vertellen dat de vriendschap over is. Daar wordt hij wijzer van dan wanneer er tegenover hem een maskerade wordt opgevoerd dat het hele leven okidoki is. Dat is het niet.

Schrijf haar een beleefd briefje met excuses voor het leed haar pleegzoon aangedaan, en spreek uw hoop uit dat hij andere welwillende volwassenen op zijn levenspad zal ontmoeten die hem stickers zullen sturen.

Artikelen in Kinderopvoeding, Post, Vrienden en kennissen.

rev="post-2493" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 11 juni 2006 01:07

Hondengeblaf

Beste Beatrijs,

Sinds een paar maanden heb ik nieuwe buren met twee grote honden, die langdurig blaffen als zij beiden afwezig zijn. Omdat ik thuis werk, stoort mij dat enorm. Op een brief hierover, die ik in hun brievenbus liet glijden, hebben de buren niet gereageerd en mijn ergernis neemt toe. Wat moet ik hieraan doen? Ik wil graag in vrede met mijn buren leven, maar ik vind het asociaal als men geen rekening houdt met anderen.

Getergd door geblaf

Beste Getergd,

Een probleem als blaffende honden moet u niet per brief aanpakken. Dat maakt een arrogante en laffe indruk. De buren zullen zoiets niet goed opnemen. U moet zich niet tot uw buren wenden alsof u een formele klacht indient bij een anoniem loket. Waar u op uit bent: dat zij onmiddellijk in de houding springen en het geblaf van hun honden beëindigen, zal na zo’n brief juist niet gebeuren, ook al omdat hier geen eenvoudig recept voor is. Beter is het om de buren persoonlijk aan te spreken op een vriendelijke manier. Misschien weten zij niet eens dat de honden blaffen in hun afwezigheid. U moet er in ieder geval van uitgaan dat zij het niet weten en het probleem (want dat is het wel degelijk – blaffende honden zijn razend irritant) op zo’n manier presenteren dat zij geneigd zijn er iets aan te doen. Dat kan alleen wanneer u uw probleem tot het hunne maakt.

U gaat dus met hen praten op een beetje hulpzoekende manier. U zegt: ‘Er zit mij iets dwars en ik vraag me af of jullie mij kunnen helpen’. Daarna vertelt u over het continue geblaf, u gooit er wat meevoelende opmerkingen tussendoor over de door u veronderstelde eenzaamheid van de honden, en u stelt een open vraag: ‘Wat zou hier aan te doen kunnen zijn?’ Op dat moment is het hún probleem geworden en zullen zij actief moeten nadenken om een oplossing te vinden. Als ze niets kunnen verzinnen, kunt u wat suggesties doen: laat de honden een of twee keer per dag meenemen door iemand van een hondenuitlaatdienst. Doe de honden op een blaf-afleer-cursus. Bied desnoods aan een deel van de cursus mee te betalen. Daarmee laat u zien dat de kwestie u hoog zit en tevens toont u uw goede wil.

Hoe vriendelijker en constructiever u zich opstelt, hoe groter de kans dat de buren iets gaan ondernemen. Als u het bij bureaucratische briefjes laat, waarin u uw buren op het matje roept, zullen ze uw klacht als gezeur bestempelen en hun schouders ophalen, terwijl u nog jaren en jaren van gekmakend geblaf tegemoet ziet.

Artikelen in Buren, Post.

Gelabeld met , .

rev="post-1047" 8 reacties

Door Beatrijs Ritsema – woensdag 24 mei 2006 20:58

Eigen eten op terras

Beste Beatrijs,

Als mijn man en ik fietstochtjes maken, nemen we vaak koffie en brood mee omdat we het leuk vinden om ergens te picknicken. Zo ook laatst toen we na bezichtiging van een prachtig dorpskerkje een bankje zagen onder een schaduwrijke boom, heel geschikt om onze lunch te gebruiken. Tot mijn verbazing zei mijn man dat we door moesten rijden, want dat bankje stond tegenover een dorpscafé. Volgens hem kun je het niet maken om daar je eigen brood op te eten. Ik was het niet met hem eens, we zijn wel op het bankje gaan zitten maar we hebben steeds gediscussieerd over de vraag of we er goed aan deden of niet.

Toen ik dit voorval later aan vrienden vertelde, bleek tot mijn verbazing dat ze mijn man gelijk gaven. Kunt u uw licht hierover laten schijnen? Ik voeg er nog aan toe dat we uiteraard geen gebruik hebben gemaakt van het toilet van het café, waar we uitzicht op hadden, want dan zou de zaak heel anders liggen.

Met de thermosfles op pad

Beste Met de thermosfles,

Als dat bankje min of meer deel uitmaakt van of grenst aan het terras van het café, dan moet u daar niet gaan zitten om uw meegebrachte voedingsmiddelen te consumeren. Als het daarentegen duidelijk buiten het territorium van het café valt, bijvoorbeeld aan de overkant van de straat, dan kunt u daar rustig gaan zitten en alles eten en drinken wat u maar wilt. U kunt zelfs naar de wc in het café, als u een 50-centsmuntje op de toog legt.

Artikelen in Eten en drinken, Horeca.

rev="post-2280" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – woensdag 24 mei 2006 18:12