↑
Spring naar inhoud

Ouders gieten tieners vol

Beste Beatrijs,

Mijn dochter van 13 in 2 VWO wordt uitgenodigd voor een verjaardagsetentje bij een vriendinnetje van haar school. Die wordt 14. Haar (hoogopgeleide) ouders zetten de zes meisjes een heerlijk vijfgangen-diner voor, aangevuld met een volledig wijnarrangement inclusief port en dessertwijn. Mijn dochter drinkt met nipjes over de avond een half glas. Een paar vriendinnetjes drinken duidelijk meer en raken wat aangeschoten. Wat doe je als je haar na afloop komt afhalen? 1) Je complimenteert haar dat ze zich zo heeft beheerst ondanks het alcoholaanbod en neemt geen contact op met de ouders om de goede relatie te bewaren. 2) Je stuurt de politie, de schandaalpers en het medisch tuchtrecht er op af. Wat is de goede middenweg?

Korte tijd later gaat mijn dochter naar een feest van tweede- tot vierdeklassers (13-16 jaar) in een keurige villa. Ouderlijk toezicht is aanwezig. Bij het ophalen van haar en haar vriendin lijken de ouders de zaak niet helemaal meer onder controle te hebben. Je dochter meldt dat er al vijf keer uitgebreid is overgegeven, onder anderen door een 13-jarige midden in de woonkamer. Wat doe je? 1) Je complimenteert je dochter, die de hele avond alcohol kreeg aangeboden en zo ongeveer als enige alles heeft afgeslagen, en haar vriendin die tenminste niet zo beschonken is dat je moet vrezen voor een kotspartij in de auto tijdens de rit naar huis. 2) Je belt de ouders de volgende dag op om een hoop stennis te maken. Hoe maken we alcohol minder vanzelfsprekend in een goede opvoeding?

Bezorgde vader

Beste Bezorgd,

Tja, wat moet ik zeggen behalve het voor de hand liggende? Natuurlijk is het schandelijk dat ouders tieners volgieten. Kinderen onder de 16 mogen geen alcohol kopen en in cafés, disco’s, restaurants is het strafbaar om het hun te schenken. Daar is een goede redenen voor: ze zijn te jong. Het is niet goed voor hun lichaam (hersenontwikkeling wordt erdoor geschaad) en het is niet goed voor hun geest. Kinderen zijn geen volwassenen. Van ouders die voor een feestje de verantwoordelijkheid dragen over andermans kinderen mag je verwachten dat ze hun geen heroïneshot, geen sigaretten of joints aanbieden, geen pornofilms voorschotelen, en dus ook geen alcohol. We weten allemaal dat tieners daar stiekem mee experimenteren (daar zijn het tieners voor), maar dat betekent nog niet dat ouders gelegenheid moeten geven. Dat is een cynische en tegelijk neerbuigende manier van met jongeren omgaan. De boodschap die hiermee wordt uitgestraald is: ‘Natuurlijk zijn jongeren net als volwassenen alleen maar erop uit zich laveloos te kunnen wentelen in de een of andere roes – waarom zouden we hen daarvan weerhouden? Schenk de glazen nog eens vol, proost!’ De meeste ouders zullen bezwaar hebben tegen zo’n vergaande onverschilligheid. De maatschappelijke consensus is tegen de combinatie (jonge) tieners en alcohol. Reden temeer om te protesteren. Neem de moeite en bel op na zo’n incident. Zeg dat u niet blij was met hoe het feestje is gegaan. Stel de belangstellende vraag waarom ze eigenlijk alcohol serveerden. Probeer een discussie te vermijden, want die loopt uit de hand. Houd het dus kort, maar maak uw standpunt wel duidelijk.

Artikelen in Festiviteiten, Tieners.

Gelabeld met .

rev="post-644" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 12 oktober 2006 00:51

Uitgekeken op rol van minnares

Beste Beatrijs,

Sinds twee jaar heb ik een relatie met een collega op het werk. Ons contact is begonnen als een spel: uitdagen, verkennen, prikkelen. We hebben een beetje met vuur gespeeld, want hij had en heeft nog steeds een relatie (ongetrouwd) van bijna 25 jaar, en twee kinderen. Ondanks onze afspraken dat we niet verliefd zouden worden is dit toch gebeurd. Halsoverkop. We hebben heel veel raakvlakken, we praten ontzettend goed met elkaar, we hebben veel plezier, kortom, de perfecte relatie. Het laatste jaar is de band tussen ons nog hechter geworden. We zijn samen op reis gegaan, we doen vaak uitstapjes, city trips, enzovoort. Inmiddels heeft hij alles opgebiecht aan zijn vriendin, omdat hij ook wist zo niet verder te kunnen. Hij droomt van een leven met mij, ik van een leven met hem, maar het struikelblok hierin vormen de kinderen van wie hij heel veel houdt. Was het niet om hen, dan had hij al lang de relatie met haar beëindigd.

Ik was heel blij met zijn bekentenis aan zijn vriendin, maar op dit moment krijg ik het steeds moeilijker met ons toekomstperspectief. Sinds hij haar verteld heeft over zijn buitenechtelijke relatie, is er niets veranderd. Het doet me pijn dat hij me niets vertelt, noch over de situatie thuis, noch over de vorderingen – als die er al zijn. Ik respecteer hem en wil vermijden dat hij zich onder druk voelt gezet door mij. Ik weet best dat dit niet gemakkelijk is voor hem, maar de vraag is nu: hoeveel tijd moet ik hem geven om alles netjes af te handelen? En hoe kan ik hem vertellen dat ik concreter wil weten waar ik aan toe ben, zonder dat hij het gevoel krijgt dat ik hem opeis, wat niet het geval is.

Ik woon alleen en ben momenteel wel gelukkig. Ik heb hem laten voelen dat hij de tijd krijgt die hij nodig zal hebben, maar ik heb zo’n bang gevoel dat hij in een comfortzone zit, waar hij niet uit zichzelf uit zal stappen. Hij heeft mij, zijn kinderen en zijn vriendin laat hem begaan.

Uitgekeken op de rol van minnares

Beste Uitgekeken,

Uw laatste alinea vat de situatie treffend samen: uw geliefde heeft een gezin met kinderen, daarnaast een minnares voor seks en romantiek, en zijn legitieme vriendin zet hem niet voor het blok. Slim als ze is, denkt die natuurlijk: we zullen eens even zien wie er hier de langste adem heeft. Er is voor uw geliefde weinig reden om verandering aan te brengen in zijn comfortabele situatie. Als hij definitief voor u kiest, raakt hij zijn kinderen kwijt, althans de vanzelfsprekende, dagelijkse vader-kind-relatie. Als hij voor zijn gezin kiest, raakt hij u kwijt en daarmee alle spanning en avontuur in zijn leven. Nee, de kans lijkt me uiterst klein dat hij een keuze zal maken en daarom moet u dat maar voor hem doen.

Houd ermee op. Maak een eind aan deze relatie. U kunt wachten tot Sint-Juttemis, maar alles blijft bij het oude. Die man wil z’n kinderen niet kwijt! En gelijk heeft-ie: die kinderen zijn tenslotte zijn grootste verantwoordelijkheid. Leg u neer bij dit verlate inzicht en ga hem niet onder druk zetten om voor u te kiezen. Denk ook eens na over uzelf: afgezien van zelf-feliciterende illusies over ‘de liefde van uw leven’, bent u er nou echt zo trots op om medeaanstichter te zijn van het zoveelste gebroken gezin? Liefde met als ballast de puinhopen van een andere verbintenis bezwijkt vaak onder zijn eigen gewicht. Zoek een man die zowel vrij is in zijn hart als vrij staat in de wereld. Dat maakt een relatie zoveel lichter.

Artikelen in Collega's, Liefde en relaties.

rev="post-814" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – woensdag 4 oktober 2006 23:15

Vegetariër vlees laten eten?

Beste Beatrijs,

Mijn man en ik eten al jaren vegetarisch. Mijn moeder is niet bekend met deze keuken en vindt het lastig om voor ons te koken. Daarnaast hanteert zij de regel: ‘Als wij bij jullie eten, krijgen wij logischerwijs geen vlees voorgezet. Omgekeerd moeten jullie je ook aan onze gewoontes aanpassen als jullie bij ons te gast zijn, en dan dus vlees eten.’ Deze redenering vind ik bij een dergelijke principiële keuze niet opgaan. Of zie ik dat verkeerd?

Verplicht carnivoor?

Beste Verplicht,

Vegetarisch eten is hetzelfde als een medisch of een religieus dieet volgen. Gastheer en -vrouw moeten daarvoor buigen. Het is even onbehoorlijk om iemand die allergisch is voor noten noten voor te zetten, als een moslim varkensvlees te serveren, of een vegetariër vlees op te dringen. Zo simpel is het. Er zijn de heerlijkste borrelhapjes waar geen noot aan te pas komt, je kunt heerlijke gerechten koken waar geen varkensvlees in zit, en het is zelfs mogelijk heerlijke maaltijden te koken waar geen vlees in zit. Leg uw moeder dit nogmaals uit. Als ze echt niets zonder vlees kan verzinnen, suggereer haar dan bij de supermarkt voor weinig geld twee vleesvervangende sojalapjes te kopen voor u en uw man, en laat haar ter vervanging van de biefstukjus (die uw ouders natuurlijk over de aardappels gooien) een pot appelmoes op tafel zetten. Ook alweer geregeld. Maar misschien is het bij dergelijke koppigheid makkelijker om voor een bezoek aan uw ouders uit te wijken naar de zondagmiddag, een kopje thee te drinken en voor het eten weer terug naar huis.

Artikelen in Eten en drinken, Ouders en volwassen kinderen, Visite.

Gelabeld met .

rev="post-2375" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – woensdag 4 oktober 2006 22:45

Kind niet uitgenodigd op feestje

Beste Beatrijs,

Een paar maanden geleden gaf mijn dochter ter gelegenheid van haar zevende verjaardag een kinderfeestje. Acht kinderen (vooral klasgenootjes) waren van de partij. Vorige week ontdekte mijn kind dat een van de kinderen die zij had uitgenodigd, haar niet had teruggevraagd, toen zij haar feestje vierde. Mijn dochter vond dat heel erg. Vooral omdat het een kind betreft, die bij haar in een groepje op school zit en alle andere meisjes uit het groepje wél uitgenodigd waren. Ik merk dat ik er ook mee zit. Ik vind deze moeder ineens helemaal niet meer sympathiek. Moet ik haar hierop aanspreken?

Moeder van een overgeslagen kind

Beste Moeder van,

Het is heel onprettig voor uw dochter om als enige niet uitgenodigd te zijn. Dat is geen goed beleid voor een verjaardagspartijtje voor zo jonge kinderen. Het lijkt me verstandig om die moeder hier op aan te spreken. Breng het niet beschuldigend maar als een vraag om opheldering: ‘Zeg, wat ik vragen wou: mijn dochter is niet uitgenodigd vorige week. (stilte) Als enige. Zij was daar nogal door aangeslagen. Hebben die twee soms ruzie gehad of zo? Heeft mijn dochter iets misdaan?’ Misschien wilde die moeder een beperkt aantal kinderen, of misschien is er wel degelijk sprake van ongenoegen. In ieder geval hoort u dan wat er aan de hand was. En als de moeder geen heldere verklaring heeft, raakt ze er in ieder geval van doordrongen dat er een sociale fout is gemaakt.

Artikelen in Kinderopvoeding, Verjaardag.

Gelabeld met , .

rev="post-1264" 15 reacties

Door Beatrijs Ritsema – woensdag 4 oktober 2006 21:53

Min of meer uitgenodigd op bruiloft

Beste Beatrijs,

Mijn vader heeft zes broers en zussen. Deze ooms en tantes hebben in totaal 19 kinderen, waarmee ik dus 19 neefjes en nichtjes heb. Een van de nichtjes gaat binnenkort trouwen. Het bruidspaar heeft mijn ouders een kaart gestuurd, geadresseerd aan: ‘Oom P. en Tante M. plus kinderen.’ Mijn broer, mijn zus en ik zijn alledrie al jaren het huis uit. Ik weet niet wat ik met deze uitnodiging aan moet. De contacten binnen de familie zijn goed, maar niet uitbundig. We zien elkaar wel eens bij de verjaardag van onze grootouders. Eerlijk gezegd vind ik deze manier van uitnodigen halfslachtig en belachelijk. Waar is dit bruidspaar op uit? Geld besparen door te beknibbelen op kaarten en postzegels, maar wel een felicitatie en een pot-azalea in ontvangst willen nemen? Mij lijkt dat zelfstandig wonende neven en nichten op hun eigen adres worden uitgenodigd of niet worden uitgenodigd, al naar gelang de wensen van het bruidspaar. Wat wordt er nu van mij verwacht?

Min of meer uitgenodigd

Beste Min of meer,

Uw nichtje heeft haar ooms en tantes uitgenodigd voor haar huwelijk. Hun kinderen zijn ook welkom, zij het via de omweg van hun ouders. U bent het gelukkige doelwit van de zogenaamde ‘onopdringerige uitnodiging’! U kunt ermee doen wat u wil: erheen gaan of er niet heen gaan, en in het laatste geval hoeft u niet af te zeggen, geen cadeau te sturen en zelfs geen felicitatiekaartje (al is dat laatste natuurlijk wel aardig).

Uw nichtje gaat geen 19 neven en nichten apart aanschrijven en uitnodigen. Ten eerste zal ze hun adressen niet weten en ten tweede wíl ze hen geen officiële uitnodiging sturen, want in geval van huwelijk word je min of meer geacht op te draven, en als je niet wil komen, moet je netjes afzeggen en felicitaties sturen, al dan niet vergezeld van een cadeau. Dat wil ze haar neven en nichten niet aandoen, omdat ze verwacht dat lang niet iedereen geïnteresseerd is in haar huwelijk. Waar ze gelijk in heeft, getuige uw korzelige reactie. Bovendien kan ze geen veertig extra mensen op haar bruiloft gebruiken (mensen nemen partners mee). Aan de andere kant denkt ze: als iemand van de neven en nichten het toevallig leuk vindt om erheen te gaan, dan is hij/zij vanzelfsprekend welkom. Vandaar de vrijblijvende uitnodiging via de ouders. Deze manier van uitnodigen is sympathiek en laat neven en nichten tegelijk maximaal vrij. Niets mis mee dus.

Artikelen in Bruiloft, Familie.

Gelabeld met .

rev="post-1126" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 28 september 2006 22:20

Tóch betalen voor cadeau

Beste Beatrijs,

Met een vriendin ga ik regelmatig een dagje uit. Ieder betaalt voor zich. We hadden een vaag plan om ook eens een paar dagen samen erop uit te gaan. Nu heeft mijn vriendin voor haar 50ste verjaardag van haar vrienden een hotelarrangement gekregen op een waddeneiland: hotel, vol pension, fietshuur voor drie dagen. Alles voor twee personen, zodat ze, zo stond er in de toelichting, een vriendin kon meenemen. Ze vertelde mij dat allemaal enthousiast en vroeg of ik mee wilde. Maar nu komt het: ik moet het wel zelf betalen. Zij zal dan uitrekenen hoeveel het mij zal kosten. Eerlijk gezegd werd ik onaangenaam getroffen door deze uitnodiging. Het komt er toch op neer dat ze de helft van haar verjaardagscadeau in eigen zak steekt in plaats van het te gebruiken voor een tweede persoon. Begrijp me goed, het gaat niet om de kosten – die zou ik inderdaad hebben, als we een paar dagen weggaan. Maar ik voel me zo, ik weet het niet…

Beetgenomen. Terecht of niet?

Beste Beetgenomen,

U hebt gelijk. Het cadeau bestond uit plezier voor twee, en niet uit plezier voor één. Dat was de bedoeling van de gevers. Uw vriendin vindt verhoging van haar banksaldo kennelijk belangrijker dan samen met u een gratis minivakantie te houden. Haar houding heeft iets schrieperigs. Van een vriendin verwacht je niet dat ze je gebruikt als een middel om zelf aan meer cash te komen. Als geld haar zo na aan het hart ligt, kan ze misschien maar beter het hele reisje voor geld inwisselen. Begrijpelijk genoeg ziet u er tegenop om te doen alsof u uw eigen verblijf- en hotelkosten betaalt, terwijl u in werkelijkheid de spaarrekening van uw vriendin spekt. Sla de uitnodiging beleefd af en vertel uw vriendin, mocht ze ernaar vragen, dat u zich niet prettig voelt bij deze opzet. Zeg dat het misschien kinderachtig is, maar dat het u spijtig genoeg ontbreekt aan animo om te betalen voor iets dat in eerste instantie als een cadeau werd gepresenteerd. Vergelijk: ‘Kom je bij me eten?’ ‘Ja, leuk!’ ‘Dat is dan 15 euro.’

Artikelen in Cadeaus, Reizen, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-1781" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 28 september 2006 16:46

Ellenlange monologen

Beste Beatrijs,

In de verte zie ik hem al aan komen lopen. Schichtig kijk ik om me heen of ik nog een kant op kan. Maar nee, ik zit als een rat in de val. Het is een doordeweekse avond, rond de klok van elf uur. Zoals iedere avond loop ik met de hond door het park. Met enige regelmaat kom ik tijdens deze wandelingen een oudere heer tegen, die net als ik met zijn hond op pad is. Het vervelende aan dit heerschap is echter dat je niet van hem afkomt, wanneer hij je eenmaal in zijn greep heeft. En als het dan nog aanhorenswaardige verhalen waren… Maar nee, het gaat puur over zichzelf, over zijn schelmenstreken en schavuitenbelevenissen uit een ver verleden. Je krijgt geen enkele ruimte om ook iets zeggen, je moet uitsluitend luisteren. En hij laat hij je pas gaan als het hém uitkomt. Wat moet ik doen om aan de verbale wurggreep van deze hondeneigenaar te ontkomen? Welk moment kan ik aangrijpen om me van hem los te rukken? En hoe maak ik hem beleefd, doch onmiskenbaar duidelijk dat ik niet altijd behoefte heb aan zijn blaatverhalen?

Vastgenageld met de hond

Beste Vastgenageld,

U vindt het moeilijk om van een kletsmajoor in het park af te komen? Wees blij dat ze tegenwoordig niet meer encyclopedieën langs de deuren gaan! Versnel uw pas bij naderend onheil en kijk gepreoccupeerd langs hem heen in de verte. Raakt u een andere keer toch in gesprek, laat hem dan losbranden bij wijze van goede daad. Misschien heeft ie niemand anders in z’n leven. Een paar minuten iemand aanhoren is zo erg nog niet. Tegen de tijd dat u het welletjes vindt, kijkt u op uw horloge en u zegt: ‘Hemeltje, is het al zo laat, ik moet nodig door! Goedenavond meneer!’ Of u zegt: ‘Sorry, dat ik u moet onderbreken, maar ik herinner me ineens dat ik iets vergeten ben.’ En u maakt u met de hond uit de voeten, desnoods in looppas.

Als u te angsthazerig bent om een tot niets verplichtende straatconversatie te beëindigen op een moment dat het u uitkomt, dan moet u de hond een half uur eerder of een half uur later uitlaten.

Artikelen in Buren, Het publieke domein.

Gelabeld met .

rev="post-1690" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 28 september 2006 11:51

Kind eet niet

Beste Beatrijs,

Mijn dochter van zeven houdt van normale Hollandse kost. Zodra er iets anders op tafel komt, pasta of iets dergelijks, begint ze te zeuren dat ze het niet lekker vindt. Wij hebben de afspraak dat ze minimaal tien happen ergens van moet proberen. Als ze het dan niet lekker vindt, mag ze alsnog een boterham. Maar soms weigert ze al na één hap om verder te eten. Dan houdt ze zicht dus niet aan de afspraak. We hebben haar daarom al eens een keer zonder eten naar bed gestuurd. Maar we voelden ons schuldig, omdat ze met lege maag naar bed ging. Wat is de beste reactie als ze weigert na één hap? Boos worden, haar naar haar kamer sturen en een uur daarna alsnog een boterham geven? Of haar zonder eten naar bed sturen? Of zeggen: ‘Ach dan krijg je wel een boterham’ en er verder geen aandacht aan schenken?

Kind wil niet eten

Beste Kind wil niet,

Het is raar dat uw dochter niet van pasta of rijst houdt. Dit zijn heel neutrale voedingsmiddelen, in de sfeer van aardappels of brood. Leg uw dochter uit dat het onmogelijk is om pasta of rijst af te wijzen. Dat is net zoiets als water niet lekker vinden. In de saus kan natuurlijk wél van alles zitten wat kinderen niet lekker vinden. Serveer de saus daarom voor haar naast de pasta of de rijst en niet erop of erdoorheen. Begin met een gerecht dat veel lijkt op wat ze normaal wel eet. Als ze bijvoorbeeld van gehaktballen houdt, maak dan een pastasaus met gehakt (en weinig andere ingrediënten), en zeg erbij dat het precies hetzelfde is, namelijk een gehaktbal in kleine stukjes. Met al het eten dat kinderen niet willen is het overigens een kwestie van stug volhouden. Ga door met het regelmatig op tafel zetten. Met de jaren raakt ze er wel aan gewend.
Vertel haar dat ze op moet houden om van tevoren mee te delen dat ze iets niet lekker vindt, omdat dat heel onbeleefd is. Zelf kunt u beter ophouden met onderhandelen over het aantal happen. Leg een bescheiden portie op haar bord, vooral niet teveel, want dat demotiveert. Altijd de saus naast de pasta of de rijst, en wacht af wat ze ervan eet. Als ze niets eet, dan maar niet. Maar sta niet toe dat ze later gaat bijtanken met boterhammen met hagelslag! Geef haar ook geen snacks vlak voor het avondeten. Zonder warme maaltijd gaan slapen op haar normale bedtijd (dus niet eerder bij wijze van straf) is helemaal niet erg. Door de dag heen krijgen kinderen genoeg te eten. Boos worden, als ze niet wil eten, of haar naar haar kamer sturen heeft geen zin. Zo maakt u het probleem groter dan het is.

Artikelen in Eten en drinken, Kinderopvoeding.

rev="post-2764" 5 reacties

Door Beatrijs Ritsema – maandag 25 september 2006 23:40

Het Nederlands verengelst

Beste Beatrijs,

Ik erger me aan de toenemende verengelsing van het Nederlands. Een goede kennis schreef laatst op een bedankkaartje de zelfgeschreven tekst ‘Thanks a lot’. Het lijkt wel met de dag erger te worden. In de molens met felicitatiekaarten kun je straks geen Nederlandstalige kaart meer vinden. Denkt u dat deze mode (trend, hype) ooit weer overwaait of zijn we bezig onze eigen unieke taal en cultuur overboord te gooien? Ooit sprak de elite Frans, maar ook dit is weer verdwenen. Ik houd van mijn taal met al zijn nuances en uitdrukkingen. Eeuwenlang is onze taal verrijkt door opname van buitenlandse woorden, maar ik ben bang, dat de huidige ontwikkelingen daarmee niet te vergelijken zijn. Mijn andere vraag is: hoe zou ik op bekenden en collega’s kunnen reageren als zij zich op deze ergerlijke wijze uitdrukken?

Taalpurist

Beste Taalpurist,

Engelse (meestal Amerikaanse trouwens) woorden en uitdrukkingen gebruiken is al een jaar of veertig in de mode. Sommige van die woorden vernederlandsen (oké, dumpen, computer), andere blijven Fremdkörper (sorry), nog weer andere verdwijnen op den duur. Hetzelfde gebeurde inderdaad met Frans in de 19de eeuw, al werd dat alleen door de elite gesproken. Het verschil is dat mode nu niet meer door de adel of de elite wordt bepaald maar onder invloed van de massamedia door gewone mensen. De essentie van mode is dat je er niets tegen kunt ondernemen. Als iedereen op een gegeven moment tatoeages neemt of ‘En dan heb ik iets van’ zegt, dan kunt u wel roepen dat u het vreselijk vindt, maar daar trekt niemand zich iets van aan. Zolang het Amerikaans (met allerlei andere Amerikaanse cultuuruitingen) gezien wordt als hip, stoer, modern, interessant en aantrekkelijk, zullen mensen bepaalde uitdrukkingen blijven overnemen. Dan voelen zij zich zichzelf ‘on top of things’ (kijk, daar ga ik zelf ook). Het heeft geen zin om u te ergeren, bedoel ik maar. Voorlopig hoeft u zich trouwens geen zorgen te maken over de teloorgang van het Nederlands, want ook al heeft geen enkele taal het eeuwige leven (de grootste wereldtaal uit de geschiedenis, het Latijn, is ook ten onder gegaan), hier in Nederland wordt volop levend Nederlands gesproken en elke taal verzwelgt vreemde elementen en kneedt die naar de eigen mal. Al die Engelse werkwoorden worden op z’n Nederlands vervoegd, bijvoorbeeld.

Het lijkt me niet verstandig om het taalgebruik van uw vrienden en collega’s te corrigeren. Mensen zullen niet begrijpen waar u zich over opwindt, en als ze het wel begrijpen, zullen ze u een vittende schoolmeester vinden die z’n eigen standaarden aan hen opdringt. Wel kunt u de kwestie als gespreksonderwerp in de groep gooien. Bijvoorbeeld bij een groepje collega’s of op een familiefeestje. Stel paal en perk voor. En dan hoort u wel hoe de meningen liggen.

Artikelen in Post, Taalgebruik.

rev="post-1533" 14 reacties

Door Beatrijs Ritsema – maandag 25 september 2006 22:24