↑
Spring naar inhoud

Omgangsregeling afdwingen?

Beste Beatrijs,

Sinds een half jaar woon ik (gescheiden man) samen met een gescheiden vrouw die een zoontje van zes heeft. In het begin liep dat moeizaam, maar gaandeweg is mijn relatie met ‘Lars’ verbeterd. Inmiddels betrekt hij mij bij zijn dagelijkse leven en wil hij dat ik voorlees voor het slapen gaan. Fijn natuurlijk, maar het probleem is nu dat hij steeds minder naar zijn vader wil. Hij zegt dat hij gepest wordt door zijn stiefbroertjes en dat zijn vader dat afdoet met ‘niet zeuren, ga maar lief spelen’. Hij vindt het thuis met zijn mama en mij veel fijner (zijn eigen woorden).

Zijn vader zegt dat wij zijn zoon bij hem weghouden en dat wij de bezoekregeling saboteren. Maar de laatste keer dat zijn moeder hem naar zijn vader bracht heeft Lars de hele weg in de auto zitten brullen en huilen. Hij verzette zich zo hevig, dat zijn vader hem toen weer liet teruggaan met zijn moeder, maar vader zegt dat dit onze schuld is. Zelf ben ik ook vader van drie inmiddels al wat oudere kinderen en ik zou het ook vreselijk vinden als er geen contact meer zou zijn, maar moeten we dat kind dan echt tegen zijn zin bij zijn vader op de stoep dumpen? Van ons hoeft hij niet zo nodig als hij niet wilt. Aan de andere kant begrijp ik de frustratie van die vader maar al te goed. Pogingen van mijn vriendin om met haar ex te spreken lopen meestal uit op ruzie, en met mij wil hij al helemaal niet praten.

Moet het met dwang?

Beste Moet het met dwang,

Ik kan me wel voorstellen dat Lars moeite heeft met de bezoekregeling. In de praktijk komt die er immers op neer dat hij het weekend doorbrengt bij een familie die de zijne niet is. Weliswaar zit zijn vader daar, maar ook nog een stiefmoeder en een paar broertjes, om wie hij niet geeft. Die stieffamilie vormt in dit stadium een te grote overmacht. Zijn vader verdwijnt in de massa.

Natuurlijk moet er contact zijn tussen gescheiden vaders en kinderen. Maar waarom moet dat altijd met alle geweld een logeercontact zijn? Lars heeft als alle kinderen behoefte aan omgang met zijn vader. Ook al gaat het tussen u als stiefvader en Lars op dit moment heel goed, dat doet niets af aan het feit dat een kind behoefte heeft aan z’n vader. Maar dan wel zijn exclusieve vader. Dus zonder al die indringers (in zijn ogen).

Voorlopig zou het een betere regeling zijn als Lars zijn vader elke week op een vaste middag ziet om samen iets te ondernemen zonder anderen. Bij de daginvulling komt enige creativiteit kijken. Het hangt ervan af: wat vindt Lars leuk, wat vindt vader leuk? Ter afsluiting van de dag kunnen ze in vaders huis, dus met de stieffamilie erbij, een hapje eten en daarna wordt Lars weer thuisgebracht en slaapt hij in zijn eigen bed. In deze opzet kan Lars wekelijks rekenen op de exclusieve aandacht van zijn vader, zonder dat hij zich bedreigd hoeft te voelen door de nieuwe stieffamilie. Als hij wat ouder wordt en gewend is geraakt aan het zure feit dat zijn vader een nieuwe familie heeft, vindt hij het misschien minder vervelend om daar ook eens te overnachten. Als de exclusieve tijd met z’n eigen vader maar in stand blijft.

Uw vriendin moet aan haar ex nog maar eens uitleggen dat ze Lars echt niet bij zijn vader wil weghouden, maar dat de omgangsregeling misschien wat rustiger opgebouwd moet worden en dat het logeren maar even in de ijskast moet. Blijft u zelf als nieuwe vriend en stiefvader vooral buiten deze besprekingen. Dit is een zaak van de ouders.

Artikelen in Exen, Huwelijk en scheiding, Kinderopvoeding, Liefde en relaties, Stieffamilie.

Gelabeld met .

rev="post-1638" 9 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 7 februari 2008 11:02

Wat geven voor bruiloft kind?

Beste Beatrijs,

Mijn man en ik zijn beiden midden vijftig. Wij komen allebei uit niet-gefortuneerde families. Om het gebrek aan geld te compenseren hebben zowel de ouders van mijn man als de mijne hun kinderen veel liefde en aandacht gegeven. Wij hebben dat als fantastisch ervaren en daarom besloten onze drie kinderen precies zo op te voeden. Hoewel wij door onze carrières een riant inkomen genieten, hebben wij onze kinderen absoluut niet verwend, integendeel. De kinderen hebben daar, voor zover ik weet, nooit problemen mee gehad. Totdat onze oudste trouwde. Wij hebben, zeer schappelijk, de peperdure bruidstaart betaald en het bruidspaar een bestekset cadeau gedaan. Zij reageerden nogal lauwtjes op dit cadeau. De ouders van de bruidegom gaven het paar een drieweekse reis naar Brazilië. Is het tegen de etiquette om je dochter bij haar trouwen een goedkoop maar degelijk cadeau te geven?

Schoten wij tekort?

Beste Schoten wij,

Vooropgesteld dit: het opvoeden van kinderen moet in alle omstandigheden met liefde en warmte gebeuren. Dit staat los van de hoeveelheid geld die er aan die kinderen kan worden gespendeerd. Zowel in arme als in rijke gezinnen kan een warme, geborgen sfeer heersen waarin kinderen gedijen. Het omgekeerde komt net zo goed voor: zowel in arme als in rijke gezinnen kan een koude, deprimerende sfeer heersen, waar kinderen geen fijne jeugdherinneringen aan overhouden.

In arme gezinnen leren kinderen vanzelf de waarde van geld kennen, daar hoeven ouders niet speciaal moeite voor te doen. Rijke ouders moeten die moeite wel nemen en daarom is het verstandig, zoals u ook gedaan hebt, om de kinderen niet met weelde te overladen. Het besef dat je voor geld moet werken is de beste voorbereiding op financiële zelfredzaamheid.

Nu het huwelijkscadeau. Natuurlijk moeten kinderen altijd blij zijn met de cadeaus die ze krijgen, goedkoop of duur. Toch denk ik in dit geval dat u als ouders er iets meer van had kunnen maken. Het gaat niet om concurrentie met de ouders van de bruidegom. Belangrijker is de vraag: moet er van een huwelijkscadeau nog steeds een opvoedende werking uitgaan? U hebt uw kinderen hun hele jeugd getraind in de deugden ‘arbeid adelt, matigheid en discipline’. Hoewel u tot de rijken behoort, was de boodschap steeds: ‘het geld groeit echt niet aan de bomen.’ Missie geslaagd, lijkt mij. Toch blijft er een klein probleempje over: wat bent u van plan met al het geld dat u níet spendeert aan overbodige luxe en dat dus zichzelf ligt te accumuleren? Allemaal weggeven aan filantropische doelen? Lijkt me sterk. Het kapitaal zal zich vermeerderen en uiteindelijk toch bij uw kinderen terecht komen – in de vorm van een erfenis. U kunt kortom niet blijven ontkennen dat u er warmpjes bij zit. Soms zijn er speciale momenten in het leven van rijke ouders dat zij het leuk vinden om eens materieel uit te pakken. Het huwelijk van een kind zou zo’n aanleiding kunnen zijn. U had kunnen bedenken: altijd beknibbeld en nu doet u eens lekker gek met een mooi en kostbaar geschenk dat indruk maakt en waar óók liefde uit spreekt, juist omdat het zo’n uitzondering is op uw normale stijl van omgaan met het slijk der aarde. Een taart en een degelijke bestekset is in arme kringen een royaal cadeau. In rijke kringen is het, tja, misschien een tikje karig.

Artikelen in Bruiloft, Cadeaus, Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met .

rev="post-429" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 31 januari 2008 20:07

Praten over ziekte

Beste Beatrijs,

Sinds mijn 25ste heb ik last van een chronische ziekte. Ik heb goede en minder goede periodes. De laatste tijd gaat het een stuk beter. Mensen die mij kennen zien mij nog altijd als dat zieke meisje. Zelden word ik als volledig mens gezien. Ik ben nu 54 jaar. Gaat die benadering dan nooit over?

Niet alleen maar ziek

Beste Niet alleen,

U hebt veel in eigen hand. Als andere mensen over uw ziekte beginnen, kunt u dat afkappen door te zeggen: ‘Het gaat prima, hoe gaat het met jou?’ U verlegt het gespreksonderwerp gewoon. U begint over uw bezigheden, over uw familie, over de televisie van gisteravond, over iets wat u in de krant hebt gelezen, over een boek dat u gelezen hebt, een film die u hebt gezien, over gemeenschappelijke kennissen – alles is goed, behalve uw ziekte. U vraagt mensen naar wat hen bezighoudt, naar hun werk, hun liefdes, hun kinderen. U begint over de politiek, het milieu, de komende vakantie, wat er maar in uw hoofd opkomt. De truc is om uw ziekte tot verboden gespreksonderwerp te maken en dat gaat het beste door het onverstoorbaar over andere dingen te hebben.

Artikelen in Vrienden en kennissen, Ziekte.

Gelabeld met .

rev="post-1840" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 31 januari 2008 17:49

Zoenen in het openbaar

Beste Beatrijs,

Laatst bezocht ik een lezing in een museum met aansluitend een borrel. Een vrouw die ik vagelijk ken (gescheiden, ongeveer 45 jaar) stond pontificaal voor de ingang van het museum in innige omhelzing met een nieuwe vriend. Al kussend gingen ze naar binnen. Na de voordracht in de aula liep iedereen naar de receptieruimte, behalve deze twee. Zij stonden elkaar weer uitgebreid te zoenen in het gangpad van de zaal. Toen ik langs hen liep, vroeg ik of het niet wat minder kon, maar men vond dat een verliefd stel overal uiting moet kunnen geven aan de nieuwe gevoelens. Tijdens de borrel week de hand van de man niet van haar achterkant. Zelfs mijn echtgenoot sprak na afloop zijn irritatie uit. Nu is mijn vraag of dit gedrag getolereerd moet worden.

Niet zoenen in het museum!

Beste Niet zoenen,

Verliefde mensen horen zich tijdens openbare bijeenkomsten te onthouden van liefkozingen. Publieke demonstraties van hartstocht wekken wrevel, gêne en afgunst bij de omstanders. Een stel dat alleen in elkaar opgaat sluit anderen uit en heeft dus niets te zoeken op een borrel of receptie, waar mensen geacht worden zich sociaal te gedragen.

Tot zover de etiquette. Uw vraag of schending van deze regel getolereerd moet worden valt niet te beantwoorden. Er bestaat immers geen instantie die deze mensen op de schouders tikt en hen verzoekt het pand te verlaten, of hen op de bon slingert wegens asociaal gedrag.

Zoals zo vaak met etiquetteschendingen het geval is, beschikt de onbeleefd behandelde partij niet over substantiële sancties. De enige reactie die u in dergelijke gevallen kunt toepassen is het negeren van betrokkenen. U doet of u het niet ziet, u draait het stel de rug toe, u verwijdert zich fysiek van hen. Als het stel de moeite niet neemt om zich terug te trekken uit de groep voor hun gefoezel, dan neemt de groep zelf fysieke afstand van het stel.

Artikelen in Het publieke domein, Liefde en relaties.

Gelabeld met , , .

rev="post-2701" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 31 januari 2008 10:36

Gast keurt hapje af

Beste Beatrijs,

Onlangs vierde ik mijn verjaardag. Een van mijn gasten heeft een bepaald dieet en daar had ik – net als altijd – terdege rekening mee gehouden: speciale gebakjes, aangepaste hapjes vooraf en dieet-conform eten voor iedereen. Allemaal graag gedaan. Toch hield ik aan mijn inspanningen een nare smaak over. Van het gebakje liet mijn gast de helft staan en zei dat ‘die smurrie weg kon, ze hoefde het niet meer’. Ik heb hier verder niet op gereageerd en gewacht met weghalen, tot ik de tafel afruimde. Dat iets niet smaakt kan gebeuren, maar ze had het toch zonder kritiek kunnen laten staan? Ik had haar heus niet aangemaand haar bordje leeg te eten. Had ik beter wel kunnen reageren op haar uitlating, en zo ja, hoe?

Afgeserveerd door gast

Beste Afgeserveerd,

Een gast die laatdunkend commentaar geeft op het verstrekte voedsel gedraagt zich ronduit onbeschoft. Men prijst het eten of men zwijgt erover, andere smaken zijn er niet. Doen alsof u niets gehoord hebt is de beste reactie. Een enkeling probeert het ironische excuus: ‘Het spijt me verschrikkelijk dat ik je ontriefd hebt, kan ik het nog goedmaken?’ Het nadeel hiervan is dat veel onbeschofte personen ook te bot zijn om ironie te vatten, dus de kans bestaat dat zo iemand genadiglijk terugzegt: ‘Al goed, hoor, als je die rotzooi maar weghaalt.’

Artikelen in Eten en drinken, Verjaardag.

rev="post-749" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 24 januari 2008 21:14

Dochter heeft internetvriend

Beste Beatrijs,

Onze dochter (28) heeft sinds een jaar een vriend, die zij ontmoet heeft op internet. Ze is erg verliefd en droomt van huisje, boompje, beestje. Ze wil een baan zoeken in de plaats waar hij woont (ze wonen 200 kilometer bij elkaar vandaan) en bij hem intrekken. Het is alleen wel zo dat ze elkaar nog nooit hebben ontmoet – ze hebben een telefoonrelatie. Als onze dochter een weekend naar hem toe zal gaan, wordt de afspraak op het laatste moment afgezegd. Ook de geplande ontmoetingsvakantie ging niet door. Het uitstel komt door zijn zieke moeder die vaak een beroep op hem doet. Mijn vrouw en ik hebben langzamerhand onze bedenkingen over deze relatie. Klopt dit wel?

Bezorgde ouders

Beste Bezorgd,

Een jaar lang verliefd, samenwoonplannen en elkaar nog nooit in levenden lijve ontmoet? Daar zit een luchtje aan. Uw dochter wordt aan het lijntje gehouden door een oplichter, die waarschijnlijk veel ouder is dan hij voorwendt te zijn (daarom houdt hij ontmoetingen af) en misschien wel op haar geld of erger uit is. Verreweg het beste zou zijn als uw dochter de relatie met onmiddellijke ingang opzegt. Maar dat zal ze wel niet willen. In dat geval moet ze haar vriend een ultimatum voor een ontmoeting binnen een week geven. Bind haar op het hart dat die ontmoeting overdag plaatsvindt op neutraal terrein. Ze mag onder geen beding in zijn huis afspreken of bij hem in de auto stappen. De beste locatie is een stationsrestauratie, waar ze na vijf minuten weer weg kan wezen om de trein terug te nemen. Als hij het ultimatum afwijst met uitvuchten of toch de afspraak weer afzegt, moet ze haar verlies nemen en de relatie verbreken.

Artikelen in Internet en e-mail, Liefde en relaties, Ouders en volwassen kinderen.

rev="post-590" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 24 januari 2008 19:25

Iets terugdoen voor vriend die betaalt

Beste Beatrijs,

Hoewel sommige – feministische – vrouwen goede manieren seksistisch vinden, stel ik hoffelijkheid bij een man erg op prijs. Gelukkig is mijn vriend die ik sinds een half jaar heb, ook goed opgevoed en weet hij hoe je een dame moet behandelen. Hij draagt m’n koffers en tas, houdt deuren voor me open, neemt en geeft mijn jas aan, neemt regelmatig bloemen mee en betaalt als we uit eten gaan. Dit waardeer ik allemaal zeer en ik wil dan ook graag wat voor hem terug doen. Dat probeer ik al door lekker en uitgebreid voor hem te koken, hem af en toe op een lunch te trakteren en soms een klein cadeautje voor hem mee te nemen. Is dit voldoende of heeft de etiquette nog andere voorschriften voor iets waar een vrouw een man een plezier mee kan doen?

Van twee kanten

Beste Van twee kanten,

De uitwisseling van attenties lijkt me prima in orde. U doet allebei moeite voor elkaar – dat zit wel goed. Op één punt schuilt er een addertje onder het gras: het terugkerende betalen van de restaurantrekening door uw vriend. Daar hangt een immaterieel prijskaartje aan, waar met onzichtbare inkt ‘seks’ op staat.

In de traditionele etiquette betaalde een man standaard voor de vrouw, omdat vrouwen doorgaans geen eigen inkomen hadden. Los daarvan was het regelmatig betalen door de man van restaurants en ander vertier ook een teken van amoureuze belangstelling. Door keer op keer te betalen bond de man de vrouw aan zich. Zij kwam als het ware in de schuld bij hem te staan, een schuld die kon worden ingelost door hetzij seks op korte termijn, hetzij een huwelijk op iets langere termijn.

In de moderne etiquette betaalt de man niet meer automatisch voor de vrouw. In geval van vriendschappen, broer-zus-relaties, collega’s worden allerhande rekeningen gewoonlijk gedeeld. Mannen betalen wanneer zij denken dat lichamelijke intimiteit tot de mogelijkheden hoort. Het is een veroveringstactiek. De fase dat de man vanzelfsprekend de vrouw vrijhoudt bestaat nog wel, maar duurt veel korter dan vroeger. Hij betaalt omdat hij een beloning verwacht: seks. Door te betalen laat de man zijn solvabiliteit en zijn toewijding zien, het is een vorm van krachtpatserij. Wil een vrouw zich laten imponeren, dan staat ze toe dat hij voor haar betaalt. Ziet ze daarentegen niets in hem, dan kan ze beter voor zichzelf betalen om geen valse verwachtingen te wekken. Wanneer de verovering is geslaagd en het inderdaad van seks danwel een intieme verstandhouding is gekomen, heeft het eenzijdige financiële vertoon van de man geen zin meer. De meeste gevestigde stellen delen dus de restaurantrekening of betalen om en om, naar het uitkomt, soms ook bij wijze van cadeau. Vrouwen verdienen immers zelf ook geld en waarom zou een man in z’n eentje de financiële lasten moeten dragen?

Als seks deel uitmaakt van uw relatie, kunt u beter ophouden met uw vriend automatisch te laten betalen voor al het restaurantbezoek. Dat hoeft niet meer, want hij heeft al bewezen dat hij daartoe gemotiveerd is en in staat is. Op die manier vermijdt u ook de schijn van geld ruilen voor seks. De regel is niet dat de man betaalt voor zijn geliefde omdat ze een vrouw is. De regel is: de man betaalt voor een vrouw als er een beloning in het verschiet ligt.

Artikelen in Liefde en relaties, Traditionele etiquette.

Gelabeld met , , , .

rev="post-2652" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 24 januari 2008 02:02

Zus zit bij sekte

Beste Beatrijs,

Ik heb een zus op wie ik erg gesteld ben. Na haar scheiding een aantal jaar geleden (kinderen heeft ze niet) is zij zich steeds actiever gaan bezighouden met een meditatieve beweging, de Brahma Kumaris. Hier vond zij troost en rust, dus aanvankelijk was ik erg blij voor haar. Later kreeg ik mijn twijfels. De beweging in kwestie stelt nogal wat leefregels, onder andere een alcoholverbod en verder mogen leden alleen voedsel eten dat door henzelf of door medeleden is klaargemaakt volgens strikte voorschriften. Dat betekent dat ik geen maaltijd voor haar kan bereiden. Als mijn zus bij mij en mijn man komt, neemt zij haar eigen pannetje eten mee. Dit hebben we jaren zonder mopperen ondergaan, maar ik ervaar het steeds meer als ongezellig en zelfs als kwetsend. Wanneer wij haar bezochten, was het nooit een punt als we voor de gezelligheid zelf een half flesje wijn meebrachten voor bij het eten, maar dat mag niet meer. Ze serveert water en dat is het. Er valt met haar niet goed over te praten, dus ik zwijg er maar verder over. Mijn zus is me dierbaar, maar ik voel me hier onprettig en een beetje minderwaardig bij. We wonen vrij ver van elkaar, dus er zit altijd hetzij lunch, hetzij avondeten in onze bezoekjes. Wij willen onze levensstijl niet aan haar opdringen, maar wij zuchten wel onder die van haar. Ook het gebrek aan uitleg doet me pijn.

Alleen ingewijd eten

Beste Alleen ingewijd,

Het lijkt er sterk op dat uw zus in een soort sekte terecht is gekomen. Mensen die hun ziel en zaligheid in een sektarische beweging hebben gevonden zijn nauwelijks nog aanspreekbaar en zeker niet voor rede vatbaar. Het is inderdaad buitengewoon onaangenaam als een bezoeker uw voedsel afwijst alsof het vergif of zondig zou zijn en z’n eigen maaltje consumeert.

Het kwetst u dat uw zus het niet beter uitlegt. Maar er is geen uitleg mogelijk. Alle religieuze of semi-religieuze eetregels zijn per definitie arbitrair. Het gaat nooit om de inhoud van die regels, maar alleen om het volgen ervan – dat geeft houvast. Uw zuster kan het niet uitleggen, want er is niets redelijks aan. Blijkbaar is ze zo in de ban van deze beweging dat ze liever de regels van de gastvrijheid schendt dan de regels van de sekte.

Een sekte zal altijd proberen om de leden te vervreemden van hun familie en vrienden. Een efficiënte manier daarvoor is om zulke bizarre dagelijkse leefregels (vooral voor eten!) op te stellen dat vrienden en familie het niet meer kunnen opbrengen om daarin mee te gaan. In die situatie bevindt uw zuster zich. Naarmate zij meer opgaat in deze pseudo-heilsbeweging, zult u meer moeite krijgen in de omgang met haar. Op een gegeven moment zegt u misschien: ‘Op zo’n manier hoeft het voor mij niet meer.’ Dan heeft de sekte zijn klauwen weer wat dieper in haar geslagen. Tot zij met niemand anders meer kan omgaan dan met sekteleden. Het is heel treurig, maar haar eigen keus. Misschien moet u toch dit wegdrijvingsscenario eens beeldend voor haar schetsen. Wie weet schrikt ze ervan en komt ze tot bezinning, maar ik vrees dat ze al te ver heen is.

Artikelen in Broers en zussen, Eten en drinken, Visite.

Gelabeld met , .

rev="post-2712" 10 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 17 januari 2008 12:02

Vriend omhelst

Beste Beatrijs,

Regelmatig krijgen we vrienden op bezoek die mijn man heeft leren kennen bij een cursus. In die cursus was het gebruikelijk om elkaar op Amerikaanse wijze te omhelzen (‘huggen’). Nu doen die vrienden dat bij mij ook, zowel bij binnenkomst als bij afscheid. Ik wil hen vanzelfsprekend niet kwetsen, maar ik voel mij er niet prettig bij als ik langdurig en tamelijk intiem wordt vastgehouden. Hoe kan ik hen dit het beste duidelijk maken?

Geen ‘hugs’ graag

Beste Geen ‘hugs’,

U zou natuurlijk tegen hen kunnen zeggen dat u dit niet prettig vindt, maar op die manier maakt u er misschien meer van dan u bedoelt. Beter werkt het om zelf de regie van de begroeting ter hand te nemen. Wat wilt u in plaats van ‘the hug’? Een hand geven? Een of drie vluchtige (lucht)zoenen? Het laatste lijkt de beste oplossing, anders is de overgang te groot. De volgende keer dat u hen ziet, neemt u kordaat het initiatief. U legt uw handen op beide bovenarmen van de tegenpartij (daarmee houdt u hen op afstand), u buigt zich snel over naar de ene, de andere en weer de ene wang, en begint intussen te ratelen als een aflopende wekker: ‘O, wat leuk dat jullie er zijn, kon je de auto makkelijk kwijt, wat een heerlijk/ vreselijk weer vandaaag,’ enzovoort. Slap geklets, met als enige functie dat ze moeten luisteren naar wat u uitkraamt, terwijl ze intussen worden ge(lucht)zoend en door uw armen op afstand gehouden. De hele operatie neemt nog geen vijf seconden in beslag. U geeft de volgende van het echtpaar een gelijke behandeling en u doet bedrijvig met jassen ophangen. Daarna loopt u door naar de zitkamer en is alles is achter de rug. Bij het afscheid werkt u de routine in omgekeerde volgorde af. Blijf al afscheidnemend vooral doorzwetsen.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-1640" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 17 januari 2008 11:06