↑
Spring naar inhoud

Bang voor blauwtje

Beste Beatrijs,

Op een sportvereniging, waar ik inmiddels vanaf ben, leerde ik een man kennen van dezelfde leeftijd (in de dertig). Het klikte wel en we begonnen elkaar te mailen. Deze mailwisseling werd en is zeer intensief. Ik kreeg warme gevoelens voor deze man, die ook alleenstaand is. Maar onder vier ogen is hij erg verlegen en gesloten. We hebben nu een paar keer afgesproken en dan is het erg gezellig, ook al zijn we beiden wat zenuwachtig. Punt is dat deze man niet verder lijkt te durven. Ik weet niet wat hij echt voor mij voelt. Wat moet ik hiermee aan? De zaak en mijn gevoelens bespreken met het risico dat hij me afwijst en het contact verbroken wordt? Blijven aanmodderen tot hij zover is? Of zou ik me alles verbeelden omdat hij almaar niet over de brug komt?

Verliefd op sfinx

Beste Verliefd,

Het ziet ernaar uit dat u te maken hebt met een dodelijk verlegen man, die niet gewend is om initiatieven te nemen en heel onzeker is over zichzelf. Hij durft geen stap te zetten om de relatie op een hoger niveau te tillen uit angst om een blauwtje te lopen. Dus moet u het vuile werk maar opknappen. Bespreek uw gevoelens en vraag hem om helderheid. Er bestaat inderdaad een kans dat hij heel hard wegholt en het contact verbreekt, maar mocht dat gebeuren, dan is dat niet erg. Als hij uw gevoelens niet beantwoordt, heeft het immers geen zin om door te gaan met de schijnwereld van intensief mailcontact. Maar wie weet beantwoordt hij uw liefde wél, zodat u elkaar opgelucht in de armen kunt vallen, waarna hij u eeuwig dankbaar zal zijn dat u wel de moed kon opbrengen om terzake te komen.

Artikelen in Liefde en relaties.

Gelabeld met .

rev="post-4029" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zondag 8 februari 2009 12:01

Afgewezen wegens homo-vriend

Beste Beatrijs,

Ik (man, zestiger) kom uit een groot gezin. Sinds de dood van een broer en een zus heb ik met mijn overgebleven broer en drie zussen regelmatig familiebijeenkomsten om contact te houden. Vanzelfsprekend zijn hun echtgenoten daar ook en de weduwe van de overleden broer en de weduwnaar van de overleden zuster komen ook altijd. Omdat twee van mijn zussen moeite hebben met mijn leefsituatie (sinds enkele jaren woon ik samen met een Koreaanse man), ga ik meestal zonder mijn vriend naar deze bijeenkomsten, hoewel hij ook wel eens is meegegaan naar mijn (verweduwde) schoonzuster en weduwnaar-zwager. Bij beiden voelen wij ons welkom. Onlangs echter liet een zus via een andere zus weten dat ze niet naar familiebijeenkomsten zou gaan waar mijn partner zou komen, ‘omdat zij het op dit ogenblik niet aankon.’ Nu die afwijzing zo uitdrukkelijk geformuleerd is, zij het niet rechtstreeks tegen mij, heb ik een dilemma: ga ik niet, dan is het of ik de familie in de steek laat. Ga ik wel dan heb ik het gevoel mijn partner (met wie ik het geluk gevonden heb) te verloochenen. Ik voel me gechanteerd en tegelijk ontkend in wie ik ben. Hoe kan ik dit oplossen?

Gemangeld tussen familie en partner

Beste Gemangeld,

U vraagt waar uw loyaliteit dient te liggen, bij uw familie, die zich de wet laat voorschrijven door uw discriminerende zuster, of bij uw partner. Daar lijkt mij geen twijfel over mogelijk: bij uw partner. U bent al te ver gegaan door in het verleden uit eigen beweging rekening te houden met de absurde gevoeligheid van uw zusters. U laat uw partner thuis omdat uw twee zussen niet tegen de aanblik van een Koreaanse homo kunnen? Met permissie, maar waarom zou u uzelf én uw partner zo vernederen? Zelfs de Koningin ontvangt tegenwoordig homostellen ten paleize. Als de aanwezigheid van uw partner uw zuster doet flauwvallen, kokhalzen of als die anderszins bedreigend is voor haar geestelijke gezondheid, dan is zij het die thuis moet blijven. Het lijkt voor haar trouwens raadzaam om de rest van haar leven permanent binnen te blijven met de dekens over haar hoofd. Zodra ze immers een voet buiten de deur zet, zou ze wel eens een homo tegen kunnen komen. Op de tramhalte, in winkels, in de bioscoop, werkelijk waar, ze zitten overal! Laat uw familie weten dat u nergens heengaat waar uw vriend in principe niet welkom is. Aan uw broer en de rest van de familie vervolgens de taak om zich op hun beurt loyaal met u te betonen. Iemand moet de zus met homovrees vertellen dat ze moet ophouden met die onzin en dat er niets engs zal gebeuren, als uw vriend ook op de sofa zit en meedoet met thee drinken.

Artikelen in Broers en zussen, Liefde en relaties.

Gelabeld met , , .

rev="post-4027" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zondag 8 februari 2009 12:00

Geboortekaartjes sturen

Beste Beatrijs,

Ik ben zwanger van mijn eerste kind. Mijn ouders staan erop dat ik de hele familie geboortekaartjes stuur. Aan kaartjes naar hun goede vrienden hechten ze minder, maar over de familie zijn ze heel beslist. Mijn moeder komt uit een groot gezin, ik heb vele ooms en tantes die ik in jaren niet gezien heb. Mijn opa is op latere leeftijd hertrouwd en ook aan deze zijwaarts ingestroomde familieleden (die ik twee keer heb gezien in mijn leven) dien ik volgens mijn moeder een kaartje te sturen. Zelfs gescheiden ooms en tantes moet ik ieder apart op de hoogte brengen. Dit zou betekenen dat ik mensen met wie ik geen noemenswaardig contact hebt de gelegenheid moet geven om op kraambezoek te komen. En als een van deze familieleden het in zijn of haar hoofd haalt mij een pakje op te sturen, word ik geacht om een bedankbriefje te sturen. Is dit de officiële etiquette of mogen mijn man en ik zelf bepalen aan wie wij een geboortekaartje sturen?

Met blijdschap bazuinen wij rond

Beste Met blijdschap bazuinen wij,

Om een rem te zetten op de hoeveelheid te versturen blijde kennisgevingen moet u bedenken dat een geboortekaartje geen vrijblijvende geste is maar een tamelijk dwingend signaal: de ontvanger wordt geacht erop te reageren, hetzij door op bezoek te komen (met cadeautje), hetzij met een felicitatiekaartje, al dan niet vergezeld door een bloemetje/ cadeautje.

Met het sturen van een geboortekaartje wordt een behoorlijke claim op mensen gelegd. Zeker in geval van een eerste baby is het een regelrechte sollicitatie naar cadeaus. Mensen die u nauwelijks kent, zoals de nieuwe familieleden uit het tweede huwelijk van opa, komen dus niet in aanmerking om te worden lastig gevallen met gehengel naar cadeaus. Voor de ooms en tantes die u al uw hele leven kent ligt dat anders. Die vinden het vaak oprecht leuk om te horen van de nieuwe telg en sturen ook vaak met plezier een kleinigheidje. Zo blijft de familieband in stand. Maar hun kinderen (uw neven en nichten) kunt u overslaan in de kennisgeving, tenzij u met iemand bevriend bent. Zij horen het wel van hun ouders. En van de gescheiden ooms en tantes stuurt u alleen degenen met familiale band en niet de ex-koude-kant (hun interesseert het echt niet). U hoeft trouwens niet bang te zijn dat de familie uw deur zal platlopen met kraambezoek. Als u uw ooms en tantes zelden ziet, zullen ze nu ook niet ineens komen opdraven.

De globale regel is dat u geen geboortekaartjes stuurt naar mensen van wie u geen adres bezit. Met uitzondering van ooms en tantes, omdat die het vanuit een plaatsvervangend grootoudergevoel leuk vinden om er een te krijgen. Hun adressen kunt u van uw ouders krijgen. Vrienden van uw ouders hoeft u ook niet te informeren. Die horen het wel van uw ouders.

Ten slotte heeft uw moeder gelijk met de bedankbriefjes. Als u babycadeautjes krijgt toegestuurd, moet u altijd bedanken. Als u van tevoren weet dat u dat te veel moeite vindt, moet u geen kaartje sturen.

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met .

rev="post-4008" 9 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 1 februari 2009 12:02

Boekenbon met opdracht

Beste Beatrijs,

Een van mijn schoonzussen is nogal zuinig ingesteld, zeg maar gerust krenterig. Laatst kreeg ik van haar een boekenbon van 7,50 euro voor mijn verjaardag, met een briefje erbij met een boektitel. Dat vond ze zo’n mooi boek – dat moest ik beslist aanschaffen. In de boekhandel bleek het bewuste boek ruim 20 euro te kosten. De flaptekst trok me ook niet direct aan. Ik weet echter zeker dat mijn schoonzus bij de volgende gelegenheid gaat vragen wat ik van het boek vond. Ben ik nu verplicht om van haar boekenbon met bijbetaling dit boek aan te schaffen? Of kan ik de boekenbon gebruiken voor een boek naar eigen keuze? En wat zeg ik in dat laatste geval tegen mijn schoonzus? Eerlijk de waarheid of toch een beleefde smoes?

Boekenbon met opdracht

Beste Boekenbon met opdracht,

Een geldcadeau mag niet geoormerkt zijn, behalve als de ontvanger eerder heeft gezegd dat hij ergens voor aan het sparen is. Stel dat een tiener spaart voor een scooter, dan kan z’n oma zeggen: hier is je verjaardagscadeau, 25 euro voor je scooter. Maar wat u beschrijft is van een geheel andere orde. Natuurlijk bent u niet verplicht om met uw eigen geld een boek aan te schaffen waar u niet benieuwd naar bent, alleen omdat uw schoonzuster een miezerige aanbetaling heeft gedaan. Het idee van een boekenbon is nu net dat ontvanger hem naar eigen inzicht kan besteden. Als uw schoonzuster vraagt wat u van ‘haar’ boek vond, kunt u enthousiast vertellen over wat u wel hebt gekocht en gelezen. Inderdaad: iets anders dan haar suggestie, maar ook een mooie leeservaring.

Artikelen in Cadeaus, Schoonfamilie, Verjaardag.

Gelabeld met .

rev="post-4006" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 1 februari 2009 12:01

Ongewenst getutoyeerd

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw van begin 40 en word door mensen die ik niet ken (in winkels bijvoorbeeld) vaak getutoyeerd. Eigenlijk vind ik dat vervelend. Ik moet de neiging onderdrukken om kattig ‘Kennen wij elkaar?’ te zeggen. Zelf zeg ik altijd ‘u’ tegen onbekenden. Soms doet zich de merkwaardige situatie voor dat ik ‘u’ zeg tegen een twintiger die mij op zijn of haar beurt met ‘je’ aanspreekt. Is het redelijk om te zeggen dat ik liever met ‘u’ wil worden aangesproken of kan ik dit maar beter laten passeren?

Ongewenst getutoyeerd

Beste Ongewenst getutoyeerd,

In zakelijke uitwisselingen tussen onbekenden is vousvoyeren de regel, zeker wanneer betrokkenen niet meer bij de jongeren horen. Jongeren onderling tutoyeren altijd. Als veertigjarige zou u niet meer automatisch getutoyeerd moeten worden door winkel- en baliepersoneel. Maar de overtreding is te licht om er een punt van te maken. Een onbekende corrigeren is een paardenmiddel dat meestal meer kwaad dan goed doet, omdat de terechtgewezene zich altijd in een hoek gezet voelt. In uw geval moet u er rekening mee houden dat het tutoyeren per ongeluk gebeurt. Waarschijnlijk ziet u er gewoon jonger uit dan u bent. Veel andere veertig-plus dames zouden maar al te graag in uw schoenen staan. Zolang het tutoyeren voortduurt, kunt u het beter als een compliment beschouwen. U kunt overigens gerust zijn: over een paar jaar is het echt voorbij en zal elke onbekende u met ‘u’ aanspreken.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Winkels.

Gelabeld met .

rev="post-4003" 17 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 1 februari 2009 12:00

Te lang bidden

Beste Beatrijs,

Binnen onze vriendenkring heeft een vriendin een relatie gekregen met een man die erg gelovig is. Hij is de enige in ons gezelschap die actief met zijn geloof bezig is. Als we een gezamenlijk etentje hebben, dan vraagt hij voor aanvang van de maaltijd stilte voor zijn gebed. Iedereen is hem terwille en houdt keurig zijn mond, terwijl hij bidt. Nu valt het mij op dat hij de laatste tijd steeds meer tijd neemt voor zijn gebed. Stiltes lopen op tot meer dan twee minuten. Ditzelfde geldt voor het ‘dankgebed’, waar hij ook stilte voor nodig heeft. Eigenlijk erger ik me hieraan en ik weet wel zeker dat dat bij de anderen ook het geval is. Geeft de etiquette aanwijzingen voor de lengte van het gebed?

Geërgerd door lang bidden

Beste Geërgerd,

De etiquette hanteert geen maxima voor tafelgebeden, maar het gezond verstand geeft in dat het gebed de twee minuten zeker niet mag overschrijden en dat een halve à een hele minuut redelijker is. Anders wordt het geduld van niet-biddende tafelgenoten wel erg zwaar beproefd. Het is moeilijk om deze nieuweling in uw groepje hier rechtstreeks op aan te spreken. Leg het voor aan zijn vriendin. Zeg haar dat het algemeen gevoelen is dat de bidstiltes te lang duren. Dan kan zij aan haar nieuwe vriend vragen of het niet wat korter kan. Dankgebeden na de maaltijd zijn trouwens ongebruikelijk in gemengde gezelschappen – die vallen niet onder de conventie. Als deze man ten tweede male om een religieus getinte stilte verzoekt, kan de gastheer/vrouw aanbieden dat hij zich even terugtrekt in een andere kamer. Wanneer het samenzijn zich in een restaurant afspeelt, kan zijn vriendin suggereren dat hij even naar buiten gaat. Dat doen de rokers tenslotte ook.

Artikelen in Eten en drinken, Horeca, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , , .

rev="post-3980" 7 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 25 januari 2009 12:00

Auto uitlenen

Beste Beatrijs,

Wij gaan frequent om met mijn zwager en schoonzus (voor de duidelijkheid: de broer van mijn vrouw). Ze wonen in dezelfde stad als wij. Enige tijd terug hebben zij hun auto verkocht, omdat ze autobezit te duur vonden en dachten dat ze best zonder konden. Sindsdien lenen ze regelmatig de onze. Tot onze stijgende ergernis. Vaak belden ze op het laatste moment om ‘even de auto op te halen’, zodat we ineens zonder zaten. We hadden weliswaar geen plannen om weg te gaan, maar die konden we op zo’n moment ook niet meer maken. Een keer werd de auto teruggebracht met een afgebroken binnenspiegel, vergezeld van excuses en de tip om dit even met secondenlijm te maken. Een andere keer hadden ze een interieurlampje aan laten staan (waarschijnlijk aangezet door mijn neefje van drie). Toen ik twee dagen later de auto wilde gebruiken, was de accu leeg. Omdat ze krap bij kas zaten, meenden wij dat we de reparatiekosten maar niet op hen moesten verhalen.

Na dat incident heb ik wel gevraagd om een vergoeding van de autokosten. De keer daarop werd het bedrag pontificaal in losse euro’s voor mij neergeteld, waardoor ik mij een soort inhalige vrek voelde. Sindsdien verzinnen wij iedere keer een smoes om de auto niet uit te lenen. De gedachte is dat zij de boodschap dan vanzelf wel oppikken. Maar mijn schoonzus laat zich niet afschepen. Ze bestookt ons met sms-jes en telefoontjes of ze toch alsjeblieft de auto even mag lenen. Mijn vrouw is bang voor ruzie en geeft dan weer toe om van het gezeur af te zijn. Hoe moeten we dit aanpakken?

Geen baas over eigen auto

Beste Geen baas,

Deze situatie vraagt niet om een smoezentactiek maar om helderheid. Dat kan via een telefoongesprek. Het is niet nodig om dit met z’n allen te bespreken. Het meest voor de hand ligt dat de directe familieleden dit regelen: uw vrouw en haar broer dus. Het zou er niet om moeten gaan om de hele deal af te schaffen, want tenslotte had u er eerder mee ingestemd dat zij wel eens uw auto konden gebruiken. De inzet van het gesprek zou moeten zijn om de spelregels uit te leggen. Oftewel de voorwaarden waarop u de auto wil uitlenen. Die kunnen er als volgt uitzien:

  1. Aanvraag voor auto lenen ten minste drie dagen van tevoren. U stemt alleen toe, wanneer u geen eigen plannen hebt. Als ze kort van tevoren bellen, moeten ze er rekening mee houden dat het verzoek zelden wordt gehonoreerd.
  2. Alle schade wordt vergoed. Vertel dat u in het geval van de binnenspiegel en de accu geen rekening hebt gepresenteerd, maar dat dat met alle toekomstige schade wel gaat gebeuren.
  3. Benzine moet altijd worden betaald.

Uw zwager en schoonzuster hebben geen andere keus dan instemmen met deze voorwaarden, want anders wordt de auto eenvoudig niet meer uitgeleend. Als uw vrouw dit niet aan haar broer durft mee te delen, dan moet u dit klusje opknappen en de boodschap overbrengen aan wie er ook de telefoon opneemt. Als u het ook niet durft, dan ziet het ernaar uit dat u de zeggenschap over uw eigen auto kwijt bent. Een behoorlijk vervelende situatie, zij het niet de schuld van uw schoonfamilie. Des te urgenter is het dat u de moed bij elkaar raapt om wél voor uw bezit op te komen. Uw schoonfamilie is niet tevreden met de vinger die u hen biedt en wil de hele hand. Dat is niets bijzonders. Heel veel mensen proberen voortdurend meer te krijgen dan wat er wordt geboden. Het enige wat u hoeft te doen is rustig ‘nee’ zeggen.

Artikelen in Schoonfamilie.

Gelabeld met , , .

rev="post-3986" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 25 januari 2009 12:00

Feestkleding

Beste Beatrijs,

We kregen een uitnodiging voor een 25-jarig huwelijksfeest, waarop als kledingcode staat vermeld: ‘Tenue: feestelijk, zilver & wit’. Zou u mij een indicatie kunnen geven waar mijn man en ik in moeten/ mogen verschijnen?

Wat trekken we aan?

Beste Wat trekken we aan,

Het is u gepermitteerd om met de pet te gooien naar onofficiële, zelfverzonnen kledingvoorschriften. Met iets feestelijks, waarin een toets van wit of zilver te vinden is, zit u al goed. Een wit bloesje of truitje bijvoorbeeld of een cremekleurig mantelpakje of een lichte jurk met een zilveren ketting of armband, danwel zilveren oorbellen. Uw man kan zijn best doen met een hagelwit overhemd. U hoeft u niet naar de kledingwinkel te begeven om daar een totaal zilver/witte outfit met bijpassende schoenen aan te schaffen. En uw man ook niet. Als u gek wil doen, koopt u in de feestartikelenwinkel een busje zilverglitterspray voor een feestelijke toets in uw haar. Ook leuk voor uw man.

Artikelen in Huwelijksjubileum.

Gelabeld met , , .

rev="post-3984" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 25 januari 2009 12:00

Bed opschudden

Nieuwe chefs willen laten merken dat ze er zijn. Heel begrijpelijk, anders had de vorige net zo goed kunnen blijven zitten. Bij kranten en weekbladen leidt een nieuw bewind dus tot veranderingen in rubrieken en columns. Vervolgd…

Artikelen in Column.

rev="post-3989" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 18 januari 2009 13:08