Spring naar inhoud


Poetsende moeder

Beste Beatrijs,

Mijn moeder van 63 past een dag per week op onze kinderen en ruimt dan ook de keuken en huiskamer op, wat ik zeer waardeer. Helaas doet ze dat ook tijdens feestjes. Al bij de uitnodiging zegt ze dat ze me dan ‘heerlijk komt helpen’ – terwijl ik haar daarvoor helemaal niet vraag. Op het feest vraagt ze wel tien keer of ze iets kan doen, leurt met koffie en thee en als ik niet oppas staat ze de keuken te poetsen. Dan vult ze een afwasteiltje want ‘het past toch niet allemaal in de vaatwasser’. Het zit me dwars, omdat ik wil dat mijn moeder zich ook eens ontspant. Het is ook niet nodig, mijn man en ik ruimen na het feest zelf wel op. Ik zeg vaak genoeg dat ze niets hoeft te doen, en heb ook wel eens de vaatdoek en kopjes uit haar handen getrokken, waarop ze beledigd reageerde, want ze ‘wilde toch alleen maar helpen?’ Hoe stop ik mijn poetsende moeder?

Mijn moeder slooft

Beste Mijn moeder slooft,

Ik zou het maar laten zitten, als ik u was. Als uw moeder ondanks uw protesten onverdroten doorgaat met poetsen en redderen, dan ligt haar hart daar blijkbaar in. U schrijft niet dat u er echt last van hebt, omdat ze bijvoorbeeld dingen verkeerd doet. Uw probleem is meer dat u vindt dat uw moeder zich hoort te amuseren op uw feestje en zich niet als een soort assepoester in de keuken zou moeten ophouden.

U hebt het haar duidelijk gemaakt en uw moeder doet nog steeds liever de afwas dan gezellig met uw vrienden te praten. Vrijheid, blijheid, lijkt me dan. Laat uw moeder maar doen waar ze zin in heeft. En het ís toch ook wel makkelijk, als zij erop staat om u dat werk uit handen te nemen? Blijf haar wel verzekeren dat het van u niet hoeft!

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met , .


Gepasseerd voor huwelijk

Beste Beatrijs,

Deze week werd ik gebeld door een van mijn oudste vrienden – we kennen elkaar sinds onze studietijd 25 jaar geleden – met de mededeling dat hij binnenkort gaat trouwen. Na een lastige scheiding heeft hij de ware gevonden en zij zijn gelukkig samen. Aanvankelijk waren ze van plan waren om even snel gratis te trouwen op de maandagochtend, maar bij nader inzien houden ze toch een dinertje met alleen familie plus één getuige, een vriend van hem, ook gescheiden. In de jaren van onze vriendschap  hebben we allerlei hoogte- en dieptepunten met elkaar gedeeld. Van gemeenschappelijke vakanties tot ziekenhuisopnames. Op mijn huwelijk was hij ook gewaardeerd getuige. Komende zomer, zo vertelde hij, komt er nog een groot feest, waar mijn vrouw en ik natuurlijk welkom zullen zijn. En ik moest er maar niet te zwaar aan tillen dat ik niet voor het huwelijk word uitgenodigd. Na afloop van het gesprek voelde ik me toch gekwetst dat ik er niet bij mag zijn. Blijkbaar heeft onze vriendschap voor mij meer waarde dan voor hem. Eigenlijk heb ik niet zo’n zin om van de zomer naar het feest te gaan en twijfel ik of ik wel felicitaties zal sturen met zijn huwelijk. Wat vindt u?

Gepasseerd door vriend

Beste Gepasseerd,

Een tweede huwelijk na een scheiding is doorgaans geen aanleiding om groots uit te pakken met toeters en bellen en applaus van de vriendenkring. Dat hebben die vrienden toch allemaal al een keer meegemaakt? Een tweede huwelijk is, veel meer dan een eerste, een formaliteit en de conventie schrijft voor om het kalmpjes aan te doen. Zo gek is het dan ook niet dat uw vriend u alleen maar inlicht over zijn voorgenomen huwelijk en u er niet voor uitnodigt. Wat uw speciale vriendschap betreft: u moet zijn eerste vrouw ook goed gekend hebben, als u jarenlang hebt deelgenomen aan elkaars (gezins)leven. Zo’n gedeeld verleden legt toch iets bitters over een tweede bruiloft, hoe loyaal u verder ook bent aan uw vriend.

Hij en z’n nieuwe vrouw geven een feest van de zomer, op gepaste afstand van hun huwelijksdatum. Waarom zou u daar niet heen gaan? Dat is een veel betere gelegenheid om uw vriends nieuwe leven te accorderen en er door uw aanwezigheid uw zegen aan te geven. Zet u heen over uw verongelijktheid wegens het mislopen van een etentje en stuur uw vriend en z’n nieuwe vrouw een hartelijk felicitatiekaartje. Cadeaus zijn niet nodig.

Artikelen in Bruiloft, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , , .


Dingen doorvertellen

Beste Beatrijs,

Een bevriende collega van mijn man kwam tussen twee afspraken door een kopje koffie bij ons drinken. Mijn man was even de deur uit en in afwachting van zijn terugkeer informeerde ik hoe het ermee ging. De collega reageerde: ‘Tja, ik weet niet of je er al iets over hebt gehoord, maar het gaat dus niet goed.  Ik lig in scheiding.’ Ik wist van niets, maar we hebben wel even goed kunnen praten. Later heb ik mijn man gevraagd hoe lang hij al op de hoogte was. Dat bleek een paar maanden te zijn. Op mijn vraag waarom hij daar niets over gezegd had, antwoordde hij dat collega had gevraagd om het voorlopig voor zich te houden. Niet iedereen hoefde het te weten. Ik ben teleurgesteld in mijn man – ik ben voor hem toch niet iedereen? Volgens mijn man is er niets aan de hand en doe ik moeilijk.

Overdrijf ik?

Beste Overdrijf ik,

Mensen die iets in vertrouwen aan een ander vertellen, gaan er meestal van uit dat dat niet voor de partner geldt. Inderdaad, uw man had dit scheidingsnieuwtje best aan u kunnen doorvertellen. Dat doen stellen meestal en dat had die collega blijkbaar ook al aangenomen.

Aan de andere kant is uw man hier niet toe verplicht. Hij nam het verzoek van zijn collega serieus en nam discretie in acht over diens sores. Ook ten opzichte van zijn vrouw. Want het is bekend hoe het gaat met vertrouwelijke informatie: dat vertelt zich altijd door. In dit geval ging het om een collega van uw man, niet iemand die tot uw beider intieme vrienden hoort. Het is voor u geen topprioriteit om op de hoogte te worden gehouden van het privéleven van die collega. Dat uw man dit nieuwtje op verzoek van zijn collega voor zich heeft gehouden siert hem. U bent er toch niet door geschaad dat u niet eerder van de echtscheiding afwist?

Artikelen in Collega's, Huwelijk en scheiding.


Vrienden luisteren niet

Beste Beatrijs,

Onder onze vrienden is er een stel dat nooit naar ons luistert. Ze praten aan een stuk door over hun (klein)kinderen, hun vakanties of wat dan ook. Wij maken ook wel eens iets mee, maar altijd als mijn man of ik iets te berde brengen, worden we in de rede gevallen en beginnen zij weer ergens anders over. Mijn vraag is: mag ik hier op een nette manier iets van zeggen of moeten we het maar zo laten? Zoals het nu gaat heb ik het idee dat zij ons niet serieus nemen en dat wat wij te vertellen hebben hun niet interesseert.

Vrienden luisteren niet

Beste Vrienden luisteren niet,

Natuurlijk mag u hier iets van zeggen. Als het u tenminste lukt om ertussen te komen. Probeer het vooral. U kunt de aandacht vragen door uw hand op te steken, tegen uw glas of kopje te tikken of desnoods door in uw handen te klappen. Dan zegt u wat u op uw hart hebt, namelijk dat u het moeilijk / lastig / niet prettig vindt dat u zo weinig kans krijgt om ook eens wat te zeggen. Zij zullen schrikken, hun spijt betuigen en beterschap beloven. Een half uur lang zullen zij opzichtig hun best doen om u niet de pas af te snijden. En de volgende keer dat u hen ziet zal alles als vanouds verlopen. Weer zit u de hele avond te knikken en ‘tjonge jonge, het is me wat’ te zeggen. Het is hun stijl, zo zitten ze nu eenmaal in elkaar, ze doen het niet eens opzettelijk. Dergelijk ingeworteld gedrag valt niet met een simpele opmerking te corrigeren. Deze mensen zijn al jarenlang gewend het woord te voeren en niet meer af te geven. Het is een illusie te denken dat u hier iets aan kunt veranderen. U kunt beter wat afstand nemen van dit stel en uw energie steken in vrienden, die wél vertrouwd zijn met het principe van tweerichtingsverkeer in de conversatie.

Artikelen in Visite, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .


Te gulle hulp

Beste Beatrijs,

Sinds twee jaar maakt een Turks-Nederlandse vrouw naar tevredenheid ons huis schoon. Zij is een hartverwarmend persoon, die tijdens de koffie openhartig over haar gezinsleven praat en veel belangstelling heeft voor ons wel en wee. Zij vertelt vaak over de geldzorgen die haar gezin heeft en ook over de verjaardagen van haar kinderen. Via mijn man is haar man aan extra werk gekomen en dat vinden wij een prettige manier om onze betrokkenheid te uiten. Voor ons kind neemt zij bijna wekelijks iets lekkers mee en vaak zijn er ook zelfgebakken broodjes of koekjes voor ons. Dat heb ik geprobeerd af te remmen – ook omdat het mierzoete lekkernijen zijn, die wij normaal gesproken niet aan ons kind geven – maar dat heeft niet geholpen. Haar gulheid voelt niet vrij! Komende week is ons kind jarig en zij heeft aangekondigd een cadeautje te komen brengen. Voor haar kinderen doe ik dat niet en ik wil dat ook niet. Is hier sprake van culturele verwarring? Wat raadt u me aan?

Hulp speelt voor Sinterklaas

Beste Hulp speelt voor Sinterklaas,

Hier is geen sprake van culturele verwarring, want ook veel autochtone hulpen-in-de-huishouding nemen snoep mee voor de kinderen des huizes en cadeautjes bij verjaardagen. Enerzijds doen zij dit uit oprechte aardigheid en gulheid, anderzijds zit er, zoals bij alle giften, ook altijd een verplichtend kantje aan. Wie geschenken aanneemt, komt in de schuld te staan. U kunt proberen dit te ontmoedigen, maar de ervaring leert dat ze er toch mee doorgaan. Er valt eigenlijk weinig aan te doen, want als u het met uw volle gewicht gaat weigeren of verbieden, maakt u het weer zwaarder dan het is.

Het beste is om haar zelfgebakken etenswaren voor het gezin wel te accepteren en tegelijk door te gaan met te zeggen dat het echt niet hoeft, zeker als het snoep voor uw kind betreft. Over het kindersnoep zegt u dan: ‘Dank je wel, maar ik leg het even opzij voor later. Hij moet niet te veel snoep eten.’ Vervolgens kunt u het altijd nog weggooien.

Aan cadeautjes voor haar kinderen hoeft u niet te beginnen. Wel bouwt u natuurlijk op deze manier een schuld op, ook wanneer u het cadeautje van haar voor uw kind accepteert. Weigeren zou bot zijn – hopelijk is het een goedkoop kleinigheidje. U kunt dit compenseren door uw hulp met Kerstmis bijvoorbeeld een extra geldbedrag te geven in de orde van grootte van een weekloon, waarmee ze iets leuks voor haar eigen kinderen kan kopen.

Artikelen in Cadeaus, Zakelijke relaties.

Gelabeld met , .


Introducees meenemen

Beste Beatrijs,

Een goede vriendin van mij is beroepshalve uitgenodigd voor een deftig feest waar allerlei hoogwaardigheidsbekleders komen. Mijn vriendin is gescheiden en heeft momenteel geen partner. De invitatie is alleen aan haar gericht, maar haar getrouwde collega’s hebben allemaal een uitnodiging op hun eigen en hun partners naam. Ze zou liever samen met iemand naar het feest gaan dan in haar eentje, maar van haar mannelijke kennissen vindt ze niemand in aanmerking komen. Ze zou het fijn vinden als ik als vriendin meeging, uiteraard na het vragen van toestemming, maar we vragen ons af hoe dit etiquettegewijs ligt, een ‘gewone’  vriendin meenemen naar zo’n gelegenheid. Heb ik daar eigenlijk iets te zoeken?

Samen naar het feest?

Beste Samen naar het feest,

Het is heel vreemd dat uw vriendin in haar eentje is uitgenodigd en alle getrouwde collega’s met hun partners. Als voor een semi-formele, semi-sociale bijeenkomst gasten hun partner mogen meenemen, dan moet dat voor alle genodigden gelden. Waarna via RSVP de genodigde kan antwoorden of hij/zij alleen komt (soms wíl de partner helemaal niet mee) of getweeën. De uitnodiging van uw vriendin is dus niet volgens de regels van de etiquette gegaan. Of de gast beschikt over een huwelijkspartner, wettelijk geregistreerde levensgezel, losvaste bedgenoot of homoseksuele Lat-relatie doet niet ter zake. Het is niet aan de feestjesgever om te oordelen welke relatie intiem of legitiem genoeg is om te mogen delen in de gezelligheid. Uw vriendin kan u eenvoudig meenemen naar een lezing plus receptie, dansfeest of borrelachtige gelegenheid. Wanneer het om een diner gaat, moet ze (in verband met het aantal couverts) opbellen en van tevoren aankondigen dat ze ook een partner meeneemt. Dat de introducé(e) alleen een partner voor die avond is en dat er verder geen seksuele contekst aan de relatie te pas komt, is irrelevant.

Artikelen in Festiviteiten.

Gelabeld met .


Slechte gastvrouw?

Beste Beatrijs,

Onlangs had ik ter gelegenheid van mijn verjaardag enkele vrienden uitgenodigd om ’s middags een kopje thee te komen drinken. Ik had een taart gebakken, bonbons in huis gehaald en nootjes gekocht. Een echtpaar bracht twee kleine kinderen (2 en 4 jaar) mee. Voor hen had ik een fles bubbelsap gekocht. Bij aankomst wilden de kinderen een koekje. Die had ik niet in huis. Er werd om chips voor de kinderen gevraagd, maar die had ik ook niet. De crackers die ik wel had vonden de kinderen niet lekker, de mandarijnen op de fruitschaal werden te droog bevonden en de taart wilden ze niet, waarop de moeder mij geërgerd toevoegde: ‘Je mag toch wel verwachten dat je iets in huis hebt?!’ Ik woon alleen, eet nooit chips of koekjes, dus ik had er niet aan gedacht dit te kopen. Ik voel mij nogal gekwetst door de opmerking en vraag mij af: Ben ik zo’n slechte gastvrouw? Had ik wat van die opmerking mogen zeggen? Omwille van de andere gasten heb ik hierop maar niet gereageerd.

Mislukt als gastvrouw

Beste Mislukt,

Uw vriendin hoort duidelijk bij de categorie ‘moeders met kinderen op troontjes’. In plaats van haar kinderen voor te houden dat ze niet moeten zeuren en hen ergens mee af te leiden, ging ze de gastvrouw beschuldigen van wanbeheer. Het is geen manier van doen om de gastvrouw publiekelijk in gebreke te stellen (onder vier ogen mag het trouwens ook niet). Het is lastig om u teweer te stellen tegen dergelijk massief narcisme. Hoogstens had u koeltjes uw excuses kunnen maken: ‘Het spijt me verschrikkelijk dat de voorzieningen niet naar wens zijn. Wat kan ik doen om het goed te maken? Wil je misschien vijf euro? Bij de snackbar in de buurt hebben ze vast wel iets naar de kinderen hun gading.’

Artikelen in Kinderopvoeding, Verjaardag, Visite.

Gelabeld met .


Plat praten

Beste Beatrijs,

Mijn schoonouders zijn lieve mensen met een hart van goud. Ze passen drie dagen per week op onze tweeling van net twee jaar oud. Dit oppassen gaat erg goed en de kinderen zijn helemaal gek op opa en oma, dus eigenlijk heb ik niets te klagen. Maar wat mij, nu de kinderen beginnen te praten, ineens vreselijk irriteert is het taalgebruik van mijn schoonouders.  Ik heb me er voorheen nooit aan gestoord, maar ze praten écht plat. Zeggen ‘kennen’ in plaats van ‘kunnen’, ‘leggen’ in plaats van ‘liggen’, ‘hunnie’ en dat soort termen. Ze moeten dat natuurlijk zelf weten, maar ik ben bang dat mijn dochtertjes hun manier van praten zullen overnemen en dat ze als ze straks naar school gaan, voor gek staan met hun platte taalgebruik.

Ik vraag me af of ik mijn schoonouders hierop moet aanspreken. Ik denk dat ze best netter zouden kunnen praten, als ze zouden willen. Ze zullen toch ook niet willen dat hun kleindochters worden uitgelachen op school? Aan de andere kant aarzel ik. Misschien lijkt het dan net of ik me beter voel dan zij, omdat ík wel ABN spreek.

Het verkeerde taalvoorbeeld

Beste Het verkeerde taalvoorbeeld,

Het lijkt me geen goed idee om uw schoonouders corrigerenderwijs aan te spreken op hun taalgebruik. Hoe zou u zelf reageren als iemand (een vriend, een tante, een collega) tegen u zou zeggen dat uw uitspraak niet deugt, dat u de verkeerde woorden gebruikt of dat u te bekakt praat? Dan zou u zich toch gepikeerd voelen, ook al zou u dat misschien niet tegen die persoon (durven te) zeggen? Correctie is belediging is ongenoegen – zo werkt het meestal.

Schenk er geen aandacht aan en laat uw schoonouders gewoon praten zoals ze gebekt zijn. Zij vormen slechts een van de vele invloeden die op uw kinderen inwerken. Vergelijk uw kinderen met jonge kinderen van de adel in vroeger tijden. Die werden niet door hun eigen moeders verzorgd, maar door minnen, kindermeisjes en dienstmeisjes uit de lagere standen. Dat betekende heus niet dat die kinderen voor de rest van hun leven de taal van het volk spraken. Uw kinderen gaan over een paar jaar naar school en ongetwijfeld zult u net als andere ouders kiezen voor een school die bij uw milieu past. De invloed van de school zal in luttele tijd de invloed van de grootouders wegvagen.

Verheug u dat uw schoonouders u de dagelijkse zorg voor uw kinderen uit handen nemen. Wees blij dat uw kinderen het naar hun zin hebben met oma en opa. En maak u geen zorgen over de taal van uw kinderen. Als ze fouten maken, dan corrigeert u hen, net zo vaak en net zo lang tot ze het goed zeggen. Met kinderen kan dat en hoort dat, met volwassenen is het pijnlijk, en al helemaal wanneer het schoonouders betreft.

Artikelen in Grootouders en kleinkinderen, Kinderopvoeding, Taalgebruik.

Gelabeld met .


Hoe te adresseren

Beste Beatrijs,

Het idee heeft postgevat om op de envelop van de uitnodiging voor een huwelijk alleen de voornamen van de geadresseerden te vermelden en de achternaam(en) achterwege te laten.
Is dit in overeenstemming met de huidige inzichten op dit gebied?

Hoe te adresseren?

Beste Hoe te adresseren,

Ach, wat ik u bidden mag, laat dit plan varen. Adresseren met alleen een voornaam maakt een onbeholpen, infantiele indruk, tenzij het een persoonlijke missive is die door de afzender aan huis bezorgd is. Op de envelop van een geformaliseerd rondschrijven moet altijd een achternaam staan. Of u de voornaam er voluit bij vermeldt of alleen de initiaal, mag u zelf bepalen. Tip: geen voornamen voor mensen die u met ‘u’ aanspreekt. Voor hen moet het zijn: De heer (danwel Mevrouw) Initiaal punt Achternaam.

Artikelen in Post.

Gelabeld met .