↑
Spring naar inhoud

Partner of ex?

Beste Beatrijs,

In mijn studententijd is een hechte vriendenclub ontstaan die (door onze vrouwen en vriendinnen) is uitgegroeid tot ruim 15 personen. Al meer dan 40 jaar ontmoeten wij elkaar circa twee keer per jaar. Na de scheiding van een van de stellen een paar jaar geleden bleven beide exen de bijeenkomsten trouw bijwonen.

Vorig jaar kwam de gescheiden vriend, ‘Henk’, met verrassend nieuws, namelijk dat hij al ruim 25 jaar een geheime relatie had met een man, ‘Rinus’. Zijn ex-vrouw, ‘Joke’, was vanaf het begin op de hoogte maar wilde destijds haar huwelijk niet opgeven. Bij bijeenkomsten van de vriendenclub komt Henk tegenwoordig met Rinus, met wie hij inmiddels ook getrouwd is. Joke blijft weg omdat ze een ontmoeting met het stel te confronterend vindt. Ze wil alleen nog verschijnen als Henk alleen komt. Iedereen vindt het jammer dat Joke wegblijft. Sommigen in de vriendenclub vragen zich af of we haar weer terug kunnen krijgen door Henk vriendelijk te verzoeken om Rinus voortaan thuis te laten. Maar anderen vinden het ongepast om te proberen de nieuwe echtgenoot uit te sluiten.

Aan wie de eer?

Beste Aan wie de eer,

Als iedereen zijn partner mag meenemen, kunt u niet tegen Henk zeggen dat hij de zijne thuis moet laten. Henk maakt deel uit van de oorspronkelijke vriendenkring en Joke is daar in latere instantie als partner bijgekomen. De eerste loyaliteit van de vriendenclub dient bij Henk te liggen en niet bij zijn ex, hoe aardig iedereen haar ook vindt. Henk mag dus z’n nieuwe partner meenemen en Joke heeft het nakijken – ze kan althans geen veto over Rinus uitspreken. Omdat de twee exen geen bezwaar maken tegen elkaars aanwezigheid, zou het handig zijn als Joke over haar probleem met Rinus heen stapte en gewoon ook weer zou komen. Deze optie lijkt niet geheel onhaalbaar, gezien het feit dat ze 25 jaar lang op de hoogte was van het homoseksuele dubbelleven van haar man en zich daar al die tijd bij neerlegde. Als Henk en Rinus al zo lang aan elkaar gebakken zitten, eerst in het geheim, later openlijk, dan kan het niet zo’n kwaaie kerel zijn. Joke is ruimhartig genoeg om er geen been in te zien om haar ex tegen te komen bij de halfjaarlijkse clubbijeenkomsten, terwijl ze toch geen makkelijke jaren met hem zal hebben meegemaakt. Nog een onsje ruimhartigheid erbij voor de aanwezigheid van Rinus, en dan kan iedereen voortaan meedoen met de gezelligheid.

Artikelen in Exen.

Gelabeld met , .

rev="post-4190" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 2 mei 2009 12:00

Tenue de ville

Beste Beatrijs,

Over enige tijd vier ik een belangrijk kroonjaar met een lunch in een prachtig historisch pand en een fantastische lunch. Ik ben niet echt een doorgeslagen conservatief, maar ik hecht er wel aan dat op deze voor mij belangrijke dag mijn gasten goed gekleed zijn. En tot mijn spijt moet ik concluderen dat de uitdrukking ‘tenue de ville’ nog maar nauwelijks wordt begrepen. Het stoort mij bijvoorbeeld als vrouwen in een broekpak komen aanzetten en mannen het zich makkelijk maken met een al-dan-niet grijze flannel broek en donkerblauwe blazer. Wat ik die dag zou willen zien is mannen in een keurig donker pak en vrouwen in een nette jurk (al dan niet met jasje) of mantelpak. Hoe krijg ik mijn gasten zo ver? Oftewel wat voor kledingcode moet ik op de – formele – uitnodiging vermelden, zodat zowel ouderen als jongeren begrijpen wat de bedoeling is?

Niet dol op broekpakken

Beste Niet dol op broekpakken,

Houd gewoon vast aan de uitdrukking ‘tenue de ville’. Wie hem niet kent, kan hem op internet opzoeken – dat is een kleine moeite. Bedenk trouwens wel dat de kledingcode ‘tenue de ville’ tegenwoordig broeken toestaat voor dames. Kijk naar Angela Merkel, Hillary Clinton of prinses Maxima en haar schoonzusters. Zij dragen naast keurige jurken of mantelpakjes ook wel eens een geklede broek met een mooie jasje bij wijze van tenue de ville. U hebt een afkeer van broeken voor vrouwen, maar dat is een persoonlijke afkeer die u niet tot protocol kunt verheffen. Mocht een enkele dame een broek aan hebben op uw feestje, dan zal dat overigens nauwelijks opvallen, omdat het door u gewraakte kledingstuk zich het grootste deel van de tijd onder tafel bevindt.

U gaat een exquise lunch geven voor uw verjaardag. Waarom niet wat meer vertrouwen dat uw gasten zich netjes zullen uitdossen en niet in hun ouwe kloffie komen aanzetten? Uw familie en vrienden kennen u langer dan vandaag. Zij zullen toch bekend zijn met uw gehechtheid aan decorum en traditie?

Laten we ons het tafereel even voorstellen: Iedereen zit aan tafel, de champagne fonkelt in de glazen, uw oudste vriend neemt het woord voor een charmante tafelrede, iedereen heeft het naar zijn zin en de stemming is voortreffelijk. Het is waar dat de heren een donker pak horen te dragen. Maar vormt het voor u werkelijk een domper op de feestvreugde wanneer een enkele heer in zijn onnozelheid de gevreesde grijze broek/ blauwe blazer-combinatie met kopergoude knopen heeft aangetrokken? Laat het van u afglijden! Als de gasten u een warm hart toedragen, zullen ze moeite doen om op hun paasbest te verschijnen. Wie weet komen ze zelfs met gepoetste schoenen!

Artikelen in Traditionele etiquette, Verjaardag.

Gelabeld met , .

rev="post-4187" 15 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 25 april 2009 12:01

Van andermans bord eten

Beste Beatrijs,

Als mijn vrouw en ik samen uit eten gaan, kunnen we vaak moeilijk onze keus bepalen uit de vele aantrekkelijke gerechten. Onze oplossing is dat we halverwege van bord ruilen of iets op elkaars bord scheppen. Laatst zaten we met een bevriend stel in een restaurant en die vonden dat maar raar. Ze vonden het ongepast. Volgens hen moet je je tot je eigen gerecht bepalen, ook al ben nieuwsgierig naar wat de ander heeft. Ik vind dat je zelf mag weten wat je doet met je eten. Je hebt er toch voor betaald? Wie heeft er gelijk?

Iemand nog een hapje?

Beste Iemand nog een hapje,

Eten uitwisselen in een restaurant kan wel, maar het vereist privacy. Als u met uw vrouw alleen eet, staat het u vrij om van bord te ruilen of elkaar verrukkelijke hapjes toe te stoppen. Maar in de aanwezigheid van derden kunt u beter niet de borden om gaan ruilen. Ook de partner hapjes voeren vanaf eigen vork of lepel gaat te ver. Voor anderen dan betrokkenen is het gehannes dat met voedseltransport gepaard gaat (vallend voedsel, gespetter, elkaar voerende volwassenen) onsmakelijk om aan te zien. Tenslotte is het ook niet de gewoonte om uit elkaars glas te drinken.

Wat nog net kan in gezelschap is om een stukje van het een of ander af te snijden en dat (tersluiks) op het bord van de ander te leggen, liefst zonder over de tafel te reiken. Als u erg gehecht bent aan alles proeven, zijn Chinese restaurants ideaal voor u. Daar worden gerechten doorgaans in het midden van de tafel op réchauds geplaatst. De drempel om van andermans gerechten te proeven ligt hier lager dan bij plate-service. Wat niet betekent dat iedereen in het wilde weg kan toetasten. Nog steeds is toestemming van de oorspronkelijke besteller nodig.

Artikelen in Eten en drinken, Horeca.

Gelabeld met .

rev="post-4185" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 25 april 2009 12:01

Kritiek op baby

Beste Beatrijs,
Wij hebben een zoontje van zeven maanden. Bij de geboorte was hij al een flinke kerel. Hij groeit hard, maar zit nog ruim onder de bovenste lijn van de groeicurve. Hij heeft grote, mollige handjes en een breed hoofdje met dikke appelwangen. Daar krijgen we vaak commentaar op. De opmerkingen variëren van: ‘Wat een dikke worst!’ tot ‘Geef je hem zelfrijzend bakmeel?’ en ‘Is dit wel normaal, joh?’ Wij vinden dit vervelend. Hoe kunnen wij anderen op een beleefde manier duidelijk maken dat wij dit soort opmerkingen niet op prijs stellen?

Trotse papa en mama

Beste Trotse papa en mama,

U hebt last van een hardnekkige misvatting in uw omgeving dat het goed is om te zeggen wat je denkt. Bijna nooit is een opmerking over iemands voorkomen de moeite waard om mede te delen aan die persoon (of diens liefhebbende ouders). Dit soort apercu’s vestigt op een pijnlijke manier de aandacht op iets wat iedereen kan zien en wat dus niet hoeft te worden ingewreven. Daarom leren we kinderen ook af om naar voorbijgangers te wijzen en dingen te kraaien als: ‘Hé, die meneer heeft geen benen’ of ‘Die mevrouw lijkt precies een heks.’

Om nodeloze kwetsuren van immer fragiele ego’s te voorkomen schrijft de etiquette voor dat mensen alleen aardig commentaar geven op elkaars uiterlijk – en als ze dat niet kunnen opbrengen, dienen ze hun mond te houden. Misschien moet u de volgende botte hark die zich misprijzend uitlaat over uw zoontje toch maar even spiegelen in eerlijkheid. U zegt dan koeltjes: ‘We vinden het niet fijn als je lelijke dingen zegt over Peter-Paul.’

Artikelen in Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met .

rev="post-4183" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 25 april 2009 12:00

Klagende moeder

Beste Beatrijs,

Mijn moeder is 77 en sinds anderhalf jaar weduwe. Ze woont zelfstandig, er komen vrijwel dagelijks mensen op bezoek voor een praatje. Zelf ga ik eens per veertien dagen bij haar langs (ik woon vrij ver van haar vandaan, heb een gezin met twee jonge kinderen en een baan van drie dagen). Na mijn vaders overlijden hadden we een routine van elke dag bellen, maar inmiddels heb ik moeite met deze belfrequentie. Iedere dag hetzelfde telefoongesprek en soms belt ze meerdere keren per dag. Ze praat over zieke mensen in haar omgeving en klaagt over kwaaltjes en eenzaamheid. Ze belt met mijn zus en met mij, omdat ze met ons zo goed contact heeft. Volgens haar lukt dat niet met mijn broers. Suggesties van ons voor leuke dingen volgt ze niet op. Zowel mijn zus als ik hebben haar al eens gezegd dat we het geen probleem vinden als ze belt, maar liever niet op zo’n zeurende en claimende manier. Soms gaat het dan een tijdje beter, maar al heel snel vervalt ze weer in hetzelfde geklaag. Al met al geeft het me veel ergernis en soms kan ik het nauwelijks opbrengen om naar haar te luisteren. Tegelijk heb ik medelijden: mijn zielige moeder daar alleen in dat huis, alleen aan de koffie en het eten.

Moeder belt te veel

Beste Moeder belt te veel,

Uw moeder woont nu alleen na een lang huwelijk en daar heeft ze het moeilijk mee. Ze doet naar uw smaak een te zwaar beroep op haar kinderen, vooral op haar dochters. Dat is voor u ook niet makkelijk, maar reken er maar op dat dit alleen maar erger zal worden. Er is geen manier om iemand die zich bergafwaarts begeeft te stimuleren tot wat meer onafhankelijkheid, opgewektheid of zelfredzaamheid.

Ze belt u te vaak op – uit angst, eenzaamheid en verveling. U hebt zonder succes geprobeerd het geklaag af te remmen en andere tijdbestedingen te suggereren. Dus u weet het al: er valt niets aan te doen. Hoogstens kunt u proberen af te spreken dat u voortaan degene bent die haar belt in plaats van andersom. Dan kunt u in ieder geval zelf de tijd uitkiezen. De lengte van het gesprek kunt u ook meer zelf bepalen. Als u na vijf minuten uitgepraat bent naar uw idee, zegt u dat u gaat ophangen, want u moet andere dingen doen en tot morgen maar weer! Als ze u tussendoor belt zonder duidelijke reden, dan zegt u: ‘Mam, ik heb nu geen tijd, zit midden in dit of dat, ik bel je straks terug, oké? Waarom bel je (naam van een van uw broers) niet op?’ Misschien dat dit een beetje helpt, maar niet voor lang. Ouderdom doet mensen nu eenmaal geen goed. Blijf uw moeder ondersteunen met bezoekjes en dagelijkse telefoontjes, maar stel er ook uw grenzen aan, dat is het enige wat erop zit.

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen, Ziekte.

Gelabeld met .

rev="post-4180" 7 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 18 april 2009 12:02

Kritische collega

Beste Beatrijs,

Sinds een paar maanden heb ik een nieuwe baan bij een fijn bedrijf met leuke collega’s. In het kantoorgebouw is een kantine waar we de lunch kunnen gebruiken. Er is een ruim aanbod van lunchgerechten: naast belegde broodjes kun je ook een warme maaltijd krijgen, er is soep, kroketten, fruit, yoghurt enzovoort. Nu heb ik een collega die vaak commentaar geeft op wat ik op mijn dienblad laad: ‘Ben je alweer voor de warme maaltijd gezwicht?’ of ‘Kook je ’s avonds ook nog als je hier een warme lunch neemt?’ Vooral bij deze laatste opmerking voel ik me bijna schuldig als ik toegeef ’s avonds weer warm te eten. Ik vind haar opmerkingen vervelend. Zelf kiest zij voor de ‘gezondere, low-fat opties’ in het assortiment, waarschijnlijk in een poging om haar zwangerschapkilo’s kwijt te raken. Hoe kan ik haar op een vriendelijke manier duidelijk maken dat ze zich niet met mijn lunch moet bemoeien?

Controlerende collega

Beste Controlerende collega,

Ga niet tegen haar in, maar geef met haar mee. Stem van harte in met haar opmerking: ‘Ja, mijn lunch ziet er heerlijk uit, vind je niet? Beter dan de jouwe!’ U hoeft helemaal geen antwoord te geven op insinuerende vragen naar uw plannen voor het avondeten. Haal gewoon uw schouders op en zwijg. Of u zegt pinnig: ‘Of ik vanavond warm ga eten? Weet ik nog niet. Mag ik je morgen laten weten wat het is geworden?’ Laat uzelf niet op de kast jagen door haar steken onder water. Uiteindelijk zet uw collega alleen zichzelf voor gek met haar malle kritiek.

Artikelen in Collega's, Eten en drinken.

Gelabeld met , .

rev="post-4178" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 18 april 2009 12:01

Niet uitgenodigd

Beste Beatrijs,

Ik ben een gescheiden vrouw van 48 die sinds afgelopen zomer een serieuze relatie heeft. Mijn vriend en ik wonen nog niet samen, maar we zien elkaar regelmatig. Mijn kinderen vinden het oprecht fijn voor mij dat er weer iemand in mijn leven is gekomen. Zijn kinderen iets minder en dat  merk ik bijvoorbeeld met feestdagen, waar ik niet welkom ben. In de loop der tijd hebben zijn dochters (22 en 19 jaar) en ik elkaar een aantal keer ontmoet in het huis van mijn vriend, dus vreemden zijn we niet voor elkaar. Volgende week is een van zijn dochters jarig en zij heeft haar vader uitdrukkelijk gevraagd om zonder mij te komen. Ik heb begrip voor zijn dochters, ik blijf ook bewust wat op de achtergrond, maar ik voel me gekwetst door deze afwijzing en mijn vriend eveneeens.

Niet erkend als vriendin

Beste Niet erkend,

Als de dochters van uw vriend nog bij hun moeder wonen, lijkt het me nogal vanzelfsprekend dat u daar niet heengaat. Bij die ex in huis hebt u niets te zoeken. Maar ook als zijn dochters zelfstandig wonen, lijkt verjaardagsbezoek van u niet erg voor de hand te liggen. Staat u echt te springen om bij hen op verjaardagsvisite te gaan? Wat kent u hen nou helemaal? U hebt nog niet eens een jaar een relatie met hun vader. Het enthousiasme van uw eigen kinderen is een uitzonderlijk toeval. Meestal duurt het heel lang voor kinderen van gescheiden ouders gewend zijn aan nieuwe partners van hun ouders. Dan ben je zo vijf, zes jaar verder. Word niet boos op hen dat ze u niet onmiddellijk aan hun borst koesteren. Dat komt vanzelf wel. Of het komt niet en dan is daar ook niets aan te doen. In de zaken van het hart kunt u niets afdwingen.

Artikelen in Huwelijk en scheiding, Stieffamilie, Verjaardag.

Gelabeld met , .

rev="post-4176" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 18 april 2009 12:00

Geen zin in discussie

Beste Beatrijs,

Laatst bleef ik (studente, 19 jaar) samen met een vriend eten bij een gemeenschappelijke vriend en zijn broer. De broers wonen nog thuis, hun moeder was er niet, maar hun vader wel. Na het heerlijke eten bleven wij nog even natafelen en dronken onze wijn op. De vader begon te praten over ‘het feit dat vrouwen minder ambitieus zijn, en nooit aan de top zullen komen’. Ik was de enige dame aan tafel en voelde me dus aangesproken, maar ik vond dat hij zo raar en generaliserend praatte dat ik niets terug wist te zeggen. Hij probeerde mij uit mijn tent te lokken, terwijl ik daar te gast was en niet in voor een discussie. Hij zal ook wel 30 of 40 jaar ouder zijn dan ik. Ik had eigenlijk tegen hem in moeten gaan, maar ik voelde me onprettig door wat hij zei. Op een gegeven moment had ik de moed bij elkaar geraapt om toch wat terug te zeggen, waarop hij antwoordde dat hij het een beetje zwak argument vond. Ik vond het ongepast om van tafel weg te lopen, maar het liefste had ik dat wel gedaan. Hoe had ik kunnen reageren?

Ongewenste discussie

Beste Ongewenste discussie,

U werd uitgedaagd voor een discussie door de gastheer, maar u had er geen zin. Dat is uw goed recht. Niemand hoeft tegen zijn zin aan een discussie mee te doen. Het is ook niet erg aardig van die vader om een gast van dertig jaar jonger uit te dagen voor een discussie op het scherp van de snede, waar die gast duidelijk geen aardigheid in heeft. Dat had hij niet moeten doen. Een gastheer moet z’n gasten niet zenuwachtig maken.

De snelste manier om je hieraan te onttrekken is om het zonder voorbehoud met de uitdager eens te zijn. U doet dan onder het motto ‘De gastheer kun je beter niet tegenspreken’ alsof u met hem instemt. Hiermee neemt u hem de wind uit de zeilen. Als u zich mentaal distantieert van het onderwerp dat ter tafel ligt en alleen maar ja en amen zegt, is de lol er voor hem snel af. Bij gebrek aan tegenspel zal de discussie stilvallen. Een andere mogelijkheid is om zijn stelling te kapen en extremer te maken. U zegt bijvoorbeeld: ‘U hebt helemaal gelijk, het ontbreekt vrouwen aan ambitie. Ze zijn alleen geschikt voor huishouden en kinderen opvoeden. Eigenlijk zouden mannen bij sollicitaties altijd voorrang moeten krijgen boven vrouwen, want bedrijven zijn nu eenmaal beter af met mannen. Vrouwen verliezen hun interesse, zodra ze kinderen krijgen. Al het geld dat aan opleidingen voor vrouwen wordt besteed is goedbeschouwd weggegooid geld.’ Dan overdrijft u zijn standpunt zo, dat hij waarschijnlijk gaat terugkrabbelen. Maar ja, hiervoor is het nodig enige vileine leugenachtigheid te demonstreren en dat valt ook niet mee voor een jonge gast tegenover een oudere gastheer. Bewaar de methode voor discussies, waarin u geen last hebt van verlegenheid voor de tegenstander. In dit geval was zwijgen het beste.

Artikelen in Visite, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-4170" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 11 april 2009 12:02

Onbehulpzame zoon

Beste Beatrijs,

Sinds jaar en dag hebben wij de gewoonte om in familiekring (een stuk of tien mensen) elkaars verjaardagen te vieren. Daar komen dan hapjes en drankjes aan te pas. Nu mijn vrouw en ik (zestigers) wat op leeftijd beginnen te komen, krijg ik meer en meer de behoefte om op zo’n dag niet meer zelf in actie te hoeven komen, en vraag dus onze zoon (in de kracht van zijn leven, medio dertig) om hand- en spandiensten te verlenen. Dat doet hij met frisse tegenzin. Hij speelt liever met zijn mobieltje, neemt trouwens ook nauwelijks deel aan de conversatie – maar dat terzijde – en vindt dat ik gewoon zelf de handen moet laten wapperen. Vindt u ook niet dat ik, na ervoor te hebben gezorgd dat hij niets tekort kwam in de tijd dat hij opgroeide, een beroep mag doen op zijn inzet, nu ik zelf wat minder vief ben?

Zoon helpt niet mee

Beste Zoon helpt niet mee,

Inderdaad, uw zoon is op de leeftijd dat hij desgevraagd bereidwillig te hulp zou moeten schieten. Anderzijds hebt u niets aan een tegenspartelende, mokkende helper. De kwestie is te  klein om stennis over te maken. Dus moet u zelf maar de drankjes inschenken. Het feit dat uw zoon nauwelijks aan de conversatie deelneemt lijkt mij eigenlijk serieuzer. Hij is te oud voor de rol van bokkige tiener. Moet u daar niet eens wat aandacht aan besteden? Vragen of hem iets dwars zit of zo?

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen, Verjaardag.

Gelabeld met .

rev="post-4168" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 11 april 2009 12:01