↑
Spring naar inhoud

Gastheer kan niet koken

Beste Beatrijs,

Mijn vrouw en ik hebben een zakenrelatie die ons had uitgenodigd bij hem thuis te komen eten. Hoewel het een aangename avond was, was er wel degelijk iets mis met het aangebodene. Na huisgemaakte tomatendrab die voor soep moest doorgaan, kregen we overgare broccoli met een saus gemaakt van Boursin, half rauwe ui en verdund met melk. Dit geheel werd over al even overgare tagliatelle gegoten, die in een papperige staat van samenklontering was geraakt. We hebben onderling gezworen dat we nooit meer zo’n maal gepresenteerd willen krijgen. Hoe slaan we elke toekomstige invitatie af?

Aardige man, smerig eten

Beste Aardige man, smerig eten,

Zakenrelaties komen meestal niet bij elkaar over de vloer. Als uw relatie u weer uitnodigt, zegt u: ‘Het lijkt me heel leuk elkaar weer te spreken, maar weet je wat, nu zijn wij aan de beurt, we nemen je gezellig mee naar een restaurant.’ En u zoekt een prettig restaurant binnen uw prijsklasse uit en trakteert hem. Als hij u vervolgens weer uitnodigt, stelt u weer een restaurant voor ‘om hem de rompslomp van eten koken te besparen’ en u deelt de kosten.

Artikelen in Eten en drinken, Zakelijke relaties.

Gelabeld met , , .

rev="post-4427" 5 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 17 oktober 2009 12:01

Handen wassen na wc-bezoek

Beste Beatrijs,

Het ergert mij dat de meeste mensen die bij mij over de vloer komen hun handen niet wassen na toiletbezoek. Van de vrienden van mijn pubers tot bejaarde familieleden, iedereen is zo snel de wc in en weer uit, dat er voor handenwassen geen tijd geweest kan zijn. Nooit hoor ik de kraan van het fonteintje lopen. Handdoek en gastenzeepje blijven ongebruikt. En al die ongewassen handen komen via het vastpakken van vier deurknoppen vrolijk de kamer binnen en grijpen vervolgens een stoel bij de rugleuning om aan tafel aan te kunnen schuiven, of helpen even de borden op tafel te zetten. Ik vind het vreselijk onfris. Maar daar kun je tegen (bijna) volwassen mensen toch niets over zeggen? Ik heb gedacht aan een ludieke tekst op de wc, maar dat staat toch erg bevoogdend in een huis waar geen kleine kinderen meer opgevoed worden. Bestaat er een diplomatieke hint die wel kan?

Een loopje met de hygiëne

Beste Een loopje met de hygiëne,

Er bestaat geen subtiele manier om gasten aan te sporen tot handenwassen na wc-bezoek. Dit soort aanmaningen reserveert men voor kleine kinderen. Ik kan u een kleine troost bieden: het is helemaal niet zo erg als mensen hun handen niet wassen na het plassen. Urine is steriel op het moment dat deze vloeistof het lichaam verlaat. In pre-antibiotische tijden urineerde men wel over verse wonden ter ontsmetting. Dat oude urine stinkt komt door contaminatie met bacteriën in de buitenwereld. Bijna iedereen slaagt er normaal gesproken in om niet over zijn of haar handen heen te plassen. Handen wassen na het urineren is niet noodzakelijker dan pakweg na een autoritje, gordijnen sluiten of tikken op een toetsenbord. Het probleem van handen wassen in toiletruimtes is dat kraantjes, handdoeken en deurklinken ook bevolkt worden door allerhande bacteriekolonies. Wie zich tijdens het handen wassen ontdoet van een stelletje bacteriën (die er al op zaten voordat er geplast werd) raakt tijdens het kraan dichtdraaien, handen drogen en wc-deur ontgrendelen besmet met de volgende lading bacteriën. Dit verhaal gaat natuurlijk niet op voor ontlasting, waarna altijd wél de handen moeten worden gewassen. Maar gasten beperken zich bij toiletbezoek in andermans huis doorgaans tot plassen en uw smetvrees hiervoor is overbodig.

Artikelen in Traditionele etiquette.

Gelabeld met .

rev="post-4425" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 17 oktober 2009 12:00

Opgescheept met broertje

Beste Beatrijs,

Onze zoon (negen jaar) is sinds een half jaar bevriend met een jongetje van acht dat hier in de buurt woont. Ze spelen heel leuk samen en kunnen goed met elkaar overweg. Nu heeft dat vriendje een broertje van vier jaar en die wil altijd meespelen. Daaruit ontstaan vaak frustraties, onbegrip en ruzies tussen die drie. De paar keer dat de kleine mee kwam, trok hij al het speelgoed uit de kast, de twee grotere jongens keken niet naar hem om en uiteindelijk zat ik met die kleine aan de keukentafel te tekenen. Het  probleem is dat die moeder vindt dat niemand buitengesloten mag worden. Zij wil dat haar jongste altijd mee mag doen. Zo kunnen die twee oudere kinderen nooit eens ongestoord samen zijn. Ik heb al een poging gedaan tot een gesprek over de leeftijdsverschillen maar dat komt niet aan. Ik wil niet op de kleine passen maar ik wil wel graag het vriendje bij ons laten spelen. Wat kan ik doen?

Verplicht driemanschap

Beste Verplicht driemanschap,

Een leeftijdsverschil van vier jaar is heel groot voor zulke jonge kinderen. Achtjarigen hebben andere interesses en spelen anders dan vierjarigen. Het niet buitensluiten van jongere kinderen is een mooi principe dat dagelijks in de huiselijke kring vanzelf aan bod komt, maar daarnaast moet kinderen ook het hunne worden gegund. Ze moeten de vrijheid hebben om er eigen sociale contacten op na te houden, zonder dat daar altijd broertjes of zusjes omheen zwermen. Het is niet goed om een ouder kind voortdurend met de verantwoordelijkheid voor een jonger broertje of zusje op te zadelen.

Ga nogmaals met die moeder spreken. Over hoe het bij dat vriendje thuis toegaat als uw zoontje daar over de vloer is, hebt u natuurlijk niets te zeggen, maar in uw eigen huis wel. Vertel de moeder dat u blij bent dat haar en uw zoon het goed met elkaar kunnen vinden en dat u met plezier haar oudste bij u thuis ontvangt. Vraag haar of ze het broertje niet meer met hem mee wil sturen. Leg vriendelijk uit dat het voor uw zoon en z’n vriendje niet leuk is om altijd die kleine op hun nek te hebben. Bovendien draait deze opzet eropuit dat u als entertainer voor de jongste moet optreden en daar zit u ook niet op te wachten. Suggereer de moeder dat het voor haar jongste leuker zal zijn om met eigen vriendjes te spelen, in plaats van altijd tot z’n grote broer veroordeeld te zijn. De kleine is vier jaar en gaat dus naar school. Zo moeilijk kan het niet zijn dat hij een klasgenootje mee naar huis vraagt om te spelen. Het is voor alle kinderen, of ze nu jong of ouder zijn, belangrijk om eigen vriendjes te hebben.

Artikelen in Kinderopvoeding.

Gelabeld met .

rev="post-4420" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 10 oktober 2009 12:02

Envelopje voor baby

Beste Beatrijs,

Over een paar maanden krijgen wij ons eerste kindje. Wij verwachten dat wij – net als vele nieuwbakken ouders – voornamelijk kinderkleertjes cadeau zullen krijgen in de kraamtijd. Nu mogen wij een gegeven paard niet in de bek kijken en moeten wij blij zijn met de moeite die het bezoek voor ons en ons kindje doet, maar wij vinden het zonde om een overdosis aan kleine kinderkleertjes te krijgen waar het kindje snel uit zal groeien. Liever willen wij een duurzaam cadeau ontvangen waar het kind later ook iets aan heeft. Het lijkt ons een mooi idee om een spaarrekening te openen waarop een bedragje gestort kan worden. Op trouwkaarten is een ‘envelopje’ geaccepteerd als teken dat het bruidspaar een geldbedrag op prijs stelt. Is het vreemd als er een envelopje op een geboortekaartje staat?

Geld voor de baby

Beste Geld voor de baby,

U bedoelt een envelopje waaronder uw bankrekeningnummer staat vermeld, zodat uw internetbankierende vrienden hun verplichting jegens u tegelijk met hun andere betaalopdrachten kunnen afhandelen? Doe het alstublieft niet! Envelopjes als symbool voor contant geld maken altijd een inhalige indruk. Zowel op trouwkaarten als op poezelige geboortekaartjes staat een envelopje voor de vraag ‘Mag ik effe vangen?’ U wekt daarmee de schijn te zoeken naar mogelijkheden om de kosten die een kind nu eenmaal met zich meebrengt althans gedeeltelijk af te wentelen op uw vrienden en familie. Maar kraambezoek heeft geen onderhoudsplicht. Laat ze maar komen met hun babykleertjes en speelgoedjes! Er zit altijd wel iets aardigs bij en wat u niet kunt gebruiken geeft u door of weg.

Artikelen in Cadeaus, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met , .

rev="post-4416" 14 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 10 oktober 2009 12:01

Helper bij de cadeautafel

Beste Beatrijs,

Een goede vriendin van mij gaat over enkele maanden trouwen. In de voorbereidingen ben ik betrokken geweest bij het uitzoeken van de jurk. Een andere vriendin is getuige. Nu heeft ze mij gevraagd overdag bij de cadeautafel te staan. Misschien voelt zij zich schuldig dat ze mij niet als getuige heeft gevraagd, misschien denkt zij dat ik het als een eer zal beschouwen om bij de cadeautafel te staan, maar ik hoef verder geen speciale rol op die bruiloft. Het is een lieve vriendin en ik zal haar ook terwille zijn, maar toch vraag ik me af: is het een eer om bij de cadeautafel te mogen staan, of is het een taak die je je vervelende achterneefje geeft?

Hulpje tegen wil en dank

Beste Hulpje tegen wil en dank,

Bruiden in spe overschatten vaak de animo van gasten voor het uitvoeren van zogenaamd speciale hand- en spandiensten. Het is absoluut geen eer om bij de cadeautafel te mogen staan. En zeker niet een hele dag! Het is een taak die te vergelijken is met ‘garderobepersoneel’ of ‘jufrouw van de retirade’. Zeg tegen uw vriendin dat u bij nader inzien liever een gewone gast wil zijn op die dag. Suggereer een andere oplossing voor het in ontvangst nemen van cadeaus. Bij de ingang van de feestruimte moet ergens een tafel staan, waarop gasten hun cadeaus kunnen achterlaten. Op die tafel moeten blanco stickers liggen en een paar viltstiften. Aan de muur een papier met het verzoek aan gasten om hun naam op een sticker te schrijven en de sticker op het pakpapier van hun cadeau te plakken. Zo weet het bruidspaar later welk cadeau van wie afkomstig is. Gasten kunnen dit eenvoudige klusje uitstekend zelf afhandelen en hebben daar geen personeel bij nodig.

Artikelen in Bruiloft.

Gelabeld met .

rev="post-4414" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 10 oktober 2009 12:00

Het slaan van kinderen

Beste Beatrijs,

Wie de roede spaart bederft het kind volgens predikant Gertjan Goldschmeding, die onlangs in het nieuws was. Hij raadt aan kinderen bij wangedrag met een roede op hun blote billen te slaan tot ze huilen van de pijn. Was Nederland in de jaren negentig nog fel tegen het slaan van kinderen, tegenwoordig vindt de meerderheid dat de corrigerende tik moet kunnen. Wat vindt u van deze kwestie?

Slaan of niet?

Beste Slaan of niet,

Predikant Goldschmeding zal ongetwijfeld goed thuis zijn in de Bijbel, maar op het gebied van kinderopvoeding is hij een dwaallicht. De Bijbel staat vol met uiteenlopende, vaak elkaar tegensprekende wijsheden, waar iedereen wel iets van zijn gading in kan aantreffen. Meestal kunnen die aanbevelingen weinig kwaad, maar de minder gelukkige aansporing om de roede te hanteren voor kinderen verdient zeker geen navolging. Zodra er een instrument aan te pas moet komen om iemand te straffen, is er sprake van foltering.  Slaan met linialen, haarborstels, leren riemen, pollepels, knuppels – het valt allemaal onder bruut geweld, en beschaafde mensen gaan niet zo met elkaar om, ook niet wanneer ze hun kinderen willen straffen. Fysiek geweld is vernederend en het is nooit een goed idee om kinderen te vernederen. Daar komen ze niet tot inkeer door, het leidt alleen maar tot een gevoel van waardeloosheid en tot groeiende wrok. Bovendien: als ze groter en sterker worden, slaan ze terug. Kinderen imiteren wat hun wordt voorgeleefd.

De corrigerende tik is een ander geval. Veel mensen vinden het belachelijk dat deze bij wet verboden is, omdat er in de meeste gezinnen wel eens een klap valt. Dit soort klappen (nooit op het hoofd, nooit meer dan een of twee tegelijk) vindt plaats, als de gemoederen hoog zijn opgelopen en de ouder geen andere manier ziet om de situatie te doorbreken. Zo’n klap is een uiting van drift en machteloosheid tegelijk. Een klap in drift gegeven is nog steeds niet goed, maar minder erg dan het afgemeten pak slaag dat vader in zijn dubbelrol van beul bij thuiskomst uitdeelt als de kleine zich eerder op de dag heeft misdragen. En ook minder erg dan ijskoud, verbaal cynisme, waarmee een kind geen haar wordt gekrenkt maar waarmee het wel geestelijk wordt vertrapt. Een emotionele klap laat zien dat de ouder geen ongenaakbare bureaucratische machine is die zichzelf onder alle omstandigheden onder controle heeft, maar dat hij of zij een mens is die ook wel eens faalt. Dat falen zij ouders vergeven, want zo makkelijk is het niet om altijd rustig en redelijk te blijven.

Veel helpen doet zo’n corrigerende klap trouwens zelden, en al helemaal niet wanneer het slaan zich tot een gewoonte ontwikkelt. Daarom is het goed als ouders een hoge drempel bij zichzelf aanleggen om een klap uit te delen. Hoe minder er geslagen wordt hoe beter, maar die enkele uitzondering is vergeeflijk.

Artikelen in Kinderopvoeding.

Gelabeld met .

rev="post-4410" 5 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 3 oktober 2009 12:02

Ontrouw ondanks mezelf

Beste Beatrijs,

Ik ben een getrouwde vrouw en heb een zoontje van vier. Sinds twee jaar heb ik een minnaar. Ik mail en sms elke dag met hem en spreek af en toe met hem af. Ik weet dat het verstandig is om te stoppen met hem, maar het lukt me niet. Het is een verslaving geworden en ik geniet van zijn aandacht. Ik heb al heel vaak geprobeerd om ermee op te houden, maar het lukt me niet. Maar als ik goed na denk over de consequenties die het kan hebben wanneer het uitkomt, weet ik dat ik hier echt mee moet stoppen. Ik wil eigenlijk helemaal geen vrouw met minnaar zijn, maar toch doe ik het. Daarnaast zou ik ook erg graag weer rust in mijn hoofd willen hebben. Wat is uw advies?

Ongewenst ontrouw

Beste Ongewenst ontrouw,

U wil van uw minaar af, maar u weet niet hoe u dit moet aanpakken. Ik raad u aan dit probleem eens met uw man te bespreken. Ik denk dat hij daar wel ideeën over heeft. Hij zal u zeker kunnen helpen. Al was het maar door tegen u te zeggen: ‘Hij eruit of ik eruit.’

Artikelen in Vreemdgaan.

rev="post-4405" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 3 oktober 2009 12:01

Opzitten en pootjes geven

Beste Beatrijs,

Ik ben een meisje van 12 jaar en ik zit in de brugklas van de middelbare school. Mensen die ik ken, bijvoorbeeld ouders van vriendinnetjes van mijn zusjes, vragen allemaal: ‘En, hoe is het in de eerste klas?’ Ik vind dat heel irritant, omdat ik de hele tijd hetzelfde moet zeggen. Hoe kan ik hier het beste op reageren? Vragen wat het die persoon kan schelen of moet ik gewoon antwoorden dat het leuk is? Mijn ouders zeggen dat het belangstelling is.

Steeds dezelfde vraag

Beste Steeds dezelfde vraag,

Je ouders hebben gelijk. Volwassenen vragen hoe het op je nieuwe school is om belangstelling te tonen. Toegegeven, het is een beetje voor de hand liggende vraag, maar ja, wat moeten ze anders tegen je zeggen? Wees blij dat ze niet vragen wat je later wil worden, als je groot bent. Of hoe je denkt over de economische crisis.

Ze stellen je een eenvoudige vraag en je hoeft alleen maar een eenvoudig antwoord te geven, namelijk dat je het leuk vindt en dat alles goed gaat. Bereid je er maar alvast op voor: volgend jaar zullen ze je vragen ‘hoe het in de tweede klas is’. En daarna in de derde, enzovoort. Veel mensen stellen onnozele vragen aan elkaar, niet omdat ze zo bijzonder in het antwoord zijn geïnteresseerd, maar gewoon om aardig te zijn en de ander het gevoel te geven dat hij of zij ook de moeite waard is om iets tegen te zeggen. Je kunt het je nu nog niet voorstellen, maar op een gegeven moment ga jij dat ook doen. Dan stel je zomaar een suffe vraag aan iemand, niet omdat het antwoord je iets kan schelen maar omdat je denkt dat het goed is om even aandacht aan die persoon te besteden. Op dat moment ben je volwassen geworden.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Tieners.

Gelabeld met .

rev="post-4403" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 3 oktober 2009 12:00

Armlastige moeder

Beste Beatrijs,

Hoe staat u tegenover het feit dat vier kinderen in de leeftijd van 21 tot 30 jaar de trein-reiskosten betalen voor hun moeder op haar verzoek, zodat zij op bezoek kan komen? Ook vraagt zij mee te betalen aan de grafrechten van onze overleden grootmoeder. Ik ben zelf de jongste en studeer fulltime. Ik heb zeer weinig te besteden. Maar wanneer moeder in geldnood zit, verwacht zij ook van mij dat ik een bijdrage lever. Meebetalen aan de grafkosten heb ik laatst geweigerd, waarna mijn moeder zei dat ze mij egoïstisch en knieperig vond. Ik vind die aantijging kwetsend, maar ik weet niet of ik mijn moeder hierop moet aanspreken of dat ik maar moet accepteren dat ze is zoals ze is en dat ze nooit uit haar geldzorgen zal komen. Ik vind het onrechtvaardig dat ik geacht word mee te betalen, terwijl ik nog nooit een medestudent heb gesproken die zoals ik geen cent ouderlijke bijdrage kreeg. Heb ik niet juist het recht om van háár geld te krijgen, zodat ik niet ieder jaar hoef krom te liggen voor mijn collegegeld en andere studiekosten?

Wie moet wie onderhouden?

Beste Wie moet wie onderhouden,

U moet uw eigen studie betalen, wat betekent dat u een lening moet afsluiten en er een baantje op na moet houden. Dat is best zwaar. Inderdaad, de meest studenten krijgen van hun ouders wel iets van een bijdrage om een opleiding te kunnen volgen. De meeste ouders beschikken nu eenmaal over meer geld dan hun kinderen. In plaats van geld te geven vraagt uw moeder geld aan haar kinderen. Dan moet ze wel heel erg aan de grond zitten! U vraagt mij of u haar daarop moet aanspreken. Nou, dat lijkt me weinig zinvol. Van een kikker kun je geen veren plukken. Natuurlijk moet u accepteren dat dat zo ligt en dat geldzorgen bij uw moeder horen. Er zit niets anders op – ze heeft geen geld!

De vraag of u haar moet bijspringen is een andere. Als u zelf ook geen geld hebt (en dat lijkt me duidelijk, want u bent ook aan het sappelen), dan lijkt me dat niet erg voor de hand liggend. Ik kan er inkomen dat u geen zin hebt om haar treinkaartjes te betalen. Dat geld kunt u beter aan een eigen treinreis naar haar toe besteden. Dat u geen zin hebt om grafkosten te betalen kan ik me ook voorstellen. Grafkosten lijken op een of andere manier niet zo’n hoge prioriteit als men krap bij kas zit. Misschien wordt het tijd om dat graf maar eens te ruimen? De familie kan oma ook gedenken zonder dat dat kosten met zich meebrengt. Enfin, dat is iets waar de familie een beslissing over moet nemen.

Uw moeder noemt u ‘egoïstisch’ en ‘knieperig’. U neemt het haar kwalijk dat zij geen financiële bijdrage aan uw opleiding heeft geleverd. Tja, u bent allebei minvermogend – geen situatie waarin betrokkenen er veel mee opschieten om elkaar egoïsme te verwijten. Maar u hebt een lichtpuntje: als u uw studie hebt voltooid, kunt u geld gaan verdienen. Met meer financiële armslag is het makkelijker eens wat weg te geven. Bijvoorbeeld aan uw moeder.

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met , .

rev="post-4399" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 26 september 2009 12:02