Beste Beatrijs,
Mijn man (59) heeft de laatste jaren een vervelende gewoonte ontwikkeld. Steeds als we op bezoek gaan bij familie of kennissen neemt hij iets mee om te lezen. Na een half uur aan de conversatie te hebben deelgenomen, begint hij te ijsberen en gaat tenslotte ergens in een hoekje de krant of een boek lezen. Hoewel men hier in het algemeen om glimlacht, ben ik er niet blij mee. Wat kan ik hier aan doen?
Geërgerd door man
Beste Geërgerd,
Ik neem aan dat u uw man hebt onderhouden over de verschillen tussen thuis zitten en op bezoek gaan. Thuis doen mensen waar ze zin in hebben; bij sociale contacten begint de conversatie verplicht bij het overschrijden van de drempel en eindigt pas weer bij het buiten staan. Als de deelnemers zich niet actief opstellen, dan doen ze toch tenminste alsof ze alles geïnteresseerd volgen. U hebt hem dit uitgelegd, en niettemin smokkelt hij steeds weer leesvoer mee. Er blijft maar één oplossing over: laat hem rustig thuis. Daar kan hij lezen wat hij wil terwijl hij een bordje soep naar binnen slobbert, en u hebt een ontspannen avondje met vrienden of familie, zonder dat de aanwezigen zich zorgen hoeven te maken of de conversatie wel voor iedereen boeiend genoeg is.
In Trouw van 16/8/03 beantwoord je de vraag van een echtgenote wier man op een visite gaat ijsberen, in een hoek gaat zitten en gaat lezen. Ik kan je verzekeren dat deze man doof aan het worden is. Wellicht is hij zich dat niet bewust maar zeker zijn echtgtenote niet. Hij kan namelijk de conversatie niet verstaan, moet voortdurend “hè?” en wat zeggen en hij trekt zich tenslotte terug.
Het ergste is dat hij zijn kwaal voor zijn vrouw verborgen houdt. Ik kan je verzekeren dat er thuis ook de nodige echtelijke problemen zijn. Wel gezegd, niet gezegd, wel verstaan, half verstaan enzovoort. Het advies had dus moeten luiden: ga met je man samen naar een audicien of een KNO-arts voor een gehoortest en koop een goed hoortoestel. Dat hoortoestel moet dan wel geschikt zijn om achtergrondlawaai, zoals op feestjes, weg te halen. Deze hoortoestellen zijn te kust en te keur te koop. Op die manier kan je behoorlijk een gesprek voeren.
Na enige aarzeling toch een reactie op uw rubriek van afgelopen zaterdag. Het gaat om de mevrouw die advies vraagt vanwege haar man die tijdens visites na een half uur gaat zitten lezen, een op zich tenenkrommende gewoonte die echt niet kan. Mijn vraag zou echter zijn, waarom hij dat doet? Is hij misschien slechthorend en is luisteren zo vermoeiend voor hem dat hij na een half uur het gesprek niet meer bijbeent? En durft hij dit niet te zeggen of is hij zich hiervan misschien niet eens bewust? Mocht slechthorendhed de oorzaak zijn dan kan begeleiding door een maatschappelijk
werkende van een audiologisch centrum zinnig zijn, weten mijn man en ik uit eigen ervaring (mijn man is slechthorend). Deze mensen kunnen heel veel op het gebied van doofheid en communicatie en acceptatie betekenen! Het is maar een idee.
Ik verveel me ook vaak dood bij visites bij de schoonfamilie en ik neem vaak een handwerkje mee. Daar kijkt men vreemd tegenaan, maar ik vind het ideaal, ik verveel me niet meer en kan toch de conversatie volgen voor het geval het toch interessant wordt.
Mijn schoonfamilie is vrij klein, en mijn man heeft mij graag mee dus ik blijf niet thuis.
Ik ken een familie waar het min of meer gewoonte is om bij elke samenkomst diepzinnige, zware, filosofische gesprekken te voeren waarbij het van groot belang is dat elke aanwezige zijn of haar mening goed onderbouwd kenbaar maakt.
Omdat nu eenmaal niet iedereen extravert is en energie krijgt van mondelinge conversaties en langdurig praten zelfs als bijzonder vermoeiend ervaart (dit geldt vooral voor introverte mensen) vind ik het niet meer dan billijk als met alle gasten rekening gehouden wordt en de mensen die minder van gesprekken houden, de gelegenheid te geven zich even terug te trekken en op te laden.
Ik moet er overigens bij zeggen dat ik het meenemen van eigen lectuur of literatuur hierbij een beetje ver vind gaan en aan onbeleefdheid of desinteresse vind grenzen; een blaadje of magazine van de gastvrouw of -heer lezen of bladeren in een boek uit de boekenwand van het huis waarin je te gast bent, kan m.i. wel.
Hoe zit het eigenlijk als de gastheer zelf iets anders gaat doen? Ik kom nog wel eens bij een oude jeugdvriendin, wiens man vaak plotseling en midden in een conversatie een gitaar tevoorschijn tovert en liedjes gaat zingen. Ongevraagd. Mijn vriendin vindt dit erg mooi en gaat verlekkerd zitten luisteren, maar ik voel me er erg ongemakkelijk door, omdat ik graag met mijn vriendin wil praten en niet voor hem, noch voor zijn gezang langs kom. Ik vind het ook niet netjes als iemand een boek gaat lezen, gast of gastheer; een haakwerkje daarentegen kan nog wel, omdat er dan nog eventueel iets gezegd kan worden.