Jeugdzonden

Beatrijs Ritsema

Negen jaar oud was hij, toen hij voor het eerst meedeed in de groepsgewijze verkrachting van een meisje. Er volgden er nog ettelijke, want in die tijd in dat milieu was verkrachting heel gewoon, maar op z'n dertiende liep hij van huis weg met de bedoeling hogerop te komen.

Deze autobiografische flits uit een interview met Gerard Depardieu in het weekblad Time is goed voor een klein schandaal aan de vooravond van de Oscar-uitreikingen. Hoewel, 'klein' is eigenlijk het woord niet: de regisseur van 'Cyrano de Bergerac' (genomineerd voor 'beste acteur') gewaagde al van een komplot. En de 'National Organization for Women' verzocht Depardieu met klem om in het openbaar zijn excuses uit te spreken en dringt er bij hem op aan een flink bedrag te storten in de kas van de vereniging van mishandelde vrouwen. Hoe groot de afkoopsom precies moet zijn, is niet bekend, maar in de tussentijd wordt het publiek wel opgeroepen tot een totale boycot van alle films waar Depardieu in meespeelt. De Franse minister van cultuur Jack Lang stuurde de filmster een telegram, waarin hij zijn ontsteltenis uitsprak over 'deze slag onder de gordel, die de pers van zo'n groot land (als Amerika) onwaardig is'. De affaire krijgt op die manier een beetje de allure van het rechtzinnige Amerika contra het schaamteloze Europa, vooral natuurlijk Zuid-Europa, het jachtterrein van de Latijnse minnaar onder wiens zachtvloeiende vrouwenverering een beestachtige inborst schuilgaat.

Sinds de golf van verontwaardiging over hem heen is gespoeld, ontkent Depardieu. Hij zegt dat hij getrouwd is en twee kinderen heeft (op zichzelf niet zo'n sterk argument) en dat hij weliswaar op jonge leeftijd seksueel actief was maar te veel respect voor vrouwen heeft om ze ooit verkracht te kunnen hebben. De citaten uit het interview zijn regelrecht gelogen, verklaarde hij, en iedere krant die de beschuldigingen herhaalt kan rekenen op juridische acties.

Er ontwikkelt zich een waar transatlantisch melodrama rondom de reputatie van een acteur die net bezig was het Amerikaanse publiek te veroveren, niet alleen met 'Cyrano de Bergerac', maar ook met 'Green Card', een komedie waarin hij de rol van sexy, ongelikte Fransman temidden van beschaafde Newyorkers speelt. Hoe de affaire ook afloopt, zijn reputatie zal nooit helemaal gezuiverd kunnen worden, juist omdat de smet zo precies past in het stereotype van de macho Zuideuropeaan.

De Amerikaanse preoccupatie met seksuele overtredingen blijft verbijsterend. In dit geval gaat het om incidenten die zich dertig jaar geleden afspeelden ergens in een uithoek van het Franse platteland, toen de betrokkene een prepuberaal jongetje was (op z'n dertiende ontdekte hij Dostojewski en was het naar zijn zeggen afgelopen met de verkrachtingen). De opwinding hierover is des te hypocrieter vergeleken met het gebrek aan bekommernis om de bendes van zwarte en spaanstalige tieners die op dit moment met pistolen de grote steden onveilig maken en naast berovingen en moord ook vast nog wel wat verkrachtingen plegen.

Zoals je op een formulier ter verlenging van het rijbewijs nooit moet invullen dat je bloeddruk te hoog is (zoiets geeft alleen maar gedonder), zo moet je een interviewer, zeker als die Amerikaan is, nooit iets over seksuele gedragingen buiten het standaardmodel vertellen. Dat Depardieu zich misdragen heeft in zijn jeugd lijkt duidelijk. Het hele verhaal met die groepsverkrachtingen had hij al eens eerder in een interview met een ander blad gehouden in 1978 – dat was ook de reden dat Time er op terugkwam. Een eenvoudige ontkenning of desnoods een weigering om over die episode te praten was voldoende geweest. Als hij bij zo'n confronterende vraag denkt dat hij met het excuus 'dat was in die tijd normaal, dat gebeurde aan de lopende band' vrijgepleit is, dan is hij niet helemaal van deze tijd. Hij zal best gelijk hebben: het Franse platteland dertig jaar geleden was de Middeleeuwen als het gaat om man-vrouwverhoudingen. Het grootste deel van de wereld en van Amerika zelf niet te vergeten is dat trouwens nu nog steeds. Wie zonodig een bekentenis wil doen op dit gevoelige gebied, moet dat doen in een juten zak, terwijl hij as op z'n hoofd strooit. Depardieu deed het lacherig onder het drinken van grote glazen wijn. Zo'n man verdient geen oscar, die is niet wereldwijs.