Beste Beatrijs,
Een vriendin van me heeft altijd de gewoonte gehad om te laat (minimaal een kwartier, maar een uur te laat kwam ook voor) op afspraken te verschijnen. Ook zegt ze regelmatig afspraken op het allerlaatste moment af of houdt ze het in het midden of ze wel of niet komt: ‘Laat ik nog weten.’ In de loop der jaren heb ik haar vaak aangesproken op dit gedrag, maar dat heeft niet geholpen. Ik spreek daarom minder met haar af of alleen nog bij mij thuis. Nu heb ik haar uitgenodigd om mee te gaan naar een theatervoorstelling. Ze zou nog laten weten of ze kan op die dag, maar een week later heb ik nog niets gehoord. Moet ik haar nog een keer vragen of ze wel of niet meegaat? Of kan ik beter niets doen en zal ik iemand anders vragen om mee te gaan?
Laksheid afstraffen?
Beste Laksheid afstraffen,
Als uw vriendin met een dergelijke voorgeschiedenis na een week nog niet heeft laten weten of ze mee wil, kunt u er veilig van uitgaan dat ze geen belangstelling heeft. U hoeft er dus niet nog eens achteraan te bellen. Vraag gerust iemand anders mee voor de voorstelling.
Helaas zijn mensen die voortdurend te laat komen onverbeterlijk. Hun superioriteitsgevoel weerhoudt hun er van om ook maar enige moeite te doen om hun afspraken na te komen. Het enige redelijke antwoord op een dergelijke aanmatigende houding is inderdaad om afspraken met deze personen als onverbindend te beschouwen en jezelf het recht voor te behouden om de afspraken zonder verdere plichtplegingen te veranderen. Zeer waarschijnlijk zal de eeuwige laatkomer niet eens in de smiezen hebben dat de afspraak is geannuleerd.
Ik heb vrienden (gehad) waarbij dat uur inderdaad vaak voorkwam, daar hield ik bij hen dan rekening mee en nam een boek mee naar de afspraak.
Ik ken de vriendin van de briefschrijfster niet, maar het is fijn als te laat komen niet altijd met laksheid geassocieerd wordt.
Misschien heeft ze gewoon een heel ander tijdsbesef, heeft ze moeite met overzicht of zulke problemen met tijdsdruk dat er niets meer voor elkaar komt.
Ik (vrouw, dertig) kom zelf meestal 5 tot 10 minuten te laat, ondanks alle moeite om dit niet te doen.
Of het nou een cursus, buurtbijeenkomst of hobbyclub is, mensen kunnen het te-laat-komen echt niet hebben en eisen een straf of vergoeding.
Geldboetes, een krantenhoedje op mijn hoofd, of ik moet op de kapotte stoel zitten en krijg geen koekje bij de koffie. Als ze maar de zekerheid hebben dat ik gestraft wordt.
Een wandelclubje heeft ooit zitten wachten tot ik met de zelfgebakken lekkernijen in de picknickmand naar buiten kwam lopen, zodat ze voor mijn neus plankgas konden geven en me erna konden smsen; “We hopen dat je hier iets van leert.”
Bij mij heeft dit soort gedrag geleidt tot het voortijdige afzeggen van afspraken, omdat de angst voor de woede groter is dan de voorpret m.b.t. de afspraak. .
Spreek gewoon af met de vriendin op plekken waar je je ook in je eentje kan vermaken. Het strand, de stad, het bos, de kroeg. Dan kun je alvast wat rondlopen en kan zij zich bij je aansluiten zodra ze er is.
Ik zou zo’n vriendin al helemaal niet uitnodigen voor een theatervoorstelling. Straks zegt ze toe en komt ze op het laatst niet en zit je daar alleen.
Lilith: Oefenen, oefenen en oefenen. Ik was ook zo, maar ik ben nu altijd 5 minuten (minstens) voor tijd. Zet wekkertjes: nu moet je echt dingen gaan pakken om zo weg te gaan. Plan op de dag dat je een afspraak hebt zo weinig mogelijk in. En vind je werkelijk dat degene die een uur moet wachten ‘dan maar een boek mee moet nemen’? Ik was nooit een uur te laat, hooguit een kwartier. Maar ik schaamde me daar voor toen ik zo jong was. Na mijn twintigste kwam het niet meer voor. Het kan heus!
Uiteindelijk is iedereen anders en waar de een het met oefenen en oefenen zichzelf aan kan leren lukt het bij een ander gewoon niet. Als de bus of een tandarts wel lukt, de moeite die de laatkomer dat kost zie je niet. Erover oordelen vind ik niet netjes. Het is iets om je voor te schamen als je eerder een laatkomer bent. Sterker nog waarom moeten laatkomers zich eigenlijk altijd aanpassen op vroegkomers? Misschien is het ook wel fijn als we wat minder op de tijd gaan zitten en daardoor meer in de flow mee gaan.
Neemt niet weg dat als je echt in niks betrouwbaar bent dit niet erg lekker werkt. Briefschrijver ik zou zeker een eigen plan trekken.
Lilith schrijft: “Misschien heeft ze gewoon een heel ander tijdsbesef, heeft ze moeite met overzicht of zulke problemen met tijdsdruk dat er niets meer voor elkaar komt.”
Daar kan ik me helemaal bij aansluiten. Er zijn ook mensen met attention deficit disorder (ADD of in een andere vorm ADHD) die moeite hebben met plannen of zichzelf verliezen in wat ze aan het doen zijn. Ook is het cultureel bepaald. In Nederland leven we erg op de minuut, maar in Zuid-Europese landen gelden andere prioriteiten – bijv. een beleefd praatje maken met een bekende, in plaats van er haastig voorbij rennen.
Tegelijkertijd denk ik dat je – als je toch mee moet in de Hollandse ratrace – met aandacht én trucs als alarmen zetten inderdaad wel iets kunt verbeteren aan je gedrag (alhoewel het voor sommigen problematisch zal blijven, maar: alle beetjes helpen).
En wat de briefschrijfster betreft: meteen iemand anders uitnodigen. Als de vriendin erover na moet denken en dan niks meer van zich laat horen, is het enthousiasme voor de voorstelling non-existent, lijkt me.