Spring naar inhoud


Collega verliest huisdier

Beste Beatrijs,

Bij ons op de afdeling is het goed gebruik een gezamenlijk kaartje te sturen als een collega jarig is, verhuist of een familielid verliest door overlijden. Onlangs ging de cavia van een van mijn collega’s dood, wat haar zo aangreep dat ze meteen twee snipperdagen opnam.
Hartstikke sneu natuurlijk voor haar, en ik heb meteen een sms’je gestuurd. Een andere collega vond dat een lief afdelingskaartje op zijn plaats was, en liet dit rondgaan ter ondertekening. Dat ging mij te ver voor een dode cavia. Ik zei dat ik het decadent vond om de dood van een huisdier te behandelen als de dood van een gezinslid of geliefde, en dat ik dus niet mee wilde doen. Dit leverde veel boze blikken op. Men vond het flauw. Was ik harteloos?

Condoleren voor een cavia

Beste Condoleren voor een cavia,

Wie kan het verdriet van een ander werkelijk doorgronden?

Het is raadzaam om zo ver mogelijk weg te blijven van de beoordeling van andermans smarten. Natuurlijk is het overlijden van een huisdier van een andere orde dan de dood van een geliefde of gezinslid. Aan de andere kant: deze collega was kennelijk zo kapot van haar verlies dat ze er twee snipperdagen tegenaan gooide. Wie kan het verdriet van een ander werkelijk doorgronden? De mens heeft een onbegrensde potentie om ergens door overstuur te raken. U leefde genoeg met haar mee om haar een condoleance-sms te sturen, maar uw naam op een afdelingskaartje krabbelen vond u te ver gaan. Ik zie weinig verschil tussen beide acties. In mijn ogen zijn ze allebei overbodig, maar door te weigeren om uw handtekening te plaatsen, hebt u zich niet zozeer harteloos betoond als wel een muggenzifter. U ging principieel doen over iets onbenulligs. Zo’n kaartje sturen kan immers geen kwaad, al is het overdreven. Bevonden zich onder uw collega’s niet een paar lakoniekere types met wie u een blik van verstandhouding over het rouwbeklag had kunnen wisselen?

Artikelen in Collega's, Dood en begrafenis.

Gelabeld met , .


3 reacties

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.

  1. Ellen schrijft

    het lijkt me niet gepast om voor anderen te bepalen waar je wel of niet verdriet over mag hebben. U noemt rouw over een overleden cavia decadent. Ik snap niet wat hier decadent aan is. Wel vind ik u erg normerend. Indien u mijn collega was zou het me veel moeite kosten mee te leven met uw rouwbeklag over uw gezinslid of geliefde.

  2. CH schrijft

    @ Ellen
    De inzendster probeert dat ook niet te bepalen. Zij toonde medeleven middels een sms-je maar vond een kaart namens het kantoor net wat te ver gaan. Wat als een collega hysterisch huilend binnenkomt omdat zijn/haar wandelende tak is overleden? Levert dat enigzins vreemde blikken op (en wie weet zelfs wat besmuikt gegniffel elders) of kan iedereen zich dat hartverscheurend verdriet vollédig voorstellen? En stel dat twee collega’s op dezelfde dag een verlies lijden: de één verliest een cavia, de ander een dochter, zoon of partner. Wie kan rekenen op de meests aandacht en het meeste medeleven, denkt u? “All animals are equal, it’s just that some animals are more equal than others….”

  3. M. schrijft

    Ik ervaar haar gedrag als NIET empatisch en muggeziftend. Vanzelfsprekend respecteer ik het dat er mensen zijn die het verlies van een DIERbare vriend als minder ervaren dan een mensenvriend. Maar inderdaad: waarom zou je moeten oordelen over de mate van verlies bij iemand op basis van soort? Dat komt op mij nogal aanmatigend over. Zo werd ik bijvoorbeeld enorm veel gecondoleerd bij het overlijden van mijn grootvader waar ik geen enkele band mee heb en die ik niet mis. Laatst is mijn lieve huisdier overleden, een vriend die me heel na stond. Vriendschap laat zich m.i. niet in een ‘hokje’ plaatsen. Bij het overlijden van mijn huisdier snapte ik het hoor, als mensen zich daar niet in konden leven. Ik heb zo min mogelijk mijn omgeving hiermee proberen te belasten en heb uitgehuild bij mede dierenvrienden en dierbaren die dit snappen. Ik heb inderdaad ook 2 dagen verzuimd omdat ik zo verdrietig was dat ik niet kon functioneren. Ik zou de kaart van collega’s enorm hebben gewaardeerd, omdat ze daarmee aangeven oog te hebben voor mijn verdriet. Verdriet is verdriet toch? Het gaat toch om de persoon die iets traumatisch ervaart en niet om de oorzaak van het trauma? Erg discriminerend en bekrompen hoor, wat mij betreft.



Sommige HTML is toegestaan