– Goedemiddag, wat kan ik voor u doen, eh sorry, wat voert u hierheen?
– Dit is toch de afdeling Reïntegratie? Waar is Koen? De vorige keren heb ik altijd met Koen gesproken.
– Ah, de heer Tol. Die is afgevloeid wegens algehele afslanking, ik bedoel, die is elders een nieuwe uitdaging aangegaan. Om bureaucratie en wildgroei tegen te gaan heeft de gemeente eerst zichzelf moeten saneren. Daartoe hebben wij onze diensten geïntegreerd tot één loket voor alle burgers. Van bijstand tot jeugdzorg, van schuldsanering tot Wmo – alles onder een efficiënte paraplu. Maar ter zake, waarvoor hebt u advies nodig?
– Nou, mijn probleem is dat ik al bijna drie jaar zonder werk zit, en straks kom ik in de bijstand en mijn huis staat onder water en mijn vrouw heeft een knieoperatie ondergaan, waardoor ze twee maanden uit de roulatie is, en nu wou ik vragen of ik tijdelijk dispensatie kan krijgen voor het schrijven van sollicitatiebrieven.
– Denkt u dat u meer kans op een baan hebt, als u ophoudt met solliciteren?
– Eh, nee, dat niet, maar ik word er zo moe van. Er zit toch niemand te wachten op een vormgever van 58 jaar.
– U focust op zwakheid. Zo raakt u de grip op uw leven kwijt. U moet niet blijven hangen in wat niet lukt, maar nieuwe mogelijkheden aanboren in uw omgeving. Hebt u een laptop of een tablet?
– Jawel, een oudje.
– En u hebt een vrouw die op de bank zit met verder niets om handen. Als u die twee elementen nu eens combineert, wat krijgt u dan?
– Mijn vrouw met de laptop?
– Waarop zij prima uw sollicitatiebrieven zou kunnen schrijven, als u daar zelf geen zin in hebt! Eigen kracht brengt u verder, meneer, maak er wat van! Nog een prettige dag verder.
– Hallo, ik vroeg me af of ik hier thuiszorg kan krijgen.
– U wil iemand die uw huis schoonmaakt. Tja, dat wordt lastig, dat doen wij eigenlijk niet meer. Burgers hebben te lang aan het infuus van de verzorgingsstaat gelegen. We werken quid pro quo en there’s no such thing as a free lunch.
– Ja maar ik ben 85, ik heb reuma en ik zie niet best meer. Mijn man is dood en mijn dochter woont ver weg. Mijn huis vervuilt en ik heb geen geld voor een werkster.
– U hebt wel een hond zie ik op de computer. Honden zijn duur natuurlijk.
– Fifi is een bron van levensvreugde.
– Oké, laat maar zitten. We maken het af op twee uur thuiszorg, mits u dat compenseert met twee uur vrijwilligerswerk. Voorlezen zal niet lukken. Dan wordt het zingen in het verpleeghuis. Elke week op vrijdagmiddag treedt het vrijwilligerskoor op van 10 tot 11 uur. Hier hebt u een aanmeldingsformulier.
– Dank u wel, meneer! Is een rokersstem geen bezwaar?
– Goedemiddag, ik heb dringend hulp nodig met mijn man. Hij is dementerend, maar het verpleeghuis zit vol. Ik kan hem niet alleen laten en ik zoek eigenlijk iets waar ik hem af en toe naar toe kan brengen, zodat ik even rust heb. Een soort opvangadres of asiel?
– U bedoelt de dagbesteding voor geestelijk minder validen? Die is helaas afgeschaft. Te duur met al die professionele krachten en die busjes die af en aan moeten rijden. Wat zou u zelf kunnen doen om uw probleem te verlichten?
– Ik ben ten einde raad, ik loop op mijn tandvlees, doorwaakte nachten.
– Weet u, uw situatie is heel erg vergelijkbaar met die van ouders met kleine kinderen. Vaak maken ouders afspraken met elkaar om de opvang te delen in een huiskamercrèche. Gaat u wel eens naar een buurtbarbecue?
– Nou, eerlijk gezegd niet, ik ben nogal op mezelf, ook gezien mijn mans conditie.
– Mevrouw, uw sleutelwoord is lotgenoten! Daar ligt uw kracht! Zoekt en gij zult vinden. Met een of twee lotgenoten kunt u uw eigen dementencrèche oprichten en bent u uit de brand.
– Zoeken op de buurtbarbecue?
– Precies, dat is waar u wezen moet voor autonomie, verantwoordelijkheid en participatie. Nog een fijne middag, en de volgende graag.
Prachtig geschreven!
Ja, leuke verhaaltjes maar ik heb er ook een dubbel gevoel bij. Het is waar dat de verregaande bezuinigingen van de regering vaak ouderen en zieken betreft. Dat is heel oneerlijk, daar ben ik het mee eens. Het lijkt mij veel logischer en eerlijker om meer belastingen te heffen van mensen die meer hebben en minder van degenen die minder hebben.
Anderzijds zijn we de afgelopen decennia zo gepamperd dat elke stap terug grote verontwaardiging oproept, die mijns inziens niet altijd terecht is. De soep wordt nooit zo heet gegeten als hij wordt opgediend.
Wat een flauwekul. Waar slaat dit op? Wat een puberaal gedoe. Er werd jarenlang gul gegeven, maar dat kan nu eenmaal niet meer. Veel oudjes hebben jarenlang belachelijk lage zorgpremies betaald, er was volop werk, de pensioenen waren ruim en de woningen (huur en koop) waren goedkoop. En nu piepen dat ze wat moeten inleveren terwijl ze bijvoorbeeld huisbezitter zijn of een dikke bankrekening hebben.
Het is recessie, veel mensen hebben niet eens werk en sparen geen pensioen, en betalen zich blauw aan woningen, zorgpremie etc. Overigens vind ik dat zieke en arme mensen ontzien moeten worden, maar rijke oudjes moeten gewoon meebetalen. Het is recessie voor iedereen.
Het is alle drie sneu, maar die eerste kan ik me wel in vinden. Een sollicitatiebrief is zo geschreven. Copy/paste en klaar. Als je er toch al geen vertrouwen in hebt, maakt dat ook niet uit.
Die tweede: geef dat mens een huishoudster. Aan de andere kant: als ze nog iets terug kan doen, zoals dat zingen, waarom niet?
Die derde slaat nergens op.
Alberta: “The problem with socialism is that you eventually run out of other people’s money” Thatcher.
Natuurlijk, laat de rijken nog maar wat meer betalen. Dat die al ruim de helft van iedere verdiende euro afstaan vergeten we voor het gemak nog maar even. Dat dat geld in veel gevallen ook niet uit de lucht komt vallen ook: mensen besteden daarvoor jaren op een universiteit of HBO, bouwen gigantische studieschulden op (die ook weer afbetaald moeten worden), hebben vaak functies met grote verantwoordelijkheden, en op het moment dat je dan dus eindelijk voor jezelf kunt gaan verdienen moet je nog maar wat meer af gaan dragen aan de staat, want blijkbaar kun je het missen.
Het solidariteitsbeginsel is in theorie erg leuk, maar ik vind niet dat je dat als oplossing kunt blijven gebruiken voor alles.
Van een kale kip kun je niet plukken, mevrouw de studente. Van een oude rijke kip trouwens wel. De ‘gestudeerde mensen’ die ik ken hebben financieel absoluut niets te klagen. De studieschuld wordt in een zeer laag tempo afbetaald. 100 euro per maand. Dat merken die mensen niet eens. Ze krijgen interessantere banen, of denk jij dat post rondbrengen of aan de lopende band zitten voor een hongerloontje boeiend is? Daarnaast vangen ze toch vaak een heel wat beter salaris dan Jan Modaal. Die overigens ook belasting betaalt!
Uit jouw bijdrage hier leid ik af dat je er nu al tegenop ziet solidair te moeten zijn met arme mensen. Hoe rijker, hoe gieriger!
Ik heb inderdaad een interessante baan en financieel niets te klagen. Ik betaal veel meer belasting dan Jan Modaal. Daar heb ik geen problemen mee, ik stem zelfs links. Waar ik wel problemen mee heb zijn mensen als Theo, die lijken te denken dat geld aan bomen groeit en niet beseffen dat andere mensen moeten werken voor al die uitkeringen, toeslagen, thuiszorg, etc. Zonder rijken waren al die faciliteiten niet mogelijk, dus ik wens hier niet als gierig te worden weggezet.
Ik ga uiteraard geheel mee met Bas. Ik heb geen enkel probleem met het feit dat ik (moge ik een baan in mijn werkveld vinden) meer belasting ga betalen dan iemand die achter een lopende band zit of de post rondbrengt.
Daar wil ik wel graag aan toevoegen dat een rijkere oudere gerust een ‘Jan Modaal’ geweest kan zijn die altijd erg zuinig geleefd heeft om na het pensioen te kunnen genieten van het geld, of om wat na te kunnen laten aan de kinderen.
Buurman Jan Modaal die het geld altijd opgemaakt heeft om op dat moment ruim te kunnen leven komt er na de pensionering achter dat het misschien toch wat krap is, en verwacht van zijn buurman dat hij meer gaat betalen om hem te kunnen ondersteunen. Want de buurman heeft toch voldoende?
Sterker nog, dat gebeurt mij nu al. Op het moment dat ik afstudeer zal ik mijn spaargeld, waar ik al jaren naast mijn fulltime studie hard voor werk en lange dagen voor maak, op moeten eten alvorens ik een uitkering krijg. Logisch, tot je je bedenkt dat de student die besluit het te doen op de stufi, of die net zo hard werkt maar dat geld ook allemaal op feest in de weekenden krijgt 4 weken na het aanvragen van de uitkering deze toegewezen. Want dat is eerlijk: mensen straffen voor het feit dat ze sparen en zuinig zijn.
Allemaal omdat solidair zijn belangrijker is dan aan je toekomst denken.
Hoi, nog even twee reacties.
1. Geen idee waar die Bas uit concludeert dat ik denk dat het geld uit de bomen komt vallen. Mijn stelling is: als je bulkt van het geld kun je best zelf wat meer bijdragen aan de zorg. Het is toch raar als mensen tonnen op de bank hebben staan maar wel het volle pond willen krijgen van de zorgverzekering? IEDEREEN moet inleveren, dus waarom rijke bejaarden niet? Zo blijft er geld over voor de mensen die het echt nodig hebben, en voor de zorginstellingen. Waarom moet de overheid opdraaien voor het feit dat oudjes geld willen overhouden als erfenis? Laat hun kinderen zelf maar geld verdienen.
2. Ik werk zelf hard voor mijn geld, Bas! Dus je hoeft mij de les niet te lezen!
3. De studente richt zich nu al op het krijgen van een uitkering, maar dat is toch een vreemde instelling. Het idee is toch dat je je eigen broek ophoudt? Het principe is toch niet: hoe kan ik zoveel mogelijk van de overheid lospeuteren? Wees blij dat je goed gespaard hebt, dat schept veel meer mogelijkheden en vrijheid dan op nul zitten met je banksaldo. Denken jullie dat een uitkering een walhalla is? Misschien 20 jaar geleden maar heden ten dage word je flink opgejaagd, je krijgt controle aan huis, etc. Een situatie die je wilt vermijden, lijkt mij.
Het klinkt nogal verongelijkt om te concluderen dat je gestraft wordt voor sparen. Nou, dan spaar je toch niet als je liever bij de overheid aanklopt? Maar bedenk wel dat je je in een afhankelijkheidssituatie begeeft. Wie geen cent heeft kan ook geen huis kopen, geen reizen maken, geen auto kopen, tweede studie doen of wat dan ook. Gratis geld, maar ten koste van je autonomie.
Veel succes verder allemaal!