Beste Beatrijs,
Hoe een vriendschap te beëindigen? U pleitte in uw antwoord aan ‘Uitgekeken op vriendin‘ voor de methode van het stilletjes laten doodbloeden. Het voeren van een eerlijk gesprek is volgens u te pijnlijk. Toch denk ik, als je de vriendschap serieus neemt, dat je in staat moet zijn uit te leggen waarom je niet meer bij de ander past. Zo laat je mensen veel meer in hun waarde dan wanneer je hen zonder toelichting op een stiekeme manier afwijst.
Tot de laatste snik openhartig
Beste Tot de laatste snik,
Als iemand met zijn of haar geliefde wil breken, dan heeft de aan de kant gezette partij recht op een gesprek, waarin een en ander wordt toegelicht. Het zou schandalig zijn, wanneer een geliefde stiekem zonder enige verklaring uit het leven van de ander verdwijnt. De eerlijkheid in zo’n exit-gesprek leidt overigens maar zelden tot tevredenheid bij de verlatene. Mensen voelen zich niet in hun waarde gelaten, wanneer iemand hun uitlegt dat hij/zij niets meer ziet in de verhouding. Hoe meer argumenten er worden aangevoerd, hoe meer de afgewezene door bitterheid bevangen wordt. Dit geldt voor verbroken liefdesrelaties, maar ook voor verbroken vriendschappen.
Vriendschappen beginnen vaak intens. En later gaat dat weer over. Mensen verhuizen, komen in andere levensfases terecht, ontmoeten andere mensen, verliezen hun belangstelling voor die ene vriend of vriendin. Soms eindigt vriendschap met een denderende ruzie, maar het domweg verzanden komt vaker voor. Uit elkaar gegroeide vrienden lijken op geliefden wier bekoelde relatie noodzaakt tot een scheiding. Maar het grote verschil is dat men tussen vrienden helemaal niet verplicht is om de ander omstandig de achtergronden van de verkoeling uit te leggen. Als de liefde een smeedijzeren band is die gekliefd moet worden, dan is vriendschap een stuk elastiek dat je kunt laten vieren. Men kan heel goed een vriendschap in dubbelzinnigheid laten versloffen. De ander krijgt het heus wel door, maar kan gepikeerdheid vermijden door de verwijdering toe te schrijven aan andere oorzaken. ‘Het leven is te druk’ in plaats van ‘hij/zij moet me niet meer’.
De ene vriend blijft lang na z’n studententijd verslingerd aan te veel drank. Een ander trouwt met een wel heel verkeerde vrouw. Een losbol-vriendin bekeert zich tot een geloof. Een voorheen ambitieus type krijgt vier kinderen en wentelt zich in het moederschap. Weer een ander krijgt maatschappelijk succes en belt nooit terug. Men kan besluiten deze vrienden de wacht aan te zeggen omdat ze niet meer dezelfden zijn als vroeger, of juist omdat ze teveel zijn blijven stilstaan, maar waarom zou je? In verslofte vorm kan zo’n vriendschap tot het levenseinde meegaan. Aspecten die nu afkeer en ergernis oproepen, kunnen jaren later volslagen onbelangrijk blijken. Een vriendschap waar geen definitieve streep doorheen is gehaald kan op een onverwacht moment toch weer bloeien. Waarom naar de guillotine gegrepen als er ook een ijskast voorhanden is?
Ik ken iemand die een vriend heeft, aan wie hij eigenlijk een hekel heeft. Hij vindt hem vervelend, omdat hij nooit iets boeiends te vertellen heeft en altijd dezelfde flauwe grappen maakt. Toch kan hij zichzelf er niet toe brengen het contact definitief te verbreken. Ook al heeft een versteende vriend weinig meer te bieden, het feit dat hij weet hoe je hond van twintig jaar geleden heette en hoe die ene onbereikbare geliefde eruit zag, is voldoende reden om hem niet uit je sociale landschap te schrappen.
Men kan niet al zijn vrienden trouw blijven, maar tussen onderhoud en afdanken ligt een schemergebied, waar het voor vergane vriendschappen niet onprettig toeven is. Wie niet tegen die ambiguïteit kan en steeds maar overbodige vrienden dumpt als kleren die uit de mode zijn geraakt, vernietigt uiteindelijk zijn eigen verleden.
Ik heb een vriendschap opgezegd omwege hoog-oplopende ergernis ik ben hevig teleurgesteld in deze persoon.
Ik heb dat laten weten in een brief die aan duidelijkheid niets te wensen overlaat.
Dus dat komt niet meer goed en dat wil ik ook niet /ik wil het wel maar hij/zij is het niet waard en heb besloten er definitief een punt achter te zetten omdat zon vriend mij slecht behandeld. maar ik voel me er ontrerdderd bij hoe lang gaat dat duren mijn gevoel van vrede en eenheid is nu ruw verstoord en een basis waar ik in geloofde heb ik nu dus doelbewust verbroken.
Ik heb een vriend die ik in de ijs of koelkast wil zetten. Hij heeft het niet door en blijft bellen plakken en kleven. Ik probeer wat afstand te creeeren maar het lukt niet. Hij begrijpt geen hints. Ik heb gezondheidsproblemen en ben erg druk met allerlei dingen bezig. Ik wil hem niet kwijt. Het enige wat mij nog rest is hem recht in z’n raap te zeggen dat ik hem minder vaak wil spreken. Ik wil iets anders dan gesprekjes als. Hoe gaat het? xxxxxxx Goh wat vervelend/erg? (insert ongevraagd naief advies) En hoe gaat het met jou? xxxxxx etc. Vroeger hadden we diepgaande gesprekken of waren we aan het chillen. Nu is het een ritueel, een schaduw van de vriendschap die het was. Mischien in de toekomst weer. Eerst in de koelkast anders bedeft het. Nu voelt het al geforceerd vrienden zijn. Hij heeft goede bedoelingen maar ik heb al een moeder.
Ik heb vandaag een vriendschap beeindigd en ik voel me echt opgelucht. Ik hoef geen rekening meer met haar te houden.
Ze zal nooit meer niet aan mijn verwachtingen voldoen want we zijn geen vrienden meer. Ik zal me nooit meer voor haar schamen. Ik kan me nu gaan concentreren op dingen die belangrijk zijn. Ik voel me nieuw. Het is een fijn gevoel om met haar gebroken te hebben. BACK 2 BASIC!!!!!!!!!!!!!!
Moeilijke kwestie, inderdaad. Ik heb zo’n ‘vriendin’ meegekregen via een buurman. Het was leuk zolang het duurde, maar ik vind het contact onverdraaglijk: ze praat aan één stuk door over haarzelf, en dan alleen over de mannen die ze verslindt via het net. En dan nog niet eens over die mannen, die ik niet ken, maar over hun familieleden, ex-en, kinderen. Doodvermoeiend en saai. Het vreet energie terwijl je er niets voor terugkrijgt. Maar als ik haar officieel en openlijk zou zeggen wat ik ervan denk, kost me dat, ben ik bang, nog meer energie.
ik vind dit ook erg moeilijk. ik heb nu een ‘vriendin’ waar ik eigenlijk niet meer mee om wil gaan, omdat ze erg concurrerend is ingesteld en steeds probeert mooi af te steken tegen mij. elke ontmoeting, elk gesprek draait er om, hoe zij beter kan lijken dan ik. na ieder contact voel ik me een loser. dit gedrag is zo bij haar ingesleten, dat ik het niet in haar gezicht durf te zeggen. want dan brand ik haar echt af voor mijn gevoel. daarom laat ik al een tijd niets meer horen. al vind ik dit niet de beste manier.
@ Marjet: Ik heb ook zo’n soort vriendschap gehad. Mensen die van die eeuwige verhalen vertellen. En dan ook nog eens over onderwerpen die je niets maar dan ook niets interesseren. Dan vroeg ik me echt af: wat doe ik hier bij haar. Het beste is dan om de vriendschap dood te laten bloeden. Helaas begreep ze dat niet. Ik had ook geen zin om te bellen om een discussie te voorkomen. En erheen gaan was ook geen optie omdat ze op een uur reizen van mij woonde. Dus ik heb haar een heel correcte email gestuurd dat ik geen heil meer zag in de vriendschap. Dat ik niet meer echt een klik voelde en het erg druk heb met andere zaken en daarom geen contact meer wilde. En heb haar gevraagd niet in discussie te gaan want dat ik me besluit al genomen had. Misschien is dit ook een optie voor jou Marjet. Dan hoef je er niet veel tijd en energie meer in te steken omdat ze jou al genoeg tijd en energie heeft gekocht. En echte vrienden geven juist energie en zuigen niet de energie uit je.
ik hoor het liever als het om een echte vriendin gaat. ik had een heel dierbare vriendin, we kenden elkaar zo’n 7 jaar en zagen elkaar wekelijks) die opeens nergens meer op reageerde, de telefoon niet opnam en smoesjes maakte. het was vreselijk want ik begreep niet wat er aan de hand was. heeft nog jaren in mijn hoofd gespookt. pas jaren later hoorde ik van een andere gezamenlijke vriendin dat ze het gevoel had dat onze levens niet paste omdat zij moeder was en ik nog altijd worstelde met zware depressies. had ze me dit gewoon verteld had me dat veel pijn bespaard. misschien had ik het oneerlijk gevonden maar dan was het er ook uit en duidelijk geweest, ik weet zelf ook wel dat zieke mensen geen populair gezelschap zijn, zeker niet in drukke levens. mij zo te laten hangen in onzekerhed was laf en gemakzuchtig en eerlijk gezegd ronduit gemeen. een diepe vriendschap heeft recht op een moeilijk gesprek.
Moeilijk, ik heb vanmiddag een afspraak met mijn ‘vriendin’ om haar te gaan vertellen dat ik ermee stop. Heb er enigszins moeite mee het te gaan vertellen, maar ik weet dat het het beste is voor mij… Ze heeft mij in een moeilijke periode enorm geholpen en ben haar daar ook enorm dankbaar voor…Maar daarentegen heeft ze mijn vertouwen ook geschaad en heeft dat een deuk opgelopen…Ik vertrouw haar niet meer, ook al hebben we daar al eens een gesprek over gehad..Nu ik in rustiger vaarwater ben gekomen, ben ik alles helderer gaan zien… Zij kickt op ‘emotionele afhankelijkheid’ … Nu ik de afgelopen tijd steeds minder vertel en geen contact meer zoek, raakt zij gefrustreerd.. Er zit nog veel meer achter, maar dat is te veel om nu op te schrijven… Het is gewoon beter voor beide.. Ik ben een alleenstaande moeder met 2 kinderen, werk parttime, zij heeft geen kinderen en werkt sinds kort weer fulltime en heeft inmiddels een relatie..
Ik ga straks het gesprek aan en hoop dat ik het goed kan verwoorden, ik wil haar niet kwetsen, maar ben bang dat ik daar niet onder uit kan.. Ik wil het ‘netjes’ afsluiten, zonder gevoelens van ‘afgedankt worden’ of ‘een schop krijgen’ aan haar te geven, zal lastig worden, maar ben ervan overtuigd dat het beter is..
Wat een intense en levensechte beschrijvingen van bijna niet te vermijden moeilijke en pijnlijke situaties. Enige tijd geleden liet een ‘vriendin, meer een goede kennis, me weten dat het beter was het contact te verbreken zodat ik mij niet meer aan haar hoefde te ergeren. En weg was ze. Zelf ben ik een half jaar bezig geweest iemand duidelijk te maken dat ik even een time out wilde van alle contacten. Facebook, whatsapp, mail, telefoon, ik wilde even een soort sabbatical en de lockdowns kwamen voor mij daarbij heel goed van pas. De meesten begrepen het, bij sommigen heb ik niets uitgelegd en daar kwamen geen vragen over. Maar bij één persoon was het een ramp. Het ging op stalken lijken. Ik heb alles geprobeerd, netjes, vriendelijk, liefdevol zelfs, boos, woedend, tot uiteindelijk de bom barstte en ik haar huis schreeuwend heb verlaten. Vervolgens haar geblokkeerd op whats app. Heel erg. Haar en mijn man communiceren met elkaar, ik heb ze uitgenodigd, maar vanmorgen kregen we, een kleine week na de uitnodiging, de app dat zij ér voorlopig geen behoefte aan heeft’. Hij voegde eraan toe ‘we houden contact’. Ik ben heel benieuwd hoe een en ander verder gaat, wij wonen in Frankrijk, zij hebben hier hun tweede huis en mijn man heeft hun sleutel, heeft gras gemaaid en post nagekeken toen ze in Nederland waren. Je bent af en toe als buitenlanders op elkaar aangewezen, maar ik wil mijn vrijfheid niet meer kwijt. Want ik werd er helemaal gek van, dat plakken en kleven en contact blijven zoeken. Dus, hoe erg ook, ook voor mij is het een opluchting dat het tot een uitbarsting is gekomen.