Ayaan Hirsi Ali: De maagdenkooi. Uitgever Augustus. 75 blz. E 9,95

Ayaan Hirsi Ali is een vrouw met een missie. Dat kan niemand ontgaan zijn. In de slipstream van de recente commotie rond haar (en Theo van Gogh’s) film Submission verschijnt het boek De maagdenkooi, een bundel van artikelen en lezingen die zij de laatste twee jaar her en der gepubliceerd of uitgesproken heeft.

Het is een wat rommelig boekje, een soort anti-islam-almanak – behalve het lange titelessay staat er ook een interview in met een kritische moslima, korte opinie-stukjes, vier afschrikwekkende case-stories uit haar periode als tolk voor asielzoekers, en nog een lijstje met handzame tips voor vrouwen/meisjes die van huis willen weglopen (vertel je moslimvriendinnen niet over je vertrekplannen). Voor degenen die weleens de opiniepagina’s lezen en de actualiteitenrubrieken volgen, heeft dit boekje niets nieuws te bieden. Maar dat hoeft ook niet, want wat een bevlogenheid en wat heeft Hirsi Ali gelijk. Haar intrede in de politiek als kamerlid van de VVD leek mij destijds niet zo’n goed idee, omdat ik dacht dat ze heel snel in het moeras van het poldervergaderen en de zouteloze compromissen ten onder zou gaan. Totnutoe is ze sterk genoeg gebleken om dat te vermijden.

Het stuk ‘Pak huiselijk geweld effectiever aan’ bevat een zinnig voorstel om de wildgroei aan instellingen die zich hiermee bezighouden te stroomlijnen tot één loket. Terecht pleit zij er ook voor om de inspanningen te verschuiven van het veiligstellen van slachtoffers (in Blijf van m’n lijf huizen) naar uithuisplaatsing en behandeling van daders. Genitale verminking is een praktijk die in Nederland min of meer wordt gedoogd. Ook al is de ingreep illegaal, immigranten uit risicolanden zetten de traditie van het snijden in en dichtnaaien van geslachtsorganen toch vaak door, hetzij via adresjes binnen de subcultuur, hetzij tijdens vakantiereizen naar het land van herkomst. De invoering van een periodiek controlesysteem voor meisjes tussen de 0 en 18 jaar, wier families uit risicolanden komen, zal een hoop bureaucratisch gedoe geven voor een geringe opbrengst (zoveel potentieel geclitoridectomeerden zullen er hier niet rondlopen), maar het is wel nuttig als Nederland z’n principes in de praktijk brengt.

Tot zover Hirsi Ali’s concrete politieke doelen, en als ze erin slaagt de benodigde kamermeerderheden te vinden, heeft ze al ongelooflijk veel bereikt. Andere stukken in de bundel gaan specifieker in tegen de islam en zijn gericht op het aanzwengelen van discussie. De kern van het probleem met de islam ligt volgens haar in de vrouwonderdrukkende seksuele moraal. Omdat mannen hun lusten niet kunnen bedwingen, moeten vrouwen bedekt en opgehokt worden, daar komt het op neer. Seks is gevaarlijk en het maagdenvlies een fetisch. Niet alle moslims hangen deze benepen moraal aan, maar wel veel. (Hoeveel? Wie doet er eens een gedegen onderzoek naar opvattingen van Nederlandse moslims over seks? En meteen het gedrag ook maar erbij.)

Hirsi Ali wil de zelfkritiek binnen de islam bevorderen, zodat er vrijheid voor vrouwen en verlichting der geesten komt. ‘Waarom kunnen ze niet gewoon meedoen in de westerse samenleving?’ verzucht ze aan het begin van De maagdenkooi. Maar dat is nu net het probleem. De westerse samenleving staat voor vrijheid en seks. De tegenstelling tussen seks omhelzen en seks wegstoppen is zo onverzoenlijk dat er weinig valt te discussiëren. In Nederland woont inmiddels de derde generatie moslims. Al veertig jaar lang hoeven moslims alleen maar wat tijdschriften door te bladeren in de wachtkamer van de tandarts, de televisie aan te zetten of in de tram naar gesprekken achter hen te luisteren om te weten dat wij hier in het Westen anders denken over seks en het anders aanpakken. Blijkbaar spreekt het hen niet aan. Anders hadden ze wel afstand gedaan van hun verkeerde ideeën. Wie voor vrije seks, is kan niet godsdienstig zijn. Noch moslim, noch christen, noch hindoe, noch wat dan ook.

Beatrijs Ritsema