↑
Spring naar inhoud

Te veel kerstkaarten

Beste Beatrijs,

Ieder jaar sturen we zo’n 150 kaarten met kerst/nieuwjaarswensen naar familie en kennissen.

Er zijn kennissen bij, die we eigenlijk nooit meer zien of misschien één keer per jaar. Maar ja, ze staan op de lijst. Zij sturen ons ook jaarlijks een kaart met goede wensen. Familieleden spreken we regelmatig en in het begin van het nieuwe jaar bellen we ze ook nog wel eens om de goede wensen telefonisch over te brengen. We hebben hier eigenlijk genoeg van. Het kost ons veel moeite en geld. Dat eventueel uitgespaarde geld zouden we liever naar een goed doel overmaken. Zouden we kunnen stoppen met de kerstkaartgewoonte?

Moe van het signeren

Beste Moe van,

150 kerstkaarten is te veel. Dat is belachelijk. U hoeft u niet als een massamedium te gedragen. Er zijn veel mensen die van de lijst geschrapt kunnen worden wegens overbodigheid. Om te beginnen alle familie en vrienden in uw naaste omgeving die u regelmatig spreekt. Hun kunt u in de loop van december en januari mondeling de beste wensen geven. Dat hoeft dan niet ook nog eens schriftelijk te worden bevestigd, ze geloven u zo ook wel. Verder kan iedereen met wie u plichtmatige relaties onderhoudt van de lijst worden afgevoerd. Ik denk niet dat u de kerstkaartengewoonte helemaal in de vuilnisbak moet gooien. Er zijn altijd mensen met wie u nauwelijks nog contact hebt, maar met wie u toch iets van een relatie wil onderhouden. Oude vrienden die ver weg wonen, een paar verre familieleden, aan wie u met enige warmte denkt, zijn wellicht oprecht blij met een levensteken van u, juist omdat elkaar spreken er nooit meer van komt. Stuur die mensen wel een kaart. En schrijf er een paar persoonlijke regels bij. Dat vinden ze leuk. Een kerstkaart is vaak het laatste draadje dat uit elkaar gedreven mensen nog verbindt. Wordt dat doorgeknipt, dan rest slechts begrafenisbezoek. Wat u verder met goede doelen wilt doen, moet u zelf weten. Dat heeft niets te maken met het wel of niet versturen van kerstkaarten.

Artikelen in Feestdagen, Post.

Gelabeld met .

rev="post-1220" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 7 december 2006 21:01

Zwager bederft kerstsfeer

Beste Beatrijs,

Bij elk feestje hebben we hetzelfde probleem: mijn zwager. Hij is zuur, maakt voortdurend negatieve opmerkingen en bralt zo erg dat hij alle aandacht naar zich toe trekt. Kortom, we zien hem liever gaan dan komen. Toch moeten we hem geregeld uitnodigen, want hij is getrouwd met mijn zus. Zij erkent dat hij erg vervelend is, maar doet daar niets aan. Nu ben ik zo eerlijk geweest om hem laatst niet uit te nodigen voor mijn verjaardag. Mijn zus woedend: als hij niet kwam, kwam zij ook niet. U begrijpt, de sfeer in de familie wordt er niet beter op. En nu komt Kerstmis er aan, dat dit jaar bij ons wordt gevierd. Niemand van de familie wil naast hem zitten bij het kerstdiner, zelfs zijn eigen vrouw niet! Ik wil hem niet meer over de vloer en zeker niet met Kerstmis, omdat hij de sfeer verpest. Hoe kan ik dit aanpakken?

Zwager bederft de kerstsfeer

Beste Zwager bederft,

U mag een probleem hebben op familiefeestjes, uw zus zit pas goed opgescheept met een probleem, niet alleen op feestjes, maar elke dag. Alleen al om die reden is het erg harteloos om uw zwager niet meer te willen ontvangen. In een moeite door schrapt u uw eigen zuster dan ook uit de familiekring. U had toch niet echt verwacht dat ze haar man thuis zou laten met een magnetronmaaltijd, terwijl zij zich, dankbaar voor de selectieve gastvrijheid, in de familieschoot zou neervlijen? U verwijt het uw zus dat zij hem niet heropvoedt. Wie weet wat zij thuis niet allemaal aan vergeefse stormlooppogingen heeft ondernomen.

Nodig gewoon die man uit, wat kan het u schelen! Oké, hij is vervelend, en wat dan nog? Zolang dat huwelijk intact blijft, hoort hij bij de familie. Probeert u zich eens op een actieve manier te weer te stellen tegen uw zwager in plaats van u alleen maar te ergeren. Geef een humoristische draai aan wat ie uitkraamt. Bied tegen hem op in zuurheid en negatieve opmerkingen. Praat met hem mee, maak alles wat hij zegt nog een slagje erger, en kijk of u hem kunt overtroeven. Misschien moet hij erom lachen, en dan is er al wat gewonnen. Zeg: ‘Koest, in je mandje, jij’ als hij echt onaangenaam wordt. Spreek met familieleden af dat iedereen zich om de beurt inspant om hem een beetje af te leiden, zodat hij niet voortdurend de centrale aandacht trekt. En zet hem bij het kerstdiner zo ver mogelijk af van zijn eigen vrouw. Zij zit elke dag al tegen hem aan te kijken, ze kan wel een adempauze gebruiken.

Artikelen in Feestdagen, Schoonfamilie, Verjaardag.

Gelabeld met .

rev="post-1020" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 7 december 2006 20:31

Ouders vousvoyeren

Beste Beatrijs,

Ik zeg ‘u’ tegen mijn ouders en word door sommige mensen, voornamelijk vrienden raar aangekeken, omdat zij het helemaal niet gewend zijn. Ze vinden het afstandelijk om ‘u’ te zeggen tegen je ouders en ze zeggen dat je dan geen innige band kunt hebben. Nu klopt het wel dat mijn ouders en ik niet van het knuffelen en kroelen zijn, maar ik heb daar absoluut geen problemen mee. Sterker nog, ik vind het wel prettig om ‘u’ tegen mijn ouders te zeggen, omdat ik daardoor nooit over de schreef ga en ze zo ook écht zie als ouders. Hoe kan ik mijn vrienden duidelijk maken wat ik bedoel, want ik voel me aangevallen over het feit dat ik geen goede band met hen zou hebben.

Beleefde dochter

Beste Beleefd,

De kwaliteit van een relatie heeft niets te maken met of mensen ‘u’ of ‘jij’ tegen elkaar zeggen. Kinderen die hun ouders tutoyeren kunnen een nare rotjeugd hebben, vousvoyerende kinderen kunnen een innige verhouding met hun ouders hebben. ‘U’ of ‘jij’ is een kwestie van vorm en wat je gewend bent. Vrienden horen zich niet te bemoeien met wat in uw familie de gewoonte is en daar zeker geen kritiek op uit te oefenen. Ouders mogen zelf beslissen hoe ze worden aangesproken. Ook al is tutoyeren tussen ouders en kinderen gemeengoed, het is onaangenaam om mensen te bekritiseren die daar toevallig niet aan meedoen. Er is niet één manier de juiste. U voelt zich door uw vrienden in de verdediging gedrukt en dat vindt u vervelend. Begrijpelijk. Het beste is om de kritiek onmiddellijk de kop in te drukken door te zeggen: ‘Aardig van je om je zorgen over mij te maken, maar dat is echt niet nodig. Ik heb een heel warme band met mijn ouders, daarvoor hoef ik hen niet te tutoyeren.’

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Ouders en volwassen kinderen, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-2337" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 30 november 2006 21:43

Collega’s maken grappen over afkomst

Beste Beatrijs,

Ik ben allochtoon (Turks-Nederlands) en heb op mijn werk alleen autochtone collega’s. Op kantoor worden er veel grappig bedoelde opmerkingen gemaakt over mijn land van herkomst en mijn geloof. Ik vind dit niet leuk en heb dit ook een aantal keer gezegd, maar ik word niet serieus genomen. Volgens hen gaat het om onschuldige grapjes die niet negatief bedoeld zijn, maar ik kan er toch niet om lachen. Wat kan ik doen en zeggen in deze situatie?

Niet-grappige grapjes

Beste Niet-grappig,

Mensen die elkaar goed kennen en elke dag weer met elkaar samenwerken gaan vaak heel informeel met elkaar om, vooral op een kleine afdeling met een klein groepje collega’s. Ze maken opmerkingen en grappen met een hoog ons-kent-ons-gehalte. Men beseft niet hoe verkeerd zoiets kan uitpakken. Humor wordt geboren uit agressie. Vrienden mogen elkaar plagen met bepaalde eigenschappen, want ze weten precies wat ze aan elkaar hebben. Maar op het werk is dat soort plaaggedrag heel gevaarlijk, want men ís daar nu eenmaal niet elkaars beste vriend, men is elkaars collega, en dan kun je beter wat meer afstand houden. In uw geval worden de grapjes gericht op uw land van herkomst en uw geloof. Dat is natuurlijk verschrikkelijk ongepast. Van andermans etnische afkomst en religie moet je afblijven, want dat ligt altijd gevoelig. Terwijl uw collega’s met hun grappen doen alsof u helemaal bij hun clubje hoort (van mensen die zich beter voelen dan ‘die anderen’), plaatsen ze u in werkelijkheid in een isolement. Uw situatie is te vergelijken met een vrouw die als enige op een afdeling van mannen werkt, waar men zich regelmatig uitleeft met hijgerige seksgrapjes. Wat mannen onder elkaar aan seksisme kunnen uitkramen, moeten ze tot op zekere hoogte zelf weten, al vinden lang niet alle mannen zo’n routine even leuk. Maar zodra er een vrouw bijkomt, moet het toch echt afgelopen zijn met het seksistische geleuter.

Het is ongelooflijk dat uw collega’s er niet mee zijn opgehouden, hoewel u een paar keer hebt gezegd dat u dit onprettig vindt. Ik zie het dan ook somber voor u in. Men kan op uw werk niet de beleefdheid opbrengen om zich ten overstaan van u in te houden met geintjes over Turkije of moslims. Ik kan u wel aanraden om de chef hierover aan te spreken, die vervolgens de collega’s moet instrueren hoe men correct met elkaar omgaat, maar zoals u er over schrijft vrees ik dat de chef er even hard aan meedoet.

Op den duur houdt u dit niet vol, denk ik. Ga op zoek naar een andere baan. Probeer een werkkring te vinden, waar u niet de enige bent met een andere afkomst. Bij een meer gemengde samenstelling van werknemers bestaat er vaker een duidelijke werketiquette: men dient elkaar in zijn waarde te laten. Zoek een andere baan, en schrijf, als u die gevonden hebt, vooral een gepeperde brief aan de directie van het bedrijf of instelling waar u nu zit, met een aanklacht tegen de werksfeer.

Artikelen in Collega's, Taalgebruik.

Gelabeld met , .

rev="post-2121" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 30 november 2006 20:02

Skiën met schoonzoon?

Beste Beatrijs,

Binnenkort gaan we met de familie op skivakantie, gezellig met ons allen in een chalet. Mijn oudste dochter heeft al vier jaar een vriend, die ook meegaat. Mijn jongste dochter heeft sinds vier maanden ook een vriend. Een aardige jongen, hij is 23 en een huisgenoot van haar. Nu vragen mijn man en ik ons af of we hem ook mee moeten vragen. Aan de ene kant is het daar nog wat vroeg voor, want ze zijn nog niet zo lang samen. Maar als we hem niet vragen, voelt hij zich misschien gepasseerd, omdat de vriend van mijn andere dochter wel mee gaat. Ik heb het er met mijn dochter over gehad en ze zei dat ze het wel erg leuk vond als hij mee ging. Financieel is het geen probleem, want ieder betaalt voor zich.

Skiën met schoonzoon

Beste Skiën met,

Of u wel of niet te vroeg bent met het opnemen van deze vriend in de schoot van de familie lijkt niet zo relevant. Veel belangrijker is het feit dat iedereen geacht wordt voor zichzelf te betalen. Wat u aanbiedt is dus niet een echte uitnodiging, maar een vrijblijvend voorstel om samen iets te ondernemen voor eigen rekening. Of de vriend van uw dochter daar enthousiast op inspringt is nog maar de vraag. Niet alle jongeren van 23 jaar hebben geld voor een skivakantie. Nu er nergens sneeuw ligt, is het helemaal duur. En stel dat hij het wel heeft, dan vindt hij het misschien leuker om met z’n eigen vrienden te gaan skiën. Of hij spaart het geld liever om in de zomer samen met z’n vriendin op vakantie te gaan. Hij heeft allerlei opties om zijn geld aan te besteden die misschien voor hem interessanter zijn dan een skivakantie met een familie die hij nog nauwelijks kent. De kans lijkt me kortom niet zo groot dat hij meegaat. De boodschap dat hij welkom is om zich op eigen kosten bij uw gezelschap aan te sluiten kunt u beter door uw dochter laten overbrengen. Tegen haar kan hij vrijuit reageren.

Artikelen in Liefde en relaties, Ouders en volwassen kinderen, Reizen, Schoonfamilie.

Gelabeld met , .

rev="post-2079" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 30 november 2006 19:16

Aan tafel prikken, snel eten

Beste Beatrijs,

Mijn man is diabetespatiënt en moet zichzelf regelmatig prikken om zijn bloedsuiker te controleren. Hij doet dit vaak aan tafel, vlak voor het eten. Een nicht van mij die af en toe bij ons logeert, zei tegen mij dat ze dat geprik aan tafel onsmakelijk vindt. Ons gezin is hier al zo aan gewend dat het eventueel onsmakelijke hiervan ons niet opvalt. Zal ik mijn man hierop wijzen of mag hij in zijn eigen huis zelf weten wat hij doet?

Een andere vraag betreft het snelle eten van mijn man. Hij propt zijn mond vol en blaast tegen het eten op z’n vork. Hij schrokt z’n eten naar binnen. Dit is een jarenlange ergernis. De kinderen (14 en 12) wijzen hem er ook af en toe, maar zonder resultaat. Ik heb al van alles geprobeerd: vriendelijk vragen, zuchtend, geïrriteerd, boos, maar niets helpt. Hebt u nog een suggestie?

Hap, slok, weg

Beste Hap, slok,

Bloedprikken is een bezigheid uit de categorie toilethandelingen, zoals ook nagels knippen, haren kammen, luiers verwisselen. Activiteiten die beter niet aan tafel kunnen plaatsvinden, omdat disgenoten de eetlust wordt benomen. Binnen de beslotenheid van uw gezin is er geen bezwaar (iedereen is er tenslotte aan gewend), maar met bezoekers erbij, kan uw man zich beter even terugtrekken. Maar of hij genegen zal zijn zich in die conventie te schikken lijkt twijfelachtig, gezien zijn gehechtheid aan een nog veel minder te vergoelijken etiquetteschending: zichzelf volproppen.

Aansporingen om rustiger aan te doen helpen niet. Uw man is kennelijk het hardleerse type. Volproppen is altijd en overal onbeleefd. Bovendien lijkt het me ook niet goed voor het bloedsuikerniveau – dan moet je toch regelmatig en rustig eten? U hebt al alles gedaan om hem tot kalmte te manen, maar het helpt niet. Probeer het eens over de medische boeg te gooien. Beroep u op een externe autoriteit: ‘De dokter zegt dat te snel eten slecht is voor de gezondheid. Te heet eten doorslikken verhoogt de kans op slokdarmkanker.’ Misschien dat dat indruk maakt, maar ik vrees van niet. Het kan uw man gewoon niets schelen.

Artikelen in Eten en drinken, Huwelijk en scheiding, Ziekte.

Gelabeld met .

rev="post-682" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 23 november 2006 20:03

Envelop met geld voor huwelijksjubileum

Beste Beatrijs,

Mijn man en ik zijn uitgenodigd voor het 40-jarig huwelijksfeest van de ouders van onze schoondochter. Wij kennen hen al lang en gaan ook met hen om. Niet heel vriendschappelijk, want wij liggen elkaar niet zo, maar dit terzijde.

Zij bieden hun gasten ter ere van hun feest een receptie aan. Natuurlijk gaan we erheen.

Maar wat me nu zo stoort! Rechtsonder in een hoekje van het kaartje staat ‘cadeautip:’ en dan een getekend envelopje. Als ik zoiets zie, gaan direct al mijn haren overeind staan, en dan denk ik: veertig jaar getrouwd, altijd een zeer goede baan gehad en dan willen jullie geld!

Mijn man zegt: ‘Daar doen we niet aan mee, koop maar een bos bloemen.’ Ik dacht zelf aan een cadeaubon, maar dat is eigenlijk hetzelfde als geld. Wat te doen?

Onthand door envelopje

Beste Onthand,

U hebt helemaal gelijk. Een envelopje op de uitnodiging hengelt naar andermans geld en is een ordinair symbool dat getuigt van slechte smaak. Nadat u dit hebt vastgesteld en er samen met uw echtgenoot over hebt zitten giebelen en u prettig superieur hebt gevoeld omdat u nooit zoiets zou doen als u wat te vieren had, gaat u over op de orde van de dag: u haalt het bedrag dat u van plan geweest zou zijn te spenderen aan een aardig cadeautje of dat u als bijdrage gestort zou hebben voor een groot gezamenlijk cadeau, in bankbiljetvorm uit uw portemonnee, u stopt het in een mooie kaart met uw handgeschreven hartelijke felicitaties erop en u doet het geheel in een envelop. Eenmaal aangekomen op het feest stopt u dit envelopje in de ongetwijfeld aanwezige met goudpapier beplakte schoenendoos, die als collectebus dienst zal doen. Het is nog steeds ordinair, maar u doet het toch maar. Andere ideetjes, zoals bossen bloemen, cadeaubonnen of alsnog de door u met zorg geselecteerde cd, hebben in dit geval een opvoedende strekking, en een veertigjarig huwelijksfeest is niet de juiste aanleiding om jubilarissen op te gaan voeden in goede smaak. Zo belangrijk zijn deze mensen bovendien niet voor u. Doen wat ze vragen is de beste oplossing – u hoeft niets origineels te verzinnen en u bent lekker snel klaar. Makkelijk toch?

Artikelen in Cadeaus, Huwelijksjubileum, Schoonfamilie.

Gelabeld met , .

rev="post-2742" 14 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 23 november 2006 17:15

Gebruikt als gratis oppas

Beste Beatrijs,

Een halfjaar geleden hebben vrienden van mij een baby gekregen. Het is een lief meisje en ik vind het leuk bij hen op bezoek te gaan. Al vanaf de geboorte word ik regelmatig gevraagd als oppas. Voor noodgevallen vind ik dat geen probleem, maar inmiddels krijg ik elke twee weken een verzoek. Ik heb vaak een reden om hier niet op in te gaan vanwege een drukke agenda. Toch voel ik me hier niet prettig bij. Ligt dit aan mij? Deze vrienden wonen in een andere stad (een kwartier rijden met de auto). Ik heb een drukke baan en ben ’s avonds moe. Als ik vraag of ze hun dochter bij mij willen brengen, vragen ze of ik écht niet bij hen kan komen zodat dochterlief in haar eigen bedje kan slapen. De laatste keer dat mijn vrienden mij belden met een verzoek om op te passen, ben ik hier niet op ingegaan omdat het om mijn enige vrije avond ging van die week. Mijn vriendin reageerde met ‘Nou, dat is oké, we houden ’m van je te goed.’ Hoe kan ik hier mee omgaan? Moet ik meer voor mijn vrienden klaar staan of vragen ze teveel van mij?

Onwillige babysitter

Beste Onwillig,

Waarschijnlijk kunnen uw vrienden zich niet goed voorstellen dat u niet even dol op hun baby bent als zijzelf, de ouders, en denken ze dat ze u een plezier doen met het aanbod om een avondje op te passen. Maar wie z’n kinderen naar de crèche brengt of een kinderoppas inhuurt, moet daarvoor betalen. Natuurlijk staat u als goede vriendin klaar om uw vrienden te hulp te schieten, maar inderdaad: in geval van nood. Niet als vaste oproepkracht. Bespreek dit met uw vrienden. Voor de frequentie waarmee ze een beroep op u doen hebben ze een babysitter nodig, die ze het normale tarief betalen. Het handigste is om een paar tienermeisjes in de buurt te zoeken die wel een zakcentje willen verdienen. Het is niet zo makkelijk om uw gebrek aan animo ter sprake te brengen, omdat het kritiek op uw vrienden inhoudt en dat zullen ze niet leuk vinden. Doe het daarom niet telefonisch, maar in een persoonlijk gesprek. Leg op een vriendelijke manier uit dat het u te zwaar valt en dat u ’s avonds liever in uw eigen huis zit, noodgevallen uitgezonderd. Dat zullen ze toch wel begrijpen?

Artikelen in Vrienden en kennissen, Zwangerschap en baby's.

rev="post-967" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 23 november 2006 00:15

Biologische vader contacteren

Beste Beatrijs,

Ik ben een jongen van 20 jaar en ik ken mijn biologische vader niet. Hij heeft mijn moeder verlaten, toen zij op vijftienjarige leeftijd zwanger van hem raakte, hij was zelf rond de 20. Ik heb wat speurwerk gedaan en ik weet inmiddels waar hij woont. Ik wil hem voorzichtig benaderen door middel van een brief. Maar hoe stel ik zo’n brief op?

Ik wil hem graag ontmoeten en als het klikt misschien wel vaker. Ik pieker me op dit moment suf wat ik allemaal in die brief wil schrijven, maar ik kom er niet goed uit. Als u goede raad heeft op dit gebied, verneem ik dat graag!

Op zoek naar Papa

Beste Op zoek,

Houd het kort. Geen ellenlange epistels. Een half kantje is genoeg. Geen klachten. Geen problemen. Geen boosheid dat hij moeder en ongeboren kind in de steek heeft gelaten en nooit contact heeft gezocht. Houd de toon licht, maar maak ook geen grappen. Alleen feiten. Dus school, opleiding, eventueel werk. Een regeltje over je moeder (dat het goed met haar gaat). Iets over hobby’s kan ook geen kwaad. Schrijf er vooral bij dat je niet uit bent op geld. De meeste mannen die ineens met vaderschap worden geconfronteerd zijn als de dood dat ze moeten dokken. Schrijf dus dat je geen geld wil, maar dat je gewoon nieuwsgierig bent naar je vader. Doe er een foto bij. Misschien reageert hij. Maar het zou net zo goed kunnen van niet, want hij heeft natuurlijk geen fraaie rol gespeeld in het verleden, en hij zal niet dol van enthousiasme zijn als hij daar ineens aan wordt herinnerd. Als hij niet reageert op je brief, laat het dan verder zitten.

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen, Post.

rev="post-339" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 16 november 2006 22:48