↑
Spring naar inhoud

Waar blijven de kinderen?

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw van midden 30 uit de Randstad. De meeste mensen om mij heen hebben hun huis vol baby’s en peuters. Ik zelf heb niet echt een kinderwens, mijn man ook niet, maar dat kan nog veranderen. Door bepaalde dingen die vroeger zijn gebeurd is het in ieder geval een gevoelig onderwerp. Het probleem is dat vooral de vrienden van mijn mans kant het niet kunnen laten om te vragen wanneer wij nu eens aan kinderen beginnen. We kunnen geen feestje bezoeken of er wordt veelbetekenend (vooral naar mij) gekeken met de woorden: ‘Nu jullie nog, hè?’ Of: ‘Nou, het zal wel niet lang meer duren, zeker!’

Als ik een alcoholvrije avond heb (omdat ik moet rijden) raakt iedereen om mij heen helemaal opgewonden: ‘Ooooh, je drinkt niet, is het zo ver?!’ Als ik (mijn zoveelste poging) niet rook, word ik enthousiast ondervraagd: ‘Zooo, gestopt met roken? Zijn jullie bezig?’ De brutaliteit! Ik kan er eigenlijk niet meer zo goed tegen. Volgende week is er weer een vriend van mijn man jarig en ik heb besloten niet mee te gaan vanwege het vragenvuur waar de kinderen toch blijven. Wat moeten we doen om die mensen af te leren opdringerige vragen te stellen?

Hengelende vrienden

Beste Hengelende vrienden,

Het is buitengewoon ongepast om te informeren naar voortplantingsplannen van vrienden en bekenden, alsof dit net zo’n keuvelonderwerpje is als: ‘Waar gaan jullie heen met vakantie?’ Wel of geen gezinsuitbreiding is een privé-aangelegenheid en kan alleen met derden worden besproken wanneer de betrokkene er zelf over begint. Normaal gesproken nemen mensen die tegen de conventie in toch zo’n privacygevoelige vraag stellen schielijk afstand, wanneer ze merken dat iemand niet happig reageert en niet scheutig is met informatie. Uw vrienden bezitten die fijngevoeligheid blijkbaar niet, gezien het feit dat ze onverstoorbaar doorgaan met u te ondervragen en zogenaamd grappige hints te geven, terwijl voor de goede verstaander duidelijk moet zijn dat u geen zin hebt in dit gespreksonderwerp.

Als deze vrienden zo bot zijn dat ze niet in de gaten hebben dat u er niet over wil praten, dan zit er maar één ding op: u zult op een of andere manier de boodschap ‘bemoei je er niet mee!’ moeten zien over te brengen. Dit kan in opklimmende gradaties van duidelijkheid. Op veelbetekenende opmerkingen in de trant van ‘Nou jullie nog,’ en ‘Komt het er nog van?’ antwoordt u in eerste instantie met een zwak glimlachje: ‘Misschien wel, misschien niet.’ Daar zegt u precies helemaal niets mee en dat sein valt nauwelijks mis te verstaan. Als de grapjassen zich vervolgens niet terugtrekken maar blijven aandringen, zegt u koeltjes: ‘Ik heb er geen behoefte aan mijn privéleven uit de doeken te doen.’ Desnoods gevolgd door: ‘Kun je er alsjeblieft over ophouden?!’

Artikelen in Vrienden en kennissen, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met , , , .

rev="post-2808" 5 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 18 januari 2009 12:01

Nieuwjaarswensen

Beste Beatrijs,

Ik word gek van alle Nieuwjaarsgroeten die mij via allerlei kanalen overspoelen en waarop ik geacht word te reageren. Is er een officiële datum van waaraf je ze verder mag negeren?

Nu al genoeg van 2009

Beste Nu al genoeg,

Het staat u vrij om geschreven kaartjes met nieuwjaarswensen waar u blijkbaar een hekel aan hebt meteen in de vuilnisbak te gooien. U hoeft zeker niet te reageren als u daar geen zin in hebt. Mensen die een gesprekje op straat of op het werk of aan de telefoon beginnen met de beste wensen zijn er niet op uit om u te ontrieven. Het is aardig bedoeld. U kunt eenvoudig antwoorden met ‘Voor jou ook een goed Nieuwjaar’. Dat is toch niet zoveel moeite? Na een week of twee houdt iedereen er vanzelf weer mee op.

Artikelen in Feestdagen, Post.

Gelabeld met .

rev="post-2812" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 18 januari 2009 12:00

Meelopen naar het graf

Beste Beatrijs,

Mijn vrouw en ik zijn de laatste tijd een paar keer naar begrafenissen geweest van mensen van onze kerkelijke gemeente. We kenden deze mensen en hun families redelijk goed, maar er was geen speciale vriendschap. We condoleerden de families, woonden de uitvaartdienst bij en gingen daarna naar huis. Dit laatste met het idee dat de familie niet zit te wachten op een menigte mensen bij de teraardebestelling zelf. Alleen de laatste keer vroegen we ons af of we daar wel goed aan deden. In veel protestantse kerken vindt de begrafenis plaats tijdens de kerkdienst. Na de teraardebestelling gaan de aanwezigen weer terug naar de kerk voor het vervolg van de uitvaartdienst. Is het misschien onbeleefd, sterker nog: onbeschoft om halverwege de plechtigheid te vertrekken? Uit het verleden herinner ik me dat de kerkdienst altijd werd afgesloten vóór de gang naar de begraafplaats.

Mee naar het graf?

Beste Mee naar het graf,

Doorgaans is de volgorde zo: eerst uitvaartdienst (1) , dan teraardebestelling (2), dan gelegenheid tot condoleren (3). Ik vind het dan ook niet voor de hand liggen dat begrafenisgangers zich bescheiden terugtrekken voor het onderdeel ‘teraardebestelling’ en naar huis gaan. In dat geval missen ze immers ook het condoleren (deel 3). Maar goed, u schrijft dat in protestantse kringen vaak gecondoleerd wordt vóór de teraardebestelling. En dat er soms ook wordt begraven tijdens de uitvaartdienst, dus dat aanwezigen naar buiten gaan en dan weer naar binnen om de dienst af te maken. Blijkbaar ligt die volgorde, zoals ik die hierboven schetste, niet vast en houden verschillende groepen er verschillende volgordes op na.

Hoe het ook zij, het lijkt mij dat nabestaanden het op prijs stellen als mensen die de moeite nemen om naar een begrafenis te komen, ook de hele bijeenkomst meemaken en niet halverwege weer vertrekken. Uw vrees dat u zich zou opdringen door te blijven is overbodig. Een begrafenis is een ritueel dat wordt doorlopen. Ook al valt dit ritueel uiteen in verschillende onderdelen, het blijft toch een geheel, waar alle aanwezigen welkom zijn, ook degenen die niet tot de intimi van de familie behoren. Als u erheen gaat, kunt u ook aan alles deelnemen. Nabestaanden zullen dat op prijs stellen.

Artikelen in Dood en begrafenis, Kerk.

Gelabeld met .

rev="post-2810" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zondag 18 januari 2009 12:00

Alvast opscheppen

Beste Beatrijs,

Ter ere van mijn verjaardag had ik zes personen uitgenodigd om te komen lunchen. Allemaal boven de 75 jaar. De koude schotels met salades en brood had ik van te voren al op tafel gezet. Als voorgerecht heb ik soep geserveerd. Daarna ging ik naar de keuken om nog een paar warme gerechten uit de oven te halen. Bij mijn terugkomst in de kamer was iedereen al eten op het bord aan het scheppen. Ik vind dit heel onfatsoenlijk, omdat ik als gastvrouw nog in de keuken stond. Is dit overdreven van mij?

Gehecht aan decorum

Beste Gehecht aan,

Het hoort zonder enige twijfel bij de goede tafelmanieren om niet uit eigen beweging op het eten aan te vallen, maar te wachten tot de gastvrouw/heer hiertoe het sein heeft gegeven. Uw gasten betoonden zich iets te gretig. Kennelijk zag het eten er zo aantrekkelijk uit dat zij zich niet konden bedwingen. Voor uw eigen gemoedsrust kunt u deze faux pas beter rangschikken onder het hoofdje ‘complimenten voor de kookkunst’ dan onder ‘onbeleefdheid’. Deze roze bril stemt u wellicht wat vergevingsgezinder, want het kwaad is toch al geschied.

Artikelen in Eten en drinken, Verjaardag, Visite.

Gelabeld met , .

rev="post-2788" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zondag 11 januari 2009 12:00

Indringers bij het kerstdiner

Beste Beatrijs,

Dit jaar hadden we met ons gezin dat bestaat uit mijn ouders, mijn zus en ik (beiden eind dertig) besloten om het jaarlijkse kerstdiner bij mijn zus te vieren. Dit was een praktische oplossing, omdat de vriend van mijn zus als bijna-veganist het liefst zelf kookt. Dat spaart discussie en ongemakkelijke momenten. De vriend van mijn zus, met wie ze ongeveer een jaar een relatie heeft, is een stuk ouder dan zij en heeft drie volwassen kinderen, die tot mijn verrassing ook bij het kerstdiner aanwezig waren. Een van hen had ik al eens eerder vluchtig ontmoet, de andere twee zag ik voor het eerst. Ik was niet zo blij met deze opzet. Ik had graag het kerstdiner met ons eigen gezin en eventuele partners willen vieren. Ik zie geen reden waarom de kinderen van mijn zwager zomaar bij de familie horen. Mijn zus en haar vriend wonen niet samen, ik heb niets met die kinderen. Is dit gewoon zoals het gaat en moet ik maar accepteren dat er kennelijk geen behoefte is aan een gezamenlijk kerstdiner als gezin?

Teleurgesteld over gezinskerst

Beste Teleurgesteld,

U was met Kerstmis op bezoek bij uw zuster. Haar geliefde met wie ze niet samenwoont was zo aardig om een heel kerstdiner te koken voor zijn schoonfamilie. En dan vindt u dat hij zijn eigen kinderen niet had mogen uitnodigen voor zijn eigen kerstdiner?

Als ik u goed begrijp, stond u uw zwager genadiglijk toe om als een soort onbezoldigde kok in andermans huis alle lasten te dragen van eten inkopen, uren in de keuken staan en daarna met zijn vriendin de zaak weer opruimen, maar volgens u ging hij de fout in toen hij zijn eigen kinderen aan de dis liet aanschuiven. Voor hen had de herberg gesloten moeten blijven. U bent wel heel ver weggedreven van de kerstgedachte om samen met een aantal dierbaren, hoe bij elkaar geraapt ook, in vrede de maaltijd te delen. Bij een kerstdiner gaat het toch niet om het uitsluiten, maar om het ruimhartig insluiten van mensen?

Artikelen in Broers en zussen, Feestdagen, Schoonfamilie.

Gelabeld met , .

rev="post-2794" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zondag 11 januari 2009 12:00

Slonzige vriend

Beste Beatrijs,

Ik ben een man van 37 en woon sinds een jaar samen met mijn vriend. Het adagium van onze relatie is: je bent goed zoals je bent, en doe vooral de dingen op je eigen manier. Dit principe werkt prima met grote beslissingen als het zoeken naar een appartement, het inrichten ervan en het boeken van een vakantie. Juist als we elkaar zo veel mogelijk ruimte geven, komen we tot een gemeenschappelijke keuze waarmee beide partijen gelukkig zijn. Alleen met de kleine, dagelijkse dingen wil het niet zo lukken. Ik ben precies, hou van orde en een opgeruimd huis. Mijn partner is rommeliger en ziet veel dingen gewoon niet. Vandaar dat ik me regelmatig erger aan pannen die niet goed afgewassen zijn, lampen die een hele dag voor niets branden en sleutels die altijd kwijt zijn. Moet ik nu denken: dit hoort bij hem, hij is nu eenmaal anders dan ik en dat geeft niet? Of moet ik toch schoolmeesterachtig worden door briefjes op te hangen en hem op pietluttige zaken te gaan wijzen? Eigenlijk stuit het me tegen de borst, maar tegelijkertijd ondervind ik hinder in het dagelijkse leven van zijn rommel.

Mijn vriend is een slons

Beste Mijn vriend is,

Bijna alle relaties lijden in meerdere of mindere mate aan dit euvel, omdat het zelden voorkomt dat mensen dezelfde maatstaven voor orde erop nahouden. Er is er altijd een die er meer kaas van gegeten heeft dan de ander. Belangrijk is dat allebei erkennen dat het zo ligt. Uw partner ziet minder rotzooi. Dat is op zichzelf niet erg, als hij maar wéét dat hij er minder oog voor heeft. Als hij erkent dat u de baas bent in dit opzicht, dan kunt u samen afspreken dat u hem af en toe opdrachten mag geven, zonder dat dit tot ruzie leidt. Tenslotte ondervindt uw vriend ook baat bij uw ordelijke instelling. Door uw toedoen hoeft hij niet in een puinhoop te leven. Als tegenprestatie gaat u er zo min mogelijk van uit dat hij spontaan met stofzuiger en dweil aan de slag zal gaan. Dat zal hem niet lukken. U moet het eens worden over de taakverdeling in huis, waarbij u de kapitein bent, omdat u het beste overzicht hebt. De taken die hij verkeerd of te slordig doet, neemt u voor uw rekening (dan gebeurt het in ieder geval goed) en voor de rest mag u hem opdrachten geven: wil jij de vuilniszakken even buiten zetten? Kun jij straks de flessen in de glasbak gooien? Wil je je vuile kleren van de grond oprapen en in de wasmand gooien? enzovoort. Een verzoek van mens tot mens op het moment zelf werkt beter dan het ophangen van briefjes met aanmaningen voor de toekomst. Met schriftelijke communicatie behandelt u uw vriend als een onmondige. Als uw vriend het met deze taakverdeling eens is en zich bereid verklaart om zonder morren mee te helpen, scheelt dat allicht in de rotzooi. Nog steeds zal het licht blijven branden, omdat hij het vergeet uit te doen. Nou ja, niets aan te doen. Hij zal nog steeds regelmatig z’n sleutels en agenda kwijt zijn. Maar dat is meer zijn probleem dan het uwe.

Artikelen in Liefde en relaties.

Gelabeld met .

rev="post-2785" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 11 januari 2009 12:00

Vader over de schreef

Beste Beatrijs,

Met Oud & Nieuw organiseren we in onze familie bij toerbeurt een feest. Daarbij nodigt het organiserende gezin ook eigen vrienden en kennissen uit. Dit jaar zijn mijn vrouw en ik aan de beurt. Mijn vader, in het dagelijkse leven een vrij normale man, gaat de laatste jaren steeds erger over de schreef tijdens dat soort feesten. Drinkt veel te veel en wordt daarbij aanhalig. Dubbelzinnige opmerkingen zijn niet van de lucht, hij pakt mensen tijdens een gesprek vast bij hun arm en hij probeert bij de jaarwisseling dames op de mond te zoenen. In kennelijke staat deinst hij er ook niet voor terug om vrouwelijke gasten speels op hun achterwerk te slaan. Van mijn vrouw blijft hij af – die zou een mep terug geven, maar tijdens ons tienjarig huwelijksfeest viel hij onze vriendinnen lastig. Ik probeerde hem toen steeds naar mannelijke gesprekspartners te manoeuvreren, maar eigenlijk heb ik geen zin om op mijn vader te passen. Wat moeten we doen? Mijn vader opvoeden is denk ik niet mijn taak maar die van mijn moeder, die alles met lede ogen aanziet. Ik kan de traditie doorbreken en mijn ouders vertellen dat ze niet mogen komen. Mijn vrouw en ik komen er niet uit.

Vader misdraagt zich

Beste Vader misdraagt zich,

Voordat u de uitnodiging aan uw ouders ongedaan maakt, zult u een en ander moeten uitleggen, anders is uw ordemaatregel wel erg rigoureus. Iemand moet een hartig woordje spreken met uw vader en als gastheer van het komende Oudjaarsfeestje bent u de aangewezen persoon. Het maakt niet uit dat hij de vader is en u de zoon. Als er iets mis dreigt te gaan, moet iemand, ongeacht z’n leeftijd, de verantwoordelijkheid nemen en ingrijpen. Vertel uw vader wat er zoal verkeerd gaat met hem en de drank en spreek uw ongenoegen uit over deze terugkerende gang van zaken. Vraag hem vervolgens om zijn medewerking en laat hem beloven dat het deze keer anders zal gaan. Spreek een maximum aantal alcoholische consumpties met hem af, waarmee hij niet eerder dan vanaf een bepaalde tijd mag beginnen. Voor die tijd zullen u en uw vrouw hem alleen non-alcoholische drankjes schenken. Kondig aan dat u erop zult toezien dat het ook gebeurt. U schrijft dat u geen zin hebt om op uw vader te passen, maar het is makkelijker om in de gaten te houden wat hij drinkt dan te moeten volgen met wie hij nu weer in gesprek is en een schatting te maken hoeveel kwaad dat kan.

Pas als hij zich niet kan vinden in het door u voorgestelde plan van aanpak, kunt u met uw sanctie voor de dag komen en hem vertellen dat u hem liever niet wil ontvangen als hij niet meewerkt. Daaruit zal hij concluderen dat het u ernst is en dan kan hij kiezen: ofwel hij komt naar het Oudjaarsfeestje met de belofte zich aan uw regels te houden, ofwel hij blijft thuis, alwaar hij zich vrijelijk vol kan gieten.

Artikelen in Feestdagen, Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met , .

rev="post-2726" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 4 januari 2009 12:00

Cadeau teruggeven

Beste Beatrijs,

Mijn zoon van negen ging onlangs naar een kinderpartijtje en gaf de jarige twee cadeautjes die ik gekocht had. Enkele dagen later gaf zijn moeder op het schoolplein een cadeautje, de dvd, aan mij terug, omdat haar zoon die al had. Ze zei erbij dat we maar voetbalplaatjes moesten geven aan haar zoon. Ik vond dit nogal hebberig klinken. Bovendien betekent het dat ik weer op pad moet om iets te kopen. Als ik een cadeautje krijg dat ik al heb (categorie dvd, cd, boek), dan leg het in een la tot ik het weg kan geven aan iemand die ik er een plezier mee kan doen. Dat doe ik ook met verkeerde of dubbele cadeautjes die mijn kinderen krijgen, en die begrijpen dat wel. Moet ik nu wel of niet iets anders gaan kopen voor dat kind?

In de herkansing

Beste In de herkansing,

Het is onbeleefd en inhalig om een cadeau terug te geven met de mededeling: ‘Ga maar iets anders kopen, want dit hebben we al’. U hoeft hier dan ook niet op in te gaan. Laat de zaak verder zitten. Doe alsof uw neus bloedt. Als deze moeder u op een gegeven moment aanspreekt om te vragen waar het nieuwe cadeau blijft, zegt u een beetje wazig: ‘O ja, dat is waar ook, helemaal vergeten.’ Vervolgens doet u weer niets. Na één aanmaning zal ze er wel over ophouden. Zo niet, dan voert u weer vergeetachtigheid aan, aangevuld met verstrooide excuses. Maar iets anders kopen doet u niet.

Artikelen in Cadeaus, Kinderopvoeding, Verjaardag.

Gelabeld met , .

rev="post-2729" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 4 januari 2009 12:00

Overvraagde getuige

Beste Beatrijs,

Een vriend van mij gaat over een paar maanden trouwen. Hij heeft mij als getuige gevraagd en dat vond ik een eer. Ik ging ervan uit dat ik als getuige bij wijze van spreke alleen een balpen bij me moet hebben op die dag. Maar nu blijkt de functie heel wat meer om het lijf te hebben. Er zijn allerlei voorbesprekingen en etentjes gepland door het bruidspaar of door de ceremoniemeester, waaronder een bezoek aan de trouwlocatie. Ik word geacht aanwezig te zijn om mee te denken en te organiseren. Net als de trouwerij zelf spelen al die bijeenkomsten zich niet naast mijn deur af, maar aan de andere kant van Nederland, voor mij anderhalf uur rijden. Wij hebben thuis twee kleine kinderen en ik vind het vervelend om steeds weg te zijn. De dag na de bruiloft is er ook nog een programma, wat mij verplicht om op eigen kosten in de buurt een hotel te zoeken. Mijn vriendin en ik hebben hier allebei eigenlijk geen zin in. Kortom, die bruiloft loopt naar mijn smaak uit de hand en ik wil als getuige niet doorgroeien richting tweedehands ceremoniemeester. Hoe kom ik hier op een nette manier onderuit?

Uitgebuite getuige

Beste Uitgebuit,

Sommige mensen weten echt van geen ophouden om anderen voor het karretje van hun bruiloft te spannen. Bedank beleefd voor de eer. Uw vriend heeft tijd genoeg om iemand anders te zoeken, dus uw afzegging is helemaal geen ramp. Zeg tegen uw vriend dat het u vreselijk spijt, maar dat u geen tijd hebt voor al die dingen, dat u het eenvoudig niet voor elkaar kunt krijgen en dat hij beter iemand anders als getuige kan vragen die bij hem in de buurt woont. Hetzelfde voor de nabruiloft. Verontschuldig u vriendelijk dat u helaas niet in staat bent om bij het naprogramma aanwezig te zijn wegens dringende verplichtingen elders, bijvoorbeeld uw eigen kinderen.

Artikelen in Bruiloft, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-2732" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 4 januari 2009 12:00