Beste Beatrijs,
Ik ben werkzaam in een ziekenhuis in een team dat uit vier vrouwen bestaat. De jongste is eind twintig, zelf ben ik vijftig. Wat me steeds meer stoort is dat mijn leidinggevende, een op zichzelf aardige vrouw van 47 jaar, ons als groep per mail of in bijeenkomsten regelmatig benadert met ‘Hoi meiden’, of ‘Zo, meiden’.
Ik weet dat ‘meid’ steeds meer geaccepteerd taalgebruik is geworden en ik probeer me er niet aan te storen, al ben ik er niet dol op. Maar op de een of andere manier voelt het erg vervelend als deze leidinggevende het zegt. Het klinkt ongepast, te amicaal, te close. Bovendien doet het iets met de verhouding. Ik denk eigenlijk dat zijzelf heel raar zou opkijken als ik haar en haar leidinggevende zou begroeten met ‘Hé meiden!’ Heeft u een advies?
Ik wil geen meid zijn
Beste Ik wil geen meid zijn,
‘Meiden’ is inderdaad erg gemeenzaam als aanspreekvorm. Er zijn mensen die gruwen van het woord, omdat het voor hen associaties heeft met ordinaire vrouwen uit de heffe des volks of met serviele verhoudingen uit lang vervlogen tijden. Ik kan er goed inkomen dat het u ergert om zo aangesproken te worden. Bespreek het in alle eerlijkheid met uw leidinggevende, zou ik zeggen. Leg uit dat u ‘meid’ en ‘meiden’ een onprettige benaming vindt, dat u weet dat iedereen het tegenwoordig zegt, dat u weet dat zij het niet denigrerend bedoelt, maar dat u er toch moeite mee hebt. Vraag vriendelijk of zij misschien rekening wil houden met uw particuliere gevoeligheid op dit gebied en een andere collectieve aanspreekterm wil gebruiken: ‘Collega’s’ bijvoorbeeld of, als zij zo nodig de sekse van de medewerkers wil belichten: ‘Dames’.
Als uw leidinggevende er een van het luisterende soort is, trekt zij zich wellicht iets aan van uw klacht en schakelt zij over op een neutralere aanspreekvorm. In professionele omstandigheden verdienen neutrale termen altijd de voorkeur boven termen met een sterke gevoelslading.
Mijn leidinggevende (een dame, jonger dan ik ben) deed dit ook. Mijn collega-onderdaan ervoer dit als een liefkozing, ik kreeg er een naar gevoel van in mn buik. Vervolgens noemde ze soms alleen mijn achternaam of mijn voornaam in afgekorte vorm. Ik denk dat ze het nodig vond de verhoudingen keer op keer te onderstrepen. Ze moest lachen toen ik het bij haar onder de aandacht bracht en ging er gewoon mee door om zich dan vervolgens quasi te verontschuldigen. Toen ben ik haar voornaam gaan afkorten. Na 1 keer keek ze zeer verstoord, na twee keer waren de verhoudingen duidelijk en is ze gestopt.