Beste Beatrijs,
We hebben hier in huis verschil van mening over het openen van een zachtgekookt ei. De één zegt: met een mes het kapje er af slaan. De ander denkt dat de dop wat gekraakt moet worden en daarna verder afgepeld. Erg benieuwd wat uw opvatting is.
Klieven of kraken?
Beste Klieven of,
De een doet dit, de ander dat. Het is maar net wat je van huis uit gewend bent. Er is geen strikt voorgeschreven manier om een zachtgekookt ei te lijf te gaan. Vanuit de praktijk van het huishouden ben ik een voorstander van het kapje eraf slaan met een mes. De reden hiervoor is dat degene die de tafel afruimt dan geen schilfertjes eierschaal uit eierdopjes hoeft te pulken of van borden af te schrapen. Eén stuks afval laat zich makkelijker weggooien dan een veelheid van partikels.
Ter attentie van Mevrouw Ritsema. In uw kolom over moderne manieren beantwoordde u een vraag over hoe men een gekookt ei hoort te eten: kapje eraf slaan met een mes of de bast van boven stuk tikken met een eierlepel. Verschillende van onze eetgewoonten zijn ontstaan in de lange tijd dat tafelmessen nog een (niet roestvrij) blauw-zwart stalen lemmet hadden. Dat staal gaf aan verschillende etenswaren een nare smaak, vooral aan vis, aardappelen en eieren. Daarom werd vis gegeten met een apart visbestek en dat doen we nog steeds, ook al bestaat daartoe geen enkele noodzaak meer.
Aardappelen werden dus niet gesneden met het tafelmes, maar gebroken met de vork en in veel gezinnen geldt het nog altijd als niet netjes om aardappelen te snijden. Het stalen mes en ook een zilveren lepel gaf aan een ei een vieze smaak en dus werd de bovenkant van het ei rondom stuk geklopt met een eierlepel, die vaak van been of van parelmoer was gemaakt, tot het kapje kon worden afgeschept. Ook al is de reden onduidelijk geworden, veel kinderen leren nog steeds dat het niet hoort om een ei te onthoofden met een mes. met een natte kurk die in Vim was gedoopt. Anders kwamen er vlekken op die later moeilijk te verwijderen waren. Zo nu en dan moesten deze ouderwetse messen worden geslepen op een lange smalle houten plank met zand, dat werd bewaard in een bakje onderaan die plank. Het slijpen gebeurde op een stapeltje oude kranten zodat het gemorste zand weer netjes kon worden teruggegoten in dat bakje. Het afwassop was natuurlijk gemaakt met een kloddertje groene zeep en met een speciale afwasklopper (waarin ook een stuk zeep gestopt kon worden) die een paar maal krachtig door het hete water werd geslagen. In het Openluchtmuseum in Arnhem zijn deze stukken van de ouderwetse keukenuitrusting nog te zien die ik als kleine jongen thuis vaak heb gebruikt wanneer we mochten helpen in de keuken.