Eenzaam in gezelschap

Beste Beatrijs,

Vorige week mijn vrouw en ik bij kennissen op bezoek voor een avondje. Aan het begin gaat het prima zoals altijd. Fijne mensen, bij wie ik me opgenomen voel in een warme sfeer van gezelligheid. Maar zonder waarneembare overgang gebeurt er iets ongrijpbaars. De drukste praters krijgen de overhand en zij gaan de inhoud van de groepsgesprekken bepalen. Rustige en bescheiden mensen worden in een isolement gemanoeuvreerd. En dat overkomt mij altijd. Soms begin ik wel eens iets te vertellen, maar binnen twee zinnen wordt er luidruchtig overheen gepraat en voel ik de zinloosheid van het af willen maken van mijn verhaal. Naar niemand wordt er écht geluisterd. De mensen die even stil zijn, staan eigenlijk alweer in de startblokken om weer een eigen verhaal te gaan spuien. En zodra die op gang is, komt de volgende er alweer overheen: ‘Ja, maar bij mij thuis…’ of ‘Wat ik heb meegemaakt…’ Iemand uit laten praten is er niet bij. En tijdens zo’n kakofonie van door elkaar heen geklets wil ik ineens weg. Dan heb ik een enorme behoefte aan stilte en voel ik weerzin tegen het gezelschap. Ik ga trouwens nooit halverwege weg. Ik zit het altijd uit en zeg bij het afscheid: ‘Bedankt voor de gezellige avond’.

Met mijn vrouw kan ik dit niet bespreken, want zij is zelf een van de hoofdrolspelers. Is het vreemd om je eenzaam te voelen temidden van een groep bekenden? En wat doe je daar aan?

Eenzaam in gezelschap

Beste Eenzaam in gezelschap,

Uw ervaring zal veel mensen bekend voorkomen, al maakt dat het gevoel er maar zo’n beetje bij te bungelen niet minder pijnlijk. Het zijn altijd dezelfde aandachtsjunkies die het toneel domineren met hun ellebogenwerk en de andere aanwezigen reduceren tot zwijgende ja-knikkers. Bij centraal gevoerde groepsgesprekken is deze rolverdeling bijna onvermijdelijk. Er zou een voorzitter aan te pas moeten komen om de spreek- en luistertijd eerlijker te verdelen. Veel reden om jaloers te zijn op de conversatiehaantjes m/v is er trouwens niet, want ook zij worden steeds onderbroken door concurrenten. Er bestaat geen schaarser goed dan aandacht en mensen gaan tot het uiterste om dit voor zichzelf te verwerven. Voor u zou het een oplossing kunnen zijn om uzelf af te wenden van het groepsgesprek of wat daar voor doorgaat, en proberen een tweegesprek te voeren met een andere zwijger. Decentraliseren dus. Hoe groter het gezelschap, hoe makkelijker het uiteenvalt in kleine groepjes. In een groter gezelschap kunnen mensen eenvoudig van positie wisselen, ergens anders een stoel aanschuiven en een eigen initiatief in de conversatie ontplooien. Maar als u met een overzichtelijke groep op gefixeerde plaatsen in een kring zit, dan kunt u geen kant op. In die configuratie zult u altijd ten onder gaan in het verbale geweld van degenen die alleen zichzelf willen horen praten, onder wie kennelijk ook uw vrouw. Misschien moet u zich wat vaker onttrekken aan dit soort bijeenkomsten en uw vrouw alleen laten gaan. U kunt uw gezelligheid beter zoeken in gesprekken met een of twee anderen. Liefst mensen met wie u een en ander gemeenschappelijk hebt: vrienden bijvoorbeeld.