↑
Spring naar inhoud

Een instinctieve afkeer

Beste Beatrijs,

Laatst had ik een koffie-afspraak met mijn broer, omdat ik in zijn woonplaats moest zijn. Toen ik in het café aankwam, zat hij daar al met iemand die zijn vriendin bleek te zijn. Ik wist niet eens van haar bestaan en voelde me overvallen door haar onverwachte aanwezigheid. Daarnaast vond ik haar stiekem ook een beetje ordinair vanwege haar accent, kleding en type sieraden. Ze kwam ook best onzeker over. Ik weet dat het mijn zaak niet is, maar het lijkt me vreselijk om ooit met haar op een familiefoto moeten komen te staan, omdat ze zo ontzettend buiten de boot valt. Verder leek het me een lieve meid, maar ik ken haar niet goed genoeg om daar echt wat over te zeggen (en wil dat eigenlijk ook zo houden). Binnenkort zal mijn broer natuurlijk vragen wat ik van haar vond. Hij zal vragen om mijn eerlijke mening. Moet ik die geven met het risico dat ik een wig drijf tussen ons of zal ik die, gezien de snobistische aard ervan, voor me houden?

Eerlijke mening

Beste Eerlijke mening,

Op zichzelf is het niet zo raar dat uw broer een koffieafspraak met u aangreep om zijn vriendin voor te stellen. Een koffieafspraak is informeel, duurt niet zo lang en dient alleen maar om even een indruk te krijgen. Een terloopse ontmoeting is vaak relaxter dan een officiële kennismaking.

De nieuwe vriendin beviel u niet. Zij stond u niet aan vanwege haar accent, haar kleding en haar sieraden. U vond haar een beetje ordinair en onzeker. Vertel dit allemaal maar niet aan uw broer. Hij is verliefd! Haar eerlijk afserveren is echt heel pijnlijk voor hem. Bovendien hebt u haar veel te kort meegemaakt. Uiterlijkheden als kleding en sieraden zijn te oppervlakkig om iemands persoonlijkheid op af te wijzen, en accent is ook geen zaak om iemand op af te rekenen. Vraag maar eens aan mensen met een zachte g uit Brabant of Limburg wat zij ervan vinden dat zij altijd voor dom worden aangezien door mensen uit de Randstad. Onzekerheid in het vooruitzicht van een scherpe ballotage valt haar ook nauwelijks kwalijk te nemen.

Houd uw kritiek voor u en wacht eerst eens af tot u haar beter leert kennen. U hebt geen behoefte aan een nadere kennismaking, maar als de vriendin blijft, komt dat er vanzelf van. Als uw broer vraagt wat u van zijn nieuwe liefde vindt, kunt u zich op de vlakte houden door te zeggen dat zij u heel aardig lijkt, maar dat u er verder nog weinig over kunt zeggen. Vertrouw ook een beetje op het onderscheidingsvermogen van uw broer. Als hij zo dol op haar is, moet zij toch kwaliteiten bezitten die de moeite waard zijn.

Artikelen in Broers en zussen, Liefde en relaties.

Gelabeld met , .

rev="post-9073" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 24 juni 2017 09:02

Irrelevante vragen bij het solliciteren

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw van eind twintig en druk aan het solliciteren. Tijdens sollicitatiegesprekken wordt er vaak rechtstreeks geïnformeerd naar mijn persoonlijke situatie: of ik een relatie heb, en zo ja, wat mijn vriend voor werk doet, waar hij woont enzovoort. Ik heb zelfs de vraag gekregen of ik leidend ben in de plannen voor een eventuele verhuizing. Ik stel dit soort vragen niet op prijs. Ze gaan niet inhoudelijk over mijn geschiktheid voor de functie waarop ik solliciteer. Tot op heden heb ik steeds eerlijk geantwoord, maar ik zou het de volgende keer liever anders willen aanpakken. Hoe kan ik reageren? Is het gebruikelijk dat een werkgever dit soort vragen stelt?

Ongepaste vragen

Beste Ongepaste vragen,

Nee, dit is niet gebruikelijk. Een werkgever of sollicitatiecommissie bevraagt een kandidaat over zichzelf, opleiding en ervaring en niet over zijn/haar partner. Men mag zelfs niet vragen of er wel een partner is. Ook mag er niet gevraagd worden of een vrouwelijke sollicitant een kinderwens heeft dan wel zwanger is. U kunt rustig weigeren om uw persoonlijke omstandigheden uit de doeken te doen: ‘Het spijt me, mag ik passen op deze vraag? Ik begrijp niet waarom het doen en laten van een partner relevant zou zijn voor mijn geschiktheid voor deze baan.’ Of quasi belangstellend: ‘Waarom wilt u dat weten?’

Artikelen in Zakelijke relaties.

Gelabeld met , .

rev="post-9071" 4 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 24 juni 2017 09:01

Plaatsvervangende schaamte

Beste Beatrijs,

Mijn vriend en ik zijn goed bevriend met een ander stel. We wonen niet bij elkaar in de buurt, waardoor een bezoek vaak een hele dag duurt. Heel gezellig en als het mooi weer is, gaan we wandelen of ergens speciaal naar toe. Onze vrienden zijn allebei vrij dik. Haar zit dat wel dwars, maar hem totaal niet. Dat kan tot resultaat hebben dat hij er echt niet uitziet. De laatste keer dat we op stap gingen had hij een mouwloos shirt aan met erg wijde armsgaten waardoor zijn borst- en rugpartij met het teveel aan kilo’s goed te zien waren. Het elastiek van zijn short was te slap en gaf royaal zicht op zijn bouwvakkersdecolleté. Zijn vriendin is opgehouden met hem te bekritiseren. Ik maak wel eens een plagende opmerking die hij erg makkelijk pareert, maar ik voel me behoorlijk opgelaten als ik bekenden tegenkom. Ik weet dat het niet om de buitenkant gaat, maar die is wel het eerst waar je mee te maken krijgt voor je er achter komt dat het hele lieve mensen zijn. Ik wil hem niet kwetsen, wat kan ik doen?

Te veel kwabben

Beste Te veel kwabben,

U kunt niets verhelpen aan het uiterlijk van uw vriend, dus het heeft ook geen zin om er een probleem van te maken. U kunt moeilijk aan hem vragen of hij iets anders (iets mooiers) wil aantrekken wat zijn gestalte beter verhult, voordat u met z’n allen op stap gaat. Als uw vriend broodmager was geweest en dezelfde lelijke kleren aan had, zou dat u veel minder hinderen. Het overgewichtprobleem waar uw vriend mee kampt is domweg geen geschikt gespreksonderwerp, tenzij hij er zelf over begint. Het is waar dat sommige kleding overgewicht kan benadrukken en kleding die wat ruimer valt een minder afstotelijke aanblik biedt, maar het is toch echt de taak van zijn geliefde om hem daarop te attenderen en niet van u als vrienden die af en toe langskomen. U staat te ver van hem af om u te bemoeien met zijn kledingkeuze in zijn vrije tijd. Plagende opmerkingen ketsen op hem af, dus dan bent u verder uitgepraat.

Zet het uit uw hoofd en leg u erbij neer. Laat bekenden en onbekenden die u onderweg tegenkomt maar denken wat ze willen. Ze zullen u er heus niet op aankijken. U hoeft zich niet te schamen, want u draagt geen verantwoordelijkheid.

Artikelen in Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , , .

rev="post-9069" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 24 juni 2017 09:00

Mag ik uithuizig zijn?

Beste Beatrijs,

Sinds twee jaar woon ik in een studentenhuis met vier andere jongens, met wie ik op dezelfde studentenvereniging zit. Als ik druk ben met mijn studie, vriendin, vrienden of familie, ben ik zelden thuis en als ik wel thuis ben, ontspan ik op mijn eigen kamer. Ik steek niet zo veel energie in mijn huisgenoten en – al zijn het prima huisgenoten – ik heb niet per se een hele enerverende klik met ze. Hun favoriete bezigheden (gamen, internetten, tv kijken) doen me weinig. Als ik weer eens de deur uit ga, terwijl mijn huisgenoten bijna gaan eten, of als ik iets niet weet van wat er gaande is binnen het huis, worden er vaak opmerkingen gemaakt dat ik meer met hen zou moeten optrekken.

Ik vind dat onzin. Mijn interesse naar hoe het met ze gaat als ik er wél ben en mijn aanwezigheid bij enkele doordeweekse maaltijden vind ik al meer dan genoeg. Nu willen ze ook nog een week op reis in de zomervakantie en vinden dat ik ‘schraal’ ben als ik daar niet aan meedoe. Ik wil hier niet een week van mijn waardevolle vakantie en spaargeld aan besteden. Ben ik mijn huisgenoten meer aanwezigheid verschuldigd of kan ik het afdoen als ongegrond geklaag?

Schrale huisgenoot

Beste Schrale huisgenoot,

Uw studentenhuis houdt er wel strenge regels op na, het lijkt wel een gezinsvervangend tehuis! Voor zo ver mijn ervaring met studentenhuizen strekt, laten bewoners elkaar vrij en is deelname aan huisactiviteiten strikt vrijwillig. Misschien past zo’n vrijheid-blijheid houding beter in een wat grootschaliger woonvoorziening dan in een klein huis, maar goed, in de sociale sfeer lijkt vrijheid me toch belangrijker dan verplichtingen.

Bespreek uw visie eens met uw huisgenoten op een rustige manier. Leg uit hoe uw leven in elkaar zit, net zoals u het hierboven beschrijft: studie, vriendin, vrienden, activiteiten buiten de deur – u hebt het te druk voor huiselijke gezelligheid. U doet af en toe mee met eten en koken met uw huisgenoten, maar meer tijd hebt u niet. En u wíl ook niet meer tijd aan hen besteden, want u bent tevreden met het leven dat u nu leidt.

Een gezamenlijke vakantie zit er al helemaal niet in, want u hebt andere plannen voor de zomer. Verzeker uw huisgenoten dat u hen echt prima en sympathiek vindt, maar dat uw beste vrienden elders zitten. Wees duidelijk tegenover hen dat ze geen extra inzet van u te verwachten hebben en dat u uw leven niet zult beteren in de door hen gewenste richting. U hoeft zich verder nergens voor te verontschuldigen, want u mag uw tijd naar eigen inzicht indelen en omgaan met wie u wil. Er staat toch niet in uw huurovereenkomst dat u minimaal X uur per week in de gemeenschappelijke huiskamer moet doorbrengen? Maak er een grapje over en schenk de huisgenoten een biertje in. Dan zullen ze het verder wel best vinden.

Artikelen in Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , , .

rev="post-9060" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 17 juni 2017 09:02

Groeten van X en mij

Beste Beatrijs,

Als je namens jezelf en je partner een kaart schrijft hoor je je eigen naam als laatste te schrijven. Nu heb ik een nieuwe relatie en nog niet al mijn familie en vrienden hebben met hem kennisgemaakt of ze kennen hem nog niet goed. Omdat iedereen weet dat we een serieuze relatie hebben, lijkt het me vanzelfsprekend om verjaardags- of kerstkaarten ook namens hem te ondertekenen. Maar ik vind het een beetje raar staan om dan met zijn naam te beginnen. Welke volgorde hanteer je bij een kaart als de geadresseerde één van de afzenders niet of niet goed kent?

Ondertekeningsvolgorde

Beste Ondertekeningsvolgorde,

Als u een kaartje stuurt naar iemand die nog niet met uw nieuwe geliefde heeft kennis gemaakt, hoeft u hem niet te vermelden bij de ondertekening. Ook al weet de geadresseerde van zijn bestaan, er heeft nog geen ontmoeting plaatsgevonden en de groeten overbrengen namens een onbekende is een beetje doelloze actie. In zo’n geval schrijft en ondertekent u de kaart alleen namens uzelf. Wanneer uw familie en vrienden wel kennis hebben gemaakt met uw nieuwe partner, hoe vluchtig ook, ondertekent u de kaart zoals gebruikelijk: eerst uw partners naam, dan uw eigen naam. Het is overigens niet heel gebruikelijk om als stel te corresponderen (brieven en kaarten mede namens de ander te versturen), wanneer er nog geen sprake is van een samenwoonsituatie met gemeenschappelijk adres.

Artikelen in Post, Taalgebruik.

Gelabeld met .

rev="post-9058" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 17 juni 2017 09:01

Steeds maar bij de schoonfamilie langs

Beste Beatrijs,

Ik word al jaren een beetje moe van alle verjaardagen van mijn schoonfamilie. Mijn schoonouders hebben vier dochters (onder wie mijn echtgenote dus) met partner en daarnaast zijn er met onze kinderen erbij inmiddels zeven kleinkinderen. In mijn schoonfamilie is het de gewoonte dat iedereen alle verjaardagen van elkaar bezoekt. Vooral mijn schoonmoeder stuurt steeds op familiebijeenkomsten aan. Voor mij is dit redelijk verstikkend. Er zijn inmiddels zoveel familieleden dat we soms om de twee weken weer met z’n allen met gebak en koffie steeds dezelfde praatjes zitten te houden. Ik houd dan weinig tijd over voor mijn eigen ouders, vrienden of culturele activiteiten. Mijn echtgenote voelt deze worsteling ook, maar zit natuurlijk met haar loyaliteit. We willen graag een betere balans vinden. Wat zou een goede oplossing kunnen zijn?

Te veel verjaardagen

Beste Te veel verjaardagen,

Spreek allereerst met uw vrouw en word het eens over hoeveel verjaardagen u per jaar aankunt. Zoals u het beschrijft lijkt het me veel te veel. Daar wordt een mens horendol van. U moet ook nog gewone, vrije weekenden overhouden zonder sociale verplichtingen en u moet ook tijd en aandacht kunnen besteden aan uw eigen familie en uw eigen vriendenkring. Een belangrijke opschoning zou erin kunnen liggen om geen kinderverjaardagen meer te bezoeken. Die zijn vaak toch tamelijk vervelend en, laten we wel wezen, er zijn te veel neefjes en nichtjes. Wees consequent en nodig de familie ook niet meer uit voor de verjaardagen van uw eigen kinderen. Kinderen horen kinderpartijtjes te hebben en geen feestjes waarvoor allerlei volwassenen moeten opdraven.

Ook kunt u overwegen om niet meer naar de verjaardagen van de zwagers van uw vrouw te gaan. Als ik goed reken, houdt u dan alleen nog de verjaardagen van uw schoonouders (verplicht natuurlijk) over en die van de zusters van uw vrouw. Vijf in totaal per jaar moet te doen zijn. Als uw vrouw vaker wil gaan, het betreft tenslotte háár familie, kan ze makkelijk in haar eentje gaan en u verontschuldigen wegens andere bezigheden – u hoeft tenslotte niet de hele tijd in haar kielzog te verkeren.

Artikelen in Schoonfamilie, Verjaardag.

Gelabeld met .

rev="post-9056" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 17 juni 2017 09:00

Autonome vriend

Beste Beatrijs,

Ik ben dol op mijn vriend. Maar diep van binnen knaagt de twijfel of hij wel bij mij past en ik betrap mezelf ook op wantrouwen. De redenen: hij gaat minstens twee keer per week alleen uit en komt dan vaak pas rond drie uur thuis; hij heeft mij na elf jaar nog niet aan zijn vrienden voorgesteld; hij spreekt geregeld af met zijn ex, die ik ook nog nooit heb ontmoet. En hoewel we al elf jaar samen zijn en vijf jaar samenwonen, wil hij dit nog steeds niet officieel laten registreren. Hij wilde ook niet samen een hypotheek afsluiten en dat heb ik toen maar alleen gedaan. Ik heb mijn onvrede over deze zaken meermaals uitgesproken. Hij zegt dan dat hij van mij houdt, maar zijn vrijheid nodig heeft. Dat hij mij niet in zijn vriendenkring betrekt, is om zijn ex geen pijn te doen. Ik wil hem niet kwijt en wil geen zeur zijn. Hij is lief, heeft veel humor, is knap en ik vrij heel graag met hem. Maar om de zoveel tijd heb ik veel last van zijn vrijheidsdrang en maken we hier (zinloze) ruzies over. Het ene moment vind ik dat ik aan mezelf moet werken en dezelfde autonomie moet nastreven als hij. Het andere moment neem ik hem juist die autonome opstelling kwalijk. Wat is uw advies?

Worstelen met autonomie

Beste Worstelen met autonomie,

Vraag uzelf af: wat wil ik voor de rest van mijn leven op relatiegebied? Iemand die op een vanzelfsprekende manier (dus zonder dat u daar ruzie over moet maken) voor u kiest? Of geeft u de voorkeur aan uw huidige vriend die er allerlei andere prioriteiten op nahoudt, waaronder zijn ex?

Uw vriend pakt het nogal halfslachtig aan. Hij zegt dat hij van u houdt, maar tegelijk vindt hij u niet belangrijk genoeg om in zijn vriendenkring te introduceren. Gevraagd naar de reden van zijn weigerachtigheid zegt hij dat hij zijn ex niet wil kwetsen. Kennelijk heeft hij er minder moeite mee om zijn huidige vriendin te kwetsen dan zijn ex. Hij woont met u samen, maar hij wil niets weten van een hypotheek. Hopelijk draagt hij wel bij aan de woonkosten, maar zijn status komt neer op huurder/ huisgenoot die zijn eigen gang gaat. Voordeel van deze constructie is wel dat u hem elk moment de huur kunt opzeggen, want er bestaat geen enkel formeel contract tussen jullie.

Deze variant van autonomie valt onder dolgedraaid egocentrisme.

Uw vriend hecht sterk aan zijn autonomie. Allemaal goed en wel, maar waarom woont hij dan niet op zichzelf, waar hij daadwerkelijk de regie over zijn leven kan voeren? Komt dat misschien doordat hij het wel makkelijk vindt dat u voor hem kookt en wast en dat u zich beschikbaar houdt voor seks? ’t Is maar een hypothese, hoor. U vraagt zich af of u ‘aan uzelf moet werken’ en dezelfde autonomie moet nastreven als uw vriend tentoonspreidt. Waarom bent u degene die tekort schiet en zou moeten veranderen? Alsof uw vriend zo’n mooie, nastrevenswaardige levenshouding heeft! De meeste mensen zouden deze variant van autonomie omschrijven als dolgedraaid egocentrisme. Hoe u uw relatieperikelen ook oplost: aan uzelf werken komt niet in aanmerking. Ofwel u stuurt uw vriend de laan uit, ofwel u omhelst de rol van deurmat en stelt zich zonder morren tevreden met de kruimels die hij voor u over heeft.

Artikelen in Liefde en relaties.

Gelabeld met .

rev="post-9054" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 10 juni 2017 09:02

Telefoon op speaker

Beste Beatrijs,

Bij een telefoongesprek met mijn schoonzus zaten we te praten over van alles en nog wat, het gesprek werd vertrouwelijk. Op zeker moment merkte ik dat mijn zwager mee zat te luisteren. Hij begon zich ermee te bemoeien en ging meepraten. Ik had daar geen zin in en hing op. Ik vind dat je van tevoren even moet zeggen dat er iemand meeluistert. Dan krijg je een heel ander soort gesprek, natuurlijk veel oppervlakkiger. Doordat ik het gesprek kribbig beëindigde, is mijn schoonzus dan weer gepikeerd. Ben ik overgevoelig?

Niet met z’n drieën

Beste Niet met z’n drieën,

Het is absoluut niet lichtgeraakt of overgevoelig om het vervelend te vinden, als u merkt dat er iemand meeluistert, terwijl u meent onder twee oren te spreken. Ook al gaat het om subtiele verschillen, een dialoog voer je net iets anders dan een groepsgesprek. Als er in een tweegesprek ineens een derde begint mee te praten, is het toch net alsof er iemand van achter een gordijn tevoorschijn springt. Vraag aan uw schoonzus of ze bij een telefoongesprek wil zeggen of de telefoon op speaker staat, omdat u graag wil weten met hoe veel mensen u aan het praten bent.

Artikelen in Telefoon.

Gelabeld met .

rev="post-9052" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 10 juni 2017 09:01

Een duur cadeau voor oma?

Beste Beatrijs,

Binnenkort viert onze familie de 90-jarige verjaardag van mijn grootmoeder, de moeder van mijn vader. Aangezien zij waarschijnlijk niet lang meer te leven heeft, wordt het een groot feest. De viering vindt plaats in de tuin van mijn tante. De kleinkinderen kregen een nogal dwingende mail van mijn vader om een groot geschenk voor te bereiden met het bericht erbij dat zijn eigen cadeau de kosten van het feest zijn. Mijn broer vindt dat zijn aanwezigheid volstaat qua cadeau. Onze vader werd daar boos om. Na enig informeren begreep ik dat andere familie hooguit bloemen meeneemt. Moeten wij als kleinkinderen een groot cadeau aanschaffen? Of is het voldoende om de reis te betalen en aanwezig te zijn?

Oma wordt negentig

Beste Oma wordt negentig,

Nee, de kleinkinderen hoeven geen geld bij elkaar te leggen voor de aanschaf van een cadeau. Uw grootmoeder zit op haar negentigste verjaardag echt niet te wachten op een of ander prijzig hebbeding. Wat uw vader bedoelde te zeggen, vermoed ik, is dat het aardig zou zijn als de kleinkinderen moeite doen om ‘iets leuks te doen’ voor hun oma op het feest. Bijvoorbeeld een liedje zingen op een bestaande melodie met een zelfgemaakte tekst die slaat op uw oma. Of een grappige sketch in elkaar zetten. Of een kort toespraakje van een paar kleinkinderen met anekdotes en herinneringen aan het verleden. Een liedje zingen is waarschijnlijk het makkelijkste met als pluspunt dat de hele familie kan meezingen met het refrein. Dat vereist enige voorbereiding, maar het is ongeveer het laatste wat de kleinkinderen kunnen doen voor hun oma (ze zal dankbaar en ontroerd zijn) en zo’n optreden tussen de schuifdeuren of naast de rododendrons draagt zeker bij tot de feestvreugde. Als uw vader dit niet heeft bedoeld, dan bedoel ik het! Steek de koppen bij elkaar als kleinkinderen en verzin iets leuks en persoonlijks voor uw oma. Een materieel cadeau kunt u laten zitten.

Artikelen in Cadeaus, Grootouders en kleinkinderen, Verjaardag.

rev="post-9050" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 10 juni 2017 09:00