Beste Beatrijs,
Mijn vriend (31 jaar) en ik (28) zijn tien jaar bij elkaar. We wonen al vijf jaar samen en het gaat nog steeds erg goed. We wonen in een fijn, ruim huis, we werken allebei fulltime en hebben financieel niets te klagen. Ik ben toe aan een volgende stap: een kind. Ik bespreek mijn verlangen om moeder te worden al meer dan een jaar met hem. Zijn reactie hierop is altijd: ‘Ik wil heel graag een kind van jou, maar nu nog niet. Dat gevoel komt nog wel.’ Hij is iemand die moeite heeft met beslissingen, hij is een perfectionist die vaker de negatieve kant ziet dan de positieve kant. Ik weet niet hoe het verder moet en ben echt wanhopig. Hebt u misschien een tip of kunt u uitleggen waarom hij die keuze niet kan of wil maken, zodat ik het beter kan begrijpen en de situatie voor mij iets draaglijker wordt?
Nu even geen kind
Beste Nu even geen kind,
Uw probleem is wijdverspreid. Er is geen verklaring voor de weigerachtigheid van uw vriend, behalve dan dat hij een man is. De ervaring leert dat de meeste mannen geen diep doorvoeld verlangen naar een kind koesteren. Uitzonderingen daargelaten interesseert het mannen gewoon te weinig. Ze hebben allerlei andere dromen en het hoofdstuk voortplanting gaat makkelijk op de lange baan. Dat betekent niet dat het slechte vaders zullen zijn – integendeel, de meeste mannen ontpoppen zich als prima vaders, maar om het vadergevoel te laten ontwaken is het nodig dat ze een baby in de ogen zien en beseffen dat het hun kind is.
Het heeft voor u geen zin om te wachten tot uw vriend geestelijk toe is aan het vaderschap, want dat kan nog wel jaren duren. Tegen die tijd bent u te oud en neemt hij een jongere vriendin die minder consideratie heeft voor mannelijke koudwatervrees en haar zin wel doordrijft.
Houd op met de anticonceptie en deel uw vriend dit mee.
Laat de wens varen dat het krijgen van een kind een gemeenschappelijke beslissing is. Dat gaat niet gebeuren, dus moet u die beslissing zelf nemen. Alle randvoorwaarden zijn in orde en rationeel is er geen reden om de voortplanting verder uit te stellen. Houd op met de anticonceptie en deel uw vriend dit mee. Zeg hem dat u vanaf nu zwanger kunt worden. Grootste kans dat hij zich hier mokkend bij neerlegt. Als hij het er niet mee eens is en zich verzet, staat het hem vrij om condooms te gebruiken. Mocht hij overgaan tot condoomverzet, geeft u hem een ultimatum: als hij binnen een half jaar niet van gedachten verandert en instemt met toekomstig vaderschap, maakt u een eind aan de relatie, want u hebt geen zin om nog langer uw tijd te verdoen. Dan kunt u beter op zoek naar een andere man.
Zelf de anti-conceptie staken en dit feit aan hem meedelen, plus indien nodig een ultimatum stellen, is de enige manier om uit de impasse te komen. Als uw vriend van u houdt en waarde hecht aan de relatie, gaat hij wel overstag. Zo niet, kunt u beter beiden uw eigen weg gaan.
Ik verheug me nu al op alle overtrokken reacties van mannen en vrouwen op het antwoord van Beatrijs.
Ik ben het met de methode eens en het laat de keuze voor de man volledig open: biezen pakken of een kind krijgen. Mannen en vrouwen zijn namelijk beide niet verplicht om kinderen te krijgen.
Ik had hetzelfde probleem en heb precies gedaan wat Beatrijs hier aanraadt. Een maand later was ik zwanger. Hij moest twee dagen wennen en vanaf dat moment dolblij! Hij is nu een hele toegewijde vader die het jammer vindt dat we niet eerder aan kinderen zijn begonnen…! Ik wist wel zeker dat hij kinderen wilde en was 38 dus de tijd begon ook wel te dringen… Succes!
Dit komt overeen met eerdere adviezen van mw. Ritsema aan vrouwen met kinderwens, maar in dit geval is meteen een ultimatum stellen wel drastisch. Het gaat immers niet om een partner die in het geheel geen kinderwens heeft, alleen om onenigheid over de timing. Ik zou hier eerst deze vriend eens uitleggen dat ‘het gevoel’ iets is dat zich vaak pas ontwikkelt als een kind ook echt aan de orde is, en dat u er dus niet op vertrouwt dat dat gevoel zich binnen een redelijke termijn spontaan ontwikkelt. U kunt uw vriend vragen om zich erop in te stellen dat u binnen (1 jaar? 2 jaar?) echt kinderen wilt, eerder mag natuurlijk ook, en dat u hem binnen deze duidelijk afgebakende termijn de ruimte wilt geven om aan dat idee te wennen en samen de volgende stap te zetten. Misschien helpt het om hem eraan te herinneren dat ook de zwangerschap de aanstaande ouders nog negen maanden de tijd geeft om zich gevoelsmatig op het kind in te stellen. Bij mij heeft het stapsgewijs toewerken naar instemming van mijn vriend prima gewerkt, en we zijn allebei blij dat we nu kunnen zeggen dat we samen voor het ouderschap hebben gekozen. Als uw vriend niet openstaat voor zulke redeneringen kan er altijd nog naar drastischer maatregelen gegrepen worden.
Is je vriend misschien gevoelig voor meer rationele argumenten? Laat hem weten dat het voor jou niet alleen een gevoelskwestie is, maar dat je te maken hebt met je biologische klok, dat je kansen om zwanger te worden gedurende je dertigste jaren afnemen en de kans op complicaties toeneemt. Misschien kun je hem zo overtuigen dat onnodig afwachten onverstandig is.