Vloekende verplegers

Beste Beatrijs,

Laatst lag mijn dochter van 9 in het ziekenhuis voor een kleine operatie. Hoewel de verzorging op zichzelf prima was, heb ik me wel geërgerd aan het taalgebruik van de meeste verpleegkundigen: ‘Til je reet op’, ‘Moet je alweer piesen?’, ‘Doe je broek eens omlaag, dan kan ik die zetpil in je kont stoppen’, ‘Jezus, wat ben jij druk’, enzovoort. Dat was dus de spreektaal op de kinderafdeling.

In ons gezin noemen we het achterwerk gewoon bibs en spreken we over plassen. Verder willen we niet dat er gevloekt wordt en als een van de kinderen grove taal gebruikt, zeggen we daar wat van. Moeten verpleegkundigen worden aangesproken op hun taalgebruik?

Liever bibs dan kont

Beste Liever bibs,

Een ziekenhuis is geen schoolplein of disco en ook niet de recreatieruimte van een kazerne, waar aanwezigen zich met elkaar onderhouden zonder een blad voor de mond te nemen. In een ziekenhuis heeft het personeel macht en de patiënt niet. In deze situatie zijn beleefde omgangsvormen extra belangrijk, om de machtsverschillen draaglijk te houden. Verpleegkundigen mogen geen grof taalgebruik bezigen in hun omgang met patiënten – niet met volwassenen en ook niet met kinderen. Dit maakt een onprofessionele indruk en draagt bij tot een onaangename, intimiderende sfeer. Spreek het hoofd van de afdeling erop aan of beter nog: schrijf een brief, waarin u alle voorbeelden opsomt die u gestoord hebben. Het is vervolgens de taak van de leidinggevende om de verpleegkundigen een klemmend lesje omgangsvormen te geven. Institutioneel taalgebruik moet neutraal zijn (billen), zonder straattaalassociaties (reet), maar ook niet kinderachtig (bips). Op schelden en vloeken ligt een totaalverbod, en de toon is immer beleefd (tegen volwassenen) en vriendelijk/aardig (tegen kinderen).