Verwende peuter

Beste Beatrijs,

Enige tijd geleden werden wij door vrienden met een kind van anderhalf uitgenodigd om te komen eten. Zij wonen ruim een uur rijden bij ons vandaan. Bij aankomst was er geen begroeting mogelijk, omdat het zoontje zo veel aandacht vroeg. Wij zaten zeker een uur binnen, voordat het echtpaar zich los kon maken van zoonlief om zich bij ons te voegen en ons wat te drinken aan te bieden. Daarna was een gesprek nog steeds onmogelijk omdat beide ouders alleen maar met hem bezig waren. Tijdens het eten kwam het zelfs zo ver dat pa en ma afwisselend met het kind in de auto gingen zitten, ‘want dat vindt hij zo leuk en anders gaat hij huilen’.

Wij hebben zelf drie jonge kinderen, die ook mee waren, maar zij vroegen met hun drieën geen fractie van de aandacht die het ‘prinsenkind’ vroeg (en kreeg). Op de terugreis hadden mijn man en ik een naar gevoel over dit bezoek. Wij snappen de drukte die een klein kind met zich meebrengt, maar zulke taferelen hebben zich bij ons nooit afgespeeld. Kunnen wij hier iets van zeggen? Wij weten dat kritiek op de opvoeding nooit in dank wordt afgenomen. Wij hebben ons al voorgenomen het voortaan alleen bij een snelle kop koffie te houden, maar dit zal onze vriendschap geen goed doen en dat vinden wij erg jammer. Hoe zullen wij ons in het vervolg opstellen?

Op bezoek bij Koning Peuter

Beste Op bezoek,

Lach erom, lijkt me. U zit met drie welopgevoede kinderen op de bank bij vrienden die zich uitsluitend met hun eigen kind bezighouden. Dit is zo bespottelijk dat het wel weer grappig wordt. Als u een uur moet wachten voordat u iets te drinken krijgt, moet u al veel eerder (na een minuut of tien) zeggen: ‘Zeg, ik heb wel zin in een glaasje van het een of ander, ik zie dat je het druk hebt, als je me aanwijst waar alles staat, zal ik wel even voor iedereen wat inschenken.’ Dan is dat probleem in ieder geval de wereld uit. Misschien had u bij wijze van hint nog kunnen vragen of de tv aan mocht.

En verder moet u het maar laten zitten. Inderdaad, u schrijft het al, kritiek op andermans wijze van opvoeden wordt nooit in dank aanvaard, hoezeer u ook gelijk hebt. Iedereen moet zijn eigen fouten maken en ervaringen opdoen. Er bestaat een kans dat ze zich wat kordater opstellen, als ze een tweede kind krijgen. Hoe meer kinderen tenslotte, hoe minder tijd voor al die onzin.

Schrijf hen intussen niet af als vrienden. Wie weet komen ze nog bij zinnen. Probeer ondanks de hinderlijke onderbrekingen zoveel mogelijk een normale conversatie te voeren. Misschien kunnen uw kinderen hun steentje bijdragen en de kleine een beetje afleiden. Verder is dit natuurlijk een mooie gelegenheid voor u als ouders om zich samen met uw kinderen tijdens de autorit terug geweldig superieur te voelen over hoe het er bij u thuis aan toe gaat. Dat versterkt de gezinsband. Aanhouden die vrienden! Al was het maar als negatief rolmodel en als materiaal voor anecdotes in de ‘heb je het ooit zo zout gegeten’-sfeer.