Verplicht kerk schoonmaken

Beste Beatrijs,

Wij zijn lid van een kerk, die wordt schoongemaakt door vrijwilligers. Een tijdje geleden kregen we een brief met de mededeling dat er een lijst was samengesteld van mensen die ‘naar ons beste weten qua leeftijd en gezondheid in staat zijn’ om de kerk en de ruimte die erbij hoort schoon te maken. Hiervan zou een rooster worden opgestuurd en wanneer iemand er niet aan mee kon doen (er stond niet ‘wilde’), moest hij of zij dat binnen twee weken na ontvangst van het rooster melden.

Het feit dat ik ongevraagd op een schoonmaaklijst stond, ergerde mij behoorlijk. In ons gezin doen we al genoeg vrijwilligerswerk, en ik vind dat je mensen persoonlijk moet benaderen. Er stonden notabene mensen tot 75 jaar op de lijst! Ik heb een brief geschreven waarin ik mijn bezwaren uiteen heb gezet, maar kreeg daar geen reactie op. Ben ik overgevoelig als ik me stoor aan deze gang van zaken?

Geen sop, geen dweil

Beste Geen sop,

Net zo min als men op eigen initiatief tien euro uit een ander z’n portemonnee mag halen ‘voor het goede doel’, mag men argeloze mede-gemeenteleden van hun tijd beroven door hen zonder hun instemming klusjes in de maag te splitsen. Het gaat hier om, het woord zegt het al: vrijwilligerswerk, niet om dwangarbeid.

Als er te weinig mensen zijn om bepaalde taken te vervullen, dan moet de organisatie nieuwe reservoirs van hulpkrachten aanboren. Op een persoonlijke manier. Dat betekent: potentieel geschikte vrijwilligers lokaliseren, hen opbellen, om hulp vragen, met dankbaarheid schermen, een beroep doen op iemands verantwoordelijkheidsgevoel, ook een voordeel noemen van het werk, bijvoorbeeld gezellig met elkaar koffiedrinken na de inspanning.

Dat u geen reactie hebt gekregen op uw bezwaarschrift is ook niet zoals het hoort. Maar het enig mogelijke antwoord van hun kant is een brief of telefoontje met excuses, en daar zullen ze wel geen zin in hebben, en ze hebben u toch al afgeschreven voor de schoonmaakploeg. Als u die mensen kent, had u hen beter persoonlijk aan kunnen spreken op hun fout dan een brief schrijven. De geschreven klacht drukt mensen in het defensief, daar worden ze chagrijnig van. De gesproken klacht is informeler en biedt daardoor vaak een betere kans dat de tegenpartij de gemaakte fouten gaat herstellen.