Vergane glorie

Neerstortende kolossen vormen een onprettige aanblik. Zo ook het wankelen van V&D op de rand van de afgrond. Het faillissement van de winkelketen lijkt onontkoombaar, nu het punt is bereikt dat er rechtszaken gevoerd moeten worden over het betalen van de huur en de afgekondigde salarisvermindering van het personeel. Een bedrijf dat zo diep in de financiële ellende zit dat het niet meer kan voldoen aan elementaire betalingsverplichtingen komt er nooit meer bovenop.

V&D zit natuurlijk al veel langer in de lift naar beneden. De enige populaire afdeling is het restaurant. Sinds de eeuwwisseling staat het warenhuis bekend als saai, duf, passé en ongeïnspireerd. Te goedkoop voor een luxe-gevoel, te duur voor armoedzaaiers, te non-descript voor wie zich wil profileren (iedereen). Volgens deskundigen is het creëren van beleving de enige manier om klanten te verleiden een voet over de drempel zetten. Valt er niets te beleven, dan blijven mensen liever thuis om hun spullen zo goedkoop mogelijk op internet uit te zoeken en gratis te laten thuis bezorgen.

Het gebrek aan winkelbeleving is precies de reden waarom ik me af en toe bij V&D vervoeg. Het is er vooral een oase van rust. Er lopen weinig andere klanten rond, er klinkt geen harde muziek en het personeel bemoeit zich niet met me, tenzij ik zelf een vraag stel. Vooral bij het passen van kleding is het ontbreken van actieve service een zegen. In kleine kledingwinkels valt de ‘Kan ik u helpen?’ vraag terug te serveren met ‘Ik kijk alleen even rond’, maar heb ik eenmaal achter het gordijn iets aangetrokken, word ik langzaam ingesponnen: ‘O, die jurk staat u enig! Ik heb dat truitje ook in taupe, wilt u dat ook even passen? Kijk, probeer deze ceintuur eens, dan krijgt de outfit meteen een bijzonder accent.’ Misschien schieten de verkoopsters in de roos met hun aanbevelingen en suggesties, ik kan het slecht beoordelen, maar misschien doen ze alleen maar hun best om zo veel mogelijk spullen te verkopen. Hoe dan ook, ik word vreselijk zenuwachtig van de service en in warenhuizen heb je daar verder geen last van, omdat je met rust wordt gelaten in het pashokje.

V&D heeft zeker geen geweldige kledingafdeling. Nogal lelijk, nogal duf dan wel modieus op een manier die er net naast zit, voor zo ver ik daar enig zicht op heb. Ik word niet opgewekt van ronddwalen bij de Damesmode van V&D. Maar het is wel de helft goedkoper dan het aanbod in De Bijenkorf, waar ik de laatste jaren ook al niet vrolijk van werd. Het zoeken naar kleding die er voor mij mee door kan is op welke locatie dan ook zo’n deprimerend klusje dat ik net zo goed bij de relatief goedkope V&D terecht kan. Zo heb ik daar voor weinig geld een prima bermudabroek zonder toeters en bellen voor de vakantie gescoord. Nergens anders te krijgen. En een echt mooi, junglegroen dekbedovertrek met papegaaien, een beetje à la le Douanier Rousseau.

Ik begrijp best dat V&D geen toekomst heeft, omdat jongeren er niet gezien willen worden en iedereen liever via internet koopt. Hoewel de afdeling handschoenen, portemonnees, tassen en sjaals helemaal geen slecht aanbod heeft. Wat ik het meest zal missen is die typische V&D-sfeer van heel veel spullen te koop die je allemaal niet wil hebben, maar waarvan het toch prettig is dat ze uitgestald liggen. Dit is waar de bewoners van het vroegere Oostblok naar verlangden en nu haalt iedereen z’n neus ervoor op. Het is rustgevend om hier onthecht rond te lopen, vergelijkbaar met het luisteren naar ambient music. Mijn winkelbeleving bestaat uit vergane glorie, spijtig genoeg heeft die geen commerciële potentie.