Beste Beatrijs,
Mijn dochter gaat volgend voorjaar trouwen. Ik heb altijd gezegd dat ze de trouwjurk van haar ouders cadeau krijgt en dat ik als moeder graag met haar mee ga om hem uit te zoeken. In de aanstaande schoonfamilie van mijn dochter is het echter gebruik dat alle vrouwen van de familie meegaan, dus alle (schoon) moeders en (schoon)zusters. Mijn dochter wil de schoonfamilie er ook bij. Voor mij gaat de lol er op deze manier wel een beetje af. Ik zie het uitkiezen en kopen van de trouwjurk toch als een wat intiemer gebeuren. Het is voor mij een soort ritueel waarmee ik mijn dochter in haar feestelijke kleding uit handen geef, in de hoop dat ze samen met haar geliefde een goede toekomst tegemoet zal gaan. Ik heb mijn bedenkingen over deze groepsexcursie besproken met mijn dochter, maar zij is niet te vermurwen. Hoe kom ik uit dit dilemma? Zegt de etiquette misschien iets hierover?
Niet met z’n allen
Beste Niet met z’n allen,
Wat de etiquette hierover te zeggen heeft is eenvoudig genoeg: wie betaalt bepaalt. Ach, de etiquette is zo eenvoudig – het implementeren ervan, dát is de kunst! Het zal weinig zin hebben om tegen uw dochter te zeggen: ‘Óf wij gaan met ons tweeën die trouwjurk kopen, óf je doet het met je schoonfamilie en dan kun je fluiten naar het geld.’ Mogelijk gaat ze dan door de knieën, maar de sfeer tussen u beiden zal er niet van opfleuren.
Het moet dus anders en dan is er maar één oplossing: praat er nog eens over met uw dochter. Bepleit uw zaak, zoals u dat hierboven ook doet. Zeg dat u zich verheugd had om hier een moeder-dochter-uitstapje van te maken. Dat u het als iets intiems beschouwt. Dat u het gewoon minder leuk vindt in een groot gezelschap en dat u niet van die drukte houdt. Vraag haar of ze u dat plezier van het moeder-dochter-ritueel niet wil gunnen.
Wie weet lukt het. Als uw dochter toch blijft staan op aanwezigheid van de schoonfamilie, moet u zich beraden op hoe u zich vervolgens opstelt. U kunt zwichten voor haar wens en meegaan met het gezelschap. U kunt ook lichtelijk passief-agressief thuisblijven en zeggen: stuur de rekening maar naar mij. Het is aan u om te kiezen wat voor u het zwaarst weegt.
Wat een nonsens. Beloofd is beloofd maar er is niet van meet af aan gezegd hoe deze belofte ingelost dient te worden. Dochterlief zou m.i. alle vrijheid moeten hebben om zich op haar trouwdag voor te bereiden op de manier waarop zij dat verkiest.
Waarom de zaak niet pragmatisch oplossen: laat dochter met de hele schoonfamilie (giebelend en wel) naar hartelust een hele bruidswinkel op zijn kop zetten.
Beleg daarna nog een moeder-dochter uitje waarbij de twee (of drie of vier) mooiste jurken nog eens bekeken worden en dan het besluit valt.
Dan zijn alle partijen er bij betrokken.
De aanstaande bruid wil de jurk toch wel een keertje extra zien, voor het kopen?
Persoonlijk heb ik mijn jurk zelf uitgezocht, en daarna moeder en schoonmoeder mee genomen voor de eerste pas. Zuslief & vriendinnen mochten ‘m bij de tweede pas zien.
Volgens mij is er een eenvoudiger en betere oplossing denkbaar. Zover ik weet wordt een trouwjurk nooit in één keer uitgezocht en gekocht. Waarom niet één keer met moeder alleen en daarna nog een keer met de gehele groep zoals de schoonfamilie gewend is? Ik ben bang dat een gesprek met dochter over het thuis laten van de schoonfamilie bij de dochter en schoonfamilie niet in goede aarde zal vallen.
De toekomstige bruid kan bv. een voorselectie maken met de eigen moeder en de definitieve keuze bepalen met de gehele groep.
Afgelopen jaar ben ik getrouwd. Ondanks allerlei verhalen dat een trouwjurk ‘niet in een keer gevonden kan worden’ was ik er na het passen van 4 jurken (in één winkel) uit. Ik zou er daarom niet op rekenen dat er altijd meerdere sessies zullen zijn. Vaak moet een jurk wel vermaakt worden en zul je een eerste, tweede en laatste ‘pas’ hebben. Misschien kan daar een intiemer gebeuren van gemaakt worden?
Blijft ook de vraag over: wiens feest is het eigenlijk? Van moeder of van het aanstaande bruidspaar?