Spring naar inhoud


Schaamte voor twee moeders

Beste Beatrijs,

Mijn zoon van 10 jaar die ik heb gekregen via kunstmatige inseminatie wordt opgevoed door mij en mijn vriendin. Ik heb gemerkt dat hij liever niet spreekt over mijn vriendin. Tegen schoolvriendjes zegt hij dat zij ‘zijn tante’ is. Toen ik vroeg waarom hij dat deed, zei hij dat dat het makkelijkste was. Hij wil ook nooit vriendjes mee naar huis nemen om te spelen. Hoe moet ik hier mee omgaan?

Mama is lesbisch

Beste Mama is lesbisch,

Uw zoon heeft twee moeders in plaats van een vader en een moeder, en dat vindt hij vervelend. Tja, kinderen hebben er een verschrikkelijke hekel aan om anders te zijn dan andere kinderen. Het ís ook vervelend om tekst en uitleg te moeten geven op vragen (hoe onschuldig ook) over hoe de intieme betrekkingen bij jou thuis precies eruit zien. Uw zoontje heeft geen zin in die ondervragingen, dus heeft hij het over ‘zijn tante’ om er vanaf te zijn. De mens is een groepsdier en voor kinderen geldt dat des te sterker, omdat zij in tegenstelling tot volwassenen nog niet de mogelijkheid hebben om hun eigen groep uit te zoeken. Kinderen zijn veroordeeld tot de school en de buurt die ouders voor hen gekozen hebben, en dan is het echt niet zo makkelijk om de rol van non-conformist te spelen die lak heeft aan de oordelen van anderen. Misschien wordt hij op school gepest. Kinderen kunnen behoorlijk genadeloos op elkaar inhakken, als iemand iets afwijkends heeft. Vraag aan uw zoon of dat aan de hand is. Bespreek het ook met zijn juf of meester. Als er geen sprake is van pesten (waar de school pestprotocollen voor heeft, als het goed is), dan is het een kwestie van schaamte die van binnenuit komt. Daar kunt u als moeder weinig aan doen, behalve afwachten tot het weer voorbij gaat. Of het nu gaat om een lesbische moeder, een afwezige vader, gescheiden ouders, een gehandicapte broer of zus, er zijn heel veel dingen waar een kind zich over kan schamen, zonder dat ouders daar invloed op hebben.

U hebt nu eenmaal een lesbische relatie en uw zoon moet leren dat feit te accepteren, zonder zich druk te maken over het oordeel van anderen. U kunt er wel met hem over praten, maar dat zal weinig uithalen. Hij zal ‘ja en amen’ zeggen, maar het gevoel blijft. Hij zal zichzelf erover heen moeten zetten, en dat kan best een paar jaar duren. Schaamte is iets hardnekkigs. Probeer intussen toch zo veel mogelijk te stimuleren dat hij wél met andere kinderen speelt. Dat kan ook bij hen thuis of buiten met buurkinderen. Meld hem aan bij een tijdsintensieve sport- of hobbyclub, als het met schoolvriendjes niet zo wil lukken.

Artikelen in Kinderopvoeding, Liefde en relaties.

Gelabeld met .


3 reacties

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.

  1. Leontien G. schrijft

    Uw reactie op deze vraag is mij uit het hart gegrepen!
    Mijn eigen ervaring:
    In 1946 is mijn moeder uit ons leven verdwenen. Niet meer bereikbaar. De buurt reageerde met het naar huis roepen van eigen kinderen, als mijn broertje en ik (7 en 4 jaar) buiten wilden spelen.

    Mijn vader is toen zo verstandig geweest om met ons naar een ander deel van de stad te verhuizen. Met ons maakte hij een afspraak: “We zeggen gewoon, dat mama dood is. Alleen wij drietjes kennen het geheim”. Wij waren trots op dat geheim, een soort samenzwering, die ons heel speciaal met elkaar verbond. En het werkte. Niets meer om je voor te schamen en heel dicht bij elkaar. Jarenlang hebben wij dit volgehouden, tot we oud genoeg waren om er in eerlijkheid mee om te gaan. En voor mijn vader: “chapeau”.
    In de 70er jaren heeft men nog geprobeerd ons een jeugdtrauma aan te praten. Tevergeefs, we waren en zijn zó sterk!

    Laat dat jochie van 10 toch lekker praten over zijn tante! Het zal nog heel wat jaren duren, voordat hij zelf zijn houding kan bepalen over de gezinsomstandigheden, waar hij nooit voor gekozen heeft.

    Het gaat hier niet om het ego van de moeder! Zij heeft meer dan tien jaar geleden beslist om een mensje op de wereld te zetten. Het is aan haar om voor haar zoon een harmonieuze wereld te creëren in de jaren, dat hij bij haar en haar partner opgroeit. En om voor die jongen een pakketje van waarden samen te stellen, waarmee hij later opgewekt de wereld in kan.

  2. F. v. C. schrijft

    Hierbij wil ik reageren op uw reactie “mama is lesbisch”; grotendeels kan ik met u meegaan. Maar dan schrijft u “ uw zoon moet leren dat feit accepteren . Hij moet niets accepteren, wel zijn moeder respecteren als moeder, als mens.

    Hij is ongevraagd twee moeders opgedrongen en waar blijft de rechten van het kind, waar wij vandaag zo de mond van vol hebben.

    Is een van de rechten niet, dat het kind een mama EN een papa mag hebben; dat is toch een natuurlijk referentiekader.

    Ik zal nooit beweren dat twee vaders of twee moeders het slechter zullen doen , in tegendeel zelfs, ik heb zo het idee , dat er voordelen aan verbonden zijn. Mij gaat het om de rechten van het kind.

    Ik praat uit ervaring; ondanks dat ik homoseksueel ben heeft mijn vrouw bewust voor mij gekozen en wij kregen 2 kinderen. Toen mijn zoontje 6 jaar was [ een week na zijn 10e teruggehaald door de Schepper] vertelde mijn vrouw in kindertrant over zijn moeder en mij. Zijn reactie was: wat ben ik blij dat jullie van elkaar houden en dat ik er ben…..! “ Negentien jaar ben ik mijn vrouw trouw gebleven, toen werd ook zij door de Schepper thuisgehaald . Inmiddels leef ik heel gelukkig samen met een man ,een goede en gelovige man ; mijn dochter is stapel op hem. En tegen mij zegt zij altijd : “liever een homo papa , dan geen papa; maar je bent wel mijn echte papa!

    Als een kind op latere leeftijd geadopteerd wordt of in een pleeggezin wordt opgenomen en dit kind kiest bewust voor twee vaders of twee moeders, is dat een duidelijke eigen keuze en dus m.i. geen probleem.

  3. Gonda schrijft

    De jongen heeft, zoals alle mensen in de wereld een vader en een moeder. De helft van zijn genen komen van zijn vader, de andere helft van zijn moeder. Die biologische waarheid is niet te veranderen, door het wijzigen van leefpatronen, ook al zou men dat graag willen. Wil je je tuin volplanten met bomen die je met de takken in de grond plant en de wortels in de lucht, heb je weinig kans van succes. Hoe graag je dat ook zou willen.

    Deze jongen woont bij zijn moeder, zijn vader is onbekend (?), en de vriendin van zijn moeder noemt hij zijn tante. Een heel intelligente oplossing van dat ventje.



Sommige HTML is toegestaan