Onderbreken met eigen verhaal

Beste Beatrijs,

Tijdens een familie-ontmoeting beklaagde een bejaard familielid zich over het feit dat tegenwoordig nogal wat mensen de onhebbelijkheid vertonen om iemand zijn verhaal ‘af te pakken’. Zodra zij een naam of begrip herkennen, beginnen zij hun eigen ervaringen te spuien en trekken zo het gesprek naar zich toe. Heel herkenbaar. Prompt bracht de klaagster dit verschijnsel zelf in praktijk, want toen wij vertelden over een korte vakantie in Twente, nam zij het intiatief naadloos over en meldde omstandig haar belevenissen van lang geleden met mensen uit die streek. Ik liet dat – voor de zoveelste keer – over mijn kant gaan.

Later die dag bleek ze kritiek op mij tegenover haar man te hebben ge-uit, omdat ‘hij (ik dus) elk gesprek afkapt.’ Ook herkenbaar, want ik heb de techniek ontwikkeld om na een dergelijk intermezzo terug te komen op mijn oorspronkelijke verhaal en dat af te maken. Hoe te handelen zonder nijdig te worden, en hoe moet ik reageren op niet tegen mijzelf ge-uite kritiek?

Blijf van m’n verhaal af

Beste Blijf af,

Als u wordt onderbroken in uw verhaal zou u natuurlijk graag ‘Mag ik even uitspreken?’ roepen, maar op familiebijeenkomsten of recepties is er geen voorzitter in de buurt om u het ontroofde woord terug te geven. Het niveau van de conversatie is afhankelijk van de inzet van deelnemers. Inbreken in elkaars woorden mag, maar bij voorkeur als het nieuw ingebrachte element interessanter is dan de lopende woorden. Jammer genoeg overschatten mensen vaak de kwaliteit van hun eigen inbreng. Uw methode: de ‘afpakker’ beleefd laten uitspreken en daarna uw eigen draad weer opvatten is een elegante teweerstelling tegen woordroof. Ik zou geen betere manier weten. Tevredenheid over uzelf zou u toch moeten weerhouden van nijdige uitvallen? Kritiek die via derden tot u is gekomen kunt u naast zich neerleggen zonder er verder aandacht aan te besteden.