Beste Beatrijs,
Praten met volle mond hoort niet. Aan tafel dus eerst de mond leegeten, voordat je iets zegt – dat proberen wij onze kinderen te leren. Manlief is niet zo spraakzaam aan tafel, eet snel en heeft weinig moeite om zich aan de regel te houden. Tijd te over ook om te kijken of vrouw en dochters de regels niet overtreden. Nu worden ik en de oudste er regelmatig op betrapt om toch iets te zeggen, terwijl er nog wat voedsel achter in de mond aanwezig is. Mijn idee is dat het erom gaat dat je niet ‘met consumptie’ praat, en dat de ander niet kan zien dat je bezig bent voedsel te vermalen. Zou je eerst je mond tot de laatste kruimel leeg moeten maken, dan zou dat weleens tot pijnlijk lange stiltes in de lopende conversatie kunnen leiden. Moet je dan je lekkere hapje maar ongekauwd zo snel mogelijk weg zien te slikken? Of zijn de stiltes juist goed om de kwebbelende dames tot een rustiger praattempo te manen?
Tussen twee kwaden
Beste Tussen twee,
Op school mochten kinderen vroeger niet eten of snoepen in de les. Sommige leraren formuleerden het als volgt: ‘Je mag snoepen, zolang ik het maar niet merk. Als ik het toch merk, vlieg je eruit.’ Vele rollen drop zijn op deze wat niet weet, wat niet deert manier verzwolgen. Zo ligt het ook met het praten met volle mond. Inderdaad, je moet niet praten, wanneer er zoveel voedsel in de mond zit dat er klodders eten tegelijk met de woorden mee naar buiten komen. Tafelgenoten moeten geen zicht hebben op halfgekauwd voedsel, terwijl de spreker spreekt. Wat allemaal niet wil zeggen dat tafelgenoten zich als de eetpolitie moeten gedragen. Ze mogen dus niet roepen: ‘Betrapt!’ wanneer ze iemand onder het praten een kleine slikbeweging zien maken (wat immers zou betekenen dat er nog iets van eten in de mond zat). De regel is: men moet niet volle mond praten, omdat dat een onsmakelijk gezicht is. Maar zolang de spreker verstaanbaar is en er niets onsmakelijks te zien is, valt er niets te klagen.
Snel eten (alles zonder te spreken naar binnen schoffelen), zodat je ruim voor alle anderen finisht, is trouwens ook niet zoals het hoort. De regel luidt: rustig eten en deelnemen aan de conversatie.
Praten met volle mond vind ik ontzettend smerig, ik houd altijd mijn hart vast als ik naast iemand zit die met volle mond praat met mijn tafelgenoot aan de andere kant van mij, tussen twee vuren zogezegd, en dan zie ik tot mijn ontzetting de stukken voedsel uit de monden vliegen en landen op mijn bord met eten. Als ik dan nog niet alles op heb moet ik het helaas laten staan want ik moet overgeven bij het idee alleen al om dat op te moeten eten…