Spring naar inhoud


Laatste wensen

Beste Beatrijs,

Mijn vader is in de laatste fase van zijn leven. Hij is hoogbejaard en ongeneeslijk ziek, maar helder van geest. Sinds enige tijd zijn er gesprekken gaande over de begrafenis en zijn wensen met betrekking tot genodigden, bloemen, keuze van bijbelteksten, dragen van de kist enzovoort. Onlangs zei hij dat hij graag zou zien dat mijn moeder, mijn broers en ik een zwarte shawl dragen tijdens de plechtigheid. Het mag ook wit zijn.

Tot op heden kon ik meegaan in zijn ideeën, maar op dit verzoek heb ik met enige voorzichtigheid geantwoord dat een kledingvoorschrift mij wat ver gaat. Hoe ver moet je meegaan in het vervullen van laatste wensen van ouders? Zijn daar regels voor?

Laatste wensen

Beste Laatste wensen,

Nabestaanden mogen zelf beslissen welke laatste wensen van een overledene ze willen honoreren en welke niet. Ik doel nu niet op testamenten (wat daarin staat is verplichtend, is vastgelegd door een notaris en moet worden uitgevoerd), maar op de informele aanwijzingen die iemand kan geven voor de praktische gang van zaken rondom de uitvaart.

Doorgaans respecteren nabestaanden iemands laatste wensen. Als iemand zegt dat hij wil worden begraven, dan regelen ze een begrafenis en geen crematie. Ook qua sfeer en stijl van de uitvaart kan de overledene bepaalde voorkeuren hebben uitgesproken. Meestal zijn nabestaanden meer dan bereid om het afscheid zoveel mogelijk te organiseren in overeenstemming met de wensen van de overledene. Maar de aanwijzingen mogen niet instrijken tegen de haren van nabestaanden. Kledingvoorschiften waar rouwenden bezwaar tegen hebben hoeven niet te worden opgevolgd. Sommige mensen leggen op hun sterfbed lijsten aan van personen die wel en die niet mogen worden uitgenodigd voor hun begrafenis. Het wegens particuliere wrok uitsluiten van bepaalde mensen die nabestaanden er wél graag bij willen hebben valt onder ‘over het graf heen regeren’ en gaat te ver. Een uitvaart is een bijeenkomst van en voor nabestaanden en zij dragen verantwoordelijkheid voor het uitnodigingsbeleid. Degene die zal overlijden zou erop moeten vertrouwen dat de nabestaanden een en ander zullen aanpakken in de geest van de dierbare overledene.

Sommige mensen vertonen in het oog van de dood een uitgesproken regisseerzucht en worden geobsedeerd door irrelevante details of ze geven consignes om (familie)brouilles te continueren, waar nabestaanden zich niet in kunnen vinden. In die gevallen is het niet de moeite waard om erover te gaan steggelen, omdat het onaangenaam en onnodig is om ruzie te maken aan een sterfbed. U kunt overal ‘ja en amen’ op zeggen, en wanneer het moment daar is, legt u de specifieke voorschriften waar u bezwaar tegen hebt eenvoudig naast u neer.

Artikelen in Dood en begrafenis.

Gelabeld met .


0 reacties

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.



Sommige HTML is toegestaan