Beste Beatrijs,
Wij hebben een zoon van 22 jaar die direct na zijn afstuderen een baan kreeg en daarmee een volledig salaris. Hij heeft tijdens zijn studie thuis gewoond en wil nog graag enige tijd, misschien wel één of twee jaar thuis blijven wonen om geld te sparen. Dat thuiswonen vinden we goed, maar we willen hem nu wel kostgeld vragen. Dat vindt hij onzin en hij ziet ons als profiteurs. Volgens hem horen ouders niet aan kinderen te verdienen en hij wil maximaal sparen. We proberen hem ervan te overtuigen dat er nu een andere tijd voor ons en hem aanbreekt en dat kostgeld een normale zaak is. Is ons standpunt redelijk en wat zou een redelijk maandbedrag zijn?
Ruzie over kostgeld
Beste Ruzie over kostgeld,
Een man van 22 jaar, afgestudeerd en aan de slag met zijn eerste echte baan, wil nog een paar jaar op de zak van zijn ouders teren?! Hoe durft-ie? De situatie doet me denken aan een dikke, vette koekoek in een nest met z’n bek wagenwijd open en een minuscuul vogelpaar dat af en aan vliegt om hem vol te stoppen met voedsel. Wie hier de profiteur is lijkt me een uitgemaakte zaak. Uw zoon moet heel erg snel het huis uit, eigen woonruimte zoeken en een zelfstandig huishouden opzetten. Dat is de enige manier om echt volwassen te worden. Zeg tegen hem dat uw taak als ouders/verzorgers er op zit en feliciteer hem met zijn nieuwe status als onafhankelijke volwassene die voor zichzelf kan zorgen en het nest uit moet. Zolang hij nog geen woonruimte heeft gevonden, raad ik u aan om hem om een flinke maandbijdrage te vragen. Zoek op internet wat de huur bedraagt voor een gemiddelde studentenkamer in uw woonplaats. Vermeerder dit bedrag met kostgeld voor eten en drinken, plus arbeidsloon voor de was, plus een bijdrage voor gas en electra, computeraansluiting, huisschoonmaak, krantenabonnement, kabelkosten enzovoort. Presenteer hem de rekening van het thuis blijven wonen. Ongetwijfeld zal hij dan wat meer haast maken om te verkassen.
Vanaf dat ik ben gestopt met mijn studie en ben gaan werken (ik was toen 18) heb ik altijd kostgeld betaald totdat ik op mijn 23e uit huis ging, en dat lijkt mij niet meer dan logisch. Veel jongeren schijnen geen kostgeld te hoeven betalen aan hun ouders, maar ik vind dit een vreemde zaak. Je bent dan gewoon echt een vieze profiteur en dat zeg ik niet omdat ik jaloers ben op deze jongeren.
Als ouders heb je ook kosten voor je in huis wonende kinderen, en als ze dan op een gegeven moment zelf een baan hebben dan is het niet meer dan logisch dat het kind zelf een bijdrage gaat betalen in de vorm van kostgeld.
In dit geval zijn dus niet de ouders de profiteurs, maar zoonlief is hier de profiteur. Ook wanneer je kostgeld moet betalen blijft er echt nog wel ruimte over om wat geld te sparen, dus hij moet niet zo zielig lopen doen. Wanneer je op jezelf gaat wonen heb je ook vaste lasten, en door nu kostgeld te betalen kan hij daar alvast aan wennen. Op die manier is het nog leerzaam ook.
Het is een kwestie van lasten delen naar draagkracht.
Ik vind het logisch dat van een student geen bijdrage in de financiele lasten van een huishouden wordt gevraagd omdat de draagkracht voor hun nagenoeg nul is. Wat betreft de fysieke lasten zoals afwassen of onkruid wieden, daarvan kan een student wel zijn deel op zich nemen – ook hier naar draagkracht; het hoeft heus geen zeven dagen per week.
Wanneer de financiele draagkracht groeit, dan kan zoonlief daar in bijdragen. Het zal beslist niet de bedoeling zijn van de ouders om hem het vel over de oren te trekken. Hou echter in de gaten dat het kostgeld betalen voor hem geen reden wordt om taken als afwassen e.d. te gaan verzaken.
Tegenwoordig is het niet mee zo vanzelfsprekend dat je meteen na een studie op jezelf kunt gaan wonen. Huren is geld weggooien en een hypotheek nemen om een huis te kopen is ook niet meer zo vanzelfsprekend. Als ouder kies je bewust voor kinderen en je moet dan ook beseffen dat ze niet zo 1,2,3 het huis uit kunnen. Kostgeld vragen is daarom ook ook niet logisch als je kinderen neemt weet je dat er kosten aan verbonden zijn.
Dat uw zoon dit tegen uw durft te zeggen getuigt van heel weinig respect. Ik denk dat hij maar eens wat respect moet gaan verzamelen in de grote harde wereld. Dan komt hij er wel van terug om onder de warme vleugels van zijn ouders hen profiteurs te noemen.
@katelijne: Natuurlijk kosten kinderen geld en weet je dit als je ze ‘neemt’. (‘krijgt’ bedoelde je natuurlijk, kinderen neem je niet).
Het gaat hier om een jongeman van 22 jaar.
Ik denk dat, als je kind volwassen is en een fulltime baan heeft, het financieel verzorgen klaar is.
Het is dan helemaal niet onredelijk een bijdrage (naar draagkracht) in de kosten van het huishouden te vragen.
Persoonlijk vind ik de reactie van Beatrijs nogal scherp gesteld. De meeste ouders hebben eerder de neiging om hun kinderen een goede start te geven, hen zoveel mogelijk te steunen en vooruit te helpen ipv hen zo snel mogelijk het huis uit te jagen door zoveel mogelijk geld te eisen als kost en inwoon.
Anderzijds moet ik er niet aan denken mijn ouders profiteurs te noemen omdat ze kostgeld zouden vragen. Het lijkt mij een evidente zaak om minstens een vaste bijdrage voor eten, drinken en dergelijke (dus de echte meerkosten) af te spreken. (De bonnetjes een tijdje bijhouden en door het aantal personen delen? Welk percentage van jullie loon besteden jullie zelf aan de supermarkt?)
‘huur’, ‘wasgeld’, ‘delen van het kranten-abonnement’, ‘huisschoonmaak’ tsjah.. Wat als zoonlief dan zegt dat hij de krant toch niet leest en daar dus niet in wil bijdragen, ga je hem dan verbieden ooit die krant vast te pakken? Of ga je de hoeveelheid huur afstemmen op de ingenomen oppervlakte? En wanneer hij eens een keertje de stofzuiger bovenhaalt, gaan jullie hem dan terugbetalen? Betalen voor huisschoonmaak lijkt mij het ideale recept om van je zoon een hotelgast te maken! (Naar hem bellen: ‘Oh kan je even dat wasje insteken?’En hij dan: ‘En wat schuift dat?’)
Laten we vooral redelijk blijven en maak gewoon duidelijke afspraken. En of hij dat nu fair vindt of niet.. hij heeft idd nog steeds de keuze om niet akkoord te gaan en zijn eigen stek te zoeken. Jullie huis, jullie regels!
Kleine kanttekening:
Bij mezelf en de meeste van mijn vrienden vroegen de ouders geen kostgeld, idd met het idee ‘zo kan hij/zij nog wat meer sparen voor een eigen stekje. Zoon- of dochterlief moet dan natuurlijk niet het geld door deuren en vensters gooien. Zelf heb ik in die tijd geïnvesteerd in de renovatie van mijn eigen mini-appartementje, en die hulp heeft alles toch net wat versneld.
Heb ik daar geluk mee gehad? Zeker wel!
Voorwaarde is natuurlijk ook wel dat de ouders het financieel niet werkelijk voelen. Als jullie zelf moeten beknibbelen op huishoudbudget maar zoonlief door behoud van zijn volledige loon de bloemetjes wel flink kan buitenzetten, is er iets fundamenteel fout. Welke keuze een gezien maakt, hangt dus ook wel van de hele situatie af.
Ik heb vaak genoeg ‘bedankt’ gezegd omdat ik heus wel inzag wat een enorme voorsprong mijn ouders me gaven door me te laten sparen.
Bij kinderen die zelf de logica van kostgeld niet inzien, zou ik als ouder dan ook geen moment twijfelen om dat te eisen, hoe breed ik het zelf ook had… voor je het weet doe je op hun 40ste nog steeds de was en de plas, en dat kan niet de bedoeling zijn.
Wat een onbeschoft kind! Dit is duidelijk de omgekeerde wereld. Rekent u uw 22 jarige maar eens even voor, hoeveel hij u gekost heeft de afgelopen 22 jaar (niet alleen geld maar ook tijd)! Het echte probleem is waarschijnlijk inderdaad de nog uitgebleven zelfstandige confrontatie met de boze buitenwereld. Tot die tijd: eens flink vermanend toespreken, en als hij geen kostgeld wil betalen, dreigt u hem eruit te zetten, het is uw woning, daar gelden uw regels.
Kostgeld vragen van een volwassen kind dat een baan heeft dankzij de studie waarvoor de ouders (deels) hebben betaald, lijkt mij volstrekt redelijk. Wij hebben dat, voor zover aan de orde, ook van onze kinderen gevraagd. Nooit een probleem mee gehad. De zoon klinkt als een verwend jongetje dat ervan uit gaat dat de wereld om hem draait. Hoog tijd dus om de echte wereld te gaan ervaren. Eruit met dat joch!
Katelijne is ws zelf nog een kind en nog niet helemaal volwassen. Ik snap daarom wel een beetje haar reactie.
Helena vindt de reactie van Beatrijs scherp. Bedenk Helena dat Beatrijs hier haar verontwaardiging uitspreekt en daarmee wil laten zien wat deze jongeman allemaal van zijn ouders in zn schoot geworpen krijgt of hopelijk ‘kreeg’. Het komt gechargeerd over, maar nog steeds eerlijk.