Beste Beatrijs,
Het gebeurt wel eens dat vrienden of collega’s een klein bedrag (een paar euro) dat ik eerder voor hen betaald heb aan mij willen teruggeven. Na een paar keer beleefd weigeren krijg ik het geld alsnog toegestopt. Ik neem het liever niet aan, omdat ik het de moeite niet vind. Dit gehannes met geld is ongemakkelijk en bovendien heb ik het gevoel dat ik me hebberig opstel en beleefdheidsgrenzen overschrijd. Hoe hoort het eigenlijk? Zijn er regels voor hoe veel weigerpogingen iemand moet ondernemen?
Weigeren of aannemen?
Beste Weigeren of aannemen,
De regel is om geld dat u hebt voorgeschoten zeker te accepteren, als men u terug wil betalen. U hebt gelijk dat onder vrienden minimale bedragen doorgaans niet worden verrekend, maar als iemand per se wil betalen, is er geen reden om restitutie te weigeren. Sommige mensen vinden het vervelend om bij iemand in de schuld te staan, ook al gaat het om een futiel bedrag. Door te weigeren om het geld aan te nemen dat mensen willen teruggeven lijkt het bovendien alsof u hen een fooi wil geven, waardoor u zich boven hen plaatst. U kunt ervan verzekerd zijn dat u geen hebberige, onbeleefde indruk maakt, als u toestaat dat mensen hun schuld bij u wegwerken. Zij hechten eraan dat een in hun ogen scheve balans weer wordt recht getrokken.
In de vijftiger jaren was het vaak gebruikelijk dat de buurvrouw een kopje suiker, azijn of anders wilde lenen. Mijn moeder gaf altijd het gevraagde, maar zei weld: ” I hoef het niet terug.” Dit hielp goed om buurvrouwen te weerhouden om nogmaals te lenen. Ook nog van mijn moeder kwam het gezegde: “Leen nooit geld aan een vriend, je bent anders je vriend en je geld kwijt.”
HM
De algemene truc is om éénmaal te weigeren en, afhankelijk van het een en ander, vaak nog een keer. Als de ander doorzet dan kun je zonder enig probleem accepteren. Je komt niet hebberig over. Dit is mijns inziens een prachtig voorbeeld van wederzijdse etiquette. Je probeert voorkomend en wellevend te zijn tegenover elkaar.