Ik wil geen baby’s vasthouden!

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw van eind 20 en in mijn omgeving krijgen steeds meer mensen kinderen, zodat ik geregeld op kraamvisite moet. Geen enkele kraamvisite uitgezonderd krijg ik de baby in mijn armen gedrukt. Het maakt niet uit of ik protesteer. Ik heb niks met baby’s en ik vind er niks aan. Ik ben blij dat de jonge ouders een gezond kind hebben gekregen en heb medelijden met hen om de moeilijke 18 jaar die gaan volgen. Voor mij zijn kraamvisites één groot toneelstuk, waarbij ik moet zeggen hoeveel het kind wel niet op papa en mama lijkt (terwijl het op een baby lijkt), de details van de bevalling moet aanhoren (soms met foto’s en al) en met een huilend of slapend kind op schoot zit. Dat ik kraamvisites niet kan ontwijken begrijp ik. Maar in hoeverre kan ik weigeren de baby vast te houden? Of moet ik alles willoos ondergaan?

Kraambezoeking

Beste Kraambezoeking,

Als het om goede, nabije vriend(inn)en of familieleden gaat, komt u inderdaad niet onder een kraamvisite uit. Weeg tegen elkaar af: hoe eerder u het vereiste bezoekje aflegt, hoe meer ongewenste bevallingsdetails, maar hoe eerder u ook weer kunt maken dat u wegkomt. Een kraambezoek in de eerste twee, drie weken duurt maximaal een half uur en twintig minuten is ook best. Hoe langer u het bezoek uitstelt, hoe minder onsmakelijke details, maar na een paar maanden wordt een kraambezoek vanzelf een gewoon bezoek en zult u geacht worden langer te blijven zitten. Lang niet iedereen duwt trouwens bezoekers een pasgeborene in de armen (het is eerder uitzondering dan regel), maar als dit u een enkele keer overkomt, weiger dan niet, want dat maakt wel een heel botte indruk. Neem de baby gewoon aan, als men hem aanbiedt, houd hem vijf seconden vast (tel in gedachten van eenentwintig tot vijfentwintig) en geef hem weer terug aan de moeder onder het uitroepen van ‘Wat een schatje! Ik voel dat hij/ze bij jou wil zijn!’ Vijf seconden een baby vasthouden moet zelfs voor de grootste babyhater te doen zijn.