Beste Beatrijs,
Van mijn recentelijk overleden vader heb ik (man) als enige erfgenaam bijna een ton geërfd. Mijn (enige) zoon had al eerder gezien (in mijn vaders post) om hoeveel geld het gaat. Ik heb hem gezegd me aan het schenkingsrecht te houden en in ieder geval dit jaar en volgend jaar 5500 euro naar hem over te maken en dit jaar 4400 euro naar zijn twee kinderen. Nu is hij teleurgesteld. Hij dacht dat ik dit jaar wel een nieuwe keuken voor hem zou willen betalen. De belastingdienst zou dat niet merken, dacht hij, want de keuken zou ik ook voor mezelf kunnen aanschaffen. Wat denkt u hiervan?
Een punt van de taart
Beste Een punt van de taart,
Uw zoon kan geen aanspraak maken op geldgiften uwerzijds. U bent de enige erfgenaam van uw vader. Als uw vader gewild had dat zijn kleinzoon geld zou erven, had hij wel een legaat voor hem laten opnemen in zijn testament. Dat heeft uw vader niet gedaan, dus zijn erfenis is voor u. U hoeft niets van uw vaders erfenis door te geven aan uw zoon en trouwens ook niet aan uw kleinkinderen. Het is zonder meer zorgzaam en aardig van u dat u uw zoon een bedrag wil schenken, maar dat is een vrijwillig gebaar en daarbij kunt u zich maar beter houden aan het schenkingsrecht, anders komen er problemen met de fiscus. Het past uw zoon overigens niet om zijn vader onder druk te zetten om een nieuwe keuken te financieren.
Ongepast, deze houding van uw zoon. Wie krijgt er nu zonder enige inspanning elf duizend euro in de schoot geworpen (twee jaar schenking)? Was hebzucht niet een der grote zonden?
Van dat bedrag kan hij een prima keuken bekostigen, door uw ruimhartigheid en daarmee basta. Het is al een voorrecht om te ontvangen, u staat al vrijwillig een aanzienlijk deel van uw geld af.
Wat ongehoord onbeschoft om (ook nog eens op corrupte wijze) te proberen een nieuwe keuken af te dwingen. Wat volgt er daarna, een nieuwe auto? Zoon mag al blij zijn dat hij (en zijn kinderen) op een jaarlijkse schenking mogen rekenen! U zou hem ook kunnen laten wachten tot hij uw geld erft.
Het lijkt tegenwoordig wel of de oudere generatie eindeloos in dienst moet staan van de jongere, vooral financieel, zelfs als ze het huis uit zijn en al lang en breed hun eigen geld verdienen. Hoe moeten ze zo ooit leren ècht op eigen benen te staan?
Mijn man en ik gaan daar niet aan meedoen. Alles wat wijzelf bezitten, hebben we zonder schenkingen opgebouwd. Toen onze grootouders waren overleden, kregen alle kleinkinderen eenmalig duizend gulden en daar waren we hartstikke blij mee. De rest van de erfenis bleef in handen van onze ouders en dat vonden we heel gewoon, het kwam niet in ons op om daar ook nog eens jaarlijks een deel van in te willen ontvangen.
Als onze eigen ouders komen te overlijden, geven we onze eigen kinderen misschien eenmalig een paar duizend euro, maar voor de rest gaan de erfenissen naar ons en onze broers en zussen. Wat onze eigen erfenis betreft, wachten onze kinderen maar tot wij allebei uit de tijd zijn. We vinden het heel gezond dat onze eigen kinderen, net zoals wij, hun eigen bestaan opbouwen en niet bij het overlijden van alle generaties vóór hen het handje automatisch ophouden!
Beste een punt van de taart, dit jaar een nieuwe keuken, volgend jaar moet de badkamer gerenoveerd worden en het jaar daarop moet u toch maar eens een nieuwe auto kopen voor uw zoon. Althans het lijkt er op dat uw zoon al besloten heeft wat hij met uw erfenis gaat doen.
Om uw zoon verdere teleurstellingen te besparen zou u het beste eens een goed en duidelijk gesprek met hem kunnen hebben.
Geniet van uw erfenis en laat uw zoon u niet dicteren wat u met uw geld doet. Met zo’n bedrag kun je heel wat dingen doen om het leven wat aangenamer te maken, en ik zou dat dan ook gewoon doen. U hoeft tenslotte niemand verantwoording af te leggen over uw doen en laten.
(Los van het feit dat het intens onbeschoft is om te willen dat iemand voor jou de wet overtreedt:)
Had u de voorgenomen schenkingen ook gedaan zonder die erfenis gekregen te hebben?
Daar begint het volgens mij al te schuren want uw zoon meent ‘recht’ te hebben op ‘zijn’ deel.
Ik denk dat u het nog strakker moet trekken en zeggen. Dit is mijn geld. Ik vind het uitermate vriendelijk dat ik jou en je kinderen überhaupt een deel aanbied, maar als je dat niet op prijs stelt, prima, dan hou ik alles wel zelf.
Het is nu te laat om nog op te gaan voeden en wat meer dankbaarheid op te wekken in uw zoon, dus ik weet niet of ik dat zou proberen, maar duidelijk maken dat het uw geld is en dat hij een gegeven paard niet in de mond moet kijken lijkt me zeer verstandig.
U had hem ook niks kunnen geven en ik zou alle verdere schenkingen opschorten vanwege deze verregaand onbeschofte houding. Als hij aan uw geld wil zitten mag hij dat doen als u er zelf niet meer bent. Dan is de erfenis van hem. Van de 100.000 euro die u heeft geërfd sluist u er 20.000 door naar uw zoon en kleinkinderen, dat vind ik al erg gul. Over de belastingfraude zullen we het maar helemaal niet hebben. Wat had uw zoon trouwens te zoeken in de post van uw vader? Het lijkt me dat uw zoon wel even teruggefloten mag worden.