Beste Beatrijs,
Ik ben een vrouw van begin vijftig en heb sinds ruim een jaar een relatie met een gescheiden man (eind vijftig). Ik ben tien jaar geleden gescheiden en mijn vriend sinds drie jaar. Met zijn scheiding heb ik niets van doen gehad. Vriend heeft twee volwassen dochters, twintigers, die allang uit huis zijn. Zijn dochters vertoeven regelmatig weekenden en vakanties bij hun vader thuis. Dan is het niet de bedoeling dat ik langskom en durft/ wil mijn vriend ook niet bij mij af te spreken. Dat beperkt ons in de mogelijkheden elkaar te zien. Zijn dochters hebben er geen behoefte aan om mij tegen te komen en hij gaat behoorlijk mee in hun gevoelens. Hij vindt dat het via de weg der geleidelijkheid moet gaan en laat het aan hen over. Mijn vriend heeft allang kennis gemaakt met mijn zoon van 22 en wordt prima geaccepteerd door hem. Ik wil niet met alle geweld zijn dochters ontmoeten (hoewel ik dat onderhand wel normaal zou vinden) en heb ook wel begrip voor hun moeite met de scheiding. Wat me dwars zit is dat mijn vriend zijn leven zo laat bepalen door zijn dochters.
Geen ruggengraat
Beste Geen ruggengraat,
Het opbouwen van een verstandhouding tussen u en de dochters van uw vriend moet inderdaad geleidelijk gaan. Blijkbaar hebben ze moeite met uw bestaan en dan is het goed dat uw vriend er in eerste instantie geen druk op heeft gezet. Anderzijds hebt u nu meer dan een jaar een relatie, u was niet betrokken bij de scheiding van uw vriend, en zijn dochters zijn ruim en breed volwassen. Het is allang tijd voor een kennismaking. Uw vriend doet niets fout ten opzichte van zijn dochters door een relatie met u te hebben, dus er is geen enkele reden voor hen om met een grote boog om u heen te lopen en een ontmoeting met u te weigeren.
Stel uw vriend voor dat hij bij zijn dochters een kennismaking met u aankondigt. Hij kan tegen hen zeggen dat hij er geen zin meer in heeft om een belangrijk deel van zijn leven (u) voor hen af te schermen. Op den duur zullen zij toch moeten accepteren dat hun vader een nieuwe relatie heeft. Ze willen toch niet dat hij de rest van zijn leven alleen blijft? Onduidelijk is waarom uw vriend niet al eerder een dergelijk initiatief heeft genomen. Is hij bang dat zijn dochters dit geestelijk niet aankunnen of dat ze het contact zullen verbreken? Ook die dingen kunnen worden besproken. Enfin, de impasse kan worden doorbroken door de dochters (of te beginnen: één van hen – degene met wie hij het beste overweg kan) eens uit te nodigen voor een kopje thee, waar u ook bij bent. En dan zien hoe het gaat.
Als uw vriend de relatie met u serieus neemt, is de consequentie dat hij hierover openheid betracht tegenover zijn sociale kring, niet alleen vrienden en kennissen, maar vooral ook zijn eigen dochters.
Volgens mij zijn deze dochters helemaal niet zo volwassen, gezien de hoeveelheid tijd die ze bij hun vader doorbrengen.
Bovendien vind ik 3 jaar niet lang voor het verwerken van een ouderlijke scheiding.
De woorden ‘geen ruggengraat’ onderaan de brief vind ik onaardig en niet terecht. Deze man heeft, na alle ellende van de scheiding, een thuis weten te maken voor zijn dochters. Hij zal zich schuldig voelen voor het leed dat hij zijn dochters (en ex-vrouw?) heeft aangedaan. Hij wil het ‘goed maken’. Voor deze dochters is het pijnlijk om een nieuwe vrouw op de plaats van hun moeder te zien. Als de scheiding tegen de wens van hun moeder was, zullen ze er nog meer moeite mee hebben, en een ontmoeting als verraad beschouwen aan hun moeder. Onderschat deze gevoelens niet! Ze zijn er nog lang niet aan toe om aan het geluk van hun vader te denken. Ik vind het goed dat de vader hier rekening mee houdt.
Briefschrijfster: ‘Wat me dwars zit is dat mijn vriend zijn leven zo laat bepalen door zijn dochters’. Ik zie het meer als: voorlopig, in de naweeën van de scheiding, kiest de vader ervoor zijn dochters te ontzien.
Ik zou de briefschrijfster aanraden om de situatie (inderdaad niet makkelijk) te aanvaarden en even helemaal niets te doen. Uiteindelijk zullen de dochters misschien ‘bijtrekken’, en in ieder geval niet meer zo vaak bij pa bivakkeren.
Ik ga helemaal mee met de gedachtengang van Beatrijs. Maar wat als de dochters hun vader dan niet meer willen zien? Misschien dat dat in een volgende vraag van vader aan de orde komt, maar ik zou er op voorhand al nerveus over zijn.
Schei uit, wat een ongelofelijke verwende krengen heeft ie, en wat een watje is die vriend. Weg ermee. Een joch die zijn leven laat bepalen door twee onvolwassen twintigers is niet zo’n vangst.
Het gaat niet om de dochters, het gaat om die man.
Hier is het adagium: “Hij past alleen bij jou als hij nu bij je past” van toepassing.
Óf hij kiest voor een relatie met u, óf hij doet dat niet. Ga vooral op zoek naar iemand die wel 100% voor u kiest.
Ik zou het denk ik belanrijker vinden bepaalde weekenden te reserveren voor de geliefden.
Elk eerste en tweede weekend van de maand o.i.d.
De kennismaking zou ik ook niet al te lang meer uitstellen want dan begint het een lading te krijgen die je niet wilt. Het is sowieso al redelijk spannend.
Mijn ervaring: sommige kinderen beschouwen hun ouders als hun eigendom. Zeker na moeilijke scheidingen, nieuwe partners van beide ouders. Het is nogal wat dat op hun bordje ligt. Dat roep angst, onzekerheid en woede op. Jouw partner helpt niet door zowel de kool als de geit te willen sparen.
Bij ons is er een tijdje wel, dan weer niet, dan weer wel contact geweest. Nu, na 25 jaar, en nadat beide dochters zelf gescheiden zijn, is het contact goed. Pak je man aan en steun hem zodat HIJ zijn dochters los kan laten.