Spring naar inhoud


Dagboeken verbranden?

Beste Beatrijs,

Ik vraag me af wat beter is met het oog op wat er van mij overblijft na mijn dood (ik ben pas 54, maar je moet af en toe toch over dat soort zaken denken): moet ik mijn dagboeken met rust laten, zodat mijn kinderen er tezijnertijd kennis van kunnen nemen? Of moet ik me ervan ontdoen? Ik herinner me dat iemand mijn moeder in deze kwestie eens om raad vroeg, en dat mijn moeder toen zei dat dagboeken maar beter konden worden vernietigd. Eigenlijk was ik het daar niet mee eens, omdat je als volwassen kind toch je overleden ouder beter leert kennen. Of moeten intieme zielspiegelingen privé blijven?

Bewaren of niet?

Beste Bewaren of,

Een dagboek kan zeer uiteenlopende dingen inhouden. Van saaie, feitelijke, dagelijkse belevenissen (wat je hebt gegeten, welke tv-programma’s gezien, welke personen ontmoet) tot en met intieme ontboezemingen over geheime gevoelens. En alle combinaties daartussen. Er is geen algemene regel te geven voor wat iemand met zijn of haar dagboeken moet doen. Hetzelfde geldt trouwens voor brieven. Historici zullen zeggen: altijd bewaren! Maar u hebt geen verplichting aan historici. De mensen die hun dagboeken vernietigen zijn erop gespitst het beeld dat anderen van hen hebben (voor zover zij daar zicht op hebben) in stand te houden, althans niet wezenlijk aan te tasten. Als er dingen in die dagboeken staan, waarvan u niet wilt dat een ander ze aan de weet komt, moet u ze vernietigen. Aan de andere kant kunt u ook denken: kan mij wat schelen, ik ben toch dood tegen de tijd dat nabestaanden ze doorlezen.

Of het lezen van de dagboeken van moeder ervoor zorgt dat het kind de moeder beter leert kennen is de vraag. Kinderen hebben een bepaald beeld van hun ouders (zoals andersom ook). Delen van de persoonlijkheid onttrekken zich aan de waarneming, omdat ze minder relevant zijn voor de ouder-kindverhouding. Dagboeken kunnen dingen onthullen of bepaalde episodes in een ander licht zetten. Maar of je er echt iemand beter door leert kennen, betwijfel ik. Meestal is het beeld dat iemand zelf van z’n ouders heeft opgebouwd, en dat gebaseerd is op eigen ervaringen, behoorlijk hardnekkig. Tenzij er vergaand schokkende geheimen in staan, waarmee u uw kinderen serieus zou ontregelen (en alleen uzelf kunt dat beoordelen), lijkt het me geen kwaad kunnen, als die dagboeken rustig in een laatje liggen te vegeteren en u dus zullen overleven. Uw kinderen zullen het in ieder geval interessant of ontroerend vinden om na uw dood persoonlijke geschriften van u aan te treffen.

Artikelen in Dood en begrafenis, Familie, Ouders en volwassen kinderen.


1 reactie

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.

  1. Jeroen schrijft

    Je kan niet meer terug, ik zeg bewaren.



Sommige HTML is toegestaan