Spring naar inhoud


Afscheidsfeest

Beste Beatrijs,

Binnenkort tijd laat ik na veertig jaar het onderwijs achter me. Dat werk heb ik altijd met heel veel plezier gedaan: eerst als groepsleerkracht, de laatste tien jaar als directeur. Dolgraag wil ik na die prachtige veertig jaren stilletjes de deur achter me dichttrekken en naar huis gaan. Maar u begrijpt: dat kan niet, dat mag niet, dat hoort niet, dat is raar. Dus wordt er toch achter mijn rug gefluisterd, overlegd en georganiseerd en krijg ik een afscheidsfeest (?) aangeboden, dat ik absoluut niet wil. Ik ben van mening dat dit afscheid van mij is. Als collega’s iets te vieren hadden, overlegde ik met hen, hoe ze hun feest gevierd wilden hebben en altijd werden die (soms sobere, soms uitbundige wensen) door mij gerespecteerd en uitgevoerd. Nu ik zelf aan de beurt ben, wordt mij wel gevraagd wat ik wil, maar men trekt zich vervolgens van mijn wensen niets aan. Ik ben allergisch voor toespraken en mijd zoveel mogelijk alle recepties. Natuurlijk begrijp ik de goede bedoelingen van de mensen wel, maar het wordt me opgelegd en dat verguldt niet maar vergalt. Hoe kan ik hier onderuit komen?

Zonder trommels en trompetten

Beste Zonder trommels,

U gaat na veertig jaar uw werkkring verlaten, en u wil weten hoe u onder uw officiële afscheid uit kunt komen. ’t Is jammer voor u, maar dat kan niet. Men kan niet zomaar ertussenuit knijpen zonder fatsoenlijk afscheid te nemen. Dat kan niet in de liefde, dat kan niet met verhuizen, het kan dus ook niet na een langdurig werkverband. Dit is zo’n beetje de houding van ‘Ik hoef geen poespas als ik dood ben, geef mij maar mee aan het grofvuil’. Het kan wel wezen dat u geen afscheid wilt nemen van de mensen met wie u te maken hebt gehad, maar zij willen dat nog wel van u. Er zijn collega’s, ouders, kinderen, die u waarderen als professional en als mens, die het misschien jammer vinden dat u vertrekt en die dat nog eens openlijk gezegd willen hebben. Een definitief vertrek is iets om even bij stil te staan. Een laatste werkdag is een bijzondere dag en er valt niet te ontkomen aan een zeker ritueel vertoon, als u tenminste wil voorkomen dat personeel, ouders en kinderen in verwarring raken (Hij wil geen afscheid? Is hij boos? Is er ruzie? Heeft iemand hem iets misdaan? Enzovoort.)

Dat wil niet zeggen dat u helemaal geen invloed hebt op het ritueel. Integendeel, het is inderdaad uw afscheid, dus u mag zeggen hoe het er uit moet zien. Ga praten met de organisator van de festiviteiten en deel hem uw wensen mee. Vertel hem uw bedenkingen zijn tegen grootscheepse toestanden. Als u het low key wil, dan moet het ook low key gebeuren. Als u geen feest wil, dan komt er geen feest. Maar er moet wel íets zijn. De minimumvariant vindt overdag plaats (zodat kinderen er ook bij kunnen zijn) op school. ’s Middags na schooltijd in de gymzaal van half vier tot half zes. Sommige kinderen willen misschien een lied ten gehore brengen. Gun ze dat plezier. Zorg ervoor dat vooral niet alle klassen iets gaan zingen/opvoeren. Eén kinderoptreden is genoeg. Dan zijn er toespraken. Valt niet onderuit te komen. Stel een limiet van twee toespraken van elk maximaal vijf minuten. Cadeau-overhandiging. Verplicht. Hoeft niet idioot duur te zijn. Dan uw eigen toespraak/dankwoord. Ook verplicht. Hoeft ook niet langer dan vijf minuten te duren.

Daarna is er voor iedereen vrij drinken met eenvoudige snacks (frisdrank voor de kinderen) en kunnen mensen u nog persoonlijk de hand schudden. Om half zes is alles achter de rug en gaat iedereen tevreden naar huis. Zo’n afscheid moet ook voor u te doorstaan zijn.

Artikelen in Festiviteiten, Werk.

Gelabeld met .


0 reacties

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.



Sommige HTML is toegestaan